เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 591-592

บทที่ 591 อีหลิง ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่

 

ทําไมเขาถึงยังกังวลกับเรื่องอื่นๆอีก? เขาต้องดูแลตัวเองนะ

 

ทําไมโง่จัง?

 

สิ่งสําคัญสําหรับเขาคือการจัดการกับฉันชวนนั้นสําคัญจริงเหรอ

 

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ตายหรอกเจียนอี้เงินกล่าวขณะที่เอียงหน้า รอยยิ้มที่ไม่แยแสยังคงอยู่บนใบหน้าเขา

 

แต่ยังไงก็ตาม หากคนของเขามาไม่ทันเวลา อย่างน้อยเขาคงปางตายแล้ว

 

การแก้แค้นสําคัญขนาดนั้นหรือไม่? มันสําคัญกว่าชีวิตเขาเหรอ? เขากําลังคิดอะไรบ้าๆอยู่?

 

นอกจากนี้ ถ้าเขาตาย เขาจะแก้แค้นได้ยังไง?

 

เจี่ยนอี้เฉินและฉินหยฝานถูกนําตัวส่งโรงพยาบาลเพื่อทําการตรวจร่างกาย

 

เจี่ยนอี้เฉินมีบาดแผลมากมายตามร่างกาย

 

เนื่องจากเพศต่างกัน พวกเขาจึงถูกพาไปคนละวอร์ด

 

ไม่นานหลังจากที่เจี้ยนอี้เฉินมาถึงโรงพยาบาล เขาก็เห็นเจี้ยนอีหลิง

 

เขาไม่ได้แจ้งเจี่ยนอีหลิงและคนอื่นๆในตระกูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วเธอมาที่นี่ทําไม?

 

“อีหลิง…เธอมาที่นี่ทําไม่ทันทีที่เขาเห็นเจี่ยนอีหลิงใบหน้าเขาก็เปลี่ยนไป

 

เขาเยือกเย็นไม่ใส่ใจเมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ลักพาตัว แต่ทว่าจะเป็นเรื่องตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเจียนอีหลิง

 

เมื่อเจียนอีหลิงเห็นเจี่ยนอี้เฉิน เขาก็ได้ถอดวกและลบแต่งหน้าแล้ว ตอนนี้เขาสวมชุดคนไข้ เธอสามารถบอกได้ในพริบตาว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

เจียนอีหลิงไม่ได้พูดอะไร แต่ทว่าท่าทางที่ไร้อารมณ์ของเธอนั้นทําให้เจี่ยนอี้เฉินกังวลมากขึ้นกว่าเดิมด้วยเหตุผลบางประการ

 

“อีหลิง…ฉัน…ฉันล้มลงโดยไม่ได้ตั้งใจ“เจียนอี้เฉินกล่าว เขาพยายามที่จะกัดฟันโกหกออกมา

 

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียนอีหลิงก็จ้องเขม็งมาที่เขา

 

อา…ดูเหมือนว่าคําพูดเขาจะไม่น่าเชื่อถือเลย…

 

ยังมีตํารวจอยู่ข้างนอก เห็นได้ชัดว่าสิ่งต่างๆ ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

 

“ฉันสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน อย่าโกรธนะ… มองมาที่ฉันสิ ไม่มีอะไรผิดปกติเลย”

 

จากนั้นเจียนอี้เฉินก็ดึงแขนเสื้อของเจียนอีหลิงเบาๆราวกับว่าเขากําลังพยายามออดอ้อน

 

ในตอนนี้เอง แพทย์ก็ได้เดินเข้ามาพร้อมกับภาพเอ็กซ์เรย์

 

“กระดูกร้าวสองจุดและเนื้อเยื่อฉีกขาดหลายจุด”

 

เมื่อได้ยินดังนั้นเจียนอีหลิงก็หันกลับมามองเจียนอี้เฉินอีกครั้ง

 

เจียนอี้เฉินก้มหน้าลง

 

อา…ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจริงๆ

 

จากนั้นหมอก็ส่งฟิล์มเอกซเรย์ให้เจียนอีหลิง แพทย์อธิบายสถานการณ์ให้เธอฟังอย่างละเอียด

 

ยิ่งเขาฟังการสนทนามากเท่าไหร่ มโนธรรมของเขาก็ยิ่งติเตียน

 

จากนั้นเจียนอหลิงก็ได้หารือเกี่ยวกับแผนการรักษาเจียนอี้เฉินกับแพทย์ มีกระดูกร้าวเล็กน้อยรอบๆซี่โครง หลังจากหารือกันแล้ว ก็ตัดสินใจนําการรักษาแบบดั้งเดิมมาใช้ ในกรณีนี้ไม่ต้องผ่าตัด

 

แต่ถึงอย่างนั้น เจี่ยนอี้เฉินก็ต้องใช้เวลานานกว่าจะดีขึ้น

 

จากนั้นหัวหน้าทีมหร่วนก็เข้ามาในวอร์ด

 

ทันทีที่เจี่ยนอี้เฉินเห็นหัวหน้าทีมหร่วน เขาก็เริ่มส่งสัญญาณด้วยสายตา เขาต้องการให้หัวหน้าทีมหร่วนออกไป

 

แต่ทว่า หัวหน้าทีมหร่วนเดินตรงไปที่เจียนอีหลิง

 

“เราได้ตรวจสอบทุกคนในตระกูลฉินแล้ว ไม่พบสิ่งใดที่น่าสงสัย” หัวหน้าทีมหร่วนกล่าวกับเจียนอหลิง

 

“ส่งสําเนาคําพูดของพวกเขามาให้ฉัน” เจี่ยนอีหลิงกล่าว

 

“ตกลง”

 

เจียนอี้เฉินมองด้วยความประหลาดใจ

 

เขาเข้าใจการสื่อสารระหว่างเจียนอีหลิงกับหมอ เพราะเจี่ยนอีหลิงเป็นนักศึกษาแพทย์ อีกทั้งเธอยังมีศาสตราจารย์ที่ปรึกษาที่มีชื่อเสียงอีกด้วย

 

แต่ทําไมหัวหน้าทีมหร่วนถึงพูดถึงเรื่องเขากับน้องสาวล่ะ?

 

ทําไมถึงต้องแจ้งรายละเอียดของคดีกับเจียนอีหลิง?

 

ก่อนหน้านี้เจี้ยนอี้เฉันคิดที่จะซ่อนเรื่องนี้จากน้องสาว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้น้องสาวเขาจะทราบสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว อันที่จริง ดูเหมือนเธอจะรู้จักหัวหน้าทีมหร่วนค่อนข้างดีอีกด้วย

 

เจี่ยนอี้เฉินรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่ทําอะไรผิด เขาไม่กล้าส่งเสียงเมื่ออยู่ข้างพวกเขา

 

ผ่านไปครู่หนึ่งหัวหน้าทีมหร่วนก็หันกลับมาถามเจี่ยนอี้เฉินให้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

ขณะที่เขาอยู่ตรงหน้าเจี้ยนอีหลิง เจียนอี้เฉินดูเหมือนจะอายมาก

 

แต่ถึงกระนั้น หัวหน้าทีมหร่วนก็กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “มิสเตอร์เฉินโปรดร่วมมือกับเรา”

 

“พอที่จะ..”

 

เจียนอี้เฉินหันมองไปที่เจียนอีหลิง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ แต่เขาไม่ต้องการเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าน้องสาว ว่าเขาโดนซ้อมหนักมาก…

 

บทที่ 592 ฉันรู้ว่าฉันทําอะไรผิด

 

“แม้ว่านายจะหลีกเลี่ยงเธอในตอนนี้ได้ เธอก็จะยังคงรู้เรื่องนี้ในภายหลัง” หัวหน้าทีมหร่วนบอกกับเจี่ยนอี้เฉินค่อนข้างชัดเจน

 

เจียนอีหลิงเป็นที่ปรึกษาและผู้ตรวจสอบทางนิติเวชของทีม

 

ดังนั้นเธอจึงมีสิทธิทราบเรื่องราวคดีนี้ อันที่จริงเธอเป็นสมาชิกคนสําคัญของทีมสืบสวนของพวกเขา

 

ด้วยเหตุนี้ เจียนอี้เฉินจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายอย่างเชื่อฟังว่าเขาถูกพวกกลุ่มลักพาตัวทุบตีอย่างรุนแรงได้ยังไง

 

ภาพพจน์ความเป็นพี่ของเขา…สูญหายไปโดยสิ้นเชิง

 

หลังจากหัวหน้าทีมหร่วนออกไป เจียนอีหลิงก็ทาครีมตามรอยฟกช้ําและรอยกรีดตามร่างกายของเจียนอี้เฉิน

 

ในบรรดาพี่น้องในตระกูลเจี่ยน เจี่ยนอี้เฉินมีโครงร่างที่ค่อนข้างเล็ก

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ร่างกายเขาถูกเปรียบเทียบกับของพี่ชายเขา ในทางตรงกันข้าม เจี่ยนอี้เหิงนั้น มีกล้ามเนื้อและมีความกระฉับกระเฉงเหลือเกิน

 

ถ้าคนที่ถูกลักพาตัวในวันนี้คือเจี่ยนอี้เหิง พวกลักพาตัวจะต้องตกอยู่ในสภาพเลวร้ายอย่างแน่นอน

 

นอกจากนี้ ผิวของของเจี่ยนอี้เฉินนั้นแบบบางและละเอียดอ่อนกว่าผู้ชายทั่วไป ทําให้บาดแผลบนผิวหนังเขาดูน่าตกใจมากขึ้น

 

“น้องสาว… เจ็บ…เจ็บ…เบามือหน่อย…”

 

เจียนอีหลิงไม่อ่อนโยนเลยขณะที่เธอทาครีมไปบนบาดแผลของเจียนอี้เฉิน

 

นี่ทําให้เจียนอี้เฉินโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

 

แต่ไม่ว่ายังไง เจี่ยนอีหลิงก็ไม่ส่งเสียง เธอยังคงทาครีมต่อไปในแบบเดียวกัน

 

ดูเหมือนว่าเขารู้สึกถึงความรู้สึกเจ็บปวดด้วยเหรอ?

 

แล้วทําไมเขาถึงไม่ร้องขออ้อนวอนเมื่อตอนที่เขาถูกทุบตี?

 

“อีหลิง ฉันรู้ว่าฉันทําผิด…อย่าอารมณ์เสียเลยนะ”

 

เจี่ยนอี้เฉินขอร้องเจี่ยนอีหลิงขอให้เธอให้อภัย

 

เขาพยายามขอเธอให้อภัย

 

“ยังกล้าทําแบบนี้อีกไหม”

 

เจียนอีหลิงไม่พอใจที่เจียนอี้เฉินไม่ได้ดูแลร่างกายตัวเอง

 

สีหน้าของเจียนอีหลิงนั้นจริงจัง แม้ว่าเสียงเธอจะเบา แต่เธอก็น่ากลัวมาก

 

“ไม่อย่างแน่นอน ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก“เจียนอี้เฉินตอบอย่างรวดเร็ว เขาสร้างความมั่นใจให้กับเจี่ยนอีหลิง

 

เจี่ยนอีหลิงมองดูเขาอีกครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ทาครีมลงบนบาดแผลด้วยความอ่อนโยนมากขึ้น

 

ฉินหยูผ่านมาหาเจียนอี้เฉิน

 

เธอมีอาการบาดเจ็บที่เบากว่าเจียนอี้เฉินมาก เป็นผลให้เธอได้รับการตรวจร่างกายเพียงช่วงสั้นๆ ทันทีที่แพทย์แจ้งว่าเธอไม่เป็นไร เธอก็ออกจากวอร์ดเพื่อมาเยี่ยมเจียนอี้เฉิน

 

ทันทีที่เธอหยุดที่ประตูห้องของของเจี่ยนอี้เฉิน เธอก็เห็นเจี่ยนอีหลิงและเจียนอี้เฉิน

 

ทั้งสองยิ้มและพูดคุยกัน ดูเหมือนว่าพวกเขารู้จักกันค่อนข้างดี

 

เฉินหยูฝานหยุดชะงัก

 

พวกเขาไม่ได้ใกล้ชิดกันเกินไปหน่อยเหรอ? พวกเขารู้จักกันดีแค่ไหน?

 

นอกจากนี้ วิธีที่เขามองเจียนอีหลิง…มันช่างนุ่มนวลและอ่อนโยน…

 

ด้วยเหตุนี้ฉินหยฝานจึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสถานการณ์นี้มากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม

 

ขณะที่ฉินหยฝานยืนอยู่ที่ประตู เธอก็รู้สึกอยากจะหันหลังเดินจากไป

 

แต่อย่างไรก็ตามเมื่อนึกขึ้นได้ เธอก็รู้สึกว่าควรขอบคุณเจี้ยนอี้เฉินอีกครั้ง เธอไม่ควรลืมสิ่งที่เขาทําเพื่อเธอ เพราะว่าเธอไม่มีความสุข

 

ดังนั้นเธอจึงหยุดที่ประตูชั่วขณะหนึ่ง จากนั้น เธอตัดสินใจเปิดประตูและเข้าไปในวอร์ด

 

“ฉันมาที่นี่เพื่อขอบคุณ”ฉินหยฝานกล่าว

 

เมื่อเธอเห็นบาดแผลบนร่างกายของเจียนอี้เฉิน ความเจ็บปวดนั้นก็สามารถรู้สึกได้เข้าไปในหัวใจเธอ

 

“ด้วยความยินดี“เจียนอี้เฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นดูไม่ปกติด้วยอาการบาดเจ็บที่กระจัดกระจายไปทั่วร่างกาย

 

“ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้สิ่งที่นายต้องการ“ฉินหยฝานกล่าว

 

“ขอบคุณ “เจียนอี้เฉินตอบ

 

“ฉันมีอีกหนึ่งคําถามที่จะถามนาย” “ได้โปรดถามมาเลย” “ถ้านายต้องการให้ฉันจัดการกับฉันชวน นายก็ควรปล่อยให้ฉันเข้าใจสถานการณ์ผิด ให้ฉันถือว่าฉันชวนลักพาตัวฉันในสถานการณ์นั้น แน่นอนว่าฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยนายจัดการกับฉันชวน” “เฮอะ“ เจียนอี้เฉินหัวเราะ เขาหยุดก่อนจะพูดอีกครั้งว่า “บาง ที่ฉันอาจไม่อยากทําแบบนั้น หรือบางที่ฉันไม่ต้องการให้เธอถูกครอบงําด้วยการแก้แค้นและความเกลียดชัง ในสถานการณ์นั้น การอยู่ในสภาพแบบนี้นั้นไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะเอาชนะเขาได้ แต่จิตใจของเธอจะถูกฝังไป ด้วยความเกลียดชัง”

 

ฉันหยุฝานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้น สายตาเธอจ้องไปที่เจี่ยนอีหลิงอยู่ชั่วขณะ

 

เธอต้องการถามเจียนอีหลิงว่าทําไมถึงมาอยู่ที่นี่

 

แต่ทว่าความถือตัวไม่อนุญาตให้เธอทําเช่นนั้น เธอไม่ต้องการไต่สวนเรื่องนี้มากเกินไป

 

หลังจากเดินออกจากห้อง ฉินหยฝานก็พลันรู้สึกโกรธมาก

 

แต่ทว่าเธอไม่รู้ว่าทําไมถึงโกรธ หลายสิ่งหลายอย่างอาจส่งผลต่อความโกรธของเธอ