เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 631-632

บทที่ 631 โม่ชื่ออวิ๋นจบสิ้น 2

 

จากนั้นโม่ชื่ออวิ๋นก็วางสาย

 

ไรอันจ้องมองโทรศัพท์อยู่พักหนึ่ง ราวกับว่าเขาได้จมหายไปในความคิด

 

“ก็แค่ยอมรับแล้วเดินหน้าต่อไป มองดูเธอสิ หลังจากที่เธอได้ยินว่าลุงของนายจะไม่ช่วยเธอแล้ว เธอก็วางสายไป ในสายตาเธอ นายเป็นอะไรกันแน่? นี่ยังไม่ชัดเจนจริงๆอีกเหรอ? ยังไม่เข้าใจเหรอ?”

 

คําพูดของหลงเยว่เทียนทําให้ตาของไรอันแดง

 

เขาไม่จําเป็นต้องเข้าใจเรื่องพวกนี้

 

แต่ไม่ว่ายังไง สิ่งเหล่านี้เจ็บปวดเหลือเกิน เป็นความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับการได้รู้ ซึ่งทําให้เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะไม่รู้เรื่องนี้

 

หลงเยว่เทียนมองไปที่ไรอันก่อนจะส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

 

ดูเหมือนว่าไรอันจะรักโม่ชื่ออวิ๋นอย่างแท้จริง สําหรับตอนนี้ คงเป็นเรื่องยากสําหรับเขาที่จะยอมรับข่าวนี้อย่างเต็มที่

 

ที่อีกด้านของโทรศัพท์ โม่ชื่ออวิ๋นมองไปที่แม่หลังจากที่วางสายแล้ว ความโศกเศร้าถาโถมออกมาจากภายในใจ

 

“ซีออนไม่ต้องห่วง ถ้าเรื่องเลวร้ายที่สุดจะมาก็ปล่อยให้มันมาเถอะ แม่ยอมเข้าคุก เมื่อถึงเวลานั้น ลูกก็บอกไปเลยว่าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมดนี้ พ่อแม่ดาราหลายคนก็เคยทําชั่ว แต่ไม่ว่ายังไงผู้ชมก็ไม่ได้ตําหนิคนดังพวกนั้น ในทางกลับกันพวกเขากลับสงสารและเห็นใจ”

 

“แม่ หนูเสียแม่ไปไม่ได้ ไรอันจากไปแล้ว ถ้าหนูสูญเสียแม่ไปอีก หนูจะไม่เหลืออะไรในชีวิต”

 

“ไม่ ไม่ แม่ก็แค่ขโมยอะไรบางอย่าง อย่างมากที่สุดแม่ก็จะติดคุกอยู่ไม่กี่ปี แม่จะออกมาเร็วๆนี้” โม่ฮุยฉิงกล่าวอย่างนุ่มนวล มันก็เป็นเพียงแค่คุก มันไม่ได้เป็นอะไรมาก

 

“แม่…” โม่ชื่ออวิ๋นร้องไห้ออกมา เธอเจ็บปวดมากเหลือเกิน ความเสียใจที่ไม่รู้จบโหมกระหน่ําลงบนตัวเธอ

 

เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตนเองจริงๆ เธอไม่ควรติดต่อแฮ็กเกอร์ เธอไม่ควรทําสิ่งเหล่านั้นกับเจียนอหลิง

 

เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเผชิญกับผลที่ตามมาแบบนี้จริงๆ

 

เธอไม่สามารถยอมรับผลที่ตามมาเหล่านี้ได้

 

โม่ฮุยฉิงถูกพาตัวไป ทุกคนบนอินเทอร์เน็ตขอให้โม่ชื่ออวิ๋นออกไปจากวงการบันเทิง

 

ยิ่งไปกว่านั้น เอเจนซี่ของโม่ชีออนก็ได้ออกแถลงการณ์ว่าเธอไม่ได้เป็นนักแสดงในบริษัทแล้ว

 

ด้วยเหตุนี้ โม่ชื่ออวิ๋นจึงถูกทอดทิ้งให้อยู่ตามลําพังในโลก ทันใดนั้นเองเธอก็ไม่เหลืออะไรเลย

 

โม่ชื่ออวิ๋นอยู่ในห้องที่เธอเช่าอยู่กับแม่ ในห้องนั้นไม่ได้เปิดไฟ ยิ่งไปกว่านั้น ม่านก็ถูกดึงลงมาเช่นเดียวกัน

 

ในความมืดมิด โม่ชื่ออวิ๋นซุกตัวอยู่ในมุมหนึ่ง

 

โทรศัพท์ของเธออยู่ใกล้มือ แต่ทว่าโทรศัพท์ของเธอนั้นไม่มีสัญญาณของกิจกรรมใดๆ

 

เมื่อมีข่าว รายการสัมภาษณ์และนักข่าวทุกประเภทจะติดต่อมาหาเธอ

 

ต่อมาภายหลัง เธอก็จะได้รับข้อความและสายเรียกเข้ามากขึ้นเมื่อเธอกลับมาดังอีกครั้ง

 

แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครติดต่อเธอเลย ราวกับว่าทุกคนกําลังหลีกเลี่ยงเธอเหมือนโรคระบาด

 

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็สว่างขึ้น มีสายเรียกเข้า

 

โม่ชื่ออวิ๋นรีบรับสาย

 

“สวัสดี”

 

“ชื่ออวิ๋นเธอยังจําฉันได้ไหม”

 

“ผู้จัดการเฉิน”

 

ผู้จัดการเฉินเป็นคนแรกที่ให้โอกาสโม่ชื่ออวิ๋น เมื่อเธอเพิ่งกลับมาเริ่มเป็นที่นิยมอีกครั้ง

 

ในขณะนั้น โม่ชื่ออวิ๋นพึ่งพาฉันชวนเพื่อสร้างหัวข้อและความนิยมให้กับตัวเอง

 

ช่วงเวลานั้นเองที่ผู้จัดการเฉินมาพบเธอและขอให้เธอทําสตรีมสด เขาต้องการให้เธอโฆษณาสินค้าให้เขา

 

“ใช่ นี่ฉันเอง ฉันรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอแล้ว สถานการณ์นี้รับมือได้ยากมากเหลือเกิน เอางี้สิ ทําไมเธอไม่มาที่โรงแรมเรเนซองส์ล่ะ? ฉันจะพูดคุยกับเธอแบบตัวต่อตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีเธออาจจะได้กลับมาอีกครั้งก็เป็นไปได้”

 

“ตกลง ฉันจะไปที่นั่น”

 

โม่ชื่ออวิ๋นตื่นเต้นมาก

 

เธอก็เหมือนกับได้ตายไปแล้ว

 

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็แปลกใจอยู่บ้างที่ผู้จัดการเงินเต็มใจที่จะช่วยเธอในเวลานี้

 

โม่ชื่ออวิ๋นรีบทําอาบน้ําแต่งตัวก่อนจะรีบไปที่โรงแรมเรเนซองส์

 

ตามข้อมูลที่ผู้จัดการเฉินมอบให้ เธอก็พบห้อง 1402

 

หลังจากเข้ามาในห้อง เธอก็เห็นผู้จัดการเฉินนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้อง

 

ผู้จัดการเฉินไม่สูงนัก เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีพุงป่อง นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนอ้วน

 

บทที่ 632 โม่ชื่ออวิ๋นจบสิ้น 3

 

“มานั่งนี่สิ ผู้จัดการเฉินพูดขณะที่ชี้ไปที่โซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับตัวเอง

 

โม่ชื่ออวิ๋นรีบนั่งลง จากนั้น เธอก็ถามผู้จัดการเฉินว่า “ผู้จัดการเฉิน… เกี่ยวกับเรื่องนี้”

 

ผู้จัดการเฉินขัดจังหวะคําพูดของโม่ชื่ออวิ๋น “ฉันเห็นว่าเธอมีความสามารถในการแสดงเป็นอย่างมาก เธอมีศักยภาพที่จะเป็นที่นิยมอย่างมากมาย แต่ยังไงก็ตาม การตัดสินใจนั้นผลักเธอไปสู่จุดจบ มันเป็นเรื่องยากสําหรับเธอที่จะกลับมา ในความเป็นจริงมันจะยากมาก แต่ไม่ว่ายังไงฉันช่วยเธอได้”

 

“ผู้จัดการเฉิน คุณเต็มใจที่จะช่วยฉันจริงๆเหรอ?”

 

โม่ชื่ออวิ๋นไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน

 

“อืม นั่นขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอ” ผู้จัดการเงินตอบ จากนั้นเขาก็มองไปที่โม่ชื่ออวิ๋นด้วยสายตาชั่วร้าย

 

โม่ชื่ออวิ๋นตกตะลึง

 

เธอรู้ว่าการมองแบบนี้หมายถึงอะไร

 

ในช่วงสามปีที่ไม่ได้รับความนิยมมานี้ มีหลายเหตุการณ์ที่มีผู้ชายมองเธอแบบนี้

 

แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ได้ปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด

 

เธอเลือกที่จะยังคงเป็นนักแสดงระดับสามต่อไป เธอไม่ต้องการเป็นมลทินโดยผู้ชายเหล่านั้น

 

หากเป็นเธอคนเดิม เธอก็คงจะออกจากห้องพักของโรงแรมไปในทันที เธอจะอยู่ห่างจากผู้จัดการเงินให้มาก

 

แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก

 

ผู้จัดการเงินเป็นคนเดียวที่เต็มใจช่วยเหลือเธอ

 

แม่เธอยังคงอยู่ที่สถานีตํารวจท้องที่ เธอต้องจ้างทนายที่เก่งที่สุดให้แม่ เธอจําเป็นต้องกลับเข้าไปในวงการบันเทิง

 

ถ้าเธอหันหลังและจากไปในตอนนี้ เธอก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

 

“ผู้จัดการเฉิน คุณจะช่วยฉันจริงเหรอ” โม่ชื่ออวิ๋นถามอีกครั้ง

 

“แน่นอน เธอลืมไปแล้วเหรอว่าใครช่วยเธอในตอนแรก? ลืมไปเหรอว่าใครขอให้เธอช่วยโฆษณาสินค้าผ่านสตรีมสด? ฉันเป็นคนช่วยเธอใช่ไหม”

 

ผู้จัดการเงินกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเขาจับจ้องไปที่โม่ชื่ออวิ๋น

 

“ตกลง” โม่ชื่ออวิ๋นพูดขณะที่กัดฟัน เธอบังคับตัวเองให้ทนต่อความรู้สึกอัปยศนี้

 

เธอได้สูญเสียฉันชวนและไรอันไปแล้ว เธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว

 

นอกจากนี้ มีผู้หญิงหลายคนในวงการบันเทิงที่ทําเรื่องนี้ เธอจะไม่ใช่คนเดียวที่ทําแบบนี้

 

ด้วยเหตุนี้ โม่ชื่ออวิ๋นจึงค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตนเองออก

 

กระโปรงเธอหล่นลงไปกับพื้น

 

สายตาของชายคนนั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ…

 

ท้องฟ้าข้างนอกนั้นมืดไปแล้ว

 

โม่ชื่ออวิ๋นลุกขึ้นจากเตียง

 

มีรอยฟกช้ํามากมายบนร่างกายเธอ

 

ประสบการณ์ที่เมื่อกี้นี้แย่มากสําหรับเธอ

 

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังคงสามารถกลับมาได้อีก นี่คือเหตุผลที่เธออดทนกับทั้งหมดนี้

 

ในอนาคต เธอยังคงมีโอกาสที่จะคืนความเจ็บปวดทั้งหมดที่ต้องทนแบกรับนี้ให้กับเจียนอีหลิงและตระกูลเจียน

 

ในยามนี้ประตูก็เปิดออก

 

มีคนรูดบัตรเข้ามาในห้องของโรงแรม

 

โม่ชื่ออวิ๋นรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกาย

 

ไฟในห้องเปิดขึ้น

 

เมื่อโม่ชื่ออวิ๋นเห็นชายแปลกหน้ามายืนอยู่ตรงหน้า เธอก็ตกใจและหวาดผวา

 

ชายตรงหน้าดูค่อนข้างบอบบาง รูปร่างหน้าตาและรอยยิ้มบนใบหน้าทําให้เขาดูไม่เป็นอันตราย

 

แต่ไม่ว่ายังไงในสถานการณ์แบบนี้ โม่ชื่ออวิ๋นก็ยังคงเป็นกังวล

 

ในทางตรงกันข้าม ผู้จัดการเฉินกลับไม่ได้ตื่นตระหนกเลย เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆและเริ่มใส่เสื้อผ้า

 

“ผู้จัดการเฉิน ผมคงไม่สามารถบอกได้ว่าคุณแก่แต่ก็ยังแข็งแรง” เจียนอี้เฉินแสดงความคิดเห็นด้วยรอยยิ้ม

 

เจียนอี้เฉินรอผู้จัดการเฉินอยู่ในห้องข้างๆ เป็นเวลาถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

 

ผู้จัดการเงินยิ้มเขินอาย “ขอโทษสําหรับเรื่องนั้น นายน้อยอี้เฉิน”

 

“พวกคุณรู้จักกันด้วยเหรอ” โม่ชื่ออวิ๋นร้องออกมา เสียงเธอสั่นสะท้าน

 

เงี่ยนอี้เฉินหันไปมองโม่ชื่ออวิ๋น “อืม เธอคงไม่รู้จักฉัน แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็น่าจะรู้จักชื่อนะ ยินดีที่ได้พบ ฉันชื่อเจียนอี้เฉิน”

 

เงี่ยนอี้เฉิน

 

เขาเป็นคนจากตระกูลเจียน

 

เขาเป็นพี่ชายของเจียนอีหลิง

 

ใบหน้าของโม่ชื่ออวิ๋นซีดขาวราวซากศพ

 

ที่จริง ร่างกายของเธอเริ่มสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

 

ความกลัว ขยะแขยง และความอัปยศอดสู ท่วมท้นไปทั่วร่างกายของเธอ เธอถูกหลอก… แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่เพียงคําเดียว