เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1155-1156

AE5 บทที่ 1155 นายท่านอยากทําแบบนี้มานานแล้ว

ในวันต่อๆไป จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงยิ่งยุ่งมากขึ้นไปอีก

จ่ายหวินเชิ่งเรียนรู้จากผู้เฒ่าซุน ขณะที่เจี่ยนอีหลิงกําลังยุ่งอยู่กับการรักษาจ่ายหวินเชิ่ง

สภาพร่างกายจิตใจของจ่ายหวินเชิ่งเปลี่ยนไปอย่างมากจากครั้งแรกที่ได้พบกัน ไม่เพียงแต่ร่างกายจะแข็งแรงขึ้น ผิวพรรณของเขาก็ดีขึ้น กล้ามเนื้อบนร่างกายค่อยๆกลับมาและมีพลังมากขึ้นด้วย

เขาตื่นนอนตอนหกโมงเช้าเพื่อฝึกกับผู้เฒ่าซุน ในตอนเย็นเขายังต้องให้เจี่ยนอีหลิงและเจี่ยนหยุ่นโม่ตรวจสอบร่างกายเพื่อรักษาเขา

ในตอนกลางคืนเจี่ยนอีหลิงเหนื่อยมากพอหัวแตะถึงหมอนก็ผล็อยหลับไป แต่เขายังมีเรี่ยวแรงเต็มที่

เมื่อสภาพร่ากายและจิตใจดีขึ้น เขาก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป

เจี่ยนอีหลิงนอนอยู่ข้างๆเขา เขาจับมือเธอ สักพักก็ลูบใบหน้าของเธอ

และยังดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแล้วถึงจะนอน

เห็นได้ชัดว่าแต่ก่อนเขาเคยรักษาระยะห่างจากเจี่ยนอีหลิง

ต่อให้เป็นเมื่อสองปีก่อน เขาก็ไม่ทําอะไรแบบนี้

เจี่ยนอีหลิงง่วงนอนพึมพําว่า “นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน”

จ่ายหวินเชิ่งยกยิ้มมุมปาก กระซิบข้างหูเจี่ยนอีหลิงว่า “นายท่านอยากทําแบบนี้มานานแล้ว” ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างเมื่อก่อนและตอนนี้สามารถพัฒนาให้ดีขึ้นได้ ความเคร่งครัดดั้งเดิมไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว

“เบาๆ จะนอน เหนื่อย” เจี่ยนอีหลิงหลับตาลง สติสัมปชัญญะครึ่งหนึ่งผล็อยหลับไปแล้ว เฉพาะเมื่อจ่ายหวินเชิ่งอยู่เคียงข้างเธอเท่านั้น เธอจะลดความระมัดระวังลงและปล่อยให้ตัวเธอผ่อนคลาย

“พักผ่อนให้เพียงพอ” จ่ายหวินเชิ่งจูบลงบนหน้าผากขาวเนียนของเจี่ยนอีหลิง “เรื่องเล็กน้อย รอจนกว่านายท่านหายดี อย่าหวังว่าเธอจะสบายขนาดนี้”

ประโยคต่อมาเจี่ยนอีหลิงไม่ได้ยินแล้ว

จ่ายหวินเชิ่งมองดูเจี่ยนอีหลิง มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มและผล็อยหลับไป

รอมาครึ่งเดือนแล้ว คนในตระกูลเจี่ยนต่างก็รอไม่ไหวแล้ว

ตระกูลเจี่ยนน่าจะมารอที่นี่นานแล้ว

แน่นอนว่าท่านผู้เฒ่าจ่ายและนายท่านรองจ่ายไม่เพียงแต่เกลี้ยกล่อมให้ตระกูลเจี่ยนอย่าไป พวกเขาเองก็ต้องอดทนต่อการไม่ติดตามพวกเขาไป

เพื่อให้จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงมีสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น

หากทั้งสองตระกูลแห่กันไป สองคนนั้นคงยุ่งอยู่กับการพูดคุยเรื่องเก่าๆกับพวกคนแก่อย่างเขา แล้วก็จะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันอีก

สิ่งที่สําคัญที่สุดในตอนนี้ คือการให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันก่อนเพื่อซ่อมแซมบาดแผลที่ทําให้พวกเขาได้รับในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา

ตอนนี้หมู่บ้านจินซุยได้ส่งข่าวกลับมาว่าร่างกายของจ่ายหวินเชิ่งไม่เพียงแต่กลับสู่สภาพเมื่อสองปีก่อน แต่ปัญหาหัวใจก็สามารถแก้ไขได้เช่นเดียวกัน

และเจี่ยนอีหลิงก็ปกติดีทุกอย่าง

ยังบอกอีกว่าคู่หนุ่มสาวกําลังมีความสัมพันธ์ที่ดีในตอนนี้

คราวนี้ทั้งตระกูลจ่ายและตระกูลเจี่ยนต่างก็นั่งไม่ติดแล้ว

“ป๋า! ป้า!”

เด็กน้อยได้ยินครอบครัวพูดถึงป้าคนสวยของเขา และเขารู้ว่ากําลังจะได้ไปหาป้าคนสวยของเขา เขาโบกมือเล็กๆ อ้วนๆ อย่างตื่นเต้นและตะโกนว่า “ป๋า”

หลัวซิ่วเอินกังวลพอๆกับลูกชายเธอ “ไม่ ฉันรอไม่ไหวแล้ว ไปที่หมู่บ้านทางตะวันตกเฉียงใต้เดี๋ยวนี้ ฉันจะไปหาลูกคนโตของฉัน!”

หลัวซิ่วเอินอารมณ์ร้อน ที่เธอทนได้ครึ่งเดือนเป็นเพราะเจี่ยนหยู่หมิน

ถ้าไม่ได้เจี่ยนหยู่หมินเกลี้ยกล่อม ต่อให้มีกี่คนก็คงขวางเธอไม่ไหวแน่

พูดจบหลัวซิ่วเอินก็อุ้มลูกชายจะเดินออกไป

เจี่ยนหยู่หมินทนไม่ไหวแล้ว ไล่ตามเมียและลูกไปทันที

ย่าเจี่ยนตบต้นขา “ฉันไปด้วย!”

ปู่เจี่ยนถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ทําอะไรกัน? ไม่ใช่ว่าพูดไปแล้วเหรอว่าเดี๋ยวเสี่ยวหลิงกับอาเฉิงก็กลับมาเมืองหลวงแล้ว รอให้พวกเขากลับมาที่นี่เองไม่ดีกว่ารึไง?”

บทที่ 1156 เป็นแค่คนแก่ธรรมดา

“ไม่ดี” ย่าเจี่ยนไม่ไว้หน้าปู่เจี่ยนเลย

ปู่เจี่ยนพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เด็กๆก็ช่างมันเถอะ แต่ร่างกายของคนแก่อย่างเธอไม่ค่อยดีนักห้ามไปๆ มาๆ มานี่”

“ตาแก่ หลานรักฉันกลับมา ไม่ยอมให้หญิงชราอย่างฉันไปหาเธอ หัวใจนายทําด้วยอะไร? ถ้าฉันไม่เห็นหลานรักฉันคงนอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้ สุขภาพยิ่งแย่ลง” ย่าเจี่ยนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เธอไม่ได้เจอหลานรักของเธอมาสองปีเต็มแล้ว

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ

นั่นคือหลานรักของเธอ เธอเป็นหลานสาวสุดที่รัก เธอสูญเสียหลานสาวไปตั้งสองปี

ไม่ได้เจอกันสองปี ไม่รู้ว่าหลานรักจะเป็นตายร้ายดียังไง!

พวกเขาบอกว่าให้ทั้งสองคนจัดการเรื่องความเป็นความตายก่อน แล้วค่อยไปหา

ตอนนี้ก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ทําไมยังไม่ให้เธอไปหาล่ะ

เมื่อย่าเจี่ยนพูดแบบนี้ หัวใจของปู่เจี่ยนก็เจ็บเหมือนกัน

ปู่เจี่ยนถอนหายใจ “พอได้แล้ว วันเสาร์นี้เราจะไปด้วยกัน เช่าเหมาลําาโอเคไหม?”

“ได้!” ย่าเจี่ยนตอบตกลงทันที “ตาแก่พูดแล้วอย่ากลับค่าล่ะ!”

ปู่เจี่ยนกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องเสียใจ ให้หยุ่นเฉิงจัดการงานของพวกเขาล่วงหน้าและมีเวลาในวันเสาร์” ”

ย่าเจี่ยนอุ้มหลานชายคนเล็กเธออย่างมีความสุข “เสี่ยวตันตัน หลานกําลังจะได้เจอป้าของหลานแล้วนะ!”

“ป้าคนสวย!” เด็กน้อยโบกกําปั้นเล็กๆของเขาด้วยความตื่นเต้น

“ใช่ๆ ป้าคนสวย” ย่าเจี่ยนมองดูเจ้าตัวเล็กอย่างขบขันและเอ็นดู

นายหญิงผู้เฒ่าดูมีชีวิตชีวา แต่ปู่เจี่ยนกลับมีความกังวล เขาเรียกเจี่ยนหยุ่นเฉิงเขาไปยังห้องหนังสือ

“หยุ่นเฉิงมีข่าวคราวของคนแซ่มู่ไหม?”

เมื่อสองปีก่อน การหายตัวไปอย่างกะทันหันของเจี่ยนอีหลิง ทําให้ตระกูลจ่ายและตระกูล เจี่ยนต่างก็ยุ่งวุ่นวาย และคดีของคนแซ่มู่ก็ไม่มีใครสนใจ

คนแซ่มู่เชิญทนายที่ดีที่สุดมาปกป้องตัวเอง และหาแพะรับบาปมารับสารภาพ และยอมรับความผิดทั้งหมดไป สุดท้ายก็ถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดในศาลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ

ปู่เจี่ยนกังวลว่าถ้าคนแซ่มู่คนนี้รู้ว่าเจี่ยนอีหลิงกลับมาแล้ว เขาจะต้องไปหาเจี่ยนอีหลิงเพื่อแก้แค้นเมื่อเรื่องสองปีก่อน

ดังนั้น นี่คือเหตุผลที่ตระกูลจ่ายกับตระกูลเจี่ยนไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรมาก พวกเขาจึงบอกกับลูกสาวของพวกเขาว่าต้องการให้ทั้งคู่อยู่ตามลําพังสักระยะหนึ่ง เหตุผลหลักๆก็คือไม่อยากให้คนแซ่มู่รู้ที่อยู่ของเจี่ยนอีหลิง

“ไม่มีอะไรเลย” เจี่ยนหยุ่นเฉิงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อค้นหาที่อยู่ของชายคนนี้

แต่พลังเบื้องหลังของคนคนนี้ช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน

“มู่หรูไห่ ไอ้คนบ้านี่ ไม่รู้จริงๆว่ามันจะทําเรื่องบ้าๆอะไรอีก!” ปู่เจี่ยนสาปแช่ง ดวงตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงฉายแววลึกล้ํา แฝงไว้ด้วยความกังวล

จินเฟิงรายงานต่อมู่หรูไห่เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของจ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงทุกวัน

นอกจากพวกเขาและตาเฒ่าซุนที่สนิทกันแล้ว จินเฟิงก็หาข้อมูลเพิ่มเติมไม่ได้แล้ว

“ตาแก่คนนี้เป็นใคร?” มู่หรูไห่ถามจินเฟิง

“เป็นคนแก่ที่อาศัยอยู่บนภูเขาด้านหลัง” จินเฟิงพูดอย่างดูถูก

ผู้เฒ่สซุนในความทรงจําของจินเฟิงนอกจากอารมณ์ไม่ดีแล้วยังถูกคนในหมู่บ้านด่าทอก็ไม่มีอะไรพิเศษ

“แค่นั้นเหรอ?”

“ใช่ ผมเติบโตขึ้นมาในหมู่บ้านจินซุย ผมมั่นใจว่าเขาเป็นแค่คนแก่นิสัยเสีย

“โอเค” ในเมื่อเป็นแค่คนแก่ธรรมดา เขาก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว