เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1203-1204

บทที่ 1203 เฟยชิงถูกลดตําแหน่ง 2

[ฉันเดาว่าการประเมินนี้เรียกว่าเป็นเพียงการสร้างแรงผลักดันให้กับเจี่ยนอีหลิงและเพื่อโน้มน้าวใจทุกคน]

[ฉันจะทําอะไรได้อีก? ฉันไม่มั่นใจ เจี่ยนอีหลิงอายุน้อยกว่าฉันแต่ความแข็งแกร่งของเธอนั้นเหนือกว่าฉันมาก การที่เธอได้เป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรม คงไม่มีใครไม่พอใจ]

[ฉันรู้สึกว่าด็อกเตอร์เฟีย ค่อนข้างสงสาร ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เก่งเหมือนคนอื่นแต่เธอก็ยังเป็นผู้นําด้านศัลยกรรมอยู่ เพียงแค่ด้อยกว่าเจี่ยนอีหลิงเท่านั้น]

[นี่เป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้ เสือสองตัวไม่อาจอยู่ในถ้ําเดียวกันได้ ฉันรู้สึกว่าหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด็อกเตอร์เฟยอาจจะไม่สามารถอยู่ในโรงพยาบาลได้อีต่อไป]

[แต่ยังไงก็ตาม ลั่วไห่เซินก็เป็นโรงพยาบาลที่จ่ายค่าตอบแทนดีที่สุดในประเทศ ไม่มีโรงพยาบาลไหนให้เงินเดือนสูงแบบนี้ได้ และในฐานะที่เป็นพนักงานของลั่วไห่เซิน ก็ยิ่งดีเป็นสองเท่าเพราะจะทําให้เธอมีหน้าตาอีกด้วย]

[ไม่ ตอนนี้โรงพยาบาลหลักของเราเป็นผู้มีอํานาจในวงการแพทย์ การได้เข้าทํางานที่สาขาก็ถือเป็นเกียรติเช่นเดียวกัน ดังนั้นฉันรู้สึกว่าเฟยชิงไม่จําเป็นต้องจากไป แม้ว่าเธอจะไม่ใช่หัวหน้าแผนกศัลยกรรมแล้ว แต่ตําแหน่งและสวัสดิการที่ได้รับก็ไม่มีที่ไหนเทียบได้]

[ใช่ ใช่ อีกทั้งยังมีโอกาสที่จะได้สัมผัสกับบุคคลสําคัญของสํานักงานใหญ่อีกด้วย]

พนักงานส่วนใหญ่ในลั่วไห่เซินสาขาเป่ยจิงมีความภูมิใจที่ตัวเองสามารถเป็นหนึ่งในนั้นได้ ไม่เพียงแต่มีโอกาสได้ติดต่อกับสถานพยาบาลชั้นนําเท่านั้น แต่ยังรับรู้ถึงความสามารถของตัวเองอีกด้วย

เมื่อเดินออกไปข้างนอก และมีคนได้ยินว่าเธอเป็นคนของโรงพยาบาลลั่วไห่เซิน แววตาพวกเขาก็จะเปลี่ยนเป็นเคารพขึ้นมาทันที

ดังนั้นทุกคนจึงจริงจังกับการประเมินในเดือนถัดๆไป ไม่ว่าจะได้เลื่อนตําแหน่งหรือไม่ก็ตาม ก็ถือเป็นโอกาสที่ดีในการฝึกฝน และยังสามารถบอกได้ว่าตัวเองนั้นมีข้อกพร่องตรงไหน และควรพัฒนาไปในทิศทางใด

เมื่อกลับมาจากห้องประชุม เฟ่ยชิงก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะและร้องไห้

เธออายุสามสิบ แต่ตอนนี้เธอกําลังร้องไห้เหมือนเด็กอายุสิบสาม
เธอไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ําใจขนาดนี้มาก่อน

ตอนนี้เธอกลายเป็นตัวตลกในโรงพยาบาล

เธอเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ เธอคิดว่าตัวเองท่าได้ สามารถรักษาผู้ป่วยให้หายขาดได้ หลังจากทำการผ่าตัด

ถึงแม้จะมีความเสี่ยง แต่เธอคิดว่ามันอยู่ในขอบเขตที่เธอสามารถควบคุมได้ ใครจะรู้ว่าจะเป็นแบบนั้น…

เธอจ๋าได้ว่าตอนที่เธอผ่านการสัมภาษณ์ของโรงพยาบาลรั่วไห่เซินสาขาเป่ยจิง เธอทําให้ทั้งครอบครัวมีความสุขและภูมิใจในตัวเธอมากกว่าตอนที่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์ชั้นนำของประเทศเสียอีก

พ่อของเธอยังจัดโต๊ะสําหรับจัดเลี้ยงพิเศษสองโต๊ะ และเชิญญาติมาทานอาหารเย็นร่วมกันไม่นานเธอก็โดดเด่นในหมู่ศัลยแพทย์และกลายเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมของโรงพยาบาลลั่วไห่เซินสาขาเป่ยจิงที่เพิ่งก่อตั้ง

นี่คือค่ายืนยันและเป็นเกียรติสําหรับเธอ

พ่อแม่ของเธอดีใจมาก กับสิ่งที่ทุกคนพูดถึง

เมื่อทราบข่าวญาติและเพื่อนๆก็พากันมาแสดงความยินดี

ตอนนี้เธอถูกลดตําแหน่งแล้ว เธอจะอธิบายเรื่องนี้กับญาติและเพื่อนๆของเธอยังไง?

เฟยชิงไม่รู้ว่าควรทํายังไงดี อารมณ์ด้านลบทั้งหมดกลายเป็นน้ําตา เธออดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

เฟียชิงรู้ดีว่าแม้เธอจะถูกลดตําแหน่ง หรือเธอรู้สึกผิด เธอก็ไม่สามารถออกไปจากลั่วไห่เซิน

หลังจากออกจากบั่วไห่เซิน เธอไม่มีที่ไหนที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว โรงพยาบาลในประเทศและต่างประเทศไม่มีที่ไหนจะมีระดับและการรักษาที่เทียบได้กับลั่วไห่

หลังจากร้องไห้อยู่พักหนึ่ง เฟ่ยชิงก็นึกขึ้นได้ว่าไป๋ปิงปิงพูดกับเธอว่ากําลังจะมีการสร้างทีมในสัปดาห์หน้า

ตราบใดที่เจี่ยนอีหลิงไม่อยู่ ก็จะไม่มีใครสามารถคุกคามตําแหน่งหัวหน้าแผนกศัลยกรรมของเธอได้?

เฟียชิงรู้ว่าในลั่วไห่เซินสาขาเป่ยจิง มีเพียงเจี่ยนอีหลิงคนเดียวที่มีความสามารถในผ่าตัดมากกว่าเธอ

บทที่ 1204 จงใจทําให้เข้าใจผิด

หากไม่มีเจี่ยนอีหลิง ถึงเธอจะล้มเหลวในการผ่าตัดครั้งนี้ คนอื่นก็จะล้มเหลวเช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถคุกคามตําแหน่งและอํานาจของเธอได้

เฟียชิงนึกถึงไป๋ปิงปิง

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เฟ่ยชิงก็เช็ดคราบน้ําตาออกจากใบหน้าและล้างหน้า

จากนั้นเฟยชิงก็ส่งข้อความถึงไป๋ปิงปิงและชวนเธอไปช้อปปิ้งหลังเลิกงาน

“ด็อกเตอร์เฟียมันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย” ไป๋ปิงปิงต่อสู้เพื่อเฟยชิง

“ฉันไม่เป็นไร ฉันฝีมือไม่ดีเท่าคนอื่น ผู้อํานวยการหลี่เพียงแค่ลดตําแหน่งฉันแต่ไม่ได้ไล่ฉันออก ก็ถือว่าเขาผ่อนปรนต่อฉันแล้ว” เฟ่ยชิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

“เธอมีทัศนคติที่ดีจริงๆ” ไป๋ปิงปิงกล่าวว่า “ถ้าเป็นฉัน ฉันคงทําไม่ได้”

เฟียชิงยิ้ม “ขอบคุณเธอมากที่เป็นห่วงฉัน มีเพียงเวลานี้เท่านั้นที่ฉันจะมองเห็นความรู้สึกที่แท้จริงในความทุกข์ยากได้อย่างชัดเจนว่าในโรงพยาบาลนี้ ใครเป็นเพื่อนที่ดีสําหรับฉัน”

ไป๋ปิงปิงมีความสุขมากที่ได้ยินคําพูดนี้

เธอเป็นแค่พยาบาลฝึกหัดเท่านั้น แต่เธอสามารถเป็นเพื่อนที่ดีกับหมอระดับเฟียชิงได้ เธอดีใจมาก

ตั้งแต่เข้ามาในโรงพยาบาล เธอรู้ดีว่าการมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฟยชิงจะเป็นประโยชน์ต่ออนาคตของเธอ ดังนั้นเมื่อใครมีปัญหากับเฟ่ยชิง เธอจึงเป็นคนแรกลุกขึ้นปกป้อง เพื่อให้เฟ่ยชิงเห็นความดีของเธอ

“ไปซื้อกระเป๋ากับฉันเถอะ ฉันอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นไปซื้อกระเป๋าให้สบายใจดีกว่า”

เฟ่ยชิงลากไป๋ปิงปิงเข้าไปในร้านหรูและเลือกกระเป๋าราคาหนึ่งแสนหยวน

ขณะที่กําลังจะจ่ายเงิน เฟียชิงหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจากกระเป๋า และบังเอิญหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาและทํามันตกลงบนพื้น

ไป๋ปิงปิงช่วยเฟยชิงเก็บมันขึ้นมา เมื่อถือมันไว้ในมือ เธอก็เห็นชื่อของตัวเองทันที

ไป่ปิงปิงตกใจเล็กน้อย เฟียชิงรีบคว้ากระดาษจากมือของไป๋ปิงปิง

หลังจากจ่ายเงินเสร็จไป๋ปิงปิงก็ถามเฟยชิงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นบนกระดาษแผ่นนั้น

เฟียชิงอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้ “เธออย่าถามเลย”

“ด็อกเตอร์เฟีย เธอบอกว่าฉันเป็นเพื่อนที่ดีของเธอไม่ใช่เหรอ ฉันเห็นคะแนนการประเมิน เขียนอยู่บนกระดาษแผ่นนั้น มันคืออะไร? โปรดบอกฉันให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับ”

เฟยชิงรู้สึกลําบากใจมาก หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็พูดขึ้นมาว่า “เอาเถอะ ฉันจะบอกเธอ แต่เธอต้องรับปากว่าจะไม่บอกคนอื่นว่าฉันเป็นคนบอกเธอ”

“อือ ฉันรับปาก เธอสบายใจได้ ฉันจะไม่บอกใครว่าเธอเป็นคนบอกฉัน” “นี่คือแบบประเมินสําหรับนักศึกษาฝึกงาน ซึ่งแพทย์ระดับผู้อํานวยการของทุกคนจะต้องกรอก นอกเหนือจากความเห็นของผู้อํานวยการพยาบาลแล้ว ความคิดเห็นของแพทย์ก็มีความสําคัญเช่นเดียวกัน ก่อนหน้านี้ฉันเป็นผู้อํานวยการแผนกศัลยกรรมดังนั้นฉันจึงมีแบบฟอร์มนี้เหมือนกัน” “แล้วผลการประเมินของฉันเป็นยังไงบ้าง?” ไป๋ปิงปิงถามอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่า เธอหวังว่าตัวเองจะสามารถผ่านการฝึกงานและกลายเป็นพนักงานประจําของลั่วไห่เซินสาขาเป่ยจิงได้

“เธอ……ผ่านแต่……”

สีหน้าของเฟียชิงสับสนมาก ท่าทางเหมือนไม่อยากบอกไป่ปิงปิง

“แต่อะไร?” ไป๋ปิงปิงยิ่งร้อนใจเข้าไปอีก นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอต้องการที่จะรู้ผล

“แต่มีคนให้คะแนนเธอไม่ดี ดังนั้นตอนนี้เธอจึงกลายเป็นนักศึกษาฝึกงานที่ทําคะแนนได้แย่ที่สุด ”

“ใคร?” ใครให้คะแนนที่ไม่ดีกับฉัน?” ไป๋ปิงปิงโกรธเคืองขึ้นมาทันที

“เธออย่าถามอีกเลย”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฟยชิง ไป่ปิงปิงก็มีคําตอบในใจ