เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 349-350

大姐大 บทที่ 349 เจี่ยนหยุ่นน่าวอารมณ์เสีย

เมื่อเจี่ยนอีหลิงลงมาจากชั้นบน เจี่ยนหยุ่นน่าวก็ได้ลุกขึ้นจะไปทักทายเธอ อย่างไรก็ตาม เจี่ยนหยู่หมินและเจี่ยนหยู่เจี๋ยได้ลุกขึ้นยืนก่อนหน้าเขาแล้ว

จากนั้น เขาก็เห็นเจี่ยนอีหลิงคุยกับทั้งสองคน เธอพยักหน้าเป็นครั้งคราวและพูดสองสามคำ เธอดูน่ารักน่าเอ็นดูอย่างไม่น่าเชื่อ

เจี่ยนหยุ่นน่าวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากตอนที่เขายังเป็นเด็ก และน้องสาวเขากำลังเกลี้ยกล่อมเขาด้วยหมากฝรั่งหมี

“หยุ่นน่าว หยุ่นน่าว อย่าร้องไห้ ไม่เป็นไรถ้ารถของเล่นพัง บอกหยุ่นเฉิงให้ซื้ออีกให้นายอีกคันสิ ฉันจะให้หมากฝรั่งหมีแก่นาย หยุ่นโม่แอบส่งมาให้ฉัน ฉันจะให้พวกมันแก่นายนะ ฉันยังไม่ได้กินพวกมันเลย แต่ว่าอย่าให้แม่รู้นะ แม่ไม่ให้กินขนม แม่บอกว่าจะตีฉัน”

มือขาวนุ่มยัดหมากฝรั่งหมีทั้งห่อเข้าใส่ในมือเขา จากนั้นเธอก็ฉีกยิ้ม เมื่อกลับไปตอนนั้น จะเห็นเธอฟันหลอ

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ความทรงจำได้แวบเข้ามา เขาก็กลายเป็นยืนห่างจากเธอไปไกลเสียแล้ว

เขาเป็นพี่ชายที่แท้จริงของอีหลิง… หยู่หมินและหยู่เจี๋ยเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องของเธอ…

แต่ตอนนี้… ความสัมพันธ์ของเขากับอีหลิงนั้นโดยพื้นฐานแล้วเหมือนไม่มีอยู่ อีหลิงคุยกับพวกเขามากกว่าที่เธอจะพูดกับเขา…

ภาพลักษณ์ของทั้งสามคนดูกลมกลืนกันและสวยงาม

จากนั้นเขาก็ดูที่เสื้อสเวตเตอร์ที่อีหลิงถักให้พวกเขา เจี่ยนหยุ่นน่าวอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงภาพมือเล็กๆของอีหลิงที่ถักทอทุกตะเข็บ ทันใดนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็นั่งระหว่างเจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนหยู่เจี๋ยโดยมีหยู่หมินนั่งตรงข้ามเธอ

เจี่ยนหยุ่นน่าวนั่งที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ เขาไม่มีโอกาสได้ส่งอีหลิงอาหารที่เธอชอบด้วยซ้ำ

หลังอาหารกลางวัน เจี่ยนหยู่เจี๋ย เจี่ยนหยู่หมิน เจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนอีหลิงก็พากันไปเล่นเกม

ทั้งสี่คนได้ตั้งทีม มันเป็นจำนวนที่ลงตัว

สำหรับเจี่ยนหยุ่นเฉิง แม้ว่าเขาจะไม่ได้เล่นเกมกับพวกเขา แต่เขาก็ยังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าอย่างไร เกมที่พวกเขาเล่นนั้นก็ได้รับการพัฒนาโดยบริษัทเขา

ทันใดนั้นเจี่ยนหยุ่นน่าวก็ไม่รู้จะไปที่ไหนอีกต่อไป เขาทำได้แค่ตรงไปที่มุมห้อง เพื่อทำแบบฝึกหัดฟื้นฟูมือตัวเองเท่านั้น พอเบื่อก็อ่านหนังสือ

อย่างไรก็ตาม คนทั้งสี่ที่เล่นเกมอยู่ตรงนั้นส่งเสียงดังมากจนยากที่จะไม่ให้เขาสนใจ

“อีหลิง รีบเข้าไปกันเถอะ ฆ่าพวกมันให้หมด”

“อาาา อีหลิงโปรดช่วยฉันด้วย ฉันถูกเซิร์กพวกนี้ล้อมแล้ว”

เมื่อใดก็ตามที่ เจี่ยนหยู่หมินเล่นเกม เขาลืมท่าทางการวางตัวของเขาโดยสิ้นเชิง เขาเริ่มตะโกนจนลมหมดปอด ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเขารู้สึกตื่นเต้นเขาก็สนใจอยู่กับตัวเองเท่านั้น

หากแฟนๆเห็นเขาแบบนี้ เขาอาจจะสูญเสียผู้ติดตามจำนวนมาก

“อีหลิง ไม่ต้องช่วยเขา เขาเป็นพวกอ่อนแอ เขาเป็นแค่อุปสรรค ไม่มีอะไรสูญเสียถ้าเขาตาย”

เจี่ยนหยู่เจี๋ยปฏิเสธที่จะช่วยพี่ชายของตัวเอง

“ขอโทษ นายแค่อิจฉาฉันละสิ”

“ทำไมผมต้องอิจฉา คะแนนของพี่ต่ำกว่าของผม”

“ไอ้เวร รอเดี๋ยวเถอะ”

ทั้งสองคนทะเลาะกันบ่อย

อย่างไรก็ตาม สุดท้าย เจี่ยนอีหลิงก็ได้ไปช่วยเจี่ยนหยู่หมินในเกม สิ่งนี้ทำให้ เจี่ยนหยู่หมินมีความสุขอย่างมากมาย

จากนั้น เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็พบว่าเจี่ยนหยุ่นโม่ไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่ “เฮ้ หยุ่นโม่ นายเอาแต่ตามอีหลิงไปทั่วไม่ได้นะ นายเดินคนเดียวไม่ได้เหรอ”

ผ่านไปสักพัก เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็พบว่าเจี่ยนหยุ่นโม่ติดตามเจี่ยนอีหลิงมาตลอด ยิ่งไปกว่านั้น เขาเพียงแต่รับแต่ความช่วยเหลือ เขาไม่มีการฆ่าแม้แต่ครั้งเดียว

อ่า… นี่คือสาเหตุที่เขาขโมยอีหลิงจากหยุ่นโม่ไม่ได้…

เมื่อไหร่หยุ่นโม่จะกลับต่างประเทศสักทีนะ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เจี่ยนหยู่หมินก็ตัดสินใจเยาะเย้ยเจี่ยนหยุ่นโม่ “หยุ่นโม่ นายมีคะแนนต่ำสุดในทีมของเรา”

เจี่ยนหยุ่นโม่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ตราบใดที่อีหลิงมีคะแนนสูงสุด”

เจี่ยนหยู่หมินมองเจี่ยนหยุ่นโม่ด้วยความรังเกียจ เขาทำอย่างนั้นได้ยังไง เขาใช้วิธีไร้ยางอายเพื่อให้ได้มาซึ่งความโปรดปรานจากอีหลิง

ในทางกลับกันเจี่ยนหยุ่นน่าวก็ฟังการสนทนาจากระยะไกล เขาไม่สามารถอ่านตัวอักษรจากหนังสือในมือได้

บทที่ 350 เวินน่วนทำให้เหอเยี่ยนโกรธอีกครั้ง

ในทางกลับกัน เจี่ยนชูฉิงและเจี่ยนชูหงมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานกับปู่เจี่ยน พวกเขากำลังวางแผนที่จะปรึกษาหารือเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูล

เวินน่วนและเหอเยี่ยนอยู่เป็นเพื่อนย่าเจี่ยน พวกเธอจิบชาขณะพูดคุย

ทุกวันนี้ เหอเยี่ยนโกรธทุกครั้งที่เห็นเวินน่วน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอไม่สามารถยืนอยู่ข้างเหตุผลในเรื่องก่อนหน้านี้ได้ ต่อหน้าย่าเจี่ยนและปู่เจี่ยนเธอจึงต้องอดทน

เธอไม่เพียงต้องทนเท่านั้น แต่เธอยังต้องแสร้งยิ้มอีกด้วย เธอต้องทำตัวราวกับว่าเธอรู้สึกขอบคุณพี่สะใภ้ที่รับงานใหญ่แบบนี้แทนเธอ

“ช่วงนี้พี่ทำงานหนักมาก ฉันผิดเองที่ไม่สามารถจัดการเรื่องกองทุนได้อย่างเหมาะสม ฉันทำให้พี่ต้องลำบาก” เหอเยี่ยนกล่าว ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อพูดสิ่งนี้

รอยยิ้มและคำพูดของเธอดีมากจนไม่มีใครจับผิดได้

“กองทุนเป็นของตระกูลเจี่ยน ในเมื่อฉันเป็นสะใภ้ของตระกูลเจี่ยน ฉันก็มีหน้าที่ดูแลมัน โปรดอย่ากังวลอีกต่อไป” เวินน่วนตอบกลับ แม้ว่าเสียงของเวินน่วนจะเบา แต่เสียงเธอก็ยังคงมั่นใจ

ต่อจากนั้น เวินน่วนก็ถามเหอเยี่ยนว่า “โอ ฉันได้ยินมาว่าโครงการที่เธอลงทุนมีปัญหาเกิดขึ้น หากเธอต้องการความช่วยเหลือใดๆ ก็โปรดอย่าลังเลที่จะถามฉันนะ”

เงินออมของเหอเยี่ยนถูกใช้จนหมดสิ้น

อ่านตอนล่าสุดที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com

เหอเยี่ยนไม่ได้มีเงินออมมากนักตั้งแต่แรก หลังจากที่ได้เป็นภรรยาของเจี่ยนชูหง เธอก็ได้ใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อให้เข้ากับรูปร่างหน้าตาฐานะศักดิ์ศรี

ไม่เช่นนั้น เธอคงไม่แอบย้ายเงินจากกองทุนการกุศลของตระกูล

เธอยังลงทุนเงินจำนวนมากในบริษัทเทคโนโลยีที่ตั้งใจจะผลิตผลิตภัณฑ์ไฮเทค อย่างไรก็ตามบริษัทเพิ่งประสบปัญหาคอขวด ดังนั้นกระบวนการของพวกเขาจึงหยุดนิ่งมาระยะหนึ่ง

เหมือนกับเพิ่มเกลือเข้าไปบนแผล บริษัทคู่แข่งเพิ่งจ้างช่างเทคนิคที่มีทักษะสูง เพื่อช่วยแก้ปัญหาทางเทคนิคด้วยวัสดุพอลิเมอร์

หากสินค้าของคู่แข่งถูกส่งออกมาขาย บริษัทเทคโนโลยีที่เธอลงทุนเข้าไปก็จะล้มละลาย นี่หมายความว่าการลงทุนเธอจะสูญเปล่า

หากการลงทุนล้มเหลว สถานการณ์ปัจจุบันเธอจะยิ่งแย่ลงไปอีก

เหอเยี่ยนกัดฟันอย่างลับๆ พี่สะใภ้เริ่มพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คำพูดของเธอเหมือนเข็มซ่อนอยู่ในไหมขัดฟัน

เหอเยี่ยนยิ้มขณะตอบคำถามของเวินน่วน “โอ พี่ไปได้ยินมาจากไหน โครงการที่ฉันลงทุนมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง โอกาสของมันมีแนวโน้มที่จะไปได้อย่างยอดเยี่ยมมาก หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผู้ถือหุ้นของเราจะได้รับเงินปันผลในช่วงปลายปี”

การจัดการกองทุนการกุศลที่ผิดพลาดทำให้ย่ากับปู่เจี่ยนสงสัยในความสามารถของเหอเยี่ยนแล้ว ดังนั้นเหอเยี่ยนย่อมไม่สามารถปล่อยให้เวินน่วนบอกทั้งสองคนว่าวิสัยทัศน์การลงทุนของเธอนั้นมีปัญหา

“ฉันไม่ได้ยินข่าวจากที่ใดโดยเฉพาะหรอก ฉันแค่ได้ยินจากภรรยาของซีอีโอของบริษัท เมื่อตอนที่ฉันทานอาหารเย็นกับเธอเมื่อไม่นานมานี้” เวินน่วนตอบกลับ

เหอเยี่ยนแอบกัดฟัน เวินน่วน นางจงใจสร้างปัญหาให้กับเธอ

ไม่อย่างนั้น เธอจะไปทานอาหารเย็นกับภรรยาของซีอีโอทำไม เวินน่วนคงรู้ว่าเธอกำลังลงทุนในบริษัทนั้นอยู่

“บางทีพี่อาจเข้าใจผิด ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก” เหอเยี่ยนตอบกลับ ใบหน้าเธอยังคงมีรอยยิ้ม แต่หัวใจเธอนั้นเย็นชา

“เธอรู้หรือเปล่าว่าคู่แข่งของบริษัทเทคโนโลยีที่เธอลงทุนนั้นมีเจ้าของเป็นอาจารย์เหลียง” เวินน่วนพูดขณะจิบชาเธอช้าๆ

“อาจารย์เหลียงเหรอ พี่หมายถึงเหลียงโซ่วเหรอ” สีหน้าเหอเยี่ยนเปลี่ยนไปทันที

“ใช่แล้ว ดูเหมือนเธอจะไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”

รอยยิ้มของเหอเยี่ยนเริ่มสั่นคลอน อย่างไรก็ตาม เธอยังคงพยายามบังคับตัวเองให้ยิ้ม “เอ้อ แม้ว่าจะเป็นบริษัทของอาจารย์เหลียง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องดีกว่าที่ฉันลงทุนเสมอไป นวัตกรรมขึ้นอยู่กับบริษัทไม่ได้ขึ้นกับคนที่เป็นเจ้าของบริษัท ไม่มีใครเป็นเจ้าแห่งอุตสาหกรรมเสมอไป คนรุ่นใหม่ย่อมเข้ามาแทนที่คนรุ่นเก่าอย่างต่อเนื่องเสมอ”

แม้จะพูดแบบนี้ แต่ใจของเหอเยี่ยนก็ขาดความมั่นใจ