บทที่ 540 หาแทบตายไม่เจอ เลิกหาแล้วเจอเลย
สังคมก็อยู่กับความเป็นจริงแบบนี้!
ถ้าคุณไม่มีเงิน ก็อาจเชิญผู้เชี่ยวชาญมาไม่ได้
แม้ตอนนี้คุณอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลม แต่ถ้าโรงพยาบาลนี้ผ่าตัดไม่ไหวจริงๆ ก็ทำได้เพียงเชิญผู้เชี่ยวชาญมา ถ้าเชิญผู้เชี่ยวชาญมา คุณก็ต้องรับผิดชอบค่าวิชาชีพเฉพาะทางเอง
หยางจื้อหมิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง มองภรรยาของเหล่าเฮ่อ ประเมินจากการแต่งตัวของเธอก็รู้แล้ว เธอเป็นหญิงชาวบ้านวัยกลางคนที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายคนหนึ่ง
แต่หยางจื้อหมิงไม่มีความมั่นใจเลยว่าจะทำการผ่าตัดแบบนี้สำเร็จ
ตำหนิตัวเองก็ไม่มีประโยชน์ โทษผู้เชี่ยวชาญที่เรียกเงินแพงก็ไม่ได้
หยางจื้อหมิงเห็นท่าทางขวัญเสียของภรรยาเหล่าเฮ่อแล้วถอนหายใจ เขากดโทรศัพท์แล้วบอกกับเธอว่า “พี่สาวไม่ต้องกังวลนะครับ เดี๋ยวผมโทรติดต่อผู้เชี่ยวชาญในมณฑลให้ครับ เขาเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมตับและถุงน้ำดีของโรงพยาบาลตงต้าสาขาสอง ผมจำได้ว่าเขาผ่าตัดแบบนี้ได้ รอสักครู่นะครับ”
หลังจากพูดจบ หยางจื้อหมิงก็เดินถือโทรศัพท์ออกไปติดต่อกับผู้เชี่ยวชาญ
“สวัสดีครับศาสตราจารย์หวัง ใช่ๆๆๆ ผมหยางจื้อหมิงเองครับ! คืออย่างนี้นะครับศาสตราจารย์หวัง ทางโรงพยาบาลพวกเรามีผู้ป่วยคนหนึ่ง…ครับ ตอนนี้พวกเราคุมสถานการณ์ได้แล้ว แต่ถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปนานเกินไปก็พูดยากแล้ว ครับ! ใช่ครับๆ”
“คุณพอจะมีเวลาหรือเปล่าครับ พยายามมาให้เร็วที่สุด…”
“ตกลงครับ งั้นเดี๋ยวผมคุยกับญาติผู้ป่วยก่อน!”
หยางจื้อหมิงวางโทรศัพท์แล้วแอบด่าในใจ ทุกครั้งที่ศาสตราจารย์หวังคนนี้มามีค่าใช้จ่ายแพงมาก ทั้งยังทำตัวเย่อหยิ่งอวดดี คำพูดคำจาดูถูกพวกหัวหน้าแผนกของโรงพยาบาลท้องถิ่น มักวางมาดสูงส่ง ทำให้หยางจื้อหมิงเองก็ไม่ค่อยชอบเหมือนกัน
แต่ในเมื่อจะขอร้องให้เขาช่วยก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ในภาพจำของหยางจื้อหมิง มีแค่เขากับศาสตราจารย์เฉียนเลี่ยงที่ทำการผ่าตัดประเภทนี้ได้ค่อนข้างดี
แต่เฉียนเลี่ยงตำแหน่งใหญ่เกินไป หยางจื้อหมิงอาจจะเชิญมาไม่สำเร็จ
พอวางโทรศัพท์ หยางจื้อหมิงก็สูดหายใจลึกแล้วเดินมาข้างๆ ญาติผู้ป่วย
“พี่ครับ คืออย่างนี้นะ ผมติดต่อศาสตราจารย์หวัง หัวหน้าแผนกของโรงพยาบาลตงต้าสาขาสองแล้ว ในมณฑลของเรา มีแค่เขาที่ทำการผ่าตัดประเภทนี้ได้ค่อนข้างดีครับ…
…พูดไปก็ละอายใจนะครับ ถ้าผมผ่าตัดเคสนี้ มีโอกาสสำเร็จไม่ถึง 5% ด้วยซ้ำ ถ้าให้ศาสตราจารย์หวังผ่าตัดจะเพิ่มโอกาสสำเร็จถึง 20% แต่…ศาสตราจารย์หวังบอกว่าการผ่าตัดเคสนี้มีความเสี่ยงมากเกินไป แถมมีระดับความยากสูงมาก ต้องจ่ายค่าวิชาชีพเฉพาะทางสองหมื่นหยวนครับ…ไอรีนโนเวล
…เรื่องนี้…พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ โรงพยาบาลของพวกเราจะไม่แทรกแซง แต่คุณต้องจ่ายเงินส่วนนี้ให้ศาสตราจารย์หวังเอง”
หลังจากพูดออกมาแล้ว แม้แต่หยางจื้อหมิงก็ยังรู้สึกละอาย!
ถึงอย่างไรเงินสองหมื่นหยวนก็ค่อนข้างเยอะจริงๆ มิหนำซ้ำ ใช่ว่าคุณจ่ายสองหมื่นหยวนแล้วจะมีความมั่นใจมากขึ้นขนาดนั้น…
‘เสียทั้งคน เสียทั้งเงิน’ คำกล่าวนี้ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับโรงพยาบาล
และเป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่สุดเช่นกัน
สำหรับหญิงชาวบ้านวัยกลางคนคนนี้ ถือเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก!
หยางจื้อหมิงถอนหายใจ “แน่นอนว่าคุณติดต่อผู้เชี่ยวชาญเองได้…แต่ต้องทำเวลาหน่อยนะครับ”
ตอนที่หยางจื้อหมิงพูดประโยคนี้ แม้แต่ตัวเองก็ยังส่ายหน้า
ชาวนาแก่ๆ คนหนึ่งจะไปรู้จักผู้เชี่ยวชาญที่ไหนเยอะขนาดนั้น!
หลังจากภรรยาของเหล่าเฮ่อได้ยิน เธอก็ตกตะลึงพรึงเพริดอย่างที่คาดไว้
ลูกชายกับลูกสาวยังค้างชำระค่าผ่อนบ้านอยู่เลย แต่…ถึงจะเป็นแบบนี้ ก็ยังต้องช่วยชีวิตคน ต่อให้ยืมเงินมาก็ต้องช่วย ถ้าถึงขั้นไม่มีเงินจริงๆ เช่นนั้นก็ไม่มีทางเลือก ส่วนที่บอกว่าจะให้ผู้เชี่ยวชาญเอง เธอเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่ง จะไปรู้จักผู้เชี่ยวชาญอะไรได้ยังไง!
พอนึกถึงตรงนี้ ภรรยาของเหล่าเฮ่อก็กำลังจะพูดอไรบางอย่าง
เฉินต้าไห่กับเหล่าหยางที่อยู่ข้างๆ ก็ชิงพูดก่อนแล้ว “พี่สะใภ้ เรื่องเงินไม่มีปัญหา ตอนนี้ผมกลับบ้านไปเอามาให้ได้ พี่รอสักครู่นะครับ”
แต่จู่ๆ เฉินต้าไห่ก็นึกอะไรขึ้นได้ ถามเฉินชางว่า “ชางเอ๋อร์ ลูกรู้จักผู้เชี่ยวชาญคนนี้หรือเปล่า หรือรู้จักผู้เชี่ยวชาญคนอื่นบ้างไหม”
เฉินชางได้ยินอาการป่วยที่แพทย์อธิบายเมื่อครู่นี้แล้ว แน่นอนว่าเขารู้จักผู้เชี่ยวชาญแผนกตับและถุงน้ำดี ไม่ว่าจะเป็นเฉียนเลี่ยง หรือโจวหงกวงที่เมืองหลวง แต่เขาไม่รู้จักหวังโส้วคนนี้เลยจริงๆ
โรงพยาบาลตงต้าสาขาสองกับโรงพยาบาลของพวกเขาไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กัน เฉินชางจึงไม่ได้สนิทกับพวกเขามาก
แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเสียเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว การเชิญผู้เชี่ยวชาญ…ไม่จำเป็นแล้ว!
เพราะเฉินชางเองก็ผ่าตัดเคสแบบนี้ได้
ฉินเยว่ลุกขึ้นถามว่า “หรือไม่อย่างนั้น ฉันโทรหาคุณพ่อดีไหมคะ ให้คุณพ่อฉันติดต่อให้”
เฉินชางโบกมือ “ไม่ต้องแล้ว ให้ผมทำเอง ผมผ่าตัดเคสนี้ได้”
ประโยคนี้ทำให้เสิ่นซิวหย่วนกับหยางจื้อหมิงอึ้งไปเลย
ตอนนี้เอง จี้ชวีหัวหน้าแผนกฉุกเฉินเดินออกจากห้องผ่าตัดแล้ว พูดกับญาติผู้ป่วยว่า “ผมติดต่อหัวหน้าแผนกเหอของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินเมืองอันหยางแล้ว เขาเข้าใจสถานการณ์ของคุณ ใส่ใจมาก แต่…ถ้าจะเคลื่อนย้ายผู้ป่วยก็มีความเสี่ยงสูงมาก เขาจะติดต่อผู้เชี่ยวชาญให้เร็วที่สุด ถ้าทำแบบนี้ จะเสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่าให้คุณเชิญผู้เชี่ยวชาญมาเอง”
เป็นอย่างนี้จริงๆ เห็นได้ชัดว่าโรงพยาบาลช่วยคุณติดต่อให้ ถือเป็นการช่วยเหลือด้านการรักษา ค่าใช้จ่ายย่อมไม่เยอะขนาดนั้นแล้ว
หลังจากภรรยาของเหล่าเฮ่อได้ฟัง เธอก็ซาบซึ้งใจจนแทบจะคุกเข่าให้จี้ชวี
จี้ชวีรีบประคองเธอขึ้นมา ถอนหายใจแล้วบอกว่า “คุณพี่ครับ โรงพยาบาลระดับปฐมภูมิของพวกเราก็เป็นแบบนี้ ไม่มีทางเลือกอื่น พวกเราทำได้แค่พยายามไม่ถึงที่สุด ไม่มีวิธีการอื่นแล้วจริงๆ ครับ”
เป็นอย่างที่จี้ชวีบอกจริงๆ โรงพยาบาลระดับปฐมภูมิมีเงื่อนไขจำกัดมากมาย สำหรับอาการป่วยที่ซับซ้อนรับมือยาก ถ้าอยากจะรักษาให้หายก็ยากมาก!
การพูดว่าโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลจิ้นหยางเป็นโรงพยาบาลระดับปฐมภูมิ บางทีก็อาจไม่ถูกเสมอไป แต่…เมื่อเจอกับอาการป่วยที่ซับซ้อนรักษายาก ที่นี่จะต่างกับโรงพยาบาลระดับปฐมภูมิสักเท่าไรเชียว
โดยเฉพาะแผนกฉุกเฉิน บางทีโรงพยาบาลก็ไม่มีความสามารถในการกู้ชีพ ส่งไปข้างนอกก็รักษาไม่ทัน…เชิญผู้เชี่ยวชาญก็อาจไม่ยอมมา อย่างไรเสียถ้าไม่มีผลประโยชน์ก็ไม่มีใครอยากตื่นเช้า ทั้งยังเป็นอาการวิกฤตรุนแรง มาแล้วก็ไม่แน่ว่าจะรักษาได้
พูดแบบไม่น่าฟังก็คือ เวลาแบบนี้ มีหมอหลายคนเริ่มบอกให้ญาติผู้ป่วยทำใจแล้ว
ตอนนี้เฉินชางบอกว่า “หัวหน้าแผนกทุกท่านครับ ผมขออนุญาตแนะนำตัวเองสักหน่อย ผมเฉินชางจากโรงพยาบาลอันดับสองของมณฑล สำหรับอาการของผู้ป่วยเคสนี้ ผมผ่าตัดได้ครับ”
สาเหตุที่เฉินชางไม่พูดตั้งแต่แรก ก็เพราะเป็นไปไม่ได้ที่โรงพยาบาลจะให้คุณไปผ่าตัด ชีวิตคน ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น คุณคิดว่าตัวเองเป็นหมอแล้วจะผ่าตัดได้ทุกที่ทั่วประเทศอย่างนั้นหรือ
ไม่ได้อยู่แล้ว!
โรงพยาบาลมีขั้นตอนและระเบียบข้อบังคับของโรงพยาบาล คุณบอกว่าทำได้ แต่เมื่อเกิดปัญหาขึ้นใครจะรับผิดชอบ
ความรับผิดชอบในการรักษาและข้อพิพาทระหว่างแพทย์และคนไข้ คือเรื่องที่ยุ่งยากที่สุด
จี้ชวีกับหยางจื้อหมิงมองเฉินชางแวบหนึ่ง จากนั้นส่ายหน้า ไม่ได้ตอบอะไร
เฉินชางเห็นดังนั้น ก็พลันนึกขึ้นได้ถึงคำพูดของจี้ชวี หัวหน้าแผนกฉุกเฉินเมื่อครู่นี้ ตอนนี้เหอทงกำลังหาผู้เชี่ยวชาญมาช่วยรักษา พอนึกถึงตรงนี้ เฉินชางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหัวหน้าแผนกเหอทงแห่งศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน
หลังจากโทรติด เฉินชางก็เข้าประเด็นทันที “หัวหน้าแผนกเหอ สวัสดีครับ ผมคือเฉินชาง ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลจิ้นหยาง ผู้ป่วยเป็นคุณลุงของผมเอง ครับ ผมผ่าตัดเคสนี้ได้ รบกวนคุณช่วยคุยกับโรงพยาบาลให้ทีครับ…ใช่ครับ…ได้ครับได้…ไม่มีปัญหา!”
เฉินชางวางสายโทรศัพท์ จี้ชวีกับหยางจื้อหมิงรวมทั้งเสิ่นซิวหย่วนกำลังมองเฉินชาง พวกเขางงนิดหน่อย คนหนุ่มคนนี้…
เพียงแต่ตอนนี้เอง โทรศัพท์ของจี้ชวีก็ดังขึ้นแล้ว!
