เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 635-636

บทที่ 635 เรามาหมั้นกันเถอะ

 

เจี่ยนอีหลิงพยักหน้า

 

ทันใดนั้นจํายหวินเจ๋งก็เข้าประชิดเจี่ยนอีหลิง ระยะห่างระหว่างใบหน้าของพวกเขาน้อยกว่าสิบเซนติเมตร

 

“แล้วตอนนี้ล่ะ?” จํายหวินเชิงถาม

 

เจี่ยนอีหลิงก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วขณะที่เธอพยายามรักษาระยะห่างจากจํายหวินเชิง

 

จากนั้นเธอก็พูดว่า “มันจะเต้นเร็ว”

 

“อะไรที่เต้นเร็ว” จํายหวินเชิงถาม ขณะที่เขาถามคําถามนี้ หัวใจของจํายหวินเชิงเองก็เต้นแรงเช่นเดียวกัน

 

โชคดีที่ตอนนี้เขาไม่ได้สวมอุปกรณ์ที่ข้อมือ ถ้าเขาทําเช่นนั้น อุปกรณ์คงจะพังไปแล้วในตอนนี้

 

“ที่นี่”

 

เจี่ยนอีหลิงกล่าวขณะที่เธอวางมือบนหัวใจ

 

หัวใจเธอจะเต้นเร็ว

 

เมื่อเห็นเช่นนี้ จํายหวินเจ๋งก็เริ่มหัวเราะ

 

เขามีความสุขเป็นพิเศษ

 

“นายหัวเราะทําไม?” เธอสงสัยว่าทําไมจํายหวินเพิ่งถึงหัวเราะ

 

“เพราะฉันมีความสุข” จํายหวินเพิ่งตอบ รอยยิ้มบนใบหน้านั้นไม่สามารถที่จะเห็นได้ชัดเจนไปยิ่งกว่านี้แล้ว

“ทําไมนายถึงมีความสุข”

 

“อืม ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ

 

จากนั้น หลังจากหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง จํายหวินเจ๋งก็เรียกชื่อของเจี่ยนอีหลิง “อีหลิง”

“หือ?”

 

จํายหวินเพิ่งก้มหน้าลงจูบหน้าผากของเจี่ยนอีหลิง

 

“มันอบอุ่น” เจี่ยนอีหลงกล่าวขณะที่เธอวางมือบนหน้าผาก เธอสัมผัสเบาๆตรงบริเวณที่ถูกจูบ

 

เมื่อจํายหวินเพิ่งเห็นการกระทําของเจี่ยนอีหลิง เขาก็เริ่มยิ้มอีกครั้ง

 

ในสายตาเขา แม้แต่การทําสิ่งเล็กๆน้อยๆแบบนี้ก็ยังช่างน่ารักเหลือเกิน

 

“อีหลิง” จํายหวินเซึ่งเรียกอีกครั้ง ตัวเขาเองไม่รู้ว่าทําไมตัวเขาถึงเรียกชื่อเธอ

 

“หือ?”

 

“เรียกชื่อฉันด้วยสิ”

 

“จํายหวินเซิ่ง”

 

“ไม่ต้องพูดนามสกุล”

 

เขาต้องการถูกเรียกว่าหวินเชิงงั้นเหรอ?

 

เจี่ยนอีหลิงพยายามพูดว่าหวินเชิง แต่ทว่าเธอล้มเหลวกับการทําเช่นนั้น

 

“อืมเธอสามารถเรียกฉันว่าอาเชิงก็ได้ บางครั้งปู่กับอาก็เรียกฉันแบบนั้น”

 

อาเชิง…

 

มันยากยิ่งกว่าสําหรับเธอที่จะพูดคํานั้น

 

“แค่ครั้งเดียว” จํายหวินเซิ่งเกลี้ยกล่อม

 

เจี่ยนอีหลิงรู้สึกเขินเล็กน้อย แต่เธอก็ยังพยายามที่จะพูดคํานั้น

 

“อา… อาเชิง…”

 

หลังจากผ่านไปนาน เธอก็สามารถพูด “อาเชิง” ได้ แต่ไม่ว่ายังไง เสียงของเธอนั้นก็เบายิ่งกว่าเสียงยุง

 

ขณะที่เธอพูดแบบนี้ เจี่ยนอีหลิงไม่กล้าที่จะมองจํายหวินเชิงโดยตรง

 

จากนั้นจํายหวินเชิงก็เรียกชื่อของเจี่ยนอีหลิงเป็นครั้งที่สาม

 

“อื้อ?”

 

“เรามาหมั้นกันเถอะ”

 

ทั้งสองต่างเป็นคนที่แปลกแยก เป็นผลให้ความเร็วในการสร้างความสัมพันธ์ไม่สอดคล้องกับคนอื่นๆในโลก

 

พวกเขาควรสามารถพัฒนาความรู้สึกหลังจากที่พวกเขาหมันกันแล้ว

 

“ซื้อ” เจี่ยนอีหลงกล่าวออกมาขณะที่เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของจ่ายหวินเชิง

 

“ไม่ใช่ว่าเธออยากให้ฉันรับผิดชอบเหรอ? ถ้าเช่นนั้นแล้ว ฉันจะรับผิดชอบเอง เราอยู่ด้วยกันแล้ว ดังนั้นจะดีกว่าถ้าเราหมั้นกัน มันจะดูสมเหตุผลกว่า”

 

เจี่ยนอีหลิงหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

 

“อื้อ”

 

เมื่อได้ยินคําตอบนี้ จํายหวินเซิ่งก็มองไปที่เจี่ยนอีหลิงอีกครั้ง เธอเข้าใจในสิ่งที่เธอตกลงหรือเปล่า?

 

อืม แต่อย่างน้อย เธอก็ยังคงห่วงใยเขา

 

และนั่นก็เพียงพอแล้วสําหรับเขา

 

เขาไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยมืออีกต่อไป

 

แม้ว่าเขาจะใช้กลอุบายที่น่ารังเกียจ แต่เธอก็ยังอยู่ภายใต้การดูแลคุ้มครองของเขา

 

“เดี๋ยวก่อน พูดอีกครั้ง”

 

ท่านผู้เฒ่าจํายสงสัยว่าตัวเองแก่แล้ว มีปัญหากับหูหรือไม่?

 

หลานชายกําลังบอกเขาว่ากําลังจะหมั้นจริงๆเหรอ?

 

“ผมบอกว่าผมกําลังวางแผนหมั้นกับอีหลิง ดังนั้นผมจึงต้องการผู้ปกครองไปอยู่ที่นั่นด้วย ปู่ว่างไหม”

 

“ว่าง ว่าง ฉันว่างแน่นอน ฉันว่างทุกวัน อันที่จริงตอนนี้ฉันว่างแล้ว ฉันไม่สามารถว่างกว่านี้ได้อีก เมื่อไหร่ที่แกต้องการให้ฉันไปที่นั่นเหรอ แกต้องการให้ฉันนําของขวัญไปไหม บริษัทสักสองสามที่เพียงพอไหม”

 

“พาตัวเองไปก็พอ”

 

“ได้ ได้ ว่าแต่เมื่อไหร่เหรอ?”

 

“พรุ่งนี้”

 

“พรุ่งนี้เหรอ? ตกลง ฉันจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้”

 

ท่านผู้เฒ่าจํายรู้สึกตื่นเต้นเหลือเกิน

 

ในที่สุดตระกูลของพวกเขาก็จะมีผู้นําตระกูลหญิง

 

ในที่สุดเขาก็จะได้มีหลานสะใภ้

 

เขามีความสุขมาก

 

เขาต้องทําอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการเฉลิมฉลอง

 

เขาต้องนําของขวัญไปอย่างแน่นอน ท่านผู้เฒ่าจํายรีบขอให้คนของเขาไปเตรียมของขวัญ

ที่จริง เขาต้องเตรียมของขวัญให้เยอะๆ

 

บทที่ 636 ท่านผู้เฒ่าจํายเยือนว่าที่ตระกูลสะใภ้ 1

 

ท่านผู้เฒ่าจํายพร้อมที่จะไปพบกับพ่อแม่และปู่ย่าของเจี่ยนอีหลิง

 

เนื่องจากปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยนอาศัยอยู่ในบ้านของเวินเฉิง ท่านผู้เฒ่าจํายจึงตัดสินใจไปเยี่ยมตระกูลเงิน

 

แต่ทว่าเวินเฉิงและไช่ชิงเยว่ไม่รู้จักท่านผู้เฒ่าจ่าย

 

ก่อนที่จะถึงวันนี้ พวกเขาไม่มีโอกาสได้เห็นท่านผู้เฒ่าจํายด้วยซ้ําไป

 

ในทางตรงกันข้าม ก่อนที่จะมา ท่านผู้เฒ่าจํายได้สอบถามถึงเรื่องราวต่างๆเรียบร้อยแล้ว เขารู้ว่าเจี่ยนอีหลิงเกี่ยวข้องกับตระกูลเวิน เวินเฉิงเป็นลุงของเจี่ยนอีหลิง

 

ดังนั้นเมื่อเขาไปเยี่ยม ท่านผู้เฒ่าจํายจึงสุภาพมาก

 

ที่จริง เขาสุภาพมากจนไม่มีใครเดาได้ว่าเขาเป็นใคร

 

นอกจากนี้ เขาก็ยังไม่กล้าพาคนไปเป็นจํานวนมากอีกด้วย นั่นจึงทําให้เขานําผู้ใต้บังคับบัญชาไปเพียงคนเดียว

 

เขาไม่ต้องการกดดันตระกูลเจี่ยนมากเกินไป

 

“สวัสดีครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ”

 

หน้าประตูเหล็กสีดําที่ทางเข้าวิลล่าตระกูลเวิน มีคนหยุดท่านผู้เฒ่าจํายและถามเขาว่าเขามาที่นี่ทําไม

 

“บอกนายของคุณว่าฉันมาที่นี่เพื่อคารวะปู่และย่าเงียน”

 

แม้ว่าเขาจะคุยกับคนของตระกูลเวิน ท่านผู้เฒ่าจํายก็ยังเป็นคนตอบ เขาไม่ได้ขอให้คนของเขาพูดคุยแทนเขา

 

เขามาที่นี่เพื่อแสดงความคารวะ

 

คําเหล่านี้ไม่ปรากฏในคําศัพท์ของท่านผู้เฒ่าจํายมาเป็นเวลาหลายปี

 

มีแต่ทุกคนแสดงความคารวะต่อท่านผู้เฒ่าจ่าย และไม่เคยเป็นอย่างอื่น

 

เมื่อได้ยินถึงเหตุผล คนที่ประตูก็ผ่อนคลายลง

 

ในเป่ยจิง ตระกูลเจี่ยนไม่ได้ถือว่ามีเกียรติและอํานาจ พวกเขาเพียงแค่ร่ํารวยกว่าตระกูลทั่วไปในเมืองเหิงหยวนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

ดังนั้น สถานะของตระกูลเจี่ยนในเป่ยจิงจึงแย่กว่าตระกูลเงินมาก

 

เนื่องจากชายชราผู้นี้ดูเหมือนจะมาเยี่ยมตระกูลเจี่ยน พวกเขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่มีสถานะโดดเด่นเท่าไหร่

 

“รอสักครู่ ผมจะไปแจ้งพวกเขา”

 

แม้ว่าคนของตระกูลเวินจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่พวกเขาก็ยังทําสิ่งต่างๆตามกฎเกณฑ์

 

ในห้องนั่งเล่นของวิลล่าตระกูลเวิน ปู่เจี่ยน ย่าเจี่ยน เวินเฉิงและไปชิงเยว่กําลังสนทนากันอยู่

 

คนรับใช้เข้ามาแจ้งว่ามีคนมาเยี่ยม

 

เมื่อได้ยินดังนั้น ปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยนก็ค่อนข้างนงง ใครจะมาเยี่ยมพวกเขากัน?

 

สมาชิกตระกูลเวินในห้องนั่งเล่นต่างสันนิษฐานว่ามีคนมาเยี่ยมย่าเจี่ยน นี่เป็นเพราะความจริงที่ว่าย่าเจี่ยนยังคงพักฟื้นจากโรคหลอดเลือดสมอง

 

ด้วยเหตุนี้ตระกูลเวินจึงเชิญท่านผู้เฒ่าจํายเข้ามา

 

ยามที่ท่านผู้เฒ่าจํายเดินเข้ามา ใบหน้าเขาก็มีแต่รอยยิ้มแย้ม ดูเหมือนว่าเขานั้นใจดีและเป็นมิตรมาก

 

รอยยิ้มบนใบหน้าเขานั้นออกมาจากก้นบึงของหัวใจ รอยยิ้มเขาไม่สามารถซ่อนไว้ได้

 

แต่ไม่ว่ายังไงทันทีที่ปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยนเห็นท่านผู้เฒ่าจําย สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที

 

ท่านผู้เฒ่าจํายได้ไปเยี่ยมย่าเจี่ยนที่โรงพยาบาลมาแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

 

ทําไมเขาถึงมาที่นี่ในวันนี้ ?

 

ย่าเจี่ยนและปู่เจี่ยนลุกขึ้นยืนทันที

 

ที่จริงปู่เจี่ยนถึงกับลุกขึ้นไปทักทาย เขาแสดงความเคารพต่อท่านผู้เฒ่าจําย

 

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง โปรดนั่งลงเถอะ นั่งลงเถอะ” ท่านผู้เฒ่าจํายกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

“อะไรที่ทําให้ท่านมาที่นี่ในวันนี้” ปู่เจี่ยนถาม

 

“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” ท่านผู้เฒ่าจํายตอบ น้ําเสียงเขาสุภาพมาก

 

เป่ยจึงมีคนไม่กี่คนที่สามารถทําให้เขาพูดด้วยน้ําเสียงที่สุภาพได้

 

ที่จริง บางทีอาจจะนับพวกเขาได้ด้วยมือข้างเดียว

 

“อืม…” ปู่เจี่ยนปรารภ ขณะที่เขาเหลือบมองไปยังคนอื่นที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เขากําลังพิจารณาว่าควรหาที่ต่างหากเพื่อคุยกับท่านผู้เฒ่าจํายหรือไม่

 

ในเมื่อท่านผู้เฒ่าจํายอ่านความคิดของปู่เจี่ยนออก เขาจึงพูดออกมาตรงๆว่า “ไม่จําเป็นต้องไปที่อื่น ลุงเวินก็สามารถอยู่ได้”

 

ลุงเงิน?

 

อะไรนะ? เรียกแบบนี้ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

 

เฉพาะคนจากตระกูลเจี่ยนเท่านั้นที่จะเรียกเงินเฉิงแบบนี้

 

และนั่น ไม่แปลกไปหน่อยเหรอที่ท่านผู้เฒ่าคนนี้เรียกเขาว่าลุงเป็น