เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1221-1222

บทที่ 1221 เลี้ยงกระต่ายไว้กิน 2

ไม่รอเจี่ยนอีหลิงเข้าใจความหมายของประโยคนี้จ่ายหวินเชิ่งก้มหน้าและจูบเธออีกครั้ง

ทันทีหลังจากนั้น สมองก็ว่างเปล่าอย่างควบคุมไม่ได้ ความคิดของเธอที่เงียบขรึมมาตลอดก็พลันสับสนไปหมด

เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าเพิ่งจะรุ่งสาง ทั้งคนสองคนนอนอยู่บนเตียงรกๆ

จ่ายหวินเชิ่งตื่นเช้า หันไปด้านข้างแล้วมองลงไปที่ร่างเล็กที่บอบบางในอ้อมแขนของตัวเอง มีรอยแดงหลายจุดบนผิวสีขาวและอ่อนโยนของเธอ

ใบหน้าเธออ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด และนอนหลับสบายเป็นพิเศษ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจี่ยนอีหลิงก็ตื่นขึ้นมาเธอเปิดตาข้างหนึ่ง สิ่งที่เธอเห็นคือรอยยิ้มบางๆที่จ้องมองมาที่เธอ จ่ายหวินเชิ่งแอบมองเธอที่กําลังหลับใหลอยู่

เจี่ยนอีหลิงรีบดึงผ้าห่มมาคลุมของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ภาพเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว มือทั้งสองที่ก่าผ้าห่มแน่นขึ้น

จ่ายหวินเชิ่งยิ้มและดึงผ้าห่ม “อย่าปิด ถ้าปิดอีกครั้งฉันจะใช้วิธีการรับมือในแบบของตัวเองแล้วนะ”

เจี่ยนอีหลิงไม่ยอมปล่อยมือ ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าห่ม ไม่กล้ามองจ่ายหวินเชิง จ่ายหวินเชิ่งรู้สึกกังวลใจและตลก “ใครเคยบ่นเรื่องการมีลูกมาก่อน?”

ผลลัพธ์ล่ะ? ความรู้เชิงทฤษฎีมีมากมาย เมื่อมาถึงการปฏิบัติมันจะกลายเป็นเรื่องงี่เง่า “นายมันคนไม่ดี!”

เสียงประท้วงของเจี่ยนอีหลิงดังออกมาจากผ้าห่ม

“ฉันไม่ดีตรงไหน?” จ่ายหวินเชิ่งแก้ตัวสําหรับของตัวเองว่า “นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ ฉันกําลังทําสิ่งที่เธอต้องการ เธอต้องการมีลูก นั่นคือวิธีที่จะทําให้เธอมีลูก”

“นาย…..นายต้องการให้ฉันเรียกนายว่า……”

ในเวลานั้นจ่ายหวินเชิ่งแกล้งหยอกล้อเจี่ยนอีหลิงให้เธอเรียกเขาว่าสามี

“เรียกฉันว่าอะไรดีน้า?” จ่ายหวินเชิ่งถามทั้งๆที่รู้ทัน

“ไม่สนใจนายแล้ว!”

เจี่ยนอีหลิงคลุมปิดอย่างแน่นหนา ไม่ยอมให้ความร่วมมือจ่ายหวินเชิ่ง

เมื่อคืนจ่ายหวินเชิ่งแย่มากจริงๆ

พูดค่าแปลกๆ และท่าเรื่องแปลกๆ แปลกทุกอย่าง

สุดท้ายลําคอของเจี่ยนอีหลิงก็แหบแห้ง ทําได้แค่เสียงเหมือนลูกแมวเท่านั้น

จ่ายหวินเชิ่งไม่ใช่ว่าเขาไม่สงสารเจี่ยนอีหลิง ที่เขาอดทนได้มาเป็นเวลานานเพราะสงสารเธอ

“กูลู~”

ท้องของเจี่ยนอีหลิงร้องอย่างควบคุมไม่ได้

หลังจากที่เมื่อคืนเหวี่ยงไปเกือบทั้งคืน เจี่ยนอีหลิงก็หมดแรงไปมาก

ตอนนี้ท้องว่าง

“เธอนอนพักสักครู่ ฉันจะไปทําอาหารเช้ามาให้” จ่ายหวินเชิ่งยกผ้าห่มขึ้น และลุกไปทําอาหารให้เจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงรู้สึกถึงความชื่นชอบรอบๆตัว เธอจึงค่อยๆเปิดผ้าห่มออก

ทันทีที่โผล่หัวออกมา ก็เห็นจ่ายหวินเชิ่งเปลือยอยู่ตรงหน้า

เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมหัวอีกครั้ง

อับอายจนตาย

แม้ว่าจ่ายหวินจะไม่มีทักษะในการทําอาหารแบบเจี่ยนอีหลิง แต่ก็ไม่เป็นไรทําอาหารเช้าง่ายๆไปก่อน

เขาทอดไข่ ทอดเบคอนสองสามชิ้น แล้วเทนมสักแก้ว

เมื่อกลับไปที่ห้องนอนพร้อมถาด เจี่ยนอีหลิงก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

“กินอาหารว่างรองท้องไปก่อน ฉันสั่งอาหารไปแล้วอีกไม่นานก็คงจะถึง”

“นาย นายแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน” เจี่ยนอีหลิงไม่กล้ามองจ่ายหวินเชิ่ง

“ฉันเปลือยแค่ท่อนบน” นั่นไม่ได้เหรอ? เขาเคยแสดงร่างกายท่อนบนนี้ที่บ้าน เธอก็เคยเห็นหลายครั้งแล้ว ไม่เห็นเธออาย

เมื่อไม่นานมานี้ตอนที่เธออยู่ที่หมู่บ้านจินฮุ่ย เธอต้องถอดเสื้อผ้าของเขาและรังแกเขาเพราะในเวลานั้นเขาไม่มีความสามารถในการต่อต้าน

“สวมมัน…” เจี่ยนอีหลิงไม่กล้ามองรอยบนหน้าอกจ่ายหวินเชิ่ง

นั่นคือสิ่งที่เธอท่า

แน่นอนเขาร้องขอมัน

เขาบอกว่านี่คือการสอนเธออยู่

เธอจะรู้ได้ยังไงว่ากระบวนการสืบพันธุ์ของมนุษย์นั้นซับซ้อนกว่ากระบวนการของสัตว์มาก จ่ายหวินเชิ่งทําอะไรเจี่ยนอีหลิงไม่ได้ เพราะกลัวว่าเธอจะก้มหน้าแบบนี้มาตลอด จึงได้แต่ไปใส่เสื้อของตนเองก่อน

บทที่ 1222 พี่น้องเสียใจ โกรธ และหมดหนทาง 1

แต่ถึงอย่างนั้น รอยแดงที่คอก็ยังไม่สามารถปกปิดได้

ตอนนี้คนที่มาเห็นคอของสองคนนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาเมื่อคืนนี้

สามารถรับประกันได้เลย ถ้าพี่น้องของเจี่ยนอีหลิงมาเห็นเขาสองคนในสภาพแบบนี้ จ่ายหวินเชิ่งคงจะถูกสังหารด้วยลูกปืน

ในช่วงบ่าย จ่ายหวินเชิ่งพาเจี่ยนอีหลิงกลับไปบ้านตระกูลจ่ายเพื่อร่วมรับประทานอาหารเย็นกับผู้เฒ่าจ่าย

เชิ่งและเจี่ยนอีหลิง

ทันทีที่เขาเข้าไปในประตู สายตาของผู้เฒ่าจ่ายก็ถูกดึงดูดด้วยรอยสีแดงที่คอของจ่ายหวิน หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง มุมปากของท่านผู้เฒ่าจ่ายก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป

ในฐานะผู้มีประสบการณ์ ผู้เฒ่าจะไม่รู้ได้ยังไงว่าร่องรอยเหล่านี้หมายถึงอะไร?

เขารอมานานมากแล้ว นับได้ว่ารอจนถึงวันนี้แล้ว

ท่านผู้เฒ่าจ่ายรีบให้เจี่ยนอีหลิงนั่งลง “เสี่ยวหลิงรีบนั่งลงเร็วๆ เดินมานานแล้วเหนื่อยมั้ย?”

เจี่ยนอีหลิงเพียงแค่เดินจากประตูคฤหาสน์เข้าไปยังห้องนั่งเล่น

ผู้เฒ่าจ่ายพูดราวกับว่าเธอเดินมาตลอดทาง

ท่านผู้เฒ่าจ๋ายถลึงตาใส่จ่ายหวินเชิ่ง “เจ้าเด็กไม่รู้ความคนนี้ เสี่ยวหลิงลําาบากขนาดนี้แล้ว ทําไมแกยังพาเธอวิ่งมาหาฉันอีก? การทานอาหารเย็นกับฉันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ในอนาคตมีโอกาสอีก”

จ่ายหวินเชิ่งก็ไม่ผิดเหมือนกัน “ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ที่โทรไปเรียกอีหลิงของผม”
ยังไงท่านผู้เฒ่าจ่ายข้ามจ่ายหวินเชิ่ง และโทรเรียกเจี่ยนอีหลิงโดยตรง เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าจะปฏิเสธ

“แล้วแกจะไม่โทรหาฉันหน่อยเหรอ? ฉันไม่ได้ให้เบอร์โทรศัพท์ของฉันไว้หรืออย่างไร? แกต้องใช้เวลาและแรงมากแค่ไหนในการโทรออก? ลากเสี่ยวหลิงมาจนถึงตอนนี้ รู้ไหมว่าคนอื่นลำบากใจ?”

จ่ายหวินเชิ่งก็ไร้เดียงสาเช่นกัน เขาพาภรรยาของเขากลับไปที่บ้านเก่าเพื่อไปทานอาหารเย็นกับชายชรา แต่ชายชรากลับรังเกียจด้วยซ้ํา

ในตอนเย็น เจี่ยนหยุ่นเฉิงกับเจี่ยนหยุ่นน่าวมาที่บ้าน

ทั้งสองวางแผนจะมาโดยเฉพาะ แต่ไม่ได้แจ้งให้จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงทราบล่วงหน้า เจี่ยนอีหลิงเปิดประตูให้ทั้งสองคน พอพบกัน สองพี่น้องก็มองรอยแดงที่คอเจี่ยนอีหลิงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ทันใดนั้นสีหน้าของสองพี่น้องก็เปลี่ยนไป โดยเฉพาะเจี่ยนหยุ่นเฉิงใบหน้าของพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยน้ําค้างแข็ง

จ้องมองไปที่จ่ายหวินเชิ่งที่กําลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น สายตาราวกับมีดที่แหลมคม

จ่ายหวินเชิ่งเอามือแตะจมูก เขาคาดการณ์ไว้นานแล้ว และรู้ว่าคงไม่สามารถเลี่ยงได้

“น้องสาว เธอกลับไปที่ห้องก่อน จ่ายหวินเชิ่งกับพวกพี่ชายมีเรื่องจะต้องพูดคุยกันตามลําพัง”

เจี่ยนหยุ่นเฉิงพูดพลางเดินตรงไปที่จ่ายหวินเชิ่ง

ท่าทางดุดัน

ผู้ที่มามีเจตนาร้าย

เจี่ยนหยุ่นน่าวดึงเจี่ยนอีหลิงไปที่ห้องห้องหนังสือ

ปล่อยให้เจี่ยนหยุ่นเฉิงและจ่ายหวินเชิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

จ่ายหวินเชิ่งไม่ผิด สิ่งนี้จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว ต่อให้พี่น้องตระกูลเจี่ยนจะไม่มีความสุขในใจ ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาไม่ใช่

“ไปที่ห้องข้างๆ”

เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวก่อนจะเดินเข้าห้องฟิตเนสที่บ้าน

ในห้องมีอุปกรณ์ออกกําลังกายง่ายๆที่จ่ายหวินเชิ่งไว้ใช้ออกกําลังกายวันธรรมดา

อุปกรณ์ป้องกันฟันดาบถูกวางไว้บนผนัง ถูกสวมใส่โดยเจี่ยนหยุ่นเฉิงและจ่ายหวินเชิ่ง

ดีมาก ความหมายชัดเจนมาก

พี่ใหญ่ต้องการประลองดาบกับเขา

พูดง่ายๆก็คือ หาวิธีระบายความคับข้องใจ

สถานการณ์นี้จ่ายหวินเชิ่งยังเล่นจริงจังไม่ได้ ชนะไม่ได้ ต้องแพ้ ต้องหาวิธีให้พี่ใหญ่ระบายความอัดอั้นตันใจ

จะชนะหรือแพ้ไม่สําคัญ สิ่งที่สําคัญที่สุดคือการปล่อยให้พี่ใหญ่ได้ระบายความไม่สบายใจออกมา

ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้คงไม่จบ