เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1205-1206

บทที่ 1205 การแข่งขันเพื่อไปเข้าร่วมกิจกรรมกับน้องสาว 1

“นั่นเจี่ยนอีหลิงใช่ไหม?” ไป่ผิงผิงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ “ต้องเป็นเธอที่ประเมินฉันต่ําแน่ๆ ใช่ ต้องเป็นเธอแน่ๆ!”

ไป่ผิงผิงโกรธจัด

ทําไมเจี่ยนอีหลิงถึงประเมินเธอต่ํา?

เคยร่วมงานกับเธอไหม?

เคยทดสอบความสามารถในการทํางานของเธองั้นเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าเป็นการแก้แค้นส่วนตัว!

“เอาล่ะ เธออย่าโกรธไปเลย เรื่องนี้ท่าเป็นไม่รู้เรื่องก็แล้วกัน” เฟยชิงไม่ได้ปฏิเสธการคาดเดาของผิงผิง

นี่แปลว่าเธอเดาถูกใช่ไหม? เป็นเจี่ยนอีหลิงจริงๆเหรอ?

ไปผิงผิงโกรธเคือง

“เจี่ยนอีหลิง จะมากเกินไปแล้วนะ!”

นี่มันมากกว่าความโกรธ ไป๋ผิงผิงรู้สึกว่าตัวเองกําลังจะพังทลาย

เจี่ยนอีหลิง นี่มันคือการทําลายชีวิตและอนาคตของเธอ!

“ถ้าอยากหาเรื่อง ฉันคิดว่าอย่าโกรธเลย มันไม่ช่วยอะไร เพราะเธอมาจากโรงพยาบาลทั่วไป”

หาเรื่อง?

ไปผิงผิงจะคิดแบบนั้นได้ยังไง!

เธอรู้สึกเหมือนท้องฟ้ากําลังจะถล่ม!

“ฉันไม่ได้หาอะไรผิดพลาด ทําไมฉันถึงไม่ผ่านการประเมิน? เธอท่าเกินไป! ฉันพยายามหนักมากเพื่อที่จะเป็นนักศึกษาฝึกงานของลั่วไห่เซิน ที่ฉันพยายามอย่างหนักนั้นก็สูญเปล่า แล้วฉันจะไม่โกรธได้ยังไง!”

“แต่เธอก็เหมือนกับฉัน มันไม่มีประโยชน์ที่จะโกรธ นอกเสียจากว่า…”

“นอกเสียจากว่าอะไร?”

“ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดเล่นๆน่ะ” เฟยชิงพูดต่อว่า “เจี่ยนอีหลิงจะหายไปจากโลกนี้ได้ยังไง”

เจี่ยนอีหลิงหายไปจากโลกนี้…

ไป๋ผิงผิงอึ้งไปครู่หนึ่ง

เมล็ดพันธุ์แห่งบาปถูกฝังอยู่ในใจเธอ

วันหยุดสุดสัปดาห์ พนักงานที่สาขาเมืองเป่ยจิงของลั่วไห่เซิน จะไปตั้งแคมป์ที่ทะเลสาบซีอนุญาตให้นําสมาชิกครอบครัวมาด้วยได้

ใครมีของก็เอาของมา แต่ก็มีคนที่ไม่ได้เอาของมาแต่เอาพี่น้องมาด้วย

เจี่ยนหยุ่นโม่หลังจากโพสต์ข้อความว่า “การตั้งแคมป์วันหยุดสุดสัปดาห์ของสาขา” ตระกูลเจี่ยนทุกคนก็ตอบกลับโพสเพื่อบอกว่าต้องการไปหาเจี่ยนอีหลิง

ในกลุ่ม WeChat ที่ชื่อว่า [สมาคมฆ่าหมาป่า] ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหว

เจี่ยนหยุ่นน่าวเป็นคนแรกที่ส่งข้อความ [พี่ชายรองนายให้โอกาสนี้กับฉัน ฉันต้องการคืนดีกับน้องสาว และการตั้งแคมป์เป็นโอกาสที่ดีฉันไม่ต้องการที่จะพลาด]

แต่เจี่ยนหยุ่นเฉิงใช้เหตุผลที่ดีที่จะโต้แย้งเจี่ยนหยุ่นน่าว [นายมีประสบการณ์ทางสังคมน้อยเกินไปที่จะช่วย และอาจเป็นน้องสาวที่จะต้องมาดูแลนาย]

เจี่ยนหยู่หมินรีบพูด [ฉันจะไป ฉันมีประสบการณ์ในการตั้งแคมป์กับน้องสาว]

ทันทีที่เจี่ยนหยู่หมินส่งข้อความออกไป ก็มีคนคัดค้านมากมาย

เจี่ยนหยุ่นเฉิง [เสี่ยวน่าวก็เหมือนกัน]

เจี่ยนชูฉิง [หยู่หมินช่างมันเถอะ ครั้งสุดท้ายที่เขาร่วมรายการกับเสี่ยวหลิงการแสดงของเขาแย่มาก เลยต้องให้เสี่ยวหลิงดูแลเขา]

เจี่ยนหยุ่นน่าว [และพี่หยู่หมินยังมีลูกด้วย ควรพาลูกๆอยู่บ้านดีกว่า]

เจี่ยนหมู่เจี๋ย [พี่ชายใหญ่ นายดูแลพี่สะใภ้ให้ดี ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนโสด ส่วนเสี่ยวหลิงก็มอบมาให้ฉันเถอะ]

เจี่ยนอี้เหิง [แคมป์ปิ้งบาร์บีคิวเสี่ยวหลิงท่าอาหารไหม?]

เวินน่วน [เสี่ยวโม่ แม่ไม่มีอะไรจะขอ กิจกรรมนี้ลูกให้แม่ไป แม่จะดูแลเสี่ยวหลิงเอง]

เวินน่วนพูดคนทั่วไปไม่กล้าโต้แย้ง

เจี่ยนหยุ่นโม่ [แม่การการตั้งแคมป์เป็นกิจกรรมของคนหนุ่มสาว มักจะนําคู่และพี่น้องอายุใกล้เคียงกันไป น้อยคนจะพาพ่อแม่มาด้วย]

เวินน่วนรู้สึกเสียใจเล็กน้อย [ถ้างั้น…ให้โอกาสพวกลูกละกัน]

เวินน่วนไม่อยากให้ใครมองลูกสาวเธอด้วยสายตาแปลกๆ

บทที่ 1206 การแข่งขันเพื่อไปเข้าร่วมกิจกรรมกับน้องสาว 2

เจี่ยนหยู่เจี๋ย [ฉันและเสี่ยวหลิงอายุใกล้เคียงกันมากที่สุด เหมาะสมที่สุดแล้ว ส่วนพี่น้องคนอื่นก็แก่เกินไป]

เจี่ยนหยุ่นน่าวไม่พอใจ [ฉันก็อายุมากกว่านายไม่กี่เดือน ฉันก็เหมาะสมเหมือนกัน]

เจี่ยนหยุ่นเฉิน [คิดว่าฉันแก่แล้วเหรอ?]

เจี่ยนอี้เหิง [ฉันสามารถป้องกันเสี่ยวหลิงได้]

เจี่ยนหยู่เจี๋ยสัมผัสได้ถึงความเย็นผ่านหน้าจอ รีบเปลี่ยนคําพูดอย่างรวดเร็ว [ไม่ ไม่ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นแน่นอน

เจี่ยนหยุ่นโม่พิมพ์ข้อความอย่างไม่เต็มใจ [พวกนายลืมไปหรือยังว่ามีจ่ายหวินเชิ่งด้วย]

เจี่ยนชูฉิง [หยุ่นโม่นายต้องรู้จักปกป้องตระกูลเจี่ยนให้อยู่ในใจของเสี่ยวหลิง และเราไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลจ่ายสําคัญกว่าได้]

เจี่ยนหยุ่นน่าว [พ่อพูดถูก]

เจี่ยนหยู่เจี๋ย [ถูกต้อง แม้ว่าน้องสาวจะแต่งงานกับตระกูลจ่าย แต่เราเป็นญาติสนิทของน้องสาวเสมอ มีอะไรน้องสาวควรคิดถึงเราไม่ใช่พี่เขยในอนาคต]

เจี่ยนหยู่หมินที่ทุกคนรังเกียจและเห็นด้วยอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน [ใช่]

เจี่ยนหยุ่นโม่ดูข้อความแชทกลุ่มแล้วไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ทําไมแต่ละคนถึงผลักความรับผิดชอบทั้งหมดไปที่เขา?

เจี่ยนหยุ่นโม่ [เรื่องนี้ฉันไม่ช่วยเสี่ยวหลิงตัดสินใจ ถ้านายอยากไปก็ไปคุยกับเสี่ยวหลิงเอง ว่าเสี่ยวหลิงอยากให้ใครไปด้วย]

เจี่ยนหยุ่นเฉิง (นายไปถามเสี่ยวหลิง]

เจี่ยนหยุ่นโม่เขารู้ว่าพี่ชายใหญ่เอาแต่ใจแบบเขาไม่มีทางยอมแน่ [โอเค เดี๋ยวฉันโทรไปถาม]

ไม่เพียงแค่ตระกูลเจี่ยนเท่านั้นที่เห็นข่าวการสร้างทีมสาขาเมืองหลวงของลั่วไห่เซิน จ่ายหวินเชิงก็เห็นเช่นเดียวกัน

พอกลับมาถึงบ้านตอนกลางคืน ก็เห็นเจี่ยนอีหลิงที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทํางานอย่างตั้งใจ จ่ายหวินเชิงกระแอมไอเบาๆสองครั้ง

เจี่ยนอีหลิงหยุดสิ่งที่ทําทันทีและหันมามองเขา

“เป็นหวัดเหรอ? เจ็บคอ?”

“ไม่” จ่ายหวินเชิ่งกล่าวว่า “ฉันได้ยินมาว่าเธอจะไปก่อตั้งทีมในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้?”

“อือ”

“เธอไปด้วยเหรอ?”

“อือ”

พอได้ยินว่าจ่ายหวินเชิ่งพูดว่าตัวเองไม่เป็นไร เจี่ยนอีหลิงก็กลับมาทํางานในมืออีกครั้ง เธอไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของจ่ายหวินเชิ่งและไม่รู้ด้วยซ้ําว่าน้ําเสียงของเขาเป็นยังไง

จ่ายหวินเชิ่งเม้มปากรู้ว่ากระต่ายน้อยที่เลี้ยงมีความสามารถในการอ่านและเข้าใจมีจํากัด ถ้าไม่พูดให้ชัดเจนก็ต้องบอกเป็นนัย จนกว่าจะพรุ่งนี้เช้าเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาสื่อถึงอะไร จ่ายหวินเชิ่งเดินไปหาเจี่ยนอีหลิง เขาเอนตัวลงบนโต๊ะและนั่งลงบนโต๊ะอย่างเป็นธรรมชาติ

“เธอจะพาใครไปด้วย?”

“ไปไหน?” เจี่ยนอีหลิงถาม

“สร้างทีม พาสมาชิกครอบครัวไปด้วย

“นายอยากไป?” เจี่ยนอีหลิงถามกลับ

“นี่เป็นคําถามที่ถามนายท่านว่าอยากไปไหมเหรอ? เธออยากให้นายท่านไปด้วยงั้นเหรอ” จ๋ายหวินเชิ่งน้ําเสียงหยิ่งยโส

ถึงนายท่านอยากไป แต่นายท่านไม่สามารถพูดตรงๆออกไปได้

“ไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้” เจี่ยนอีหลิงตอบอย่างตรงไปตรงมา

“แล้วเธอจะคิดยังไง” “งั้นก็พานายไปด้วย” เจี่ยนอีหลิงตอบ

เจี่ยนอีหลิงจะไม่เสียเวลาคิดเรื่องไม่สําคัญ

“เธอไม่คิดหน่อยเหรอ?”

ไม่คิดงั้นเหรอ?

หรือฉันควรคิดมากกว่านี้?

แต่คําถามนี้มีอะไรให้คิด?

“งั้นฉันจะคิดดูอีกที” เจี่ยนอีหลิงตอบ

กําลังจะคิดให้ถี่ถ้วน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น และหมายเลขที่โทรเข้ามาก็คือเจี่ยนหยุ่นโม่
เจี่ยนอีหลิงรับสาย

“เสี่ยวหลิงวันหยุดสุดสัปดาห์นี้เธอจะพาใครไป?”

เจี่ยนหยุ่นโม่ถามทันที

เขาไม่รีบถามไม่ได้ พ่อกับแม่กําลังจ้องอยู่

“กําลังคิดอยู่”

ซื่อสัตย์เกินไปแล้ว