เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 585-586

บทที่ 585 อย่าโทษผมที่ทำตัวไม่สุภาพ

 

เวินรั่วกัมหน้าลง เธอไม่ต้องการให้จำยหวินเพิ่งเห็นสีหน้า

 

จำยหวินเชิงจริงจังกับเจียนอีหลิงงั้นเหรอ

 

เป็นเคสนั้นจริงๆเหรอ?

 

ความคิดนี้หลอกหลอนจิตใจของเวินรั่วจนไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้

 

หลังจากที่เป็นเฉิงครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็ถามว่า “นายท่านเชิง แม้ว่าคุณจะมีอิสระในการเลือกว่าจะออกเดทกับใคร แต่คุณไม่สนิทกับเจียนอีหลิงมากเกินไปหน่อยเหรอ”

 

เมื่อกี้นี้ จำยหวินเพิ่งได้พาเจียนอีหลิงเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว

 

นี่ดูจะอันตรายอยู่บ้าง

 

เจียนอีหลิงยังเด็กอยู่ จับมือกันก็พอแล้ว

 

พวกเขาจะใช้ห้องร่วมกันได้ยังไง?

 

นอกจากนี้ คนหนุ่มสาวก็อาจหุนหันพลันแล่น การที่ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่ด้วยกันในที่เปลี่ยวนั้นไม่สมควรอย่างยิ่ง

 

จำยหวินเชิงคงจะต้องเอาเปรียบหลานสาวเขาแน่

 

นี่เป็นอะไรที่รับไม่ได้อย่างแน่นอน หลานสาวเขายังเด็ก

 

นอกจากนี้ แม้ว่าจำยหวินเพิ่งจะจริงจังกับความสัมพันธ์ในตอนนี้ แต่เขาจะยังจริงจังต่อไปอีกในอนาคตหรือไม่? นั่นไม่มีการรับประกันสำหรับสิ่งนี้

 

ที่จริงทุกวันนี้ คนหนุ่มสาวอาจตกหลุมรักกันในวันนี้และเลิกกันในวันพรุ่งนี้ นี่เป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างธรรมดา

 

จำยหวินเฉิ่งมีคนที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดอยู่รอบตัวเขามากเกินไป… เขาอาจถูกล่อลวงได้ง่าย…

 

“ใกล้เกินไปงั้นเหรอ?” จำยหวินเชิงถามขณะที่เลิกคิ้ว

 

“ใช่..” เดินเฉิงรับ “คุณไม่ควรเข้าใกล้เกินไป นั่น… นั่นมันไม่เหมาะสม…”

 

เงินเฉิงพูดตะกุกตะกักขณะที่กล่าวถ้อยคำเหล่านั้น เขาไม่รู้สึกมั่นใจเลย

 

เขาทราบดีว่าเป็นเรื่องปกติที่นักศึกษามหาวิทยาลัยจะเดทและทำความรู้จักกัน

 

แต่ไม่ว่ายังไง หากสิ่งต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้นกับลูกสาวหรือหลานสาวเขา เขาก็จะมีมาตรฐานที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

 

แน่นอน เวินเฉิงไม่รู้ว่าเจียนอีหลิงและจำยหวินเซิ่งอยู่ด้วยกัน

 

ถ้าเขารู้เรื่องนี้ ปฏิกิริยาเขาในตอนนี้ก็จะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

 

จำยหวินเชิงยิ้ม เขาตัดสินใจที่จะไม่อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไปอีก

 

ในทางกลับกัน สิ่งสุดท้ายที่เขาบอกเวินเฉิงก็คือ “ถ้าผมรู้ว่าคุณกำลังพูดไร้สาระต่อหน้าเจี้ยนอีหลิงอีกครั้งก็อย่าโทษผมที่ทำตัวไม่สุภาพในอนาคต”

 

จำยหวินเพิ่งได้พิจารณาถึงความรู้สึกและความอ่อนไหวของตระกูลเงินแล้ว

 

เขาไม่คิดที่จะสุภาพกับพวกเขาหากเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีกครั้ง

 

เงินเฉิงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าจำยหวินเชิงรำคาญ

 

ผลที่ตามมาจะเป็นสิ่งที่ตระกูลเป็นไม่สามารถแบกรับได้อย่างแน่นอน

 

ด้วยเหตุนี้เวินเฉิงจึงต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบาก เขาไม่ต้องการเป็นศัตรูกับจำยหวินเชิง แต่ทว่าในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่ต้องการให้หลานสาวเขาได้เจ็บปวด

 

หลังจากชั่งน้ำหนักผลที่ตามมาแล้ว เป็นเฉิงก็ยังคงไม่สามารถสรุปได้

 

ในทางตรงกันข้าม จำยหวินเจ๋งก็ได้ขอให้เป็นเฉิงและเงินรั่วออกไป

 

จำยหวินเซึ่งไม่สนใจคำตอบของเวินเฉิง

 

หลังจากคุยกับเวินเฉิงแล้ว จำยหวินเชิงก็เข้าไปในห้องนั่งเล่น

 

เงี่ยนอีหลิงเผลอหลับไปบนเตียง ทำให้เขาประหลาดใจ

 

แต่ทว่าก็ยังมีคอมพิวเตอร์อยู่ข้างตัวเธอ

 

จำยหวินเพิ่งส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด

 

ดูเหมือนว่ากระต่ายของเขากำลังฝึกทักษะกระต่าย

 

แม้จะดึกจะตื่นแต่เธอก็ยังไม่ยอมนอน เธอยังคงใช้เวลากับการทำงาน

 

เธอไม่ฟังคำแนะนำเขา ยิ่งไปกว่านั้น เธอปฏิเสธที่จะรับความช่วยเหลือจากเขา

 

ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

 

เธอไม่เชื่อหรือไงว่ามีคนอื่นในโลกที่ต้องการปกป้องเธอ? เธอไม่เชื่อหรือว่าเขาเต็มใจจะแบ่งเบาภาระของเธอ?

 

ยังไงก็ตาม จำยหวินเซิ่งก็ไม่ได้ขยับตัวเงี่ยนอีหลิง เขากลัวว่าจะปลุกเธอขึ้นมา จำยหวินเซิ่งอยากให้เธอนอนต่อไปอีกหน่อย เธอไม่ค่อยมีเวลานอน

 

ดังนั้น เขาจึงหยิบผ้าห่มบางๆออกจากตู้ จากนั้นเขาก็คลุมผ้าห่มไว้บนตัวเธอ

 

หลังจากนั้น เขาก็ย้ายที่นั่งไปข้างเตียง เขาอยู่เป็นเพื่อนเธออย่างเงียบๆขณะที่เธอหลับ

 

เงี่ยนอีหลิงหลับไปนานพอสมควร และยามเมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอก็เห็นจำยหวินเชิงในทันที

 

เมื่อสบตากัน เจียนอีหลิงก็กระพริบตาอย่างรวดเร็ว

 

ในเมื่อเจียนอีหลิงเพิ่งตื่นขึ้น สีหน้าเธอจึงดูสับสนมึนงง จำยหวินเชิงจึงอยากแกล้งเธออีกครั้ง

 

เขาเอื้อมมือออกไปบีบจมูกของเงี่ยนอีหลิงเบาๆ

 

“เธอหิวไหม?”

 

เจียนอีหลิงนอนหลับตลอดช่วงพักกลางวัน

 

เกือบบ่ายโมงแล้ว ปกติเธอน่าจะกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว

 

“อือ”

 

“ตื่นแล้วไปกินข้าว”

 

จำยหวินเพิ่งได้ขอให้ใครบางคนซื้ออาหารในช่วงเวลาที่เจียนอีหลิงหลับ

 

จากนั้นจำยหวินเชิงก็อุ้มเจียนอหลิงขึ้นมา

 

บทที่ 586 สีของสเวตเตอร์

 

เงี่ยนอีหลิงจ้องไปที่จำยหวินเพิ่งด้วยดวงตาเบิกกว้าง แต่ถึงกระนั้นร่างกายของเธอก็ไม่ได้ต่อต้านเขา

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอก็ไม่ถึงกับไม่ชอบสัมผัสของเขา เธอไม่รู้สึกถึงแรงต้านที่อยากจะผลักเขาออกไป

 

แต่ไม่ว่ายังไง เมื่อพูดถึงคนอื่น เธอยังจำเป็นต้องยับยั้งตัวเองเอไว้เมื่อพวกเขาได้สัมผัสร่างกายเธอ เธอต้องแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ผลักอีกฝ่ายออกไป และก็เป็นแบบนี้แม้กระทั่งกับผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า

 

เนื่องจากเจียนอหลิงเบามาก จำยหวินเชิงจึงสามารถอุ้มเธอขึ้นได้ด้วยมือสองข้าง เธอดูตัวเล็กและบอบบางในอ้อมกอดเขา

 

เมื่อไหร่เธอจะเข้าใจว่าเธอสามารถพึ่งพาเขาได้? ในเมื่อเธอเป็นคนที่บอบบางถึงขนาดนั้น

 

เมื่อไหร่เธอจะเชื่อใจเขาได้อย่างสมบูรณ์?

 

จำยหวินเพิ่งวางเงี่ยนอีหลิงลงบนที่นั่งข้างโต๊ะอาหาร จากนั้นเขาก็มองหน้าเธอ ใบหน้าของเงี่ยนอีหลิงก็แดงขึ้นมา

 

หลังจากที่จ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รีบละสายตาจากไป

 

“กินสิ” จำยหวินเชิงพูดกับเจียนอีหลิง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็เหมือนว่าเขากำลังพูดกับตัวเอง

 

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว จำยหวินเชิงก็ถามเงี่ยนอีหลิงเกี่ยวกับเสื้อสเวตเตอร์ที่เธอถักอยู่

 

ครั้งที่แล้วเงี่ยนอีหลิงสัญญาว่าจะถักสเวตเตอร์ให้จำยหวินเพิ่งหนึ่งตัวหลังจากที่เธอถักเสื้อให้เจียนหยู่โป๊เสร็จแล้ว

 

เงี่ยนอีหลิงหยิบไหมนิตติ้งออกมาจากกระเป๋า

 

“สีนี้โอเคไหม”

 

“ทำไมต้องสีนี้” จ๋ายหวินเชิงถาม ตอนแรกเขาสันนิษฐานว่าเธอจะใช้สีดำ

 

“นายอบอุ่น” เงี่ยนอีหลิงตอบ

 

สีเบจให้ความรู้สึกอบอุ่น

 

“อบอุ่นเหรอ?” จ๋ายหวินเชิงถาม ทันใดนั้น เขาก็จำชื่อที่เงี่ยนอีหลิงบันทึกแทนตัวเขาได้ “เป็นเพราะชื่อฉันมีดวงอาทิตย์สองดวง*อยู่ในนั้นเหรอ?” 

 

(* จ๋ายหวินเชิง คำว่า หวิน แปลว่าแสงตะวัน ธิเชิง แปลว่า ความสว่างของดวงตะวัน)

 

“สาม” เจียนอีหลิงตอบ

 

“สาม?”

 

“นายช่วยฉันไว้เยอะ” เงี่ยนอีหลิงอธิบาย

 

จำยหวินเพิ่งเข้าใจ จากนั้นเขาก็หัวเราะ

 

ในอดีต เมื่อเจียนอีหลิงทำอะไรไม่ถูกและอยู่คนเดียว จำยหวินเพิ่งได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือเธอ สำหรับเธอเขาเป็นเหมือนแสงอาทิตย์ที่ทำลายความมืด

 

เงี่ยนอีหลิงทำเสื้อสเวตเตอร์สำหรับเจี้ยนหยู่โป๊เสร็จแล้ว

 

เธอต้องการส่งเสื้อสเวตเตอร์ให้เขาก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง

 

แต่ว่าเงี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าเจียนหยู่โปอยู่ที่ไหน

 

เงี่ยนอีหลิงจ้องไปยังเสื้อสเวตเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอสงสัยเรื่องที่อยู่ในปัจจุบันของของเงี่ยนหยู่โป

 

ถึงตอนนี้ จำยหวินเชิงก็ได้เปิดลิ้นชัก เขาหยิบกระดาษที่มีที่อยู่บนนั้นออกมา จากนั้นเขาก็ยื่นกระดาษให้เจียนอีหลิง

 

“ที่อยู่ของเจียนหยู่โปในปัจจุบัน”

 

“ทำไมนาย…”

 

เขารู้ได้ยังไงว่าเธอต้องการที่อยู่นี้?

 

“เอ่อ ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งจำเป็นหลังจากที่เธอถักเสื้อกันหนาวเสร็จแล้ว”

 

แน่นอน เจี๋ยนอีหลิงวางแผนที่จะมอบเสื้อสเวตเตอร์นี้ให้กับเจี้ยนหยู่โป

 

ด้วยเหตุนี้จำยหวินเชิงจึงตัดสินใจช่วยเจียนอีหลิงค้นหาที่อยู่ของเจียนหยู่โป๊

 

เงี่ยนอีหลิงมองไปที่กระดาษ ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

 

ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่เธอกินลูกอม

 

ต่อมาเจียนอีหลิงก็ได้ส่งเสื้อสเวตเตอร์ไปตามที่อยู่ในกระดาษ

 

สถานที่ซึ่งเงี่ยนหยู่โพักอยู่ไม่ไกลจากเปยจึงเท่าไหร่นัก

 

และด้วยเหตุนี้ พัสดุของเงี่ยนอีหลิงจึงถึงมือเขาในวันรุ่งขึ้น

 

เงี่ยนหยู่โปไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับพัสดุ

 

เขาคิดว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่

 

เงี่ยนหยู่โปไม่ได้เปิดพัสดุทันที อย่างไรก็ตาม ครูเขาก็กล่าวว่า “ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่บางทีก็ถูกกำหนดให้เป็นอย่างนั้น”

 

เงี่ยนหยู่โปไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในพัสดุ

 

มันเป็นพัสดุที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่

 

และหลังจากนั้นไม่นาน เจี๋ยนหยู่โปก็เปิดมันขึ้นมา

 

ข้างในพัสดุเป็นเสื้อสเวตเตอร์ถักมือ

 

จากนั้นเขาก็เห็นเอกสารที่ด้านล่างของพัสดุ เป็นเอกสารการโอนหุ้นที่ทนายความของเขาเขียนขึ้น ทนายความเขาได้ขอให้เจี้ยนอีหลิงลงนามในเอกสาร

 

แต่ทันใดนั้น เอกสารก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

 

แต่ถึงยังไง ลายเซ็นของเจียนอีหลิงก็ยังคงไม่ปรากฏ

 

เธอได้คืนในสิ่งที่เขาต้องการมอบให้เธอ

 

เงี่ยนหยู่โปถือเสื้อสเวตเตอร์ไว้ในมือ ทันใดนั้นเขาก็เริ่มหัวเราะ

 

จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าหางตาเขามีน้ำ

 

บางที่วัยรุ่นที่เล่นโกะใต้ต้นไทรนั้นอาจมีอยู่จริง วัยรุ่นคนนั้นได้คงอยู่ในใจของใครบางคนมาโดยตลอด