เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 523-524

บทที่ 523 หลักฐานที่หักล้างไม่ได้

 

เพื่อนนักอ่านเรียกร้องมาว่า ไม่ยอม ตัดจบแบบนี้ได้ไง ก็จึงจําเป็นต้องลงให้อีกตอน สุดๆแล้วเนี่ย

 

เมื่อสักครู่นี้ เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลรั่วไห่เซินได้ตรวจสอบกระเป๋าของคนอื่น อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้ตรวจสอบกระเป๋าของเจียนอีหลิง

 

“ใช่ นั่นเป็นความจริง ผู้หญิงคนนี้อยู่ใกล้กับพวกเขาที่สุด นางก็ควรจะเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุดไม่ใช่เหรอ?”

 

ฝูงชนทําการฟันธงอย่างสมเหตุผล

 

ระหว่างพักเบรก ก็เห็นอยู่ว่าทั้งสามคนนั้นอยู่ด้วยกัน

 

ต่อให้มีใครต้องการขโมยของบางอย่าง คนเหล่านั้นก็ต้องเข้าไปใกล้พวกเขาก่อน

 

พวกเขาที่เหลือไม่มีโอกาสเข้าใกล้โม่ชื่ออขึ้นด้วยซ้ํา

 

“อืม…” พนักงานตะลึง มีความลังเลอยู่ในเสียงของพวกเขา

 

จากนั้นพวกเขาก็หันกลับมามองหน้ากัน อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเดินไปที่เงี่ยนอีหลิงเพื่อตรวจสอบกระเป๋าเธอ

 

“เอาล่ะ นางก็ควรเปิดกระเป๋าด้วย พวกคุณได้ค้นหากระเป๋าของเราแล้ว มันไม่สมเหตุผลเลยที่จะไม่ตรวจสอบกระเป๋าของนาง”

 

“ใช่ ถูกต้อง เราไม่สามารถสรุปได้ว่านางไม่ขโมยบัตรเพียงเพราะนางรู้จักกับเจ้าของบัตร โจ รบางคนมุ่งเป้าไปที่คนที่พวกเขารู้จัก”

 

ฝูงชนแสดงความไม่พอใจกับสิ่งนี้ ดูเหมือนว่าเจียนอีหลิงจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

 

กระเป๋าของคนอื่นได้รับการตรวจสอบแล้ว ทําไมเงี่ยนอีหลิงจึงถือเป็นข้อยกเว้น

 

และด้วยเหตุนี้เอง ภายใต้คําร้องขอที่เป็นเอกฉันท์ของฝูงชน พนักงานจึงเดินไปตรงหน้าและถามเงี่ยนอีหลิงด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “เราขอตรวจสอบกระเป๋าของคุณหน่อยได้ไหม”

 

เจียนอีหลิงพยักหน้า

 

จากนั้นเธอก็ส่งกระเป๋าให้พนักงาน

 

พนักงานเปิดกระเป๋าเงี่ยนอีหลิงภายในกระเป๋ามีกล่องอาหารกลางวัน กองกระดาษ ร่ม

 

ทันใดนั้น บัตรวีไอพีก็หลุดออกจากกองกระดาษตกลงบนพื้น

 

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของบัตรวีไอพี่ทําให้ทุกคนประหลาดใจ

 

ไม่ต้องสงสัยเลย มันคือบัตรที่โม่ชื่ออริ้นทําหาย

 

นี่เป็นหลักฐานที่หักล้างไม่ได้

 

จากนั้นฝูงชนก็มองเงี่ยนอีหลิงด้วยสายตาแปลกๆ

 

เธอขโมยบัตรไปจริงๆ

 

ผู้หญิงที่น่ารักและเงียบๆเช่นนี้เป็นขโมย

 

พนักงานก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน

 

ทําไมบัตรวีไอพีถึงไปอยู่ในกระเป๋าของเงี่ยนอีหลิง

 

“ว้าว เธอขโมยบัตรไปจริงๆ”

 

“ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน”

 

“น่าอายมากกับการขโมย”

 

เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว พนักงานก็ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร พวกเขาตรวจสอบบัตรวีไอพี่ซ้ําแล้วซ้ําอีก ว่ามันเป็นบัตรวีไอพีอื่นหรือไม่

 

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ตรวจสอบรหัสแล้ว พวกเขาก็ยืนยันได้ว่ารหัสนั้นเป็นรหัสที่โม่ชื่ออขึ้นทําหาย

 

และด้วยเหตุนี้ เงี่ยนอีหลิงจึงไม่สามารถเถียงเพื่อพาตัวเธอให้พ้นไปจากสถานการณ์นี้ไม่ได้

 

ฝูงชนมองไปที่เงี่ยนอีหลิงด้วยความผิดหวังและรังเกียจ

 

ความสวยมีประโยชน์อะไร? ตัวตนและพฤติกรรมของเธอช่างน่าขยะแขยง

 

ฉันชวนก็มองเจียนอีหลิงด้วยความประหลาดใจ เขาปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเจียนอีหลิงขโมยบัตร

 

“ฉันคิดว่านี่อาจเป็นความเข้าใจผิด เธอไม่ขโมยของแน่” ฉินชวนกล่าวอย่างมั่นใจ

 

ฉินชวนเชื่อมั่นในตัวตนของเจียนอีหลิงอย่างมั่นคง

 

อย่างไรก็ตาม บางคนในกลุ่มแสดงความคิดเห็นต่อต้านเรื่องนี้

 

“มีหลักฐานที่หักล้างไม่ได้อยู่ หยุดพูดแทนเธอได้แล้ว มองไปที่ผู้หญิงข้างๆคุณสิ หน้าเธอซีดแล้ว”

 

“ใช่ มีพยานหลักฐานมากมายอยู่แล้ว จะได้ประโยชน์อะไรกับการพยายามอธิบายสถานการณ์”

 

ฉันชวนเหลือบมองที่ไม่ชื่ออน เขาต้องการฟังความคิดเห็นเธอเกี่ยวกับสถานการณ์นี้

 

“บางที… บางทีนี่อาจเป็นความเข้าใจผิด…” โม่ชื่ออขึ้นพูดขณะที่เธอกัดริมฝีปาก

 

วิธีที่เธอพูด ทําให้ผู้คนรู้สึกแย่ไปกับเธอ

 

ดังนั้น คนเหล่านั้นจึงพูดขึ้น

 

“หยุดปกป้องผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอมีความสัมพันธ์กันอย่างไร มันไม่ยุติธรรมกับเหยื่อเลยนะ”

 

ในความเป็นจริง บางคนถึงกับกระตุ้นให้เจ้าหน้าที่ติดต่อตํารวจ

 

“ฉันคิดว่าตํารวจควรจัดการกับเรื่องนี้ บัตรวีไอพีของโรงพยาบาลรั่วไห่เซินมีค่ามากเกินไปนี่ถือได้ว่าเป็นอาชญากรรม”

 

“ใช่ ฉันเห็นด้วย คุณควรติดต่อตํารวจ”

 

อย่างไรก็ตาม พนักงานกลับไม่เคลื่อนไหว ทั้งยังมีท่าทางน่าอึดอัดใจบนใบหน้าของพวกเขา

 

เมื่อถึงตอนนี้ หลี่จั่วเจียก็ได้เดินเข้ามา

 

ในเมื่อหลี่จั่วเจียได้นําเสนอในการประชุมแลกเปลี่ยนทางวิชาการ ทุกคนจึงจําเขาได้ในทันที

 

บทที่ 524 ไม่จําเป็นสําหรับเธอที่จะขโมยบัตรวีไอพีใบนี้

 

ทันทีที่พวกเขาเห็นหลี่จั่วเจีย ฝูงชนก็เงียบไป

 

หลี่จั่วเจียเดินไปหาพนักงานและถามพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ดังนั้น เจ้าหน้าที่จึงสรุปให้หลี่จิ๋วเจียฟังว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

 

หลังจากฟังสรุปแล้ว หลี่จั่วเจียก็มองไปทางเจี้ยนอีหลิง

 

“มิสเตอร์หลี่ เธอคนนี้ขโมยบัตรวีไอพีที่ออกให้โดยโรงพยาบาลรั่วไห่เซิน ที่จริงก็คือ เธอขโมยบัตรถึงในที่รับสมัครงานของโรงพยาบาลรั่วไห่เซิน ช่างกล้ามาก”

 

“ใช่ นี่น่ารังเกียจ”

 

มีคนสองสามคนในฝูงชนที่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่เงียบ พวกเขารอสิ่งต่อไปที่จะเกิดขึ้น พวกเขาไม่ต้องการแสดงความคิดเห็นในเรื่องนี้

 

อย่างไรก็ตาม ฉันชวนก็ยังคงยืนกรานกับความคิดเห็นของเขา เขายังคงปกป้องเงี่ยนอีหลิง “ผมไม่คิดว่าเธอจะขโมยอะไร ต้องมีความเข้าใจผิดบางอะไรอย่างที่นี่”

 

ในทางกลับกัน เจียนอีหลิงกลับไม่ได้แง้มปากออกมาปกป้องตัวเอง

 

คําพูดไม่สําคัญ สิ่งที่สําคัญคือจะจัดการกับปัญหาอย่างไร

 

นอกจากนี้ ในฐานะเหยื่อ ความคิดและความคิดเห็นของโม่ชื่ออวั่นก็เป็นสิ่งที่ต้องพิจารณาเช่นเดียวกัน

 

ผ่านไปนาน ในที่สุดหลี่จั่วเจียก็พูดขึ้น

 

“เธอไม่ขโมยบัตรใบนี้หรอก”

 

นี่ไม่ใช่คําตอบที่ผู้คนคาดหวัง

 

โม่ชื่ออนเงยหน้าขึ้นมองหลี่จั่วเจียด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด

อย่างไรก็ตามเธอรีบหลบตาก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้แสดงความคิดเห็นเธอในเรื่องนี้

 

ฝูงชนถามหลี่จั่วเจีย

 

” ทําไม? ทําไมคุณถึงแน่ใจว่าเธอจะไม่ขโมยบัตร?”

 

“ใช่ ผมเองก็สับสนเรื่องนี้เหมือนกัน บัตรวีไอพีที่หายไปปรากฏขึ้นจากกระเป๋าเธอ เราทุกคนเห็นอย่างนั้น”

 

“เธอไม่จําเป็นต้องขโมยบัตรวีไอพีใบนี้” หลี่จั่วเจียอธิบาย “เธอเป็นเพื่อนของโรงพยาบาลของเรา ด้วยเหตุนี้ เธอจึงสามารถเอาบัตรวีไอพีได้มากเท่าที่ต้องการ ไม่จําเป็นสําหรับเธอที่จะขโมยแค่ใบหนึ่ง พนักงานก็ทราบเรื่องนี้ นั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาไม่ตรวจกระเป๋าเธอ”

 

ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของโรงพยาบาลรั่วไห่เซินงั้นเหรอ?

 

ถ้าเช่นนั้น เธอก็เป็นบัตรวีไอพีที่เดินได้

 

แล้วทําไมเธอถึงจะต้องขโมยบัตรวีไอพี

 

นี่เป็นเพียงความเข้าใจผิดจริงๆงั้นเหรอ?

 

แต่บัตรไปอยู่ในกระเป๋าเธอได้ยังไง?

 

ในไม่ช้า สายตาของฝูงชนก็ตกลงมาที่โม่ชื่ออขึ้น

 

แม้แต่ฉันชวนก็หันกลับมามองโม่ชื่ออริ้น

 

ฉันชวนสนุกกับการสนทนากับโม่ชื่ออริ้นวันนี้ อย่างไรก็ตาม เขายังไม่สามารถไว้วางใจตัวตนของเธอได้ ความสัมพันธ์เขากับโม่ชื่ออวุ่นนั้นแตกต่างจากความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจี้ยนอีหลิง

 

มือของโม่ชื่ออริ้นเริ่มเหงื่อออก

 

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันหวังว่านี่เป็นเพียงความเข้าใจผิด ไม่อยากคิดร้ายใคร”

 

คําพูดของโม่ชื่ออริ้นฟังดูสมเหตุผลมากเหลือเกิน

 

หลี่จั่วเจียหันหน้ามองไปรอบๆ เขาพบว่าตําแหน่งนี้เป็นจุดสิ้นสุดของกล้องวงจรปิด

 

เห็นได้ชัดว่าคนที่ทําสิ่งนี้สังเกตเรื่องนี้ล่วงหน้า

 

หากไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

 

ฝูงชนยังมองตามแนวสายตาของหลี่จั่วเจียด้วย

 

เมื่อพวกเขาเห็นว่าเขากําลังดูไปที่กล้องวงจรปิด ฝูงชนก็เดาได้ว่าเขาต้องการอะไร

 

อย่างไรก็ตาม กล้องวงจรปิดรอบๆตัวพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงตําแหน่งที่พวกเขาอยู่ได้

 

โดยปกติบริษัทต่างๆจะติดตั้งกล้องวงจรปิดในสถานที่สําคัญเท่านั้น ส่งผลให้มุมและจุดที่ไม่สําคัญๆส่วนใหญ่ไม่มีกล้องวงจรปิด

 

หากต้องการให้กล้องวงจรปิดครอบคลุมทุกที่ในอาคาร กล้องวงจรปิดเพียงตัวเดียวไม่เพียงพอ