เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 633-634

บทที่ 633 โม่ชื่ออนจบสิ้น 4

 

ผู้จัดการเฉินหัวเราะ “นายน้อยอี้เฉิน ผมไม่รังเกียจที่จะทํางานประเภทนี้สักหน่อย คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นสาวบริสุทธิ์?”

 

ด้วยเหตุนี้ ผู้จัดการเฉินจึงมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทําลงไปเหลือเกิน

 

ก่อนหน้านี้เขาถูกนายน้อยอี้เฉินตําหนิว่าเป็นผู้ให้ชื่อเสียงแก่โม่ชื่ออขึ้น ดังนั้นนายน้อยอี้เฉินจึงมอบภารกิจนี้ให้เขา

 

อย่างไรก็ตาม ผู้จัดการเงินค่อนข้างเต็มใจที่จะทํางานที่ได้รับมอบหมายให้สําเร็จลุล่วง

 

เจียนอี้เฉินนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกลจากเตียง เขาทําตัวผ่อนคลาย

 

จากนั้นเขาก็สนุกกับสีหน้าท่าทางในปัจจุบันของโม่ชื่ออวุ่น “โม่ชีออนตอนนี้เธอรู้สึกอับอายบ้างไหม? เธอรู้สึกเจ็บปวดและสิ้นหวังบ้างหรือไม่?”

 

“ฉันขอร้อง นายได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะได้มั้ย?” โม่ชื่ออริ้นอ้าปากอ้อนวอน “ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว! ฉันไม่มีอะไรแล้ว!”

 

“เริ่มแรกเธอก็ไม่มีอะไรเลย!” เจียนอี้เฉินพูดด้วยน้ําเสียงประชดประชัน “ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลเจี้ยนช่วยเธอ เธอก็จะไม่มีอะไรตั้งแต่แรกตั้งแต่ที่เธอสามารถเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายเชิงหัวเธอได้หลายสิ่งหลายอย่างจากตระกูลเจี้ยน!”

 

เหอเยี่ยนได้จัดการทั้งหมดนี้ เธอต้องการทําร้ายครอบครัวของเงี่ยนชูฉิง

 

แต่ทว่าตระกูลโม่ใช้ชื่อเสียงเกียรติยศทรัพย์สินเงินทองของตระกูลเจี๋ยนเพื่อไต่อันดับทางสังคม โม่ฮุยฉิง ได้รับเงินเดือนสูงและโม่ชื่ออริ้นก็ได้เรียนในโรงเรียนที่ดี เป็นผลให้โม่ชื่ออริ้นได้มีเพื่อนสนิทมิตรสหายกับบุคคลที่ยอดเยี่ยม

 

แต่ทว่า ผลสุดท้ายตระกูลโม่ก็สร้างความสุขบนความทุกข์ของตระกูลเจี้ยน!

 

ตามความเป็นจริง ในชีวิตก่อน ตระกูลเจียนได้ให้ความช่วยเหลือโม่ชื่ออขึ้นมามากกว่านี้อีก

 

เจียนอี้เฉินจําได้ว่าในชีวิตก่อนนั้น โม่ชื่ออริ้นได้แต่งงานกับฉันชวนเธอมีทุกอย่างในโลกใบนี้

 

แต่ทว่าเธอจําคนที่ให้ความช่วยเหลือเธอในตอนแรกไม่ได้เลย

 

ที่จริง เธอลงเอยด้วยการเฝ้าดูตระกูลเจียนถูกทําลายโดยตระกูลฉันย้อนกลับไปในชีวิตก่อนนั้น ตระกูล เจียนไม่เหลืออะไรเลย

 

เพียงเพราะว่าเงี่ยนอหลิงปฏิบัติต่อโม่ชื่ออขึ้นอย่างแย่ในตอนนั้นนั่นหมายความว่าทุกคนสมควรได้รับผลกรรมนั้นงั้นเหรอ?

 

อืมม… บางทีตระกูลเจี้ยนก็สมควรได้รับมัน

 

อย่างไรก็ตาม เจียนอี้เฉินไม่ต้องการมองลึกลงไปในสาเหตุมากเกินไป

 

ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาสูญเสียครอบครัวไปดังนั้นเขาจึงเกลียดผู้หญิงคนนี้ และฉินชวน

 

ในชีวิตนี้ โชคชะตาได้เปลี่ยนทุกอย่างไปด้วยเหตุผลบางอย่างโม่ชื่ออขึ้นไม่ได้กลายเป็นภรรยาของฉันชวนแล้ว

 

แต่ว่าความเกลียดชังของเธอที่มีต่อตระกูลเจียนนั้นยิ่งรุนแรงกว่าในชาติก่อนนี้

 

อันที่จริง เธอพยายามใส่ร้ายและทําร้ายเจี๋ยนอีหลิงเมื่อเจียนอีหลิงไม่ได้ทําอะไรเธอ เธอก็ต้องการทําให้เจียนอีหลิงก้าวต่อไปในชีวิตอย่างยากลําบาก

 

ดังนั้นเธอจึงสมควรที่จะต้องทนทุกข์ทรมาน!

 

เขา เงี่ยนอี้เฉิน เป็นคนที่น่ารังเกียจ!

 

“ผู้จัดการเฉิน โปรดอย่าลืมส่งสําเนาของรูปถ่ายที่คุณถ่ายเมื่อครู่นี้มาให้ผมด้วย”เจียนอี้เฉินกล่าว

 

ในหนึ่งชั่วโมงครึ่งที่ผ่านมาผู้จัดการเงินได้บันทึกช่วงเวลาที่สวยงามด้วยโทรศัพท์ของเขา

 

“แน่นอน”

 

“คุณทําอย่างนั้นไม่ได้นั่น! คุณทําอย่างนั้นไม่ได้!” โม่ชื่ออวุ่นร้องไห้ออกมาใบหน้าของเธอขาวราวกับกระดาษขณะที่เธอห่อตัวด้วยผ้าห่มเธอพยายามคลานไปทางผู้จัดการเงินเพื่อคว้าโทรศัพท์

 

“อาา… แต่มิสซื้ออริ้น เธอตกลงที่จะถ่ายรูปพวกนี้นี่นา!”ผู้จัดการเงินกล่าวขณะยกโทรศัพท์ขึ้นสูงไปในอากาศเขาไม่ได้ให้โอกาสโม่ชื่ออริ้นขโมยโทรศัพท์ไป

 

เงี่ยนอี้เฉินกล่าวต่อไปว่า “นอกจากนี้ เราจะยื่นฟ้องเธอในข้อหาแพร่ข่าวลือโปรดเตรียมพร้อมสําหรับการเรียกจากศาล”

 

มีหลักฐานที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าโม่ชื่ออริ้นติดต่อแฮ็กเกอร์ตระกูลเจียนจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้

 

พวกเขาให้เกียรติเธอด้วยการต่อเวลาให้เธอหนึ่งวันแต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ได้วางแผนไว้แล้วสําหรับวันนี้

 

หลังจากที่เจียนอี้เฉินพูดจบ เขาก็ออกจากห้องพักในโรงแรมพร้อมกับผู้จัดการเงิน

 

“อ้า!”

 

หลังจากที่ชายทั้งสองออกไป ห้องก็ปะทด้วยเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของโม่ชื่ออขึ้น

 

หัวใจเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่มีที่ไหนให้เธอระบายได้

 

ในอนาคตสิ่งที่จะต้อนรับเธอก็มีเพียงความเจ็บปวดและความสิ้นหวังเท่านั้น ในที่สุดเธอก็ต้องจ่ายให้กับสิ่งที่เธอได้ทําเอาไว้

 

บทที่ 634 ไม่อยากแยกทางกับนาย

 

ท่านผู้เฒ่าจํายไม่พอใจกับการแสดงออกของหลานชาย

 

เดิมที นี่เป็นโอกาสที่ดีที่หลานชายจะได้อวดความสามารถต่อหน้าว่าที่ภรรยา

 

แต่ทว่าไอ้เด็กบ้าคนนั้นกลับให้โอกาสนั้นแก่ตระกูลเจี้ยน!

 

ด้วยเหตุนี้ท่านผู้เฒ่าจํายจึงโกรธมากจนถึงขั้นดจํายหวินเชิง

 

หลังจากฟังปูไปสักพัก จยหวินเจ๋งก็วางสาย

 

เขาไม่ต้องการให้เจี้ยนอีหลิงขอบคุณเขา

 

ในทางกลับกัน เขาต้องการให้ตระกูลเจียนปฏิบัติต่อเธออย่างดี นั่นคงจะทําให้เธอมีความสุขมากขึ้น

 

ดังนั้นเขาจึงเปิดโอกาสให้พี่ชายเธอ

 

ไม่เป็นไรตราบใดที่เรื่องนี้ได้รับการแก้ไข

 

เขาไม่ได้กังวลเรื่องอื่นมากนัก

 

จํายหวินเจ๋งกําลังพักผ่อนอยู่ในห้องนั่งเล่น มีเสียงดนตรีที่ผ่อนคลาย

 

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก

 

จํายหวินเชิงค่อยๆลืมตาขึ้น

 

เมื่อเขาเห็นเงี่ยนอีหลิงเข้ามาทางประตู จํายหวินเจ๋งก็ขมวดคิ้ว

 

“ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่?” จํายหวินเชิงถามด้วยน้ําเสียงที่นุ่มนวล

 

ทําไมเธอถึงปรากฏตัวในสํานักงานของเขาในเวลานี้?

 

เงี่ยนอีหลิงไม่ได้ตอบคําถาม ในทางกลับกันเธอเดินเข้าไปหาเขา

 

จากนั้น เธอเอากล่องอาหารกลางวันออกมาให้จํายหวินเชิง

 

“เธอมาที่นี่เพื่อเอาอาหารมาให้ฉันเหรอ” จยหวินเชิงกล่าว ขณะที่เขาพูดแบบนี้เขาอยากจะหัวเราะ แต่ก็ทําใจที่จะหัวเราะไม่ได้

 

เธอไม่ชอบเขา อันที่จริงเธอกลัวด้วยซ้ํา ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของเธอที่มีต่อคําสารภาพคือการหลีกเลี่ยงเขา

 

ดังนั้น ความรู้สึกเดียวที่เธอมีต่อเขาคือการขอบคุณ และความเป็นหนี้บุญคุณ

 

แต่ทว่าแม้ว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ แต่เขาก็ยังต้องการใช้ประโยชน์จากความรู้สึกเหล่านั้น เขาต้องการใช้ความรู้สึกเหล่านั้นผูกเธอไว้เคียงข้างอีกสักสองสามปี

 

“คืออ” เจียนอีหลิงตอบขณะพยักหน้า

 

จากนั้นเธอก็เปิดกล่องอาหารกลางวัน กลิ่นหอมของอาหารลอยออกมาจากกล่อง

 

จํายหวินเพิ่งยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน ระหว่างพักเขาก็ไปพักผ่อนในห้องนั่งเล่น

 

จํายหวินเพิ่งจะไม่ปฏิเสธอาหารเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีนี้ เมื่อเขาคิดขึ้นมาว่าเจียนอีหลิงกําลังยุ่งอยู่ในครัวมาระยะหนึ่ง

 

“นายจะรับผิดชอบฉันไหม?”

 

จํายหวินเสิ่งที่กําลังทานอาหารอยู่ ตกใจกับคําถามของเจียนอีหลิง

 

เสียงเธอนุ่มนวลและอ่อนหวานเกินไปแล้ว

 

นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะจริงจังถามคําถามนี้มากเหลือเกิน

 

“แค่ก แค่ก แค่ก…แค่ก แค่ก…”

 

จํายหวินเชิงสําลักอาหาร

 

“แค่ก แค่ก แค่ก…”

 

เจียนอีหลิงรีบตบหลังของจํายหวินเชิง

 

หลังจากไอเป็นเวลานาน ในที่สุดจํายหวินเจ๋งก็หายจากอาการช็อก

 

“ทําไมจู่ๆเธอถึงถามคําถามนั้นล่ะ?” จํายหวินเชิงถาม

 

คําถามนั้นน่าประหลาดใจเกินไปสําหรับเขา

 

“นายสารภาพกับฉัน” เจียนอีหลิงตอบ

 

“ใช่ฉันทําแบบนั้น” อย่างไรก็ตามเธอกลัวเขา

 

“นายจูบฉันอีกด้วย”

 

“อื้มม” เขาทําอย่างนั้นในวันเกิดของเธอ

 

“พริกบอกว่าหลังจากที่มีคนสารภาพรักแล้ว พวกเขาอาจจะอยู่ด้วยกันหรือแยกทางกัน ฉันไม่อยากแยกทางกับนาย”เจียนอีหลิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

 

เจียนอีหลิงไม่แน่ใจในเรื่องอื่นเท่าไหร่นัก อย่างไรก็ตามเธอรู้เพียงว่าเธอไม่ต้องการแยกจากจํายหวินเชิง

 

เมื่อได้ยินคําว่า “ฉันไม่อยากแยกทางกับนาย” หัวใจของจํายหวินเซิ่งก็สูญเสียความเยือกเย็นไปโดยสิ้นเชิง

 

จํายหวินเชิงจ้องไปที่ใบหน้าของเจียนอีหลิง เขาตกอยู่ในความงุนงงโดยสมบูรณ์แบบ

 

อย่างที่เธอพูด เมื่อมีคนสารภาพแล้ว พวกเขาก็จะอยู่ร่วมกันหรือไม่ก็จะแยกทางกัน

 

ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน เป็นไปได้มากที่พวกเขาจะแยกทางกัน มันคงยากสําหรับพวกเขาที่จะเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อน

 

แต่ทว่า เมื่อคําเหล่านี้ออกจากปากของเงี่ยนอีหลิง จํายหวินเชิงรู้สึกประหลาดใจมาก…

 

และด้วยเหตุนี้จํายหวินเพิ่งจึงตัดสินใจที่จะให้คําตอบที่ชัดเจนสําหรับคําถามบางอย่างก่อนที่จะสรุป “แล้ว… ทําไมเธอถึงหลบหน้าฉันในช่วงสองวันที่ผ่านมา?”

 

“ฉันกําลังคิด” เจียนอีหลิงตอบ “ฉันจะคิดได้ก็ต่อเมื่อนายไม่อยู่ตรงหน้า”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่สามารถคิดได้อย่างชัดเจนมีเหตุมีผลเมื่อจํายหวินเซึ่งอยู่ใกล้เธอเกินไปเธอจะสูญเสียความสามารถในการอธิบายออกมาด้วยหลักของเหตุและผล

 

และด้วยเหตุนี้ เพื่อที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างเป็นกลางมากขึ้น เธอจึงเลือกที่จะรักษาระยะห่างจากเขาสองสามวัน

 

“เธอหมายถึง เธอไม่สามารถคิดได้อย่างถูกต้องเมื่อฉันอยู่ตรงหน้างั้นเหรอ?” จํายหวินเชิงถาม