เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 471-472

บทที่ 471 เงี่ยนอีหลิงเปิดโปงความจริง 2

คําพูดของเงี่ยนอีหลิงทําให้ต้านหยู่โหรวเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

เธอรีบปกปิดความประหลาดใจในดวงตาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง แต่อย่างไรก็ตาม ฉินหยูฝานก็ยังคงเห็นปฏิกิริยาของเธอ

“เธอวางกับดักฉัน ไม่ใช่เงี่ยนอีหลิงงั้นเหรอ?”

ฉินหยูฝานดวงตาเย็นชา ดวงตาของเธอดูราวกับอุณหภูมิภายในโรงน้ําแข็ง

“อะไรกัน? ไม่มีทาง พี่ฝาน ฉันจะทําร้ายเธอได้ยังไง? ฉันต้องการช่วยเธอตลอดเวลา ฉันต้องการช่วยให้เธอให้ได้หัวใจและความเสน่หาจากนายท่านเชิง ฉันไม่เคยทําอะไรเลย” ต้านหยู่โหรวรีบอธิบาย

ในตอนนี้ ต้านหยู่โหรวไม่มีท่าที่มั่นใจเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป แต่เธอดูเหมือนลูกหมาที่กระดิกหางเพื่อเอาใจเจ้านาย

เจียนอีหลิงพบความผิดพลาดในคําพูดของต้านหยู่โหรวอย่างรวดเร็ว “เธอได้ติ ดต่อจํายหวินเพิ่งเรียบร้อยแล้ว”

ต้านหยู่โหรวได้ถือโอกาสติดต่อจํายหวินเชิงแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอหวังว่าจะได้บรรลุอะไรบางอย่าง

และนี่คือสิ่งที่ฉันหยุฝานสามารถถามจํายหวินเพิ่งได้ จํายหวินเชิงย่อมต้องมาถึงเร็วพออยู่แล้ว

ต้านหยู่โหรวมองไปที่เงี่ยนอีหลิงอย่างไม่เชื่อสายตา

การกระทําและคําพูดของเจียนอีหลิงเกินความคาดหมายเธอไปมาก

เมื่อเผชิญกับการคุกคาม มีหรือที่ผู้หญิงธรรมดาๆจะไม่หวาดกลัวและหวั่นผวาเหรอ?

แต่ทําไมเงี่ยนอีหลิงถึงเยือกเย็นขนาดนั้น? แล้วทําไมเธอถึงพูดให้ฉันหยุฝานด้วย?

ไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าเธอจะจัดการกับฉินหยูผ่าน

จากนั้นฉินหยูฝานก็หัวเราะออกมาเช่นเดียวกัน เธอตั้งถามต้านหยู่โหรวว่า “เธอคิดจะทําร้ายฉันเหรอ? หรือเธอกําลังวางแผนที่จะทําร้ายความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลจํายกับตระกูลฉิน?”

ฉินหยูฝานมีรอยยิ้มที่ค่อนข้างดูถูก ดูเหมือนว่าเธอจะเหยียดหยามกลวิธีที่ต้านหยู่โหรวใช้

เมื่อเธอเห็นการเหยียดหยามในสายตาของฉันหยุฝาน ต้านหยู่โหรวก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ไม่จําเป็นต้องให้เธอเสแสร้งอีกต่อไป เธอไม่สามารถแสร้งทําต่อไปได้อีกแล้ว

“ฉินหยุฝาน เธอเป็นใครถึงมองมาที่ฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตและมีลมหายใจฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเธอ ฉันไม่ใช่หมาของเธอ”

“เธอกําลังพูดถึงอะไร? ใครปฏิบัติกับเธอเหมือนสัตว์เลี้ยง?” ฉินหยูฝานถามพร้อมกับขมวดคิ้วเธอค่อนข้างแปลกใจที่จู่ๆสีหน้าของต้านหยู่โหรวก็กลับกลายเป็นรุนแรงและมุ่งร้าย

“แล้วยังไง? ฉันไม่คู่ควรแม้ที่จะเป็นหมาของเธอเลยงั้นเหรอ” ต้านหยู่โหรวหัวเราะ “ก็ใช่ นั่นก็มีเหตุผลเธอคือหญิงสาวจากตระกูลฉิน เธอเกิดมาพร้อมกับพลังอํานาจ เธอเกิดมาพร้อมกับช้อนเงินในปาก”

“ตระกูลของเธอก็มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักในเปยจิงเช่นกัน เธอไม่จําเป็นต้องมองตัวเองแบบนั้น”

“มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักในเปยจึงงั้นเหรอ? พวกเราพึ่งพิงตระกูลฉินตั้งแต่ฉันยังเด็ก พ่อแม่ฉันขอให้ฉันเป็นเพื่อนกับเธอ พวกเขาขอให้ฉันทําดีกับเธอ พวกเขาบอกฉันว่าครอบครัวของเราขึ้นอยู่กับครอบครัวของเธอ ถ้าฉันทําให้เธอขุ่นเคือง ครอบครัวของเราจะพังทลาย ดังนั้นฉันจึงติดตามเธอทุกวันเหมือนหมา เมื่อเธอมีความสุขฉันก็จะกระดิกหาง เมื่อเธอไม่มีความสุขฉันก็จะกลัวมากและซุกอยู่ในมุม ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นคนที่ทําผิด”

ต้านหยู่โหรวอายุเท่ากันกับฉินหยูฝาน ก่อนที่ฉินหยูฝานจะหยุดเรียน เธอก็ได้เรียนกับต้านหยู่โหรวมาก่อน

ทุกวันก่อนออกจากบ้าน แทนที่จะบอกเธอให้อยู่อย่างปลอดภัย พ่อแม่เธอกลับบอกให้เธอทําดีกับฉินหยูผ่าน

และเธอก็ฟังพ่อแม่ เธอติดตามฉินหยูฝานไปทุกที่

อย่างไรก็ตามฉินหยุฝานไม่เคยแม้แต่จะมองเธอจริงๆสักครั้ง

ในสายตาของฉันหยุฝานเธอคือตัวตนที่ไม่จําเป็น

ต้านหยู่โหรวไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรกับชีวิตของตนเองอีกต่อไป

เธอไม่ต้องการติดตามฉินหยูฝานอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม แม่และพ่อเธอไม่ยอมให้เธอทําอย่างนั้น

พวกเขาบอกเธอว่าเธอต้องรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับฉินหยุฝาน

อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าต้องทําอะไรเพื่อให้ฉันหยุฝานมีความสุข

และด้วยเหตุนี้วันและสัปดาห์จึงผ่านไป

เธอรู้สึกเหมือนเป็นเงา บางครั้งเธอก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครอีกต่อไป

บทที่ 472 ฉันเป็นหนี้บุญคุณเธอ

ฉินหยูฝานมองด้านหยู่โหรวด้วยความประหลาดใจ

เธอไม่ได้สัมผัสต้านหยู่โหรวอย่างลึกซึ้ง อย่างไรก็ตาม เธอมีความรู้สึกอย่างคลุมเครือว่าผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ ได้พยายามเอาชนะใจเธอมาโดยตลอด

ฉินหยูฝานไม่ชอบคนที่จงใจทําแบบนั้น

ที่จริงถ้าต้านหยู่โหรวทําตัวปกติขึ้นอีกนิด เธอคงจะประทับใจในตัวอีกฝ่ายมากกว่านี้

และด้วยเหตุนี้ ฉันหยุฝานจึงไม่เคยคิดเลยว่าต้านหยู่โหรวจะเกลียดเธอมากขนาดนี้

“ฉันไม่คิดว่าฉันได้ทําอะไรให้เธอเจ็บ ไม่ใช่เหรอ” ฉินหยุฝานถาม

ต้านหยู่โหรวหัวเราะอย่างเจ็บปวดก่อนจะตอบว่า “ใช่ เธอไม่ได้ตั้งใจทําอะไรที่ ทําให้ฉันเจ็บปวดแต่อย่างไรก็ตาม การมีอยู่ของตัวเธอเป็นอันตรายต่อฉันมากที่สุด”

ต้านหยู่โหรวรู้ผลที่ตามมาจากการกระทําของเธอในวันนี้ เธอรู้ว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความพิโรธโกรธเคืองของจํายหวินเชิง อย่างไรก็ตาม ในขณะเดียวกันเธอก็จําเป็นที่จะต้องทําแบบนี้

ต่อให้เธอจะต้องสูญเสียทั้งชีวิต แต่นั่นก็ยังคุ้มค่า เธอจะทําทุกอย่างเพื่อลากฉินหยูฝานลงไปกับเธอ

เธออยากให้ฉันหยุฝานทนทุกข์ไปกับเธอ แม้จะเป็นเพียงครั้งนี้ครั้งเดียวก็ตาม หากเป็นไปได้เธอต้องการให้ตระกูลฉินทั้งหมดต้องทนทุกข์ทรมานเช่นเดียวกัน

ฉินหยุฝานขมวดคิ้ว ความเกลียดชังและความเกลียดชังของต้านหยู่โหรวที่มีต่อเธอเป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนแม้แต่น้อย

วันนี้เธอนั่งอยู่ที่นี่เพราะเธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้ทําอะไรให้เจ็บหรือเป็นการทําร้ายต่อต้านหยู่โหรว

“ฉันเข้าใจว่าตระกูลต้านพึ่งพาตระกูลฉิน อย่างไรก็ตาม เราไม่ได้ขอให้เธอทําอะไรเพื่อเราใช่ไหม พ่อแม่ของเธอก็บอกแค่ความคิดเห็นของพวกเขาเท่านั้น ความคิดเห็นของพวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ดังนั้นทําไมเธอไม่ไปเกลียดพ่อแม่เธอแทนล่ะ?”

“เธอมันไร้สาระ เธอคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนเธองั้นเหรอ”

สีหน้าของต้านหยู่โหรวเริ่มดุร้าย

ฉินหยุฝานรู้ดีว่าการพูดคุยกับต้านหยู่โหรวต่อไปจะไม่เกิดผลใดๆ และด้วยเหตุนี้ เธอจึงเปิดอิ นเตอร์คอมแบบกระดุมที่ติดอยู่กับเสื้อเธอ เธอบอกให้บอดี้การ์ดเข้ามา

“พามิสต้านออกไป” ฉินหยูผ่านสั่ง เธอไม่ต้องการได้ยินต้านหยู่โหรวแสดงความเกลีย ดชังต่อเธออีกต่อไป

ดังนั้นบอดี้การ์ดของเธอจึงเข้ามา เชิญ” ต้านหยู่โหรวและเพื่อนๆของนางออกจากห้อง KTV

ก่อนต้านหยู่โหรวจะจากไป เธอจ้องมองคนอื่นๆ อย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็เดินจากไป ดูเหมือนเธอจะไม่กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น

ทันใดนั้น ห้องก็กลายเป็นว่างเปล่า

อันหยางมองฉินหยุฝานอย่างระมัดระวังและถามเงี่ยนอีหลิงว่า “บอสเราจะทําอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้”

ในตอนนี้มีเพียงสามคนที่อยู่ในห้อง แต่อย่างไรก็ตาม ลูกน้องของอันหยางและบอดี้ การ์ดของฉินหยูฝานต่างก็รอกันอยู่นอกห้อง

ฉินหยูฝานเหลือบมองเจียนอีหลิงก่อนเธอจะพูดว่า “น่ารําคาญจริงๆ ฉันไม่ชอบเธอเลยแม้แต่น้อยแต่ว่า ฉันก็เป็นหนี้บุญคุณเธออยู่”

ฉินหยูฝานรู้ว่าถ้าแผนของต้านหยู่โหรวสําเร็จลุล่วง ความขัดแย้งก็จะเกิดขึ้นระหว่างเธอกับจํายหวินเชิง อันที่จริง ความขัดแย้งส่วนตัวของพวกเขาอาจพัฒนาไปสู่ความขัดแย้งระหว่างตระกูลฉินและตระกูลจํายได้อย่างง่ายดาย

จากมุมมองนี้ จึงถือได้ว่าเธอได้รับการช่วยเหลือจากเจียนอีหลิง

อย่างไรก็ตามฉินหยูฝานไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร “บอกฉันว่าเธอต้องการอะไร ฉันจะคืนหนี้บุญคุณนี้ให้เธอ ฉันหวังว่าจะได้สบายใจในอนาคต ถ้าฉันได้พบเธออีกครั้ง”

“อย่าสู้กับฉินชวน” เจียนอีหลิงพูดกับฉินหยูผ่าน

นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอต้องการให้ฉันหยุฝานทํา

“เธอกําลังบอกให้ฉันอย่าต่อสู้กับฉันชวน? เธออยู่ข้างไหนถึงได้ขอให้ฉันทําแบบนั้น?”

สิ่งใดก็ตามที่เกี่ยวข้องกับฉินชวนเป็นเรื่องต้องห้ามสําหรับฉินหยูผ่าน

“ฉันไม่อยู่ข้างไหน” เจียนอีหลิงตอบ อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเธอรู้พล็อตเรื่องของต้นฉบับเธอก็ ไม่หวังที่จะได้เห็นพวกเขาทั้งสองต้องต่อสู้กันต่อไป

“ถ้าเธอไม่เข้าข้างใคร เธอก็ไม่ควรขอให้ฉันยอมรับเขาเข้ามาในชีวิตฉัน ใช่ ฉันชวนไม่ได้ทําอะไรผิดการที่เขาเกิดมาไม่ได้เป็นทางเลือกของเขาเอง อย่างไรก็ตาม แล้วฉันล่ะ? พ่อส่งคนไปตามหาคนรักแรกจนพบหลังแม่ตายไม่ถึงหกเดือน หลังจากวันครบรอบการเสียชีวิตของแม่ฉันเขาก็จัดงานเลี้ยงต้อนรับฉันชวนในเมืองเหิงหยวน บางครั้งฉันก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าแม่ฉันจะเสียใจไหมถ้าเธอรู้เรื่องนี้ในสวรรค์?”