เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1219-1220

บทที่ 1219 เตรียมพร้อมมีลูก

หลงเยว่เทียนไม่เคยรับใช้ใครเลยตั้งแต่เข้ารับช่วงต่อในบริษัท แต่ผู้ชายที่ฉันพบในวันนี้ช่างรอบรู้และมองการณ์ไกลจริงๆ เพียงแค่การสนทนานี้ก็ทําให้เธอเห็นแล้วว่าเขาดีแค่ไหน

เธออดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“เพราะความชื่นชมนี้ และก็เพราะว่าพวกเขารู้จักเจี่ยนอีหลิง หลงเยว่เทียนขอเบอร์โทรติดต่อของอีกฝ่ายก่อนแยกจากกัน และเพื่อเพิ่มเพื่อน”

“จริงสิ คุณชื่ออะไร?” หลงเยว่เทียนเพิ่งรู้ตัวเองว่าคุยกับอีกฝ่ายมาครึ่งค่อนวันแล้วยังไม่ได้ถามชื่อเลย

“จ้งเซิน ” ((+IH ชื่อของนายท่านรองจ่าย)

นายท่านรองจ่ายใช้นิ้วจุ่มน้ําและเขียนคําว่า “จ๋งเซิน” ลงบนโต๊ะ

“โอเค ฉันจะจําไว้ ”

หลงเยว่เทียนบันทึกชื่อของเขาไว้

ในวันที่สองของการนัดบอด นายท่านรองจ่ายส่งภาพการนัดบอดของตัวเองไปที่จ่ายหวินเชิ่งจากมุมมองของการถ่ายภาพ นายท่านรองจ่ายได้ให้ใครบางคนถ่ายรูปเขาในร้านอาหารเพื่อนัดบอดในตอนเช้าตรู่

เพื่อให้เป็นไปตามข้อตกลงของหลานชายและหลานสะใภ้ของเขา

เสียงพากย์ ฉันทําตามข้อตกลงแล้ว ถึงเวลาที่พวกเธอต้องมาช่วยเชียร์แล้ว

หลังจากไปดูนายท่านรองจ่าย กับจ่ายหวินเชิ่งสรุป “ข้อตกลง” แล้ว เจี่ยนอีหลิงเริ่มให้ความสนใจ

วันนี้เจี่ยนอีหลิงดึงจ่ายหวินเชิ่งไปที่ห้องสังเกตการณ์ของสาขาเมืองเป่ยจิง เพื่อให้จ่ายหวินเพิ่งทําการตรวจร่างกายเพิ่มเติม

สําหรับข้อมูลทั่วไป ปกติเธอมักจะทดสอบจ่ายหวินเชิ่งทุกเช้าและเย็น

เมื่อเธอไม่อยู่บ้าน เธอก็ให้จ่ายหวินเชิ่งวัดตัวเองด้วยเครื่องมือและอัปโหลดข้อมูลให้เธอ สําหรับข้อมูลเหล่านี้ที่ต้องมีการทดสอบในห้องปฏิบัติการเพิ่มเติม ต้องใช้อุปกรณ์ขนาดใหญ่ในโรงพยาบาล

โชคดีที่ลั่วไห่เซินสาขาเมืองเป่ยจิงมีอุปกรณ์ที่เกี่ยวข้องแล้ว ไม่จําเป็นต้องเดินทางไปยังเกาะลั่วไห่เซินอีก

ในครั้งนี้จ่ายหวินเชิ่งให้ความร่วมมือ เพราะเขารู้ดีว่าถึงแม้ปัญหาหัวใจของเขาจะไม่มีทางรักษาให้หายขาด แต่ก็สามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์

เช่นเดียวกับผู้ที่เป็นโรคความดันโลหิตสูง ตราบใดที่ยังทานยาต่อไป ก็ไม่น่าจะมีปัญหา เมื่อเดินผ่านทางเดินของโรงพยาบาล แพทย์และพยาบาลหลายคนในโรงพยาบาลเห็นจ่ายหวินเชิ่ง ชายหนุ่มรูปงามร่างสูงคนนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ทุกคนพูดคุยกัน “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”

“คุณไม่รู้จริงๆเหรอ? นั่นคือคู่หมั้นของ Dr.เจี่ยน! นายท่านเชิ่งแห่งตระกูลจ่ายเป็นเศรษฐีอันดับต้นๆในเมืองเป่ยจิง ในอดีตเมืองเป่ยจิงเป็นของตระกูลจ่ายและตระกูลฉินที่มีอิทธิพลมากที่สุด ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ตระกูลจ่ายล้าหลังตระกูลฉินเพียงเล็กน้อย แต่อูฐผอมบางตัวใหญ่กว่าม้าและตระกูลจ่ายก็ยังคงเป็นเศรษฐีที่ร่ํารวยที่สุด”

“ฉันรู้ ฉันรู้ ในช่วงสองปีที่ผ่านมา คนสองคนนี้เคยไปรายการวาไรตี้และโปรยน้ําตาลหว่านอาหารสุนัข*ด้วย

(#) แปลว่าโปรย,โรย,หว่าน แปลว่าน้ําตาล 3 แปลว่าอาหารสุนัข แปลตามตรงจะได้ว่า “โปรยน้ําตาลหว่านอาหารสุนัข” สํานวน ### ### ก็คือ อวดผัวอวดเมียออกสื่อ หรือหวานออกสื่อ นั่นเอง)

“นั่นสิ ท็อป รวย หล่อ! เหมาะสมกับ Dr.เจี๋ยน คนเก่งของพวกเรา”

“ไม่ Dr.เจี่ยนไม่เพียงแต่มีความสามารถและหน้าตาดีเท่านั้น แต่ยังใจดีอีกด้วย!”

“ไม่สิ Dr.เจี่ยน เป็นคนเย็นชา คุณบอกได้ยังไงว่าเธอใจดีมาก?”

“นั่นเรียกว่าหน้าเย็นชาแต่ใจอบอุ่นไม่เข้าใจเหรอ? คนในโรงพยาบาลมีคําถามใดๆที่จะถามเธอ เธอจะตอบอย่างชัดเจน”

“ใช่ ใช่ ใช่ ฉันก็มีความรู้สึกนี้เหมือนกัน แม้ว่าเธอจะพูดน้อย แต่สิ่งที่เธอท่านั้นยอดเยี่ยมมาก” เจี่ยนอีหลิงมาถึงเพียงไม่กี่วัน แพทย์และพยาบาลในโรงพยาบาลต่างก็ชื่นชมเธออย่างมากมาย

เฟยชิงถอนหายใจรัวๆหลังจากได้ยินความคิดเห็นของคนเหล่านี้

เจี่ยนอีหลิงได้ชนะใจของผู้คน

เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าคนในโรงพยาบาลพูดถึงเธอกับจ่ายหวินเชิ่งยังไง ตอนนี้เธอสนใจแค่เรื่องเดียวเท่านั้นคือสภาพร่างกายของจ่ายหวินเชิ่ง

บทที่ 1220 เลี้ยงกระต่ายไว้กิน 1

ก่อนอื่นเจี่ยนอีหลิงให้จ่ายหวินเชิ่งเจาะเลือดสามหลอดใหญ่ จําเป็นต้องทําการทดสอบในห้องปฏิบัตรการเกี่ยวกับข้อมูลต่างๆ

จากนั้นก็ทําการสแกนร่างกาย ทดสอบหัวใจ และวิเคราะห์ให้จ่ายหวินเชิ่ง

ลงชุดเดียว เวลาหายไปครึ่งวันแล้ว

ในที่สุดเจี่ยนอีหลิงก็ได้รับรายงานกองโต

“เป็นไงบ้าง?”

จ่ายหวินเชิ่งก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกัน เขายังอยากทราบว่าอาการของตัวเองว่าอยู่ภายใต้การควบคุมหรือไม่

เจี่ยนอีหลิงฉันอ่านรายงานข้อมูลทุกฉบับอย่างละเอียดถี่ถ้วน

จากนั้นเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเล็กขาวขนาดเท่าฝ่ามือยิ้มอย่างมีความสุข “เอาล่ะ!”

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเจี่ยนอีหลิง จ่ายหวินเชิ่งก็ส่ายหน้า

เขาอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้และจูบลงบนหน้าผากของเจี่ยนอีหลิง

“อาเชิ่ง พวกเราทําสําเร็จแล้ว

“อือ เราทําสําเร็จแล้ว” จ่ายหวินเชิ่งกล่าวว่า “เธอให้ชีวิตที่สองนี้แก่ฉัน”

“แต่ชีวิตแรกของนาย หายไปเป็นของฉันแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น เธอเป็นหนี้ชีวิตแรกของฉัน และฉันติดหนี้ชีวิตที่สองของเธอ เราเป็นหนี้กันและกันในชีวิตนี้ เราต้องจ่ายอีกสิบปีที่เหลือของชีวิตเรา เข้าใจไหม?”

“โอเค”

หากเธอไม่โกง ก็ใช้เวลาหลายสิบปีเพื่อชาระคืน

เธอรู้ว่าตอนนี้ข้อมูลทางกายภาพของจ่ายหวินเชิ่งทั้งหมดมีเสถียรภาพแล้ว

แผนบางแผนสามารถเพิ่มลงในกําหนดการเริ่มเดินทางได้

ตอนกลางคืนจ่ายหวินเชิ่งเผลอหลับไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก

เงาของคนที่สวมชุดนอนเล็กๆเดินเข้ามาในห้องเขา
มีหมอนอยู่ในมือเท้าเปล่าเหยียบลงบนพื้นแทบจะไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

แต่จ่ายหวินเชิ่งยังคงสามารถรับรู้การเคลื่อนไหวของเธอได้

ไม่ว่าอดีตหรือปัจจุบันทักษะการฟังของจ่ายหวินเชิ่งนั้นดีมาก โดยเฉพาะหลังจากฝึกชุดกังฟูกับผู้เฒ่าซุน การได้ยินของเขาจึงดีขึ้นกว่าเดิม

ท่ามกลางความมืด มุมปากของจ่ายหวินเชิงยกขึ้นเป็นส่วนโค้งที่ชัดเจน

แค่เจี่ยนอีหลิงมองไม่เห็น

เธอปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างระมัดระวัง แล้วนอนลงข้างๆจ่ายหวินเชิ่ง

หลังจากหาตําแหน่งที่สบายได้แล้วเธอก็หลับตาลง

ทันทีที่เขาหลับตาลง คนข้างๆก็พลิกตัวและกดทับเธออย่างแรง

ตามมาด้วยจุมพิตที่แสนเข้มข้น

“อื้อ…”

เจี่ยนอีหลิงรู้สึกว่าสมองของตัวเองว่างเปล่า และไม่มีความคิดใดๆเลย

“แปะ”

ไฟติด

เจี่ยนอีหลิงเมื่อเห็นว่าจ่ายหวินเชิ่งอยู่เหนือตัวเธอและมองเธอด้วยรอยยิ้ม

“นี่คือกระต่ายน้อยของบ้านใครกันน้าที่ไม่ยอมนอน แล้วแอบปีนขึ้นเตียงของนายท่านกลางดึก”

“บ้านนาย”

“ที่แท้ก็มาจากบ้านของฉันนี่เองน่ารักมาก” จ่ายหวินเชิ่งใช้มือข้างหนึ่งยันเตียงขยับร่างกายของตัวเองเพื่อรักษาระยะห่างกับเจี่ยนอีหลิง เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเกินไป

ฝ่ามืออีกข้างลูบไล้แก้มของเจี่ยนอีหลิงเบาๆ

เจี่ยนอีหลิงรู้สึกว่าแก้มที่เขาสัมผัสนั้นร้อนผ่าว

“หาไมเธอถึงขึ้นมา?”

“ฉันคิดถึงนาย”

เจี่ยนอีหลิงพูดตามตรง และตอบทุกสิ่งที่เธอคิดโดยไม่ปิดบัง

จ่ายหวินเชิ่งรอยยิ้มบนใบหน้าเขาสดใสขึ้นเรื่อยๆและดวงตาเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“กระต่ายน้อย ตอนนี้นายท่านเกือบจะดีขึ้นแล้ว เธอก็รู้” จ่ายหวินเชิ่งเตือนเจี่ยนอีหลิง เขาไม่ใช่คนที่เป็นอัมพาตด้วยมือและเท้าเหมือนเมื่อตอนที่เขาอยู่ในหมู่บ้านจินสุ่ยอีกต่อไป

“อือ ฉันรู้”

เธอรู้สภาพร่างกายของเขาดีกว่าตัวเขาเองอีก

“แล้วเธอรู้ไหมว่าตอนนี้นายท่านหิวมากเลย?”

“นายต้องการของว่างตอนเที่ยงคืนไหม? ถ้านายต้องการ ฉันจะทําให้นายเดี๋ยวนี้เลย”

“นายท่านต้องการเพียงสามคําสุดท้ายก็เพียงพอแล้ว ของว่างมื้อดึกก่อนหน้านี้ละเว้นได้” (สามคําสุดท้ายที่เจี่ยนอีหลิงพูดก็คือ 1# แปลว่า ทําให้คุณ ในที่นี้ก็คือ ทําให้นาย)