大姐大 บทที่ 208 แผลเป็นน่าเกลียด

“เกือบแล้ว เอาเสื้อมา”

จ๋ายหวินเชิ่งรู้สึกยุ่งยาก และเขาต้องการที่จะอาบน้ำมากกว่าเดิม หลังจากออกกำลังกายเหงื่อออกแล้วไม่ได้อาบน้ำให้สะอาด มันเป็นอะไรที่ไม่สบายตัวจริงๆ

จ๋ายหวินเชิ่งสวมเสื้อผ้าและก็เห็นว่าเจี่ยนอีหลิงนั้นดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“คิดอะไรอยู่เหรอ ยังไม่เป็นไปตามที่เธอต้องการเหรอ ไม่ให้อาบน้ำก็ไม่อาบแล้วไง”

เพื่อผลประโยชน์ของเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ เพื่อไม่ให้เธอหน้าบึ้งอีกต่อไป แม้ว่าสุดท้ายจะอาบน้ำไม่ได้ จ๋ายหวินเชิ่งก็ต้องยอม

“จะเป็นรอยแผลเป็น” เจี่ยนอีหลิงกระซิบ

“แผลเป็น แล้วมันจะเป็นไรไป”

จ๋ายหวินเชิ่งไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างจริงจังนัก

ไม่ใช่เป็นเรื่องปกติเหรอที่ผู้ชายจะต้องมีรอยแผลเป็นสักหนึ่งหรือสองแห่งบนร่างกาย

“ไม่ดี” ถ้าหากว่าสามารถไม่มีรอยแผลเป็น แน่นอนว่ามันต้องดีกว่าที่จะทิ้งรอยแผลเป็นไว้

“ทำไมเหรอ นายท่านคนนี้มีแผลเป็นแล้วน่าเกลียดเหรอ”

เจี่ยนอีหลิงไม่ได้ตอบคำถามเขาในทันที มันมีเรื่องเกี่ยวกับการลบรอยแผลเป็นในใจของเธอ

เมื่ออายุมากขึ้น รอยแผลเป็นหลังจากที่แผลหายแล้วจะยิ่งชัดเจนขึ้น สำหรับคนในวัยจ๋ายหวินเชิ่ง จากบาดแผลที่ลึกเช่นนี้จะต้องมีแผลเป็นหลงเหลืออยู่แน่นอน

เจี่ยนอีหลิงตกอยู่ในห้วงความคิด

ขณะที่เจี่ยนอีหลิงกำลังคิดอยู่นั้น เธอไม่ได้สังเกตเห็นว่าดวงตาของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นดูแย่ลงเรื่อยๆขณะที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ

จ๋ายหวินเชิ่งมองไปยังใบหน้าของเจี่ยนอีหลิง คิดว่าเธอคงคิดว่าเขาต้องมีแผลเป็นน่าเกลียดอยู่แน่ๆ

เขารู้สึกร้อนรนขึ้นมาในทันใด

แม้กระทั่งหยูซีเองก็คิดว่าหากเจี่ยนอีหลิงเห็นแผลเป็นที่มือของจ๋ายหวินเชิ่ง เธอก็อาจจะไม่ชอบเขา

หยูซีอธิบายให้กับเจี่ยนอีหลิงที่อยู่ไม่ห่างไปนักเพื่อหาทางลงให้กับจ๋ายหวินเชิ่ง “เทพหลิง อันที่จริงแล้วหากมีแผลเป็นอยู่หลายแผลบนร่างกายของผู้ชายก็ดูไม่เลวนะ อีกอย่างแผลก็ไม่ได้ลึกเท่าไหร่นัก ตำแหน่งก็อยู่บนแขนไม่ใช่ปัญหาใหญ่ และถึงจะมีรอยแผลเป็นมันก็ไม่ได้น่ากลัวมากนัก”

เขาไม่รู้ตัวว่าได้ตีตนไปก่อนไข้

“ฉันต้องการแก้ไข” เจี่ยนอีหลิงอธิบาย

เจี่ยนอีหลิงนึกถึงยาลบรอยแผลเป็น ที่เธอได้สูตรมาหลังจากที่พยายามมาหลายครั้งก่อนหน้านี้ และผลลัพธ์ที่ได้ก็ดีมาก สูตรได้ถูกขายไปให้กับบริษัทเครื่องสำอางด้วยราคาสูงโดยสถาบันวิจัยที่ครั้งหนึ่งเธอได้ทำงานให้

เธอคิดว่าถ้าเธอไปที่ห้องทดลองในครั้งต่อไป เธอก็น่าจะทำครีมนี้มาใช้กับจ๋ายหวินเชิ่งตอนที่แผลของเขาหายดี ยิ่งใช้ครีมลบรอยแผลเป็นเร็วเท่าไหร่ ผลลัพธ์ที่ได้ก็จะดีเท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน เจี่ยนอีหลิงก็ยังคิดถึงปัญหาอื่นอีก

เจี่ยนอีหลิงต้องการหาเงิน และเงินส่วนหนึ่งที่เธอมีก็ได้นำไปลงทุนที่บริษัทของฉินชวนเรียบร้อยแล้ว ซึ่งไม่น่าจะได้รับกลับคืนในระยะเวลาใกล้ๆนี้

เธอยังไม่ได้เข้าร่วมกับสถาบันอย่างเป็นทางการ ดังนั้นรายได้จึงยังไม่ได้จ่ายออกมา

ที่เร็วที่สุดก็น่าจะเป็นเงินรางวัลชัยชนะ 200,000 หยวน สำหรับการแข่งขันเคมี

เธอกำลังมองหาช่องทางใหม่ที่อาจจะหารายได้มาให้ตัวเธอ

ครีมลบรอยแผลเป็นน่าจะมีประโยชน์กับเธอบ้าง

“หือ” หยูซีตกตะลึงไปชั่วขณะ “ถ้างั้นน้องก็ไม่ได้คิดเรื่องนายท่านเชิ่งจะน่าเกลียดจากรอยแผลเป็นใช่ไหม”

“ไม่คิด”

เจี่ยนอีหลิงให้คำตอบเชิงลบโดยไม่ลังเล

เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าทำไมหยูซีจึงถามคำถามแบบนั้น จ๋ายหวินเชิ่งมีแผลเป็นบนร่างกายไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ และก็ไม่ได้เป็นเหตุผลที่จะทำให้เธอไม่ชอบเขาด้วย

สีหน้าของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นดีขึ้นมามากนัก “ขึ้นกับเธอก็แล้วกัน เธออยากทำอะไรก็ได้ตามใจ นายท่านจะให้ความร่วมมือกับเธอเรื่องการรักษา”

“อื้อ” เจี่ยนอีหลิงพยักหน้า แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องดีสำหรับเขาที่ให้ความร่วมมือแบบนี้

จ๋ายหวินเชิ่งถามเจี่ยนอีหลิงอีกครั้ง “มันต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าแผลจะหายใช่ไหม นายท่านคนนี้คงอยู่ไม่ได้หากไม่อาบน้ำ”

———————————–

นายท่านเชิ่ง – นายท่านไม่อาบน้ำได้มากที่สุดหนึ่งวัน

อีหลิง – ถ้างั้นติดพลาสเตอร์กันน้ำ

นายท่านเชิ่ง – ฉันไม่ต้องการพลาสเตอร์กันน้ำ ฉันต้องการคนเช็ดหลัง

เจี่ยนอีหลิงยื่นผ้าเช็ดตัวให้หยูซี

หยูซีถือผ้าเช็ดตัวด้วยมือสั่นสะท้าน – นายท่าน ท่านอยากได้แบบนี้ ตอนแรกเทพหลิงเช็ดให้แต่ท่านขอให้เปลี่ยน แต่ตอนนี้ที่ท่านต้องการเทพหลิงเช็ดให้นั้นไม่ได้แล้ว