เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1135-1136

บทที่ 1135 กอดกันจนผลอยหลับไป

และพวกเขาก็ได้เห็นความรู้สึกของจ่ายหวินเชิ่งที่มีต่อเจี่ยนอีหลิง

เขารักเจี่ยนอีหลิง เหมือนชีวิตของตัวเอง

คนคนนี้ที่เต็มใจปกป้องเสี่ยวหลิง มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องมาขวางพวกเขา? เสี่ยวหลิงของเขาเติบโตขึ้น และได้พบใครสักคนที่จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต

ในที่สุดการรอคอยทั้งหมดนี้ช่างคุ้มค่าจริงๆ

เมื่อเจี่ยนอีหลิงกลับมาที่บ้าน จ่ายหวินเชิ่งก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว

ของทุกอย่างบนเตียงถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด

วันนี้อันหยางพาคนมาทํางานที่บ้านของจินจิ่น และเปลี่ยนทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้า เจี่ยนอีหลิงเตรียมตัวจะเข้านอน เธอลุกจากรถเข็นด้วยความลําบากแล้วย้ายไปที่เตียง
จ่ายหวินเชิ่งหลับตา แต่จริงๆแล้วเขาไม่ได้หลับ

เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว ดวงตาเขาเปิดช่องว่างเล็กน้อยเพื่อมองดูการเคลื่อนไหวของเจี่ยนอีหลิง ได้เห็นท่าทางที่ยากลําบากของเธอ และอาการบาดเจ็บเธอ เขาอยากจะช่วยเธอโดยสัญชาตญาณ

แต่ในวินาทีถัดมา เขาก็นึกขึ้นได้ว่าสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ยังสู้เจี่ยนอีหลิงไม่ได้ ตัวเขาเองยังต้องมีคนคอยดูแล แม้แต่จะประคองเธอก็ยังหาไม่ได้เลยด้วยซ้ํา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จ่ายหวินเชิ่งก็หลับตาลงอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด และไม่มองเจี่ยนอีหลิงอีกเลย ยังไงเขาก็ทําอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจี่ยนอีหลิงก็ปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างราบรื่น และจ่ายหวินเชิ่งรู้สึกว่าเธอกําลังขยับไปด้านข้างของตัวเขา

ทันใดนั้น ก็มีมือคู่หนึ่งโอบเอวอย่างใกล้ชิด และแนบร่างกายที่อ่อนนุ่มทั้งหมดเข้ากับเขา จ่ายหวินเชิ่งขมวดคิ้วต่อต้านการสัมผัสแบบนี้ เขาไม่ต้องการให้ร่างกายที่น่าเกลียดของตนเองถูกเธอสัมผัสแบบนี้

ตอนนี้เขาดูเหมือนจะรังเกียจตัวเองด้วยซ้ํา

เขาไม่อยากให้ตัวเองเข้าใกล้เธอแบบนี้เลย

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกต่อต้าน และคนรอบข้างก็ไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ห่างจากเขาเลย เธอกอดเขาไว้ ลมหายใจของเขาเริ่มที่จะสม่ําเสมอขึ้น

“เธอหาห้องอื่นนอนเถอะ” ในที่สุดจ่ายหวินเชิ่งก็อดไม่ได้ทีจะพูด

“ทำไม?”

“เราไม่ใช่สามีภรรยากัน และไม่ควรนอนบนเตียงเดียวกัน”

“เราเคยอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกัน แล้วก็เคยนอนด้วยกันแบบนี้ ”

“มันไม่เหมือนกัน”

“มันต่างกันตรงไหน?”

เจี่ยนอีหลิงเงยหน้าขึ้นมองจ่ายหวินเชิ่ง

จ่ายหวินเชิงเจ็บปวด จึงไม่ได้สบตากับเธอโดยตรง

เขาหันหน้า และเหลือบไปมองอีกด้านหนึ่ง

เจี่ยนอีหลิงลูบหน้าอกของจ่ายหวินเชิ่งเบาๆ “อาเชิ่ง นายไม่ได้น่ารังเกียจ นายแค่ป่วย และ เมื่อนายหายดี นายจะดูดีขึ้นอีกครั้ง ดูสิตอนนี้ฉันก็ดูไม่ได้เลย แต่ฉันก็สามารถหายดีและดูดีขึ้นได้”

“ไม่เหมือนกัน”

แน่นอนเขารู้ว่าอาการบาดเจ็บเธอจะหาย และเธอก็สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิม
แต่เขาต่างจากเธอด้วย

“เหมือนกัน” เจี่ยนอีหลิงพูดอย่างหนักแน่น “อาเชิ่ง ฉันจะทําให้นายดีขึ้น”

เธอจะทํา และแน่นอนเธอจะต้องทําได้

ด้วยคําพูดนั้น เจี่ยนอีหลิงไม่เพียงไม่ปล่อยมือ แต่ยังทําให้ตัวเองเข้ามาใกล้เขามากขึ้นอีก ใกล้พอที่จะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ใกล้จนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น ไม่นานนัก เขาก็ได้ยินเสียงหายใจสม่ําเสมอจากด้านข้างของตัวเขาเองเธอผลอยหลับไปแล้ว

จ่ายหวินเชิงลืมตามองใบหน้าด้านข้างที่กําลังหลับใหลของเธอผ่านแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

เธอกลับมาแล้ว กลับมาอยู่เคียงข้างเขา มันช่างสดใสและดูมีชีวิตชีวาจริงๆ

จ่ายหวินเชิ่งไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน

เพราะร่างกายอ่อนแอเกินไปจึงทําให้หลับง่าย

เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว และคนรอบข้างก็ไม่อยู่ในห้องนั้นอีกต่อไป

เขาไม่รู้ว่าเธอตื่นขึ้นเมื่อไร ร่างกายที่อ่อนแอเกินไปเขาทําให้เขาสูญเสียความระมัดระวัง และข้อมูลเชิงลึกไป รออยู่ในห้องที่ว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะรออะไร

บทที่ 1136 แผนการเลี้ยงดูให้อุดมสมบูรณ์ 1

ในห้องครัวจินจิ่นทําอาหารเช้าภายใต้การแนะนําของเจี่ยนอีหลิง

วันนี้เจี่ยนอีหลิงตื่นเช้ามาก นวดแป้ง ทําไส้ ท่าเกี๊ยวนึ่ง แล้วก็ปรุงอาหาร

แม้ว่าจะนั่งรถเข็น มือข้างหนึ่งก็ไม่สามารถอยู่เฉยๆได้

หลังจากที่จินจิ่นลุกขึ้นมา ก็ไม่ยอมปล่อยให้เจี่ยนอีหลิงทํา ดังนั้นเธอจึงลงมือทําภายใต้การชี้แนะของเจี่ยนอีหลิง

“นี่ใส่เกลือเยอะขนาดนี้เลยได้ไหม?”

จินจิ่นพบว่าเจี่ยนอีหลิงทําอาหารได้ดีมาก หลังจากที่ได้รับคําแนะนําจากเธอแล้ว อาหารที่ปรุงเองที่บ้านก็อร่อยล้ําเลิศได้เช่นกัน
“อือ สามารถเอาเกี๊ยวนึ่งออกจากหม้อได้

“ได้ ฉันจะเอาออกมาเดี๋ยวนี้ แล้วให้เธอถือไปที่ห้อง

เจี่ยนอีหลิงท่าเกี๊ยวยัดไส้สองแบบ แบบหนึ่งสําหรับทุกคน อีกแบบสําหรับจ่ายหวินเชิ่งโดยเฉพาะไว้

จินจิ่นวางผ้าขนหนูหุ้มกันความร้อนบนตักของเจี่ยนอีหลิง แล้ววางถาดกลมเล็กๆที่มีเกี๊ยวนึ่ง

เจี่ยนอีหลิงหันหลัง แล้วเข้าไปในห้อง

เมื่อจ่ายหวินเชิ่งเห็นเธอเข้ามาพร้อมกับอะไรร้อนๆ เขาจึงเหลือบไปมองอีกด้าน

เจี่ยนอีหลิงไปที่หน้าต่าง “ฉันท่าเกี๊ยวนึ่งมาให้นาย”

“ฉันไม่หิว” จ่ายหวินเชิ่งตอบอย่างเจ็บปวด

เขาไม่อยากให้เธอทําเพื่อตัวเขาเองแบบนี้อีก

เธอควรจะมีความสุขและมีชีวิตที่ดีกว่านี้

เจี่ยนอีหลิงวางหม้อนึ่งขนาดเล็กไว้บนโต๊ะข้างเตียง

“มีเห็ดด้วยนะ” เจี่ยนอีหลิงกล่าวว่า “อันหยางเอามาให้เมื่อเช้านี้สดๆเลย”

เจี่ยนอีหลิงนั่งข้างๆจ่ายหวินเชิ่ง และเริ่มกินเกี๊ยวนึ่ง กัดเข้าไปทีละคำ กลิ่นอาหารที่เข้มข้นก็อบอวลไปทั่วห้อง จ่ายหวินเชิ่งไม่สนใจมันด้วยซ้ํา

แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือของเธอ

เป็นรสชาติในความทรงจํา

เป็นรสชาติที่เธอคุ้นเคย

เจี่ยนอีหลิงกินอาหารของตัวเองไปหาค่า จากนั้นก็ถามจ่ายหวินเชิงว่า “นายจะไม่กินจริงๆเหรอ?” จ่ายหวินเชิงไม่ตอบ

ในเวลานี้ หยูซีเดินเข้ามา และถามทั้งสองว่าต้องการอะไร ผู้ป่วยทั้งสองคนนี้ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ แม่ของเขายังวิ่งได้มากกว่านี้อีก

“มีซาลาเปา ให้คุณกิน”

เจี่ยนอีหลิงส่งหม้อนึ่งพร้อมเกี๊ยวที่เหลือให้หยูซี

“ว้าว หอมจัง! เทพหลิง ฝีมือเธอเองเหรอ?” หยูซีไม่ได้ลิ้มรสฝีมือของเจี่ยนอีหลิงนานและคิดถึงมันมาก

หยูซีแทบอดใจรอไม่ไหว ทันใดนั้นจ่ายหวินเชิ่งที่กําลังนอนอยู่บนเตียงเหลือบมองมาที่เขา “ไปเอาคอมพิวเตอร์ของฉันมา”

หยูซีอึ้งไปครู่หนึ่ง จ่ายหวินเชิ่งไม่ได้สัมผัสคอมพิวเตอร์มาตั้งนานแล้ว

“นายท่านเชิง คุณต้องการคอมพิวเตอร์ไว้ทําอะไร คุณปู่จ่ายบอกว่า คุณทํางานหนักไม่ได้”

“ดูละคร” จ่ายหวินเชิ่งตอบ

ดูละคร?

นายท่านเชิ่งอยากดูละครจริงเหรอ?

“ไม่ได้เหรอ?” จ่ายหวินเชิ่งถาม

“ได้ ได้ ได้แน่นอน” หยูซีรีบหันไปหาทันที เพื่อจะนําคอมพิวเตอร์มาให้จ่ายหวินเชิ่งได้ดูละคร หลังจากที่หยูซีออกไป สายตาของจ่ายหวินเชิ่งก็จ้องไปที่เกี๊ยวนึ่งที่เหลืออยู่ครึ่งหม้อในมือของเจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงสังเกตเห็นสายตาเขา “อาเชิ่ง อยากกินไหม? ถ้าอยากกินฉันจะได้ไม่ให้หยูซี ”

“อือ……”

จ่ายหวินเชิงตอบด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา และนุ่มนวล ถ้าหากไม่อยู่ใกล้พอ เจี่ยนอีหลิงคงจะไม่ได้ยินเสียงเขาเลยด้วยซ้ํา

เจี่ยนอีหลิงให้บอดี้การ์ดของจ่ายหวินเชิ่งที่หน้าประตูเข้ามาช่วยพยุงจ๋ายหวินเชิ่งลุกขึ้นนั่ง จากนั้นเธอก็ป้อนเกี๊ยวนึ่งให้จ่ายหวินเชิ่งกินด้วยตัวเอง

เกี๊ยวนึ่งห้าอัน และซุปกระดูกหนึ่งชาม

จ่ายหวินเชิ่งกินมันไปทั้งหมดเลย

นี่เป็นอาหารเช้าที่จ่ายหวินเชิ่งกินมากที่สุด ในรอบสองปีที่ผ่านมา

หยูซีเมื่อฉันกลับมาพร้อมกับคอมพิวเตอร์ เขาเห็นว่าเกี๊ยวนึ่งหายไป และถามด้วยความประหลาดใจ “เทพหลิง เกี๊ยวนึ่งที่เธอให้ฉันไว้อยู่ที่ไหน? ทําไมมันถึงหายไป?”

ที่รักของฉันเองแท้ๆที่เป็นคนขโมย

(จบบทนี้)