เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1207-1208

บทที่ 1207 นายท่านอิจฉา

เจี่ยนหยุ่นโม่คิดสักครู่ “เสี่ยวหลิงตอนนี้เธออยู่กับจ่ายหวินเชิ่งทุกวัน เธอใช้เวลากับตระกูลน้อยลง ถ้าอย่างนั้นวันหยุดสุดสัปดาห์นี้เธอไปกับตระกูลของเธอดีไหม?”

เพราะห้องเงียบมาก จ่ายหวินเชิ่งอยู่ใกล้ๆ เลยได้ยินเสียงของเจี่ยนหยุ่นโม่พูดในโทรศัพท์ และจ่ายหวินเชิ่งได้ยินทุกค่า

จ่ายหวินเชิ่งไม่ได้พูดอะไรและรอคําตอบของเจี่ยนอีหลิงอย่างอดทน

เจี่ยนอีหลิงคิดไปคิดมา ก็ไม่ยอมปฏิเสธข้อเสนอของเจี่ยนหยุ่นโม่ “พี่ชายรองฉันควรพาใครไปด้วย?”

คําถามนี้เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าจะต้องเลือกอะไร เธอจึงเลือกที่จะถามเจี่ยนหยุ่นโม่เพื่อให้เจี่ยนหยุ่นไม่ช่วย

เจี่ยนหยุ่นโม่ไม่รู้ว่าจะให้ใครไป ไม่ว่าเขาจะเลือกใคร พี่น้องคนอื่นคงอดไม่ได้ที่จะทุบตีเขา “เธอลองถามความเห็นจ่ายหวินเชิ่งสิ”

เจี่ยนหยุ่นโม่มีหน้าที่รับผิดชอบเฉพาะงานที่ได้รับมอบหมายจากพ่อแม่และพี่น้องเท่านั้น และไม่รับประกันผลลัพธ์

ดังนั้น ในเวลานี้มันเหมาะสมที่สุดที่จะส่งไปให้จ่ายหวินเชิ่ง เจี่ยนอีหลิงหันหน้าไปมองหน้าเขาราวกับเจ้าเหมียวน้อยที่กําลังรอน้ํานม

จ่ายหวินเชิ่งกล่าวว่า “ตระกูลเจี่ยนมีพี่น้องหลายคน เธอไม่สามารถเลือกทุกคนได้ และไม่มีใครเหมาะสมที่จะพาไปด้วย”

เหตุผลนี้เพียงพอแล้ว

“แล้วควรพาใครไปดีล่ะ?” เจี่ยนอีหลิงกระซิบถาม

“เธอคิดให้ดี” จ่ายหวินเชิ่งต้องการให้เจี่ยนอีหลิงพูดชื่อตัวเอง

เจี่ยนอีหลิงหลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งเธอก็นึกถึงคําตอบที่สมบูรณ์แบบ “พาพี่สาวเอินไปด้วย”

เจี่ยนอีหลิงอธิบายว่า “มีพี่น้องหลายคน แต่มีพี่สะใภ้คนเดียว”

หลัวซิ่วเฉินเป็นทั้งเพื่อนและพี่สะใภ้คนเดียวของเจี่ยนอีหลิง สถานะของพวกเธอไม่มีปัญหา

นี่ไม่ใช่แค่เติมเต็มความหมายของเจี่ยนหยุ่นโม่ที่ต้องการให้อยู่กับตระกูลเจี่ยน แต่ยังเลี่ยงสถานการณ์การเลือกพี่คนใดคนหนึ่งและทําให้พี่คนอื่นเสียใจอีกด้วย

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

จ่ายหวินเชิ่ง “…”

เจี่ยนหยุ่นโม่หัวเราะเสียงสดใส

“งั้นเธอไปแจ้งพี่สะใภ้เธอตอนนี้เลย ฉันคิดว่าทางนั้นน่าจะมีความสุขที่ได้ไปร่วมแคมป์กับเธอ”

“อือ”

เจี่ยนอีหลิงส่งข้อความถึงหลัวซิ่วเอินถามว่าเธอมีเวลาที่จะอยู่กับตัวเองเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมการสร้างทีมไหม

จากนั้นก็นึกถึงหลานชายตัวน้อยที่อายุเพียงหนึ่งปีครึ่งและกล่าวเสริมทันทีว่า [พาลูกไปด้วย

ปากซ่อมและหอยแข่งขันกันเพื่อผลกําไรของชาวประมงซึ่งน่าจะเป็นอย่างนั้น

กิจกรรมนี้หลัวซิ่วเอินรู้สึกว่าตัวเองติดอันดับไม่ได้ เลยไม่ได้คุยกับใคร ใครจะคิดว่าสุดท้าย

เจี่ยนอีหลิงจะมาหาเธอเอง

หลัวซิ่วเอินหัวเราะเสียงดังแล้วตอบกลับอย่างเด็ดขาดกับเจี่ยนอีหลิงว่า [ฉันมีเวลา ฉันมีเวลามาก เด็กไม่ต้องพาไปหรอก ให้พ่อกับพี่เลี้ยงเด็กดูก็พอแล้ว บ้านของฉันไม่ใช่ว่าเลี้ยงเด็กไม่ได้] ส่งข้อความไปแล้วเจี่ยนอีหลิงหันกลับมาเห็นจ่ายหวินเชิ่งมองเธออยู่

“มีอะไรเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงถาม

“นายท่านไม่คู่ควรให้นึกถึงเลยใช่ไหม?”

“หือ?” เจี่ยนอีหลิงใบหน้าอ่อนเยาว์เต็มไปด้วยความสงสัย
เธอไม่เข้าใจ

“ทําไมไม่บอกพี่ชายรองว่าเธอต้องการที่จะไปกับฉัน” จ่ายหวินเชิ่งรู้สึกอิจฉา

“พี่ชายรองบอกว่าฉันควรไปกับตระกูล”

“เขาบอกว่าเธอควรไปกับตระกูล แล้วฉันไม่ใช่ตระกูลเธอเหรอ?”

“แต่พี่ชายรองบอกว่าตระกูลเจี่ยน” เจี่ยนอีหลิงพยายามให้เหตุผลกับจ่ายหวินเชิ่ง

“ในใจเธอคงไม่มีนายท่าน พี่ชายรองสําคัญกว่าใช่ไหม?”

เจี่ยนอีหลิงไม่รู้จะตอบยังไง

คําถามนี้ยากเกินไปสําหรับเธอ

“นายโกรธเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงถามอย่างระมัดระวัง

เธอไม่ค่อยแน่ใจ

“ฮึ!” จ่ายหวินเชิ่งฮึ!เบาๆแล้วก้มลงจูบเจี่ยนอีหลิง

บทที่ 1208 เรียกว่าสามี

คําพูดไม่ชัดเจนใช้การกระทําเพื่อแสดงออกดีกว่า

จ่ายหวินเชิ่งครอบครองประสาทสัมผัสทั้งหมดของเจี่ยนอีหลิงทําให้สมองเธอสูญเสียความสามารถในการคิดไปอย่างสมบูรณ์

สิ่งที่เธอสามารถสัมผัสได้ในเวลานี้มีเพียงเขาเท่านั้น

จนกระทั่งเจี่ยนอีหลิงหายใจไม่ออกจ่ายหวินเชิ่งจึงปล่อยเธอไป

เจี่ยนอีหลิงหน้าแดง ปากเล็กหอบหายใจ

เมื่อเห็นท่าทางของเธอ จ่ายหวินเชิ่งกลืนน้ําลายอย่างช่วยไม่ได้และลูกกระเดือกกลิ้งไปมา บังคับของตัวเองให้เลิกมองท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู เพื่อให้ใจของตัวเองเย็นลง

“จําไว้ว่าเมื่อกี้เรียกว่าหึงไม่ใช่โกรธ”

จ่ายหวินเชิ่งพูดแบบเคอะเขินว่าตัวเองหึง แต่กลับกระทําอย่างเผด็จการ

“นายต่างจากพี่ชายรอง นายคือสามีฉัน และพี่ชายรองเป็นพี่ชายมันไม่เหมือนกัน”

“เธอพูดว่าอะไรนะ?” จ่ายหวินเชิงหันหน้ากลับมา

“ฉันบอกว่าเธอกับพี่ชายรองไม่เหมือนกัน เลยเทียบกันไม่ได้”

“ไม่ใช่ ประโยคก่อนหน้านี้ เธอพูดว่าฉันเป็นอะไร และพี่รองเป็นอะไร?”

“สา…สามี…”

จ่ายหวินเชิ่งขยับเข้าไปใกล้เจี่ยนอีหลิง “ใช่ พูดอีกที พูดอีก”

ความไม่สบายใจทั้งหมดก่อนหน้านี้หายไปเหลือเพียงประโยคที่ว่า “สามี” ดังก้องอยู่ในหูและหัวใจของเขา

จ่ายหวินเชิ่งเกลี้ยกล่อมเจี่ยนอีหลิงให้เรียกเขาว่า “สามี” อีก

ค่านี้ที่ออกมาจากปากของกระต่ายน้อยของเขามันไพเราะมาก ร่างกายของจ่ายหวินเชิ่งอ่อนระทวยไปหมดแล้ว

“ไม่เรียก” เจี่ยนอีหลิงจู่ๆก็รู้สึกว่ามันน่าอาย

จ่ายหวินเชิ่งไหนเลยจะยอมปล่อยเธอไปแบบนี้ ร่างกายใกล้จนเกือบแนบชิด “เธอไม่ได้อยากมีลูกกับฉันหรอกเหรอ? แม้แต่คําว่าสามีก็ไม่ยอมเรียก ลูกจะเกิดได้ยังไง?”

“สามีที่ไม่ดี!” เจี่ยนอีหลิงตะโกนและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

สุนัขสามารถกระโดดข้ามกําแพงได้อย่างรวดเร็ว และกระต่ายก็สามารถวิ่งเร็วได้

จ่ายหวินเชิงพิงโต๊ะมองเจี่ยนอีหลิงแล้วยิ้ม

หลังจากยืนยันว่าจะไปสร้างทีมกับหลัวซิ่วเอินแล้ว เจี่ยนหยุ่นโม่ก็ส่งข้อความไปยังกลุ่ม WeChat [สมาคมฆ่าหมาป่า]

พี่น้องตระกูลเจี่ยนโต้เถียงกันไปไร้ประโยชน์

แต่ไม่มีใครกล้าคัดค้าน

ไม่มีใครขอให้พวกเขาหาภรรยา ปัจจุบันสะใภ้คนเดียวในตระกูลเจี่ยนคือหลัวซิ่วเอิน

สถานะของหลัวซิ่วเอินนั้นมั่นคงและไม่มีทางสั่นคลอน

เจี่ยนอี้เหิง [ทุกอย่างต้องคิดในแง่ดี อย่างน้อยก็ไม่ใช่จ่ายหวินเชิ่งไป

เจี่ยนหยู่เจี๋ย [พี่สะใภ้เธอต้องดูแลเสี่ยวหลิงให้ดี อย่าให้เสี่ยวหลิงถูกรังแก ส่วนลูก ผมและพี่ชายใหญ่สุดสัปดาห์นี้ว่าง ผมและพี่ชายใหญ่จะดูแลซันซันให้]

เจี่ยนหยุ่นน่าวเสนอ [พี่ชายรองผมไปร่วมสร้างทีมสาขาด้วยนะ ในฐานะสมาชิกตระกูล]

แม้ว่าเจี่ยนหยุ่นโม่ไม่ใช่คนของสาขา แต่เนื่องจากโรงพยาบาลเป็นของตัวเองไม่มีใครหยุด เขาได้ถ้าเขาต้องการไป

ข้อเสนอของเจี่ยนหยุ่นน่าวได้รับการยอมรับอย่างรวดเร็วจากพี่น้อง

เจี่ยนหยุ่นเฉิง (ข้อเสนอของเสี่ยวน่าว นายสามารถพิจารณาได้]

เจี่ยนหยุ่นโม่ [ฉันเลือกอะไรไม่ได้ ฉันไปส่วนจะพาใครไป พี่ชายใหญ่กับเสี่ยวน่าวก็ไปคุยกันเอง]

ที่จริงเจี่ยนหยุ่นโม่ก็อยากไปเหมือนกัน

เจี่ยนหยุ่นน่าวรีบวิ่งไปหาเจี่ยนหยุ่นเฉิงเพื่อปรึกษากัน

อ้อนวอนต่างๆเพื่อให้พี่ชายใหญ่ให้โอกาสเขา

“พี่ชายใหญ่……เสี่ยวหลิงเธอคุยกับพี่ชายใหญ่แล้ว แต่เธอยังไม่คุยกับฉันเลย…นายมีเสื้อกันหนาวและผ้าพันคอที่เสี่ยวหลิงถักให้ แต่ฉันไม่มีอะไร”

มีเพียงเขาเท่านั้นที่ไม่มีเสื้อกันหนาวที่น้องสาวทําให้

ในที่สุดเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็แสดงความเสียสละในฐานะพี่ชายใหญ่ และตกลงยกโอกาสนี้ให้กับเจี่ยนหยุ่นน่าว