ตอนที่ 615 มือที่สามปรากฏตัวแล้ว
Ink Stone_Fantasy
เฉินชางฉุกคิดบางอย่างได้ขึ้นมา จู่ๆ ก็อยากโอ้อวดกับยัยฉินขี้ประจบสักหน่อย
เขาจึงขับไปจอดด้านล่างตึกเสียเลย หลังจากลงจากรถก็โทรหาฉินเยว่ “ผมอยู่ข้างล่างครับ”
ฉินเยว่พยักหน้าพร้อมหัวเราะอย่างดีใจ “ฉันใส่รองเท้าเสร็จแล้วลงไปทันทีเลยค่ะ!”
หลังจากวางสาย ฉินเยว่พลางใส่รองเท้าพลางพูดกับเหล่าฉิน “พ่อคะ เย็นนี้ไม่กินข้าวด้วยนะคะ พ่อกินกับแม่นะคะ”
เหล่าฉินแค่นเสียงเย็นขึ้นจมูก “พ่อไม่ได้ทำเผื่อลูกสักหน่อย”
ฉินเยว่ชะงัก “แม่…ดูพ่อสิคะ”
ครั้งนี้จี้หรูอวิ๋นเข้าข้างเหล่าฉิน “พอเถอะๆ รีบไปเดทเถอะ ยัยเด็กใจดำ มีวันไหนที่หนูทำอาหารเช้าแห่งความรักแล้วนึกถึงเราสองคนบ้าง”
ฉินเยว่พูดไม่ออกทันที ใบหน้าแดงก่ำ ลงจากห้องไปอย่างขุ่นเคือง
จี้หรูอวิ๋นลุกจากโซฟา ยืดเส้นยืดสาย “เฮ้อ…เหล่าฉิน เราสองคนก็ลงไปกินอะไรดีๆ หน่อยไหมคะ”
เหล่าฉินได้ยินแล้วตาเป็นประกายทันที “เป็นวิธีที่ดีครับ จริงสิ บัตร VVIP ร้านอาหารคริสโตเฟอร์ของลูกสาวเหมือนจะยังอยู่ ผมไปหาดู คืนนี้เราไปกินอาหารตะวันตกกันดีไหมครับ”
จี้หรูอวิ๋นได้ยินแล้วรอคอยขึ้นมาทันที “เป็นตัวเลือกที่ดีค่ะ! คุณรอฉันแป๊ปหนึ่งนะคะ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสวยๆ ก่อน แล้วคุณก็ใส่ชุดสูทที่ฉันเพิ่งซื้อให้ด้วยนะคะ”
เหล่าฉินพยักหน้า “ที่รัก คุณรอเดี๋ยวนะครับ ผมโทรไปก่อนว่าจองที่ล่วงหน้าได้ไหม”
ระหว่างที่พูด เหล่าฉินก็หยิบบัตร VVIP ของฉินเยว่ขึ้นมา โทรไปหาเบอร์ฝ่ายบริการที่อยู่ด้านบน
ไม่นานเสียงปลายสายก็ดังขึ้น “สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ยินดีให้บริการค่ะ”
ฉินเสี้ยวยวนได้ยินแล้วชะงักไปทันที เป็นสมาชิกก็ดีแบบนี้แหละ “ผมอยากจองที่คืนนี้ครับ”
อีกฝ่ายถาม “ขอทราบหมายเลขบัตรของท่านค่ะ”
ฉินเสี้ยวยวนหยิบบัตรสมาชิกขึ้นมา หลังจากอ่านเลขบัตรรอบหนึ่ง อีกฝ่ายพลันพูดว่า “สมาชิกที่เคารพ ท่านเป็นลูกค้า VVIP ของเรา จองที่ได้ตลอดเวลา อย่าลืมนำบัตรสมาชิกมาด้วยนะคะ…”
หลังจากวางสาย ฉินเสี้ยวยวนตะลึง “ภรรยาครับ บัตรสมาชิกของลูกสาวคุณเป็นของจริง! จองได้ตลอดเวลา ตอนนั้นล่วงหน้าเป็นสัปดาห์เรายังจองที่นั่งริมหน้าต่างไม่ได้เลย ช่างแตกต่างเหลือเกิน!”
เขาเห็นเพียงจี้หรูอวิ๋นแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาแล้วอุ้มไวน์แดงที่ฉินเยว่เอากลับมาไว้ในอ้อมอก “คืนนี้เราก็ต้องหรูหราหน่อยค่ะ!”
เหล่าฉินพยักหน้า “จริงครับ! เก็บเงินไว้ทำไม ใช้ให้หมดไปเลย…เก็บไว้ให้ยัยเด็กใจดำนี่ทำไม!”
จี้หรูอวิ๋น “…”
……
……
หลังจากฉินเยว่ลงมา เห็นเฉินชางอยู่ข้างล่างก็โผเข้ากอดทันที!
เฉินชางชะงัก รีบกอด “พอแล้วๆ ทำไมเหมือนเด็กเลยครับ”
ฉินเยว่พูดพร้อมหัวเราะฮิๆ “ก็ฉันคือองค์หญิงตัวน้อยของคุณไงคะ”
เฉินชางอดบีบจมูกของฉินเยว่ไม่ได้
จะว่าไป แม้ฉินเยว่โตกว่าเฉินชางหนึ่งปี แต่นิสัยไร้เดียงสามาก ออกไปทางน่ารัก ต่างกับหญิงแกร่งอย่างราชินีเมิ่งโดยสมบูรณ์
ฉินเยว่พูดยิ้มๆ “ไปกันเถอะค่ะ คืนนี้ไปกินอะไรดี”
เฉินชางพลันพูดว่า “กินหม้อไฟไหมครับ ไหตี่เหลา!”
ฉินเยว่ได้ยินว่าหม้อไฟ ดีใจยิ่งกว่าเจอเฉินชางเสียอีก สองตาเปล่งประกาย “ฉันกินชานมไข่มุกได้ไหมคะ”
เฉินชางอดยิ้มไม่ได้ “กินได้ตามสบายเลยครับ”
เขตโรงพยาบาลอันดับสองไม่มีที่จอดรถชั้นใต้ดิน รถจอดอยู่ระดับถนนทั้งหมด ปอร์เช่พานาเมร่าของเฉินชางจอดอยู่ในที่ที่สะดุดตาที่สุด
เฉินชางพูดยิ้มๆ “เป็นอย่างไรบ้าง รถคันนี้สวยไหมครับ”
ฉินเยว่มองบน “ไร้สาระ นี่แพงมากนะคะ…”
จู่ๆ เฉินชางก็พูดว่า “คุณยินดีนั่งหัวเราะบนปอร์เช่ไหมครับ”
ฉินเยว่หัวเราะฮ่าๆ “ถ้าคุณเป็นคนขับ ฉันยินดีนั่งเล่าเรื่องตลกให้คุณฟังบนเบาะข้างคนขับค่ะ”
ระหว่างที่พูด ฉินเยว่พลันจะจูงเฉินชางเดินออกไป “เร็วๆ ค่ะ ไปช้าเดี๋ยวไหตี่เหลาไม่มีที่ ต้องเข้าคิวอีก…”
เฉินชางบีบกุญแจในกระเป๋ากางเกง ไฟรถสว่างขึ้นมาทันที ทั้งยังดังขึ้นทีหนึ่ง
ฉินเยว่ตกใจจนกระโดดไปข้างหลัง “คนบ้า…ตกใจหมดเลย”
จู่ๆ เฉินชางก็เดินไปอยู่ข้างรถ เปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ ผายมือเชิญฉินเยว่ “เชิญนั่งครับ”
คราวนี้ฉินเยว่ตะลึงเลย!
“เชี่ยย…เฉินชาง คุณซื้อรถเหรอคะ ทำไมคุณไม่พาฉันไปด้วย นี่แพงขนาดไหนเนี่ย…ปอร์เช่ใช่ไหมคะ คุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า ซื้อรถแพงขนาดนี้ทำไมคะ”
……
เฉินชางงุนงงไปทันที คิดว่าฉินเยว่จะดีใจและประหลาดใจเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะโกรธและบ่นอยู่ตั้งนาน…
กางมือนับค่านมลูก ค่าบ้านในพื้นที่โรงเรียน กองทุนการศึกษา ค่าใช้จ่ายที่จะรับพ่อแม่ของเฉินชางมาอยู่เมืองอันหยาง ค่าซื้อบ้าน…
“คุณจะสิ้นเปลืองแบบนี้ไม่ได้นะคะ!”
เฉินชางพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทั้งโกรธทั้งขำ
เห็นท่าทางซื่อบื้อขี้งกของฉินเยว่ ความจริงเฉินชางอุ่นใจมาก
บางทีแบบนี้แหละที่เรียกว่าภรรยา
ถ้าแค่เป็นแฟนกัน เธอคงไม่สนใจหรอกว่าคุณจะซื้อรถอะไร รอคอยให้คุณใช้เงินให้หมดค่อยว่ากัน!
ฉินเยว่เห็นเฉินชางไม่พูดจา รู้สึกว่าตนจะพูดเกินไปจึงเงียบไป
เธอยู่ปากอยู่ครู่หนึ่ง พูดอย่างน้อยใจ “เฉินชาง…คุณจะคิดว่าฉันงกเกินไปหรือเปล่าคะ ความจริงฉันแค่กลัวว่าคุณจะใช้เงินสิ้นเปลือง คุณหาเงินไม่ง่ายเลย ฉันเห็นคุณงานยุ่งขนาดนั้นทุกวันฉันเองก็ปวดใจมาก อีกอย่างเราแต่งงานกันแล้วมีเรื่องให้ใช้เงินอีกมาก ฉันไม่ใช่คนที่ชอบความหรูหรา…และฉันก็ไม่ต้องการซื้อกระเป๋า ไม่ต้องการซื้อรถสปอร์ต…คุณพาฉันไปกินหม้อไฟสักมื้อฉันก็ดีใจมากแล้ว…อ้อ บวกชาชมอีกแก้ว…”
เห็นฉินเยว่ในชุดลำลอง เสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่กับกางเกงวอร์ม จู่ๆ เฉินชางก็รู้สึกว่าตนมีความสุขมาก
ทำไมเขาถึงได้เจอผู้หญิงที่ดีขนาดนี้
เขามองฉินเยว่พร้อมพูดยิ้มๆ “ผมรู้สึกว่าผมโชคดีมากที่ได้เจอคุณ”
จู่ๆ เฉินชางก็ถามเหมือนคิดอะไรอยู่ “ผมถามหน่อย คุณชอบผมมานานแค่ไหนแล้ว”
ฉินเยว่มองเฉินชาง หน้าแดงก่ำ “ไม่นานมาก! ก็แค่…สองปีกับสามร้อยสิบวัน!”
เฉินชางมองบน “ตอนนั้นเราเพิ่งเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลเองมั้งครับ!”
ฉินเยว่หัวเราะฮิๆ “คุณเพิ่งเข้ามาฉันก็ชอบคุณเลย ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าทำไมฉันถึงไม่หาแฟนสักที ผู้หญิงเก่งๆ อย่างฉันคนจีบเยอะแยะ!”
จู่ๆ เฉินชางก็ถามว่า “ถ้าผมไม่สารภาพรักกับคุณล่ะครับ”
ฉินเยว่หัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง “งั้นฉันจะใช้ไม้แข็งค่ะ!”
ทั้งสองสบตากัน พลันหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา
ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆ เฉินชางก็พูดว่า “รถคันนี้ไม่ใช่ของผมครับ คนอื่นให้มา ผมผ่าตัดศัลยกรรมตกแต่งให้ภรรยาของเจิ้งกั๋วถานเสร็จ เขาให้รถผมคันหนึ่ง”
พอฉินเยว่ได้ยินว่าไม่ได้ใช้เงินของบ้านตน ก็มุดเข้าที่นั่งข้างคนขับไปอย่างดีใจทันที ในใจพึมพำ “คนขับเฉิน ออกรถ! ที่หมาย: ไหตี่เหลา!”
เฉินชางยิ้ม “ยัยเด็กนี่ งกจริงๆ!”
แต่เขาก็ยิ้มพูด “ได้เลย! ไป…”
เฉินชางสตาร์ทรถและจากไปอย่างสง่า…
ตอนนี้เอง ฉินเสี้ยวยวนและจี้หรูอวิ๋นลงจากตึกมาเห็นฉากนี้เข้าพอดี สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที
“เหล่าฉิน คนที่ขึ้นปอร์เช่ไปเมื่อกี้…ลูกสาวเราใช่ไหมคะ”
เหล่าฉินพยักหน้า
สองสามีภรรยาสบตากัน ขมวดคิ้วแน่นทันที
มือที่สามปรากฏตัวแล้ว?
