เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1143-1144

บทที่ 1143 ผู้เฒ่าประหลาด 1

ดังนั้น เธอจึงไม่สามารถถอดเสื้อผ้าเขาออกได้

ถ้าใส่เสื้อผ้า ก็จะดีขึ้นมาหน่อย

เจี่ยนอีหลิงตกลง และไม่ถอดเสื้อผ้าของจ่ายหวินเชิ่งออกอีก

ผ่านเสื้อผ้า มือเล็กบีบกล้ามเนื้อแขนและขาของจ่ายหวินเชิ่งเบาๆ

น้ําหนักกําาลังพอดี ไม่เบา ไม่หนัก ให้ความรู้สึกสบาย

ใบหน้าที่ซีดเผือดของจ่ายหวินเชิ่งเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย เขายังคงประเมินอิทธิพลของเจี่ยนอีหลิงที่มีต่อเขาต่ําไป แม้จะผ่านเสื้อผ้า…
เสียงอู้อี้ดังออกมาจากลําคอของจ่ายหวินเชิ่ง

“นายเจ็บเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงถาม

“เกือบแล้ว หยุดทําได้แล้ว”

จ่ายหวินเชิ่งพูดด้วยเสียงทุ้มต่ํา น้ําเสียงของเขาแหบพร่าผิดปกติ

“ถ้าเจ็บก็อดทนหน่อยนะ กล้ามเนื้อของนายไม่ได้ออกกําลังกายมาเป็นนานแล้ว ต้องค่อยๆฟื้นตัว การนวดที่เหมาะสมจะช่วยปูทางสําหรับการออกกําลังกายฟื้นฟูร่างกายของนายในอนาคต” เจี่ยนอีหลิงกล่าวว่า ความเจ็บปวดสามารถอดทนได้

แต่…

“นายท่านเชิง เทพหลิง!”

หยูซีวิ่งเข้าไปในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว

จากนั้นเขาก็ยืนอึ้งอยู่กับที่

ภาพตรงหน้าเขาคือสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน

หลังจากงุนงงไปสักพัก หยูซีก็รีบขอโทษ “ขอโทษ ขอโทษ!”

จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปราวกับจะบินได้ และล็อกประตูให้ทั้งสองคนหลังจากที่ออกไปแล้ว

หยูซีตบหน้าอกของตัวเองที่ประตูด้วยท่าทางตกใจ

นายท่านเชิงกับเทพหลิง พวกเขารีบร้อนเกินไปไหม?

กลางวันแสกๆ ไม่ได้ล็อคประตู…

ยิ่งไปกว่านั้น ร่างกายของนายท่านเชิ่งก็ยังเป็นอย่างนั้น…

ดั่งคําพูดที่ว่า ยิ่งห่างยิ่งทําให้รักกัน ไม่ได้เจอหน้ากันถึงสองปี จะเป็นจิตใจหรือร่างกาย ก็คงคิดถึงกันมากเป็นพิเศษ

นึกไม่ถึงว่าเทพหลิงจะเป็นฝ่ายเริ่มอยู่ข้างบน… คิดไม่ถึงจริงๆ…

หยูซีที่กําลังคิดเรื่องนี้อยู่ ก็หันไปเห็นจินจิ่นกําลังถือของบางอย่างเข้ามาในห้องหยูซีรีบหยุดเธอ

“มีอะไรเหรอ?” จินจิ่นถามอย่างสงสัย

“นายท่านเชิงหลับอยู่ คุณ…อย่าเพิ่งเข้าไปรบกวนพวกเขาเลย”

“หลับแล้ว? ตอนนี้เนี่ยนะ?” จินจิ่นรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

“ใช่ ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแอ อาจจะผล็อยหลับไปได้ทุกเมื่อ” เพื่อความสุขของนายท่านเชิงและเทพหลิง เขาสามารถพูดโกหกได้เล็กน้อยจินจิ่นเชื่อแล้ว

“จริงสิ มิสจิน คุณมีจุดชมวิวดีๆ แถวนี้บ้างไหม? เทพหลิงอยากพานายท่านเชิ่งไปเดินเล่น ผมอยากเลือกสถานที่ดีๆ สําหรับคู่รักให้ทั้งสองคนมาก

หมู่บ้านจินสุ่ยเป็นพื้นที่บนเนินเขา ล้อมรอบด้วยภูเขาและสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติที่ดี

“วิวตรงภูเขาด้านหลังค่อนข้างดีเลย มีน้ําตกอยู่แห่งหนึ่ง แต่ที่นั่นมีผู้เฒ่าประหลาดคนหนึ่งอาศัยอยู่ เขาไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ นิสัยค่อนข้างรับมือยาก ถ้าคุณเจอเขาก่อนหน้านี้ อาจจะโดนเขาดุด่าก็ได้”

“ผู้เฒ่าประหลาด?” หยูซีรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าแปลกประหลาดยังไง

“อือ เขาผอม ไม่สูงมาก หลังค่อมเล็กน้อย ปกติไม่ค่อยไปมาหาสู่กับคนในหมู่บ้าน อาศัยอยู่ในภูเขา ปลูกสมุนไพร แต่ก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แม้ว่าปกติแล้วจะเข้ากันได้ยาก ถ้าใครถูกงูกัด ก็ไปหาเขาเพื่อขอสมุนไพรสักชุด ถึงแม้เขาจะพูดด้วยสักสองสามประโยค แต่ก็ให้อย่างแน่นอน และสมุนไพรเขาก็มีประโยชน์มาก ช่วยชีวิตคนไปไม่น้อย”

“อย่างนี้นี่เอง ไม่ใช่คนเลวก็พอแล้ว” ตราบใดที่ไม่ได้คุกคามความปลอดภัยของนายท่านเชิ่ง และเทพหลิงก็ไม่มีปัญหา

เจี่ยนอีหลิงกับจ่ายหวินเชิ่งออกไปเดินเล่นด้วยกัน

เจี่ยนอีหลิงพร้อมที่จะไปแล้ว ส่วนจ่ายหวินเชิ่งยังนั่งอยู่บนรถเข็น

หยูซีและบอดี้การ์ดเดินตามพวกเขาไป และไม่กล้าอยู่ห่าง

หยูซีบอกว่าหลังภูเขามีน้ําตกอยู่ และวิวสวยมาก

ดังนั้นเจี่ยนอีหลิงและจ่ายหวินเชิ่งจึงขึ้นไปบนภูเขาด้านหลัง

รถเข็นของจ่ายหวินเชิงเป็นแบบใช้มอเตอร์ไฟฟ้า และมีฟังก์ชันช่วยในการเคลื่อนที่ผ่านทางลาดชัน แม้ว่าจะเดินทางผ่านเส้นทางภูเขาที่ขรุขระแต่ก็ไม่มีปัญหา

บทที่ 1144 ผู้เฒ่าประหลาด 2

ตลอดทางมีร่มเงาจากต้นไม้มากมาย และแสงแดดส่องลอดผ่านใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาสู่พื้น ได้ยินเสียงแมลงและนกร้อง เสียงน้ําในลําธารที่กําลังไหลรินดังจากระยะไกล บ่งบอกว่าพวกเขาอยู่ไม่ไกลจากน้ําตก

หลังจากผ่านเส้นทางคดเคี้ยว น้ําตกที่จินจิ่นพูดถึงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าคนทั้งหมด

นําตกกําลังไหลเชี่ยว และบริเวณที่อยู่ใกล้ถูกปกคลุมไปด้วยหมอก

เส้นทางที่คดเคี้ยวนี้เงียบสงบและงดงาม

มีกระท่อมหลังเล็กอยู่ไม่ไกลจากเชิงน้ําตก

กระท่อมนั้นถูกปูด้วยฟางและโคลนสีเหลือง นี่เป็นวัสดุก่อสร้างที่ใช้ในพื้นที่ชนบทเมื่อ ศตวรรษก่อน บ้านในปัจจุบันใช้คอนกรีตเสริมเหล็ก แม้แต่ในชนบทก็หายากมากที่จะเจอกระท่อมโคลนสีเหลือง

นี่คงเป็นที่พักของผู้เฒ่าประหลาดที่จินจิ่นพูดถึง

เจี่ยนอีหลิงเห็นลานหน้ากระท่อมที่มุงจากโคลนเหลือง ซึ่งมีพืชปลูกอยู่มากมาย

นี่ไม่ใช่ผักผลไม้ธรรมดา แต่เป็นสมุนไพร

เมื่อเดินผ่านหน้ากระท่อม เจี่ยนอีหลิงเห็นว่าสมุนไพรเหล่าเติบโตได้ไม่ดีนัก

จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงกําลังชมทิวทัศน์ด้านล่างของน้ําตก ชายชราแปลกหน้าคนหนึ่งก็เดินออกมา

ผมหงอกขาวทําให้เขาดูมีอายุประมาณ 60 หรือ 70 ปี รูปร่างผอมบาง ไม่สูงมาก แผ่นหลังโค้งเล็กน้อย

“พวกเธอกําลังหาอะไร? นี่คือที่ของคนแก่อย่างฉัน รีบไสหัวไปให้พ้น!”

ชายชราสาปแช่งทันทีที่ออกมา

เมื่อได้ยินคําพูดนี้หยูซีก็รู้สึกโกรธ แต่เขาก็ยังอธิบายให้ชายชราฟังอย่าอดทน “ท่านผู้เฒ่า พวกเราแค่มาดูน้าตกเงียบๆ สักพัก ไม่ส่งเสียงดังอะไรเลย เดี๋ยวพวกเราก็กลับแล้ว”

“ไม่ได้ พวกเธอต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ไปให้ไกลเท่าที่จะไปได! ถ้าพวกเธออยู่ที่นี่มันจะน่ารําคาญเกินไป!” ชายชราไม่คิดจะพูดคุยกับหยูซีเลย

“ท่านผู้เฒ่าจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ กระท่อมด้านล่างน้ําตกเป็นของคุณ แต่น้ําตกไม่ใช่ จะไม่ให้พวกเราดูได้ยังไง? อีกอย่างเราไม่ได้มารบกวนคุณด้วยถูกไหม?”

“แล้วยังไง? ฉันไม่อนุญาตให้พวกเธอดู ฉันเพิ่งบอกว่าน้ําตกนี่เป็นของฉัน ฉันดูได้คนเดียว! ตอนนี้ฉันบอกพวกเธอแล้ว และถ้ายังไม่รีบไสหัวไป คนแก่อย่างฉันจะเอาไม้กวาดไล่ฟาดพวกเธอ!”

ชายชราเดินไปหยิบไม้กวาดที่ทําเองจากลานบ้าน และพยายามไล่คนให้ออกไปอย่างดุดัน หยูซีพูดขึ้น “ท่านผู้เฒ่า พวกเรามากันหลายคน ไม่กลัวว่าจะแพ้เหรอ? ผมไม่อยากทําอะไรท่าน เกรงว่าจะเป็นการรังแกท่านผู้เฒ่ามากกว่า!”

ชายชราทําหน้าดูถูก “พวกเธอมีคนเยอะงั้นเรอะ? ดูจากคนที่นายพามาด้วยก็แค่ชั้นวางเปล่าๆ มีแต่กล้าวเนื้อขาวๆ ถ้าสู้กันจริงๆ มันก็ไม่ดีเท่าไม้กวาดในมือของคนแก่อย่างฉันหรอก!” หยูซียังต้องยอมให้กับชายชราที่ไร้ยางอายคนนี้จริงๆ แค่ชั้นวางเปล่าๆ เหรอ?

คนที่อยู่ข้างหลังเขาล้วนเป็นบอดี้การ์ดรักษาความปลอดภัยระดับแนวหน้าที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีจากนายท่านรองจ่าย

แขนของพวกเขาหนากว่าต้นขาของผู้เฒ่าประหลาดคนนี้เสียอีก!

หยูซีรู้สึกจนปัญญา “ท่านผู้เฒ่า ทําไมไม่ฟังคําเกลี้ยกล่อมก่อนล่ะ ถ้าเกิดว่าทําร้ายคุณจริงๆ คนที่ต้องทนทุกข์ก็คือคุณ!”

ชายชราเดินออกมาพร้อมกับไม้กวาด และเริ่มตีผู้คน “ไสหัวไป! ไสหัวไปให้หมด! ไปให้ไกลจากที่นี่!”

ชายชราตีบอดี้การ์ดด้วยไม้กวาด

พวกบอดี้การ์ดแค่หลบในตอนแรก แต่ชายชราก็สามารถตีน่องพวกเขาได้อย่างแม่นยําทุกครั้ง

บอดี้การ์ดไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต่อสู้กับชายชราคนนี้

บอดี้การ์ดทั้งหมดจึงลงมือพร้อมกัน แต่ชายชรากลับว่องไวราวกับลิง หลบซ้ายหลบขวา เหล่าบอดี้การ์ดต่างแตะต้องเขาไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว

เมื่อจ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงเห็นแบบนี้ ดวงตาของพวกเขาค่อยๆ มืดลง