เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1129-1130

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1129 ฉันดูแลเธอไม่ได้

จากที่เฝ้าถามทุกวัน จนถึงไม่กี่วันต่อมา และในช่วงเวลา 6 เดือนที่ผ่านมา เขาแทบจะไม่ได้ถามอะไรอีกเลย

จากที่เต็มไปด้วยความหวังสู่ความสิ้นหวัง

ในที่สุดพวกเขาก็พบกัน แต่เขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย

หลังจากรอเป็นเวลานาน หยูซีก็เข้ามาและนําอาหารมาให้

หยูซีพูดกับเจี่ยนอีหลิงว่า “นายท่านเชิ่งกินน้อยมากในช่วงสองปีที่ผ่านมาและมักจะต้องให้

สารอาหารผ่านหลอดเลือดเพื่อเสริมสารอาหารให้กับร่างกาย”

หยูซียื่นชามข้าวในมือให้กับเจี่ยนอีหลิง ในชามคือซุปไข่

ซึ่งเป็นอาหารที่นุ่มและง่ายต่อการกลืน

เจี่ยนอีหลิงป้อนอาหารให้จ่ายหวินเชิง

ช้อนถูกส่งไปที่ปากของจ่ายหวินเชิ่ง

แต่จ่ายหวินเชิ่งไม่อ้าปาก

“กินหน่อยดีไหม?”

จ่ายหวินเชิงยังคงไม่ขยับ “ออกไป”

ในที่สุดเขาก็พูด แต่เขากลับบอกให้เจี่ยนอีหลิงออกไป

หยูซีได้ยินดังนั้นก็ตกใจ “นายท่านเชิ่งจะทําอะไร? เธอคือเทพหลิงไง! นายรอคอยเทพหลิ งมาสองปีเลยนะ!”

หยูซีวิ่งเข้าไปบอกว่า “เพราะใบหน้าของเธอมีบาดแผลนายถึงจําเธอไม่ได้ใช่ไหม เทพหลิง

สามารถรักษาบาดแผลจนหายดีและไม่มีรอยแผลเป็นได้นะ นายจ๋าแผลที่แขนของเธอได้ไหม? บาดแผลที่แขนลึกกว่านี้ยังไม่มีรอยแผลเป็นเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ออกไป”

จ่ายหวินเชิ่งย้ําอีกครั้ง

ไม่ใช่น้ําเสียงที่มีพลัง แต่ท่าทางของเขามั่นคงมาก

“นายท่านเชิ่ง…นาย…”

หยูซีไม่เข้าใจ ทําไมถึงเป็นแบบนี้? คนที่เขาเฝ้าคิดถึงทั้งวันทั้งคืนก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว แต่เขากลับยืนกรานที่จะไล่เธอออกไปงั้นเหรอ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เจี่ยนอีหลิงยื่นชามให้กับหยูซี แล้วนั่งรถเข็นของตัวเอง เธอหมุนล้อรถเข็นและออกจากห้องไป

หลังจากที่เจี่ยนอีหลิงออกไปแล้วหยูซีก็ถามจ่ายหวินเชิ่งว่า “นายท่านเชิ่งเกิดอะไรขึ้นกับนาย? นายรออีหลิงมาสองปีเลยนะ!”

“ฉันไม่สามารถดูแลเธอได๋” น้ําเสียงทุ้มต่ําและเงียบลง

จ่ายหวินเชิงก้มหน้าลงและมองร่างกายของตัวเอง

เขารู้ว่าตัวเองในตอนนี้เป็นยังไง

เขารู้ว่าตอนนี้เขาน่าเกลียดแค่ไหนและไร้ประโยชน์เพียงใด

ไม่เพียงแต่เขาไม่สามารถดูแลเธอได้เท่านั้น แต่เขายังต้องให้เธอมาดูแลเขาอีก และเธอยังต้องป้อนอาหารให้เขาอีกด้วย

“นายท่านเชิ่งอย่าพูดแบบนี้สิ เดี๋ยวนายก็จะดีขึ้น กินเยอะๆ ร่างกายของนายก็จะฟื้นตัว!” หยูซี
รีบพูด

“ไร้ประโยชน์ ทั้งตอนนี้และต่อจากนี้ไป” จ่ายหวินเชิ่งไม่แสดงสีหน้าใดๆ แววตาของเขา หม่นหมองและนิ่งสนิท

“ไม่ใช่ นายท่านเชิ่งครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ ใครจะคิดว่าเครื่องบินของเทพหลิงจะประสบอุบัติเหตุ? นี่คือประสงค์ของพระเจ้า สิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกคนก็เหมือนกัน นายเองก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน นาย จะทําไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ”

“เธอประสบอุบัติเหตุ แต่ฉันไม่สามารถทําอะไรได้เลย”

เจี่ยนอีหลิงประสบอุบัติเหตุอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เธอประสบอุบัติเหตุ?

คนปกติยังสามารถทําอะไรเพื่อปกป้องเธอได้

แต่เขาหาไม่ได้

ไม่เพียงแต่ทําไม่ได้ เขายังกลายเป็นภาระที่ใหญ่ที่สุดและเป็นภาระของทุกคนอีกด้วย “นายท่านเชิ่งอย่าคิดแบบนั้น พวกเราก็ทําอะไรไม่ได้เหมือนกัน” หยูซีรีบอธิบายและปลอบโยน

“ฉันเป็นแบบนี้ ฉันไม่สามารถทําให้เธอมีความสุขได้”

หยูซีไม่เห็นร่องรอยความโกรธปรากฏบนใบหน้าและดวงตาของจ่ายหวินเชิ่ง

เจี่ยนอีหลิงกลับมาแล้ว แต่ในระหว่างสองปีที่เฝ้ารอ เขากลับเห็นร่างที่ไร้ประโยชน์ของตัวเองอย่างชัดเจน

เขารังเกียจร่างกายของตัวเอง เขารังเกียจรูปลักษณ์ที่น่ากลัวของตัวเอง และเขายิ่งรังเกียจตัว เองเมื่อต้องกลายเป็นภาระของเธอ

“นายท่านเชิ่งอย่าคิดแบบนี้เลย สองปีที่ไม่ได้เจอกัน และในตอนนี้ก็ได้เจอกันอีกครั้ง อย่าคิดแบบนี้อีกเลยนะ”

“ฉันจะกลับเป่ยจิง” จ่ายหวินเชิ่งกล่าว

การโน้มน้าวใจของหยูซีไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของจ่ายหวินเชิ่งได้

บทที่ 1130 นายไม่สามารถหยุดฉันได้

หยูซีชักชวน “นายท่านเชิ่ง หลังจากที่รู้ข่าวเธอ นายก็มาที่นี่ทันที ท่อพวกนี้ที่อยู่บนตัวนายก็ ไม่ได้ดึงออกทั้งๆที่สภาพร่างกายของนายย่ําแย่ และการเดินทางไกลๆอาจทําให้นายตายได้ แต่

นายก็ไม่ยอมรอแม้แต่วินาทีเดียว เพียงเพื่อมาพบเธอและเห็นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่”

หยูซีกล่าวต่อไปว่า “นายท่านเชิ่ง พวกเราทุกคนรู้ว่านายเป็นห่วงอีหลิงมากแค่ไหน อย่าหลอก ตัวเองอีกเลย! เทพหลิงเป็นห่วงนายมากเหมือนกัน! ไม่ว่านายจะเป็นยังไง นายก็เป็น ‘อาเชิ่ง’ คน โปรดของเธอเป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นเธอร้องไห้มากขนาดนี้ตอนโต ร้องไห้เหมือนเด็กเลย เธอจะเสียใจขนาดไหนถ้านายทิ้งเธอไปจริงๆ?”

ทั้งๆที่ใส่ใจมาก แม้ว่าเขาจะสนใจชีวิตของตัวเอง แต่เขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้เลย

แต่หลังจากเจอกันไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เขาก็จะกลับแล้ว

หยูซีไม่สามารถยอมรับผลลัพธ์ดังกล่าวได้

จ่ายหวินเชิ่งมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ โดยไม่ตอบหยูซี

เมื่อเห็นจ่ายหวินเชิ่งเป็นแบบนี้แล้ว หยูซีก็รู้สึกกระสับกระส่าย

แต่ก่อนนายท่านเชิ่งนั้นแข็งแกร่งและดื้อรั้นเป็นอย่างมาก

นายท่านเชิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา ไม่มีความโกรธหรือความเย่อหยิ่งใดๆ

หยูซีรู้ว่าตัวเองไม่อาจเปลี่ยนความคิดของจ่ายหวินเชิ่งได้ เขาจึงหันหน้าและออกจากห้องไป

หาเจี่ยนอีหลิงที่เพิ่งถูกจ่ายหวินเชิ่งไล่ออกจากห้อง

“อีหลิง”

เจี่ยนอีหลิงไม่ได้ไปไหนไกล เธอพักอยู่บริเวณลานเล็กๆหน้าบ้านจินจิน

เธอนั่งอยู่บนรถเข็น และเห็นหยูซีออกมา เธอจึงถามว่า “เขากินข้าวหรือยัง?”

“อีหลิง…” เมื่อได้ยินคําถามของเจี่ยนอีหลิง หยูซีก็รู้สึกเจ็บปวดด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาพูด กับเจี่ยนอีหลิงว่า “อีหลิง ตอนนี้เขาผ่านอุปสรรคของตัวเองไปไม่ได้แล้ว เขากลายเป็นแบบ

“อือ” เจี่ยนอีหลิงไม่ได้เศร้า เธอรู้ว่าเขาต้องเสียใจมากกว่าเธอแน่ๆ

“อีหลิง เขาบอกว่าจะกลับทันที แค่คนเดียว”

“ฉันขอโทรหาปู่จ่ายได้ไหม?” เจี่ยนอีหลิงถาม
“อีหลิงจะหาอะไร?”

“ฉันจะถามปูจ๋ายว่าเขาหมายถึงอะไร”

“โอเค สู้ๆ”

หยูซียื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เจี่ยนอีหลิง

หมายเลขทั่วไปไม่สามารถโทรติดต่อท่านผู้เฒ่าจ่ายได้ แต่หมายเลขของหยูซีสามารถโทรได้ หลังจากกดรับสายแล้ว ท่านผู้เฒ่าจ่ายที่รู้ว่าเจี่ยนอีหลิงยังมีชีวิตอยู่ ยังคงร้องไห้หลังจากที่ ได้ยินเสียงเจี่ยนอีหลิงไม่มีใครรู้ว่าความเศร้าแบบไหนที่ชายชราผู้มีอํานาจสูงได้ประสบในช่วงสองปีที่ผ่านมา เจี่ยนอีหลิงบอกให้ท่านผู้เฒ่าจ่ายมอบอํานาจในการสั่งการและควบคุมคนรอบข้างจ่ายหวินเพิ่งให้กับเธอ

ท่านผู้เฒ่าจ่ายตอบตกลง

ตอนแรกหยูซียังสงสัยอยู่บ้าง ไม่เข้าใจว่าเจี่ยนอีหลิงต้องการทําอะไร

หลังจากได้ยินเรื่องนี้หยูซีก็เข้าใจทันที จ่ายหวินเชิ่งไม่สามารถออกไปได้ด้วยตัวเอง ตราบใด

ที่เธอมีอํานาจควบคุมคนรอบข้างของเขา เขาก็ไม่สามารถไปจากเจี่ยนอีหลิงได้ตามใจชอบ

หลังจากคุยโทรศัพท์กับท่านผู้เฒ่าจ่ายเสร็จ เจี่ยนอีหลิงก็ดันรถเข็นที่ตัวเองนั่งอยู่เข้าไปในห้อง

เมื่อเห็นว่าเจี่ยนอีหลิงกลับเข้ามา จ่ายหวินเชิ่งก็มองไปที่เธอ แต่ก็ยังไม่พูดอะไร

เจี่ยนอีหลิงมาอยู่ตรงหน้าจ่ายหวินเชิ่งอีกครั้ง และเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดของจ่ายหวินเชิ่ง

จ่ายหวินเชิ่งนอนอยู่บนเตียงมาตลอดสองปี และสวมชุดผู้ป่วยมาตลอด และวันนี้เขาได้เปลี่ยน

เสื้อผ้าในตอนที่เขามาถึง นี่เป็นเสื้อผ้าที่เขาใส่เมื่อสองปีก่อน เมื่อก่อนเขาใส่ได้พอดี แต่ตอนนี้กลับหลวมมากๆ

“เธอกําลังทําอะไร?” จ่ายหวินเชิ่งมองเจี่ยนอีหลิงด้วยความประหลาดใจ

“ท่าสิ่งที่คนเป็นแฟนทํากันน่ะ”

“หยุดนะ!”

“ตอนนี้นายไม่มีแรงแม้แต่จะยกมือขึ้น นายไม่สามารถหยุดฉันได้แล้ว”