บทที่ 589 เปลี่ยนบทบาทกัน
เมิ่งซีถลึงตาจ้องเฉินชาง “คุณจะทำอย่างไรคะ”
เฉินชางพิจารณาอยู่นานมาก “ผมจะคิดให้ดีครับ…”
หลังจากเมิ่งซีฟังจบแล้ว จู่ๆ ก็หัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา “ตอบยากมากเหรอคะ”
เฉินชางมองบน คุณคิดว่าไงล่ะครับ
จู่ๆ เมิ่งซีก็ยิ้มพูด “ฉันมีคำแนะนำ คุณลองฟังดูไหมคะ”
เฉินชางเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ จ้องอาจารย์เมิ่ง
เมิ่งซียิ้มอย่างสบายๆ พูดต่อว่า “ถึงตอนนั้น ถ้าเราจับได้กลุ่มเดียวกัน และเริ่มประลองกันในรูปแบบของคู่ต่อสู้ ฉันจะเลือกสละสิทธิ์! อืม ไม่ผิดค่ะ ฉันจะสละสิทธิ์ ให้คุณเข้าสู่การแข่งขันระดับประเทศ!”
เฉินชางอึ้ง พลันรู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมา “อาจารย์เมิ่งครับ…อาจารย์ใจดีจัง! ผมจะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังครับ”
เมิ่งซีหรี่ตา คิดในใจ ถึงอย่างไรฉันแข่งอย่างยุติธรรมไปก็ไม่แน่ว่าจะชนะคุณ ถ้าแพ้ขึ้นมาจะน่าอายแค่ไหน ทั้งยังขายหน้าต่อหน้าสาธารณชนด้วย! เทียบกับการแพ้คุณ สละสิทธิ์ยังดีกว่า ถึงตอนนั้นประชาชนทั้งมณฑลก็จะรู้สึกว่าฉันเป็นอาจารย์ที่แสนดี ใจกว้างยอมสละสิทธิ์เพื่อให้ลูกศิษย์เข้าสู่การแข่งขันระดับประเทศ
อีกอย่าง…
นักเรียนของฉันยังเก่งขนาดนี้ แล้วฉันจะเก่งขนาดไหน
อืม!
ใช่แล้ว ถึงตอนนั้นก็ทำแบบนี้แหละ
แต่เมิ่งซีสูดหายใจเข้าลึกๆ จ้องเฉินชางอย่างลึกซึ้ง “แต่…อาจารย์มีความปรารถนาหนึ่ง คุณช่วยอาจารย์ทำให้เป็นจริงได้จะดีที่สุด!”
เฉินชางตบหน้าอก!
ไม่ใช่หน้าอกของอาจารย์เมิ่ง แต่เป็นหน้าอกของตนเอง!
เขาสาบานด้วยท่าทางน่าเชื่อถือ “อาจารย์เมิ่งว่ามาเลยครับ”
เมิ่งซีหรี่ตา กำหมัดขึ้นมา ออกแรงกำแน่น ในสายตาเผยความดูถูกและไม่จำยอมที่ยากจะจินตนาการ จ้องเฉินชางพร้อมพูดว่า “คุณจะต้องเหยียบย่ำไอ้ซือคงให้ฉัน!”
เฉินชางชะงัก “ซือคงคือใครครับ”
เมิ่งซีโบกมือลวกๆ “อ้อ คนธรรมดาคนหนึ่ง ตัวละครตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เป็นคนที่เคยแพ้อาจารย์ตอนอยู่ที่สถาบันคาโรลินสกาประเทศสวีเดน ฉันเพิ่งรู้ว่าปีนี้เขาก็ลงสมัครด้วย คุณจำไว้ว่า ถ้าเจอเขาให้เหยียบย่ำให้สาสม ตอนที่ชนะเขา ให้บอกเขาอย่างดูถูกว่า ‘อาจารย์ของผมคือเมิ่งซี!’”
เฉินชางอึ้ง…
เขามักรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ ดูแปลกๆ…
ซือคงเหรอ
ชื่อนี้กลับหายากกว่าจิ่งหรานเสียอีก…
เฉินชางพยักหน้า “อาจารย์เมิ่งครับ เขา…เคยรังแกอาจารย์เหรอครับ”
เมิ่งซีใบหน้าหม่นแสงขึ้นมาทันที “หึ! แน่นอนว่าไม่ เขาน่ะเหรอ คนขี้แพ้ ไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก”
……
……
หลังจากซย่าเกาเฟิงสั่งงานเมิ่งซีไว้ก็เตรียมเลิกงาน จู่ๆ ตอนที่ผ่านห้องทำงานได้ยินทุกคนพูดถึงเฉินชาง
ซย่าเกาเฟิงชะงักไปทันที “เสี่ยวเฉินมาเหรอครับ”
ป๋อเจี้ยนหมิงพยักหน้า “อืม ไปห้องผ่าตัดกับหัวหน้าเมิ่งเมื่อกี้นี้เองครับ”
ซย่าเกาเฟิงพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ เดินไปทางห้องผ่าตัด
ตอนที่เดินผ่านห้องผ่าตัด เขามองผ่านกระจกไปเห็นเฉินชางและเมิ่งซีกำลังผ่าตัดอยู่จริง
จึงเดินเข้าไปทันที
ระหว่างที่เฉินชางผ่าตัด เมิ่งซียืนอยู่ข้างๆ เพียงส่งสายตาก็เข้าใจกันทันที ว่านอนสอนง่ายมาก
ตอนนี้เฉินชางพึงพอใจกับอาจารย์คนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เชื่อฟัง IQ สูงและรู้ความ ที่สำคัญคืออ่านสายตาได้ ตนขยิบตาทีหนึ่งก็เข้าใจความหมายได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดมาก
หรือนี่…จะเกี่ยวข้องกับค่าความรู้สึกดี?
นี่เป็นการผ่าตัดเคสสุดท้ายแล้ว หลังจากสำเร็จ ก็จะบรรลุสู่ระดับสมบูรณ์ได้แล้ว!
สะสมการผ่าตัดมาเก้าครั้ง เฉินชางสะสมมาถึงจุดสูงสุดแล้ว พร้อมบรรลุได้ตลอดเวลา
สำหรับเฉินชาง การผ่าตัดสิบเคสไม่ใช่ภารกิจ แต่เป็นโอกาสที่ทำให้ตนเกิดการศึกษาอย่างกว้างขวางและรอบด้าน ฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง!
ในการซ่อมแซมผ่าตัดเอออร์ตาส่วนขึ้นหลังจากนี้ เฉินชางทำได้อย่างเชี่ยวชาญแล้ว
ถึงขั้นที่ว่าเป็นครั้งแรกที่เฉินชางมีความรู้สึกที่เรียกว่าการควบคุม!
ไม่ผิด!
ความรู้สึกที่ว่า: การผ่าตัดของผม ผมเป็นคนตัดสินใจ
ทุกการกระทำ ผมล้วนลงมืออย่างสมบูรณ์
ถือคีมและเข็มด้าย เร่งความเร็วไปพร้อมกับผม
ต่อสู้บนเส้นทางเลือด
เขียนบันทึกด้วยหยดเหงื่อ!
ตอนที่เข็มสุดท้ายจบลง เฉินชางสูดหายใจเข้าลึกๆ
จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ
[ติ๊ง! แสดงความยินดีด้วย การผ่าตัดซ่อมเอออร์ตาส่วนขึ้นของคุณถึงระดับสมบูรณ์แล้ว!]
เฉินชางเผยรอยยิ้มพึงพอใจ
และทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ในสายตาของซย่าเกาเฟิงที่อยู่ด้านหลัง!
หลังจากดูจบแล้ว แผ่นหลังของซย่าเกาเฟิงเต็มไปด้วยเหงื่อ!
เจ้า…เจ้าหมอนี่…ไม่เจอแค่กี่วัน?
มาถึงขั้นนี้ได้ยังไง!
การควบคุมการผ่าตัดเมื่อครู่นี้ ถึงขั้น…เก่งว่าตนอีก
ไม่ผิด!
ศัลยแพทย์ที่ดีต้องมีความเข้าใจคนไข้และมีการควบคุมการผ่าตัดที่ดีพอ แบบนี้ไม่ว่าเจอสถานการณ์อย่างไรก็จะไม่ลนลาน
แต่ตอนนี้ซย่าเกาเฟิงเห็นอีกระดับหนึ่งจากการผ่าตัดของเฉินชาง!
เป็นความรู้สึกเหมือนเขาควบคุมการผ่าตัดได้อย่างสมบูรณ์
เฉินชาง…เก่งขนาดนี้เชียว?
หวนคิดถึงสีหน้าของเถามี่ตอนจบการประชุมวันนี้อย่างละเอียด
ตอนนั้นยังรู้สึกแปลกๆ…
ตอนนี้ดูแล้ว ไม่แปลกเลยสักนิด!
เฉินชางถูกประเมินความสามารถต่ำเกินไปแล้ว!
ทุกคนประเมินความสามารถเขาต่ำไป
เขาจะต้องเป็นม้ามืดในการแข่งขันครั้งนี้อย่างแน่นอน
เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ๆ ซย่าเกาเฟิงก็เสียใจภายหลังอย่างที่สุด…
รู้ตั้งแต่แรกก็ควรจะสู้เพื่อเขาสักหน่อย ตอนนี้จบสิ้นแล้ว
การปรากฏตัวของเฉินชาง พูดได้ว่าทำลายแผนของทั้งมณฑลตงหยาง
ตอนนี้เอง เฉินชางพูดกับเมิ่งซี “มองอะไรครับ นิ่งอยู่ทำไม ยังไม่รีบเก็บงานอีก”
เมิ่งซีได้ยินแล้วรีบพยักหน้า “อ้อ…อ้อ…ขอโทษด้วยค่ะ!”
เฉินชางถอนหายใจ ผิดหวังเล็กน้อย
ซย่าเกาเฟิงที่อยู่ข้างๆ ตะลึง เสี่ยวเฉิน…เหลวไหลเกินไปหรือเปล่า ทำไมคุยกับอาจารย์เมิ่งแบบนี้
ตอนนี้เองจู่ๆ เฉินชางก็พูดว่า “โธ่ บอกคุณกี่ครั้งแล้ว ตรงนี้ คุณก็ยังมองข้าม จุดเล็กๆ นี้อาจจะส่งผลกระทบต่อการฟื้นตัวของคนไข้เลยเชียว สมองคุณโดยหมีกินไปแล้วหรือไงครับ”
“ผิดๆ! ทำไมคุณโง่ขนาดนี้!”
……
“ผมผิดหวังในตัวคุณมากครับ!”
“เฮ้อ…”
เฉินชางถอนหายใจ ทำให้เมิ่งซีรีบขอโทษ “ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจ…ฉันผิดไปแล้ว!”
เฉินชางอดส่ายหน้าไม่ได้
ซย่าเกาเฟิงที่อยู่ด้านหลังเห็นแบบนี้ก็มองอย่างโง่งมทันที!
นี่…เสี่ยวเฉินกับหัวหน้าเมิ่ง ใครเป็นอาจารย์ใครเป็นลูกศิษย์…กันแน่
ตอนนี้เอง เฉินชางถอนหายใจฮึกใหญ่ “ระดับอย่างคุณออกไปแข่งขันผมจะวางใจได้อย่างไรครับ ทำไมผมถึงมีอาจารย์ที่ไม่เอาไหนอย่างคุณ! เอาเถอะ ผมต้องกลับแล้ว คุณคิดทบทวนให้ดี คืนนี้กลับไปเขียนสรุปประสบการณ์การซ่อมเอออร์ตาส่วนขึ้นของผมวันนี้ พรุ่งนี้ผมจะตรวจ”
เมิ่งซีขานรับว่าอ่ออย่างน่าผิดหวัง “พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างค่ะ…”
เฉินชางพูด “นอนน้อยๆ หน่อยครับ!”
เมิ่งซีขานรับว่าค่ะอย่างน้อยอกน้อยใจ
เป็นอาจารย์จนตกอยู่ในสภาพอย่างเธอ คงไม่มีใครแล้ว…
ทว่าพยาบาลและวิสัญญีแพทย์ห้องผ่าตัดที่อยู่รอบๆ เห็นจนชินแล้ว!
แต่ซย่าเกาเฟิงกลับเบิกตาโพลง หยิกน่องตนเองอย่างแรงทีหนึ่ง ไม่กล้าเชื่อทุกสิ่งที่เห็นนัก อืม…เริ่มระแวงกับชีวิตแล้ว!
เกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้กันแน่
ตอนนี้เอง เมิ่งซีและเฉินชางผ่าตัดเสร็จแล้ว หมุนตัวกลับมาพอดี จู่ๆ ก็เห็นซย่าเกาเฟิง ทั้งสองสบตากันทันที
เมิ่งซีกล่าว “หัวหน้าซย่า…คุณ…”
ซย่าเกาเฟิงรีบพูดว่า “อ้อ! ผมเพิ่งมาครับ! ผ่าตัดเสร็จแล้วเหรอครับ”
เมิ่งซีและเฉินชางได้ยินแบบนี้ก็โล่งอกไปทันที
เมิ่งซีพยักหน้า “อืม เพิ่งผ่าเสร็จค่ะ จริงสิ เสี่ยวเฉิน จากที่ดูเมื่อกี้เข้าใจหรือยัง กลับไปตั้งใจเขียนข้อคิดสักหน้านะ…”
เฉินชาง “ได้ครับอาจารย์เมิ่ง งั้นผมไปก่อนนะครับ!”
ซย่าเกาเฟิง “…”
วิสัญญีแพทย์กลั้นขำไว้ไม่กล้าหัวเราะออกมา
พยาบาลกลั้นขำจนปวดหน้าอกแล้ว…
