นที่ 610 เฉินชางกับผู้คุมการแข่งขันตีกันแล้ว!
Ink Stone_Fantasy
ทันใดนั้นทุกคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิด!
คำพูดของเฉินชางใจกล้ามาก!
เขากลับ ‘มีข้อคิดเห็น’ กับหลักวิชาการเสียแล้ว
พูดออกไปจะต้องมีปัญหาแน่
ถึงอย่างไรตอนนี้ไม่ว่าการผ่าตัดจะปฏิรูปอย่างไร หลักวิชาการยังเป็นมาตรฐาน
คุณรักษาไปตามสถานการณ์ได้ แต่เฉินชางนับว่าเป็นการเสริมหลักวิชาการแล้ว
ซุนเกาซิ่งจ้องหลอดเลือด วิเคราะห์คำพูดของเฉินชางอย่างละเอียด ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีเหตุผล!
คิดถึงตรงนี้ ซุนเกาซิ่งลุกขึ้นด้วยตัวเอง เดินไปที่เตียงผ่าตัด เริ่มแสดงด้วยตัวเอง
คนรอบข้างก็รวมตัวกัน ล้อมเข้ามามุงดูทันที
คราวนี้ทุกคนเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างบ้าคลั่ง
ส่วนเฉินชางก็ไม่เห็นหัวหน้าเหล่านี้เป็นหัวหน้าแล้ว ไม่ว่าจะผู้เชี่ยวชาญศาสตราจารย์อะไรก็หลบไปก่อน!
ควรเถียงก็ต้องเถียง!
ควรทะเลาะก็ต้องทะเลาะ!
อีกอย่าง…
การโต้เถียงที่ไม่มีการศึกษาเรียกว่าการทะเลาะ!
การโต้เถียงที่มีความรู้เรียกว่าการพูดคุยทางวิชาการ!
ระหว่างที่พูด ทุกคนเริ่มแสดงความคิดเห็นอย่างบ้าคลั่ง พูดคุยกันไม่หยุดและโต้เถียงกันอย่างต่อเนื่องเช่นกัน!
การเสริมหลักการทางวิชาการของเฉินชางกระตุ้นจิตใจของพวกเขา
ความจริงผ่าตัดมานานขนาดนี้แล้ว ใครบ้างที่จะไม่มีข้อคิดเห็นเลยสักนิด!
ใครบ้างที่จะไม่มีการเรียนรู้จากประสบการณ์
เฉินชางมีความคิด แต่ไม่ใช่ข้อเสนอแนะและความคิดหนึ่งเดียวอย่างแน่นอน
คนที่มีความรู้ดุดันขึ้นมาน่ากลัวมาก!
โดยเฉพาะพวกศัลยแพทย์ที่ถือมีดร่ายรำเป็นกิจวัตรประจำวันและมือเปื้อนเลือดพวกนี้!
กล่าวตามจริง คนที่นั่งอยู่ในนี้ ในมือใครบ้างที่ไม่ผ่านมาแล้วหลายสิบชีวิต!
จะเอาจริงขึ้นมา…อย่าเห็นว่าเฉินชางเด็กที่สุด เขากลับเด็ดเดี่ยวที่สุด
ใช่แล้ว หัวหน้าแผนกศัลยกรรมเหล่านี้แต่ละคนล้วนมาจากแผนกศัลยกรรมหัวใจฉุกเฉิน เห็นการกู้ชีพมาเยอะมากแล้วจริงๆ
อีกอย่างอัตราการเสียชีวิตของการศัลยกรรมหัวใจก็สูงมาก!
มักมาไม่ถึงโรงพยาบาล
เพราะฉะนั้น แต่ละคนเต็มไปด้วย ‘ไอดุร้าย’ ทำให้เจ้าหน้าที่ขนลุกซู่ขึ้นมา…
พยาบาลประจำห้องผ่าตัดยิ่งตกใจจนรีบซ่อนอาวุธ…อย่างพวกมีดผ่าตัด คีมห้ามเลือดให้ดี
เวลาค่อยๆ ผ่านไป ว่าไม่ได้เชียว ผลลัพธ์การหารือชัดเจนมาก เสียงของทุกคนต่ำลงเรื่อยๆ ความคิดก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ทิศทางโดยรวมได้ค่อยๆ ออกมาแล้ว!
ทุกคนต่างรู้สึกว่า หลักการทางวิชาการต้องมีการพัฒนา พวกเขาควรจะปรับปรุงวิธีการผ่าตัดนี้ให้สมบูรณ์แบบขึ้น!
ทุกรายละเอียดล้วนต้องหารือและวิเคราะห์อย่างจริงจัง
……
……
ตอนนี้ข้างนอกเป็นเวลาเที่ยงแล้ว!
ห้องอื่นๆ ล้วนจบการแข่งขันแล้ว ทุกคนกำลังรอผลอย่างกระสับกระส่าย!
แต่มีห้องหนึ่งที่ยังไม่ออกมา ดังนั้นจึงไม่อนุญาตให้ทุกคนออกไป
ช่วยไม่ได้ ทุกคนรวมตัวกันในห้องเก็บตัว อยู่เฉยๆ น่าเบื่อเกินไปจึงคุยกันขึ้นมา
“ใครยังไม่ออกมาเหรอ”
“ไม่รู้!”
“กลุ่ม C น่ะ กลุ่ม A B ออกมาหมดแล้ว กลุ่ม C ขาดใคร”
“จริงด้วย กลุ่มพวกคุณใครยังไม่ออกมา!”
ไม่นานทุกคนเคลื่อนสายตาไปมองหมอหวังที่อ่านกระดาษหลายแผ่นอยู่ รีบถามว่า
“หมอหวัง ใครที่แข่งกับคุณครับ”
หมอหวังเงยหน้าขึ้นมองทุกคน “เฉินชางครับ หมอเฉิน ทำไมเหรอครับ”
ทุกคนอึ้ง “นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมยังไม่เสร็จ”
หมอหวังเพิ่งจะดูเวลาพลันอึ้งไป “เริ่มมาชั่วโมงกว่าแล้วมั้งครับ ทำไมยังไม่ออกมา”
“ใช่ ผ่าตัดอะไรต้องใช้เวลานานขนาดนี้เลยเหรอครับ”
“พวกคุณว่าหมอเฉินเจออุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า”
ทุกคนคาดเดาอย่างต่อเนื่อง จู่ๆ ก็ได้ยินห้องสอบที่อยู่ตรงข้ามทะเลาะกันขึ้นมา
ทุกคนตะลึงไปทันที!
แต่ละคนสบตากันไปมา รีบลุกขึ้นไปฟังหน้าประตู
เจ้าหน้าที่ก็ไม่อยากสนใจแล้ว ถึงอย่างไรการทดสอบก็จบลงแล้ว…
ทุกคนฟังอยู่ด้านนอก!
“ซุนเกาซิ่ง เจ้าทึ่ม คุณดูตรงนี้…”
“โหวเลี่ยง! ตรงนี้ทำอย่างไรครับ”
……
ตอนนี้เอง คนที่คุ้นเคยกับเสียงของเฉินชางได้ยินเฉินชางตะโกน…
ทุกคนอึ้ง!
มองกันไปมาอย่างโง่งมทันที
หมอเฉินตีกับคนข้างในเหรอ
คราวนี้ทุกคนงุนงงไปหมดแล้ว
ทำไมสอบไปสอบมาถึงกลายเป็นแบบนี้ได้
ทุกคนในห้องเก็บตัวงุนงง คนที่รออยู่ข้างนอกยิ่งงง!
ถึงอย่างไรก็เที่ยงกว่าแล้ว ทำไมการทดสอบถึงยังไม่จบ…
เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ตอนนี้เอง คนคนหนึ่งเดินออกมา คุยกับเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในนั้นไม่กี่ประโยคก็กลับไป
ไม่นาน!
ทุกคนต่างรู้เรื่องที่เฉินชางตีกับผู้คุมสอบ!
ไม่ผิด!
ข่าวลือเล่ากันแบบนี้
หลังจากทีมสนับสนุน ‘ไหตี่เหลา’ ได้ยิน พลันอึ้งจนอ้าปากค้าง แต่ละคนจ้องเถามี่อย่างตะลึงจนพูดไม่ออก
“หัวหน้าเถา…หมอเฉิน…มีความชอบด้านนี้ด้วยเหรอครับ”
เถามี่เองก็อึ้ง ครั้งนี้เขาไม่รู้จริงๆ!
……
……
เมิ่งซีลังเลอยู่หน้าประตูนานมาก พิจารณาว่าจะเข้าไปช่วยลูกศิษย์ของตนหรือไม่!
ถึงอย่างไรถ้ามีเรื่องขึ้นมา ตนจะช่วยใคร
ช่วยจากหลักเหตุผล หรือช่วยจากความรู้สึก
จู่ๆ ซุนเกาซิ่งก็พูดว่า “พอเถอะๆ คุยกันวันนี้ไม่จบแน่ เอาอย่างนี้ หลังจากกลับไป เราค่อยหารือกันดีๆ! เราค่อยหาเวลาหารือเรื่องนี้ กินข้าวกันก่อน อย่าให้กระทบการสอบช่วงบ่ายครับ”
ทุกคนพยักหน้า ต่างเพิ่มเพื่อนวีแชทของเฉินชางไว้
“ใช่! กินข้าวก่อนครับ เดี๋ยวเรากินไปด้วย คุยไปด้วย เสี่ยวเฉิน เดี๋ยวคุณอย่าไปไหนนะ เรานั่งด้วยกัน!”
“คุณไปไกลๆ ผมรู้สึกว่าเสี่ยวเฉินกับผมความคิดเห็นตรงกันมากกว่า เรานั่งด้วยกัน!”
……
ระหว่างที่พูด ทุกคนก็เตรียมจะเดินออกไป
ซุนเกาซิ่งยิ่งถอดเสื้อกาวน์เป็นคนแรกจะเดินออกไป!
เฉินชางอึ้งงัน!
เดี๋ยวก่อนๆๆๆ…
ผมยังไม่มีผลคะแนนเลยครับ พวกคุณ…จะไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางรีบเรียกทุกคนไว้ “เดี๋ยวก่อนครับ!”
ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองเฉินชาง “มีอะไรเหรอเสี่ยวเฉิน”
เฉินชางถอนหายใจ “ใครเป็นผู้คุมการแข่งขันครับ…ยังไม่ได้ให้คะแนนผมเลยครับ!”
ทุกคนได้ยินแบบนี้พลันหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมาทันที
ซุนเกาซิ่งยิ่งเดินกลับมาอย่างขวยเขิน หยิบปากกาและกระดาษขึ้นมามองทุกคนแวบหนึ่ง “ให้กี่คะแนนดี
ทุกคนส่ายหน้าพร้อมหันมองเฉินชาง “เสี่ยวเฉิน คุณอยากได้กี่คะแนน”
เฉินชาง “…”
ผมร้องเรียนพวกคุณได้ไหม
มีความรับผิดชอบหน่อยได้ไหม
นี่มันสนามแข่งนะ
ความจริงเฉินชางเข้าใจพวกเขาผิดไปแล้วจริงๆ
การแข่งขันทักษะผ่าตัดแบบนี้ดำเนินไปอย่างสบายๆ อยู่แล้ว ขอเพียงแค่รับประกันว่าการแข่งขันยุติธรรมก็พอ อย่างอื่น ไม่ได้มีข้อระมัดระวังขนาดนั้น!
เรื่องแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในรอบชิงชนะเลิศของทุกปีไม่น้อยเลย
การหารือกันแบบนี้…ถ้าน้อยจะแปลกมาก!
แต่คะแนน…ก็ยังคงต้องให้
สุดท้ายซุนเกาซิ่งและโหวเลี่ยงให้เก้าสิบหกคะแนน
เฉินชางผ่านเข้ารอบ!
ตอนที่กินอาหารกลางวัน เฉินชางประหนึ่งหงส์ในฝูงกา ถูกผู้คุมการแข่งขันกลุ่มหนึ่งล้อมไว้ตรงกลาง พูดคุยกันอย่างออกรส
ผู้เข้าแข่งขันรอบๆ เห็นแล้วมองอย่างโง่งมไปทันที
แต่ละคนอึ้งจนพูดไม่ออก
มีผู้เข้าแข่งขันแบบนี้ด้วยเหรอ
กินข้าวกับผู้คุมการแข่งขัน…
ความจริงในใจเฉินชางก็กระวนกระวายมาก
คนพวกนี้จะร้องเรียนว่าตนใช้เส้นสายไหม
ถึงอย่างไรนี่ก็ชัดเจนเกินไปหรือเปล่า
อีกอย่าง หัวหน้าซุน คุณอย่าคีบน่องไก่ที่คุณกินแล้วมาให้ผมได้ไหมครับ!
เฉินชางเหลืออดมาก…
