เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 611-612

บทที่ 611 คําสารภาพ 1

 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของไทม์ไลน์หนึ่งเดือน

 

จํายหวินเพิ่งได้ถามมหาวิทยาลัยเป่ยจิงเกี่ยวกับแผนงานของเจี่ยนอีหลิง เขาได้ยืนยันว่าโปรแกรมนักศึกษา แลกเปลี่ยนของเจี่ยนอีหลิงนั้นใช้เวลาเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น

 

นอกจากนี้จํายหวินเชิงยังได้รับการยืนยันจากทางมหาวิทยาลัยของเจี่ยนอหลิงในต่างประเทศว่า พวกเขาได้เริ่มจัดตารางงานใหม่สําหรับเธอไว้แล้ว

 

ทั้งหมดนี้ได้รับการรับรองจากเจี่ยนอีหลิง

 

ข้อมูลทั้งหมดนี้ทําให้จํายหวินเพิ่งเชื่อว่าเจี่ยนอีหลิงกําลังจะจากไปหลังจากสิ้นเดือน

 

เมื่อจ่ายหวินเพิ่งกลับมาถึงบ้าน เขาก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน

 

อพาร์ตเมนต์ทั้งห้องมืดมิดและว่างเปล่า

 

สัญญาทางการแพทย์ที่จะเป็นแพทย์ส่วนตัว เป็นเวลาหนึ่งเดือนที่ได้ลงนามโดยเจี่ยนอีหลิงและปู่วางอยู่ที่โต๊ะอาหาร

 

นี่หมายความว่ายังไง

 

เธอกําลังบอกเขาว่าสัญญาหนึ่งเดือนนั้นได้สิ้นสุดลงแล้วงั้นเหรอ? นี่หมายความว่าเธอกําลังจะจากไปอย่างงั้นเหรอ?

 

จํายหวินเซิ่งหลับตาลง

 

เขาเคยบอกว่าถ้าเธอจะไป เขาจะไม่บังคับให้เธออยู่

 

มันเป็นทางเลือกของเธอ

 

จากนั้นจํายหวินเชิงก็เดินไปนั่งบนโซฟา

 

โลกของเขาทั้งใบนั้นเงียบเหงาและว่างเปล่า

 

โลกของเขากลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนเมื่อเดือนก่อน

 

ฉากในวัยเด็กได้ปรากฏขึ้นในใจ

 

ในฉากนั้น เขากําลังยืนอยู่ในแอ่งเลือดที่อยู่เบื้องหน้าก็คือพ่อของเขา พ่อเขาเสียชีวิตแล้ว

 

ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาเริ่มร้องไห้คร่ําครวญ

 

แต่ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ไม่มีแรงจะร้องไห้อีกต่อไป เขาค่อยๆเงียบและมึนชา

 

จากนั้นเขาก็จมอยู่ในความเงียบนั้นอยู่อีกชั่วระยะเวลาหนึ่ง เขารู้สึกว่ามีเพียงตัวเขาและความตายเท่านั้นที่ดํารงอยู่ในโลกนี้

 

เขาคิดกับตัวเองอยู่เสมอว่าทําไมพ่อต้องตาย?

 

เขาควรจะเป็นคนที่ตาย ส่วนพ่อเขาควรจะมีชีวิตอยู่

 

พ่อเขาสามารถอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีเขา

 

แต่ยังไงก็ตาม ในทางกลับกัน โชคชะตากลับทําให้เขาเป็นฝ่ายมีชีวิตอยู่แทน

 

ในทางตรงกันข้าม พ่อเขาต้องจากโลกนี้ไปตลอดกาล

 

จํายหวินเซิ่งเกลียดความจริงที่ว่า ทุกคนรอบตัวเขาปฏิบัติต่อเขาอย่างระมัดระวัง

 

เขาเห็นความเจ็บปวดและความโศกเศร้าของ

 

เขาเห็นความรู้สึกผิดและสํานึกผิดของอา

 

แต่ถึงกระนั้น เขาก็มองไม่เห็นความหมายของชีวิตตัวเอง ทําไมเขาถึงมีชีวิตอยู่?

 

หัวใจเขาเริ่มเจ็บ ความเจ็บปวดนั้นแท้จริงมากเหลือเกิน

 

เขารู้ว่าตนเองไม่มีคุณสมบัติที่จะโวยวาย ไม่มีสิทธิ์ที่จะรักใคร

 

ความเหงาเปล่าเปลี่ยวเป็นสิ่งเดียวที่เขาสมควรได้รับ

 

“คลิก” สวิตช์ไฟเปิดขึ้น

 

ทั้งห้องสว่างไสว

 

เจี่ยนอีหลิงเดินออกจากห้องของเธอ มองไปที่จํายหวินเพิ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา

 

เมื่อตอนที่จํายหวินเพิ่งเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ เขาได้เปิดไฟตรงทางเข้าเท่านั้น นั่นทําให้ห้องนั่งเล่นทั้งห้องมืด

 

จํายหวินเชิงเงยหน้าขึ้นมองเจี่ยนอีหลิง

 

นั่นเป็นร่างของคนที่เขาคิดว่าได้ทิ้งเขาไปแล้ว

 

แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็ยืนอยู่ตรงหน้านี้แล้ว เธออยู่ที่นี่จริงๆ

 

เจี่ยนอีหลิงเดินไปที่จํายหวินเชิงแล้วถามว่า “นายกําลังทําอะไรอยู่”

 

จํายหวินเซิ่งมองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้า

 

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง เขาก็พูดด้วยความยากลําบากมากว่า “ไม่ใช่ว่า ไม่ใช่ว่าเธอจากไปแล้วเหรอ?”

 

“ไม่” เจี่ยนอีหลิงตอบ

 

เธอหมายความว่าอะไรที่ว่า ไม่?

 

เธอจะออกไปหลังจากนี้? หรือเธอไม่คิดที่จะไป?

 

“สัญญาหนึ่งเดือนของเธอสิ้นสุดลงแล้วนี่” จํายหวินเชิงกล่าว

 

“ฉันเปลี่ยนแผน ฉันจะยังไม่ไปช่วงนี้” เจี่ยนอีหลิงตอบ

 

ยังไม่ไปในช่วงนี้

 

ยังไม่ไป

 

“แล้วทําไมเธอถึงเอาสัญญาออกมา?”

 

“สัญญาหมดอายุแล้ว ต้องมีการขยายเวลา” เจี่ยนอีหลิงอธิบาย

 

ขยายเวลา…

 

อาา นั่นเป็นสิ่งที่เธอจะทํา

 

“แล้วจะไม่ไปจริงๆเหรอ” จยหวินเชิงถาม เขาต้องการยืนยัน

 

“ฉันไม่ไป ฉันสัญญาท่านผู้เฒ่าจํายว่าจะดูแลนาย”

 

จํายหยุ่นเฉิงมองเข้าไปในดวงตาของเจี่ยนอีหลิง เขารู้ว่าเธอพูดจริง

 

สิ่งที่ทําให้เธออยู่ไม่ใช่เขา แต่เป็นสิ่งที่พูดกับเธอ

 

“เป็นเพราะปู่เท่านั้นเองเหรอ?”

 

วันนั้น เจี่ยนอีหลิงคว้าแขนเขาไว้ต่อหน้าฉันชวนและฉินหยฝาน เขาจําฉากนั้นได้ชัดเจนมาก

 

บทที่ 612 คําสารภาพ 2

 

“อืม ฉันเองก็อยากดูแลนายเหมือนกัน” เจี่ยนอีหลิงตอบอย่างตรงไปตรงมา

 

หากเป็นเพียงแค่เพราะคําขอของท่านผู้เฒ่าจํายเท่านั้น เจี่ยนอีหลิงก็ไม่จําเป็นต้องตกลงใจเปลี่ยนแผน

 

แต่เพราะว่า ในใจเธอมีความรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเธอไม่อยากจากไป

 

ดังนั้น เธอจึงเลือกที่จะตามใจตัวเอง

 

จํายหวินเชิงจ้องไปที่เจี่ยนอีหลิงอยู่พักหนึ่ง เขาไม่พูดอะไรออกมาสักคํา

 

หลังจากนั้นชั่วขณะ จํายหวินเซิ่งก็เอื้อมมือไปแตะแก้มของเจี่ยนอีหลิงเบาๆ

 

“อีหลิง ฉันจะไม่ปล่อยเธอ” จํายหวินเชิงกล่าว

 

“ทําไมนายถึงไม่ปล่อย” เจี่ยนอีหลิงถาม

 

“รู้ไหม” จํายหวินเชิงประเดิม “ว่าฉันชอบเธอ”

 

เมื่อได้ยินคําเหล่านี้ เจี่ยนอีหลิงก็จ้องมองไปที่จํายหวินเจ๋ง เธอพยายามตีความคําพูดด้วยวิธีอื่น

 

“เหมือนในเรื่องราวโรแมนติก” จํายหวินเจ๋งกล่าวเสริม “ฉันอยากสัมผัสเธอ กอดเธอ และอยู่เคียงข้างเพียงแต่เธอ ตอนนี้เธอเข้าใจไหม?”

 

คําพูดเขาชัดเจนเพียงพอหรือยัง?

 

เธอคงไม่เข้าใจผิดอีกแล้ว ใช่ไหม

 

เจี่ยนอีหลิงจ้องไปที่จํายหวินเจ๋งอย่างว่างเปล่าเป็นเวลาสองนาที

 

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและวิ่งกลับเข้าไปในห้อง

 

จํายหวินเพิ่งได้ยินเสียงประตูปิดดังปัง ขณะที่เจี้ยนอีหลิงหายตัวไปต่อหน้าต่อตา

 

ภายในห้อง เจี่ยนอีหลิงมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม เธอส่งข้อความถึงหลัวซิ่วเฉิน

 

[ฉันอยากถาม]

 

[โอ้พระเจ้า เธอมีคําถามฉันจริงๆเหรอ]

 

หลัวซิ่วเฉินประหลาดใจกับข้อความของเจี่ยนอีหลิง

 

หลังจากโต้ตอบกับเจี่ยนอีหลิงเป็นเวลาสามปี เธอมักจะเป็นคนถามคําถามเจี่ยนอีหลิงเสมอ เจี่ยนอีหลิงไม่ ค่อยถามคําถามอะไรเลย

 

[ลือ]

 

[รีบบอกมาเร็วๆ คําถามคืออะไร?]

 

หลัวซิ่วเอินสงสัยเกี่ยวกับคําถามของเจี่ยนอหลิงเหลือเกิน

 

คําถามประเภทไหนที่ยากสําหรับอัจฉริยะของสถาบันพวกเขา

 

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อผู้ชายชอบผู้หญิง?]

 

[???]

 

หลัวจิ๋วเอินตอบคําถามของเจี่ยนอีหลิงด้วยเครื่องหมายคําถามสามตัว

 

แต่ถึงกระนั้น เจี่ยนอีหลิงก็ยังคงรอคําอธิบายของหลัวซิ่วเอิน

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลัวซิ่วเอินได้ตัดสินใจโทรหาเจี่ยนอีหลิง

 

เจี่ยนอีหลิงรับสายทันที

 

ทันทีที่เธอตอบ เสียงคํารามที่น่าตกใจของหลัวซิ่วเอินก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์

 

“เจ้านั่นเป็นใคร? ไอ้สารเลวคนไหนที่มาสารภาพรักกับเธอ? มันกล้าดียังไง”

 

“เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาสารภาพรักกับฉัน” เจี่ยนอีหลิงถามเบาๆ

 

“เธอไม่ต้องพูดเลย ถ้าไม่มีคนมาสารภาพรัก เธอจะถามคําถามนั้นกับฉันเหรอ”

 

อืม… ดูเหมือนว่าหลัวซิวเอินจะพูดถูก

 

หลัวซิ่วเอินยังคงคํารามต่อไปว่า “ที่รัก เธอชอบผู้ชายคนนั้นไหม?”

 

“อืม ฉันไม่อยากให้เขาตาย”

 

เจี่ยนอีหลิงต้องการปกป้องเขา แต่ทว่า เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอรู้สึกยังไงเกี่ยวกับจํายหวินเชิง

 

“เอ่อ…”

 

ไม่อยากให้เขาตาย? คําตอบแบบนั้นคืออะไรกัน?

 

ทันใดนั้นหลัวซิ่วเอินก็ตระหนักว่าคําถามนี้อาจทําให้เจี่ยนอีหลิงสับสนมากเกินไป

 

ดังนั้น หลัวซิ่วเอินจึงถามคําถามอื่นว่า “เขาหล่อไหม?”

 

“อื้อ เขาหล่อ”

 

“เขามีเงินไหม”

 

“อื้อ มี”

 

“เขาชอบออกไปเล่นข้างนอกไหม”

 

“อื้อ”

 

“พวกแมงดา” หลัวซิวเอ็นสรุป “อีหลิง อย่าไว้ใจผู้ชายคนนั้น อย่าเชื่อเขาแม้สักคํา”

 

หลัวซิ่วเฉินหลุดประเด็นไปโดยสิ้นเชิง

 

เจี่ยนอีหลิงถามเธอเรื่องผู้ชายที่ชอบผู้หญิง แต่หลัวซิ่วเอินกลับหลงประเด็นไปว่าชายคนนั้นเป็นคนเจ้าชู้หรือเปล่า

 

“แล้วเขาจะทํายังไงต่อไป” เจี่ยนอีหลิงถาม

 

“อืม เขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างดี เขาจะพูดดีๆกับเธอ ส่งของขวัญ เช่น เครื่องประดับและดอกไม้ และทําสิ่งดีๆให้เธอ แต่ในที่สุด เขาก็จะทิ้งเธอไป” หลัวซิ่วเอินวิเคราะห์ให้กับเจี่ยนอีหลิง