เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1125-1126

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1125 บอสของพี่หยาง 1

จางหยุนและจินจินพาเจี่ยนอีหลิงกลับไปที่บ้านของจินจิน

จางหยุนกําชับเจี่ยนอีหลิงและจากไปหลังจากบอกให้ระวังตัว

นอกจากการซื้อโทรศัพท์มือถือแล้ว จินจินยังซื้อเครื่องใช้ในห้องน้ําสําหรับเจี่ยนอีหลิงอีกด้วยทั้งผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟัน และเสื้อยืดสําหรับเปลี่ยน

เจี่ยนอีหลิงกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณมาก”

“ไม่ต้องเกรงใจ เงินที่ใช้ซื้อสิ่งของพวกนี้จะถูกคํานวณให้กับพี่ชายของเธอเมื่อพี่ชายของเธอมาถึง” จินจินกล่าว

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น เจี่ยนอีหลิงไม่เพียงแต่ไม่คิดว่าเธอตระหนี่ แต่กลับรู้สึกสบายใจมาก

ชัดเจนและตรงไปตรงมา

“เธอพักผ่อนฉันเถอะ ฉันจะไปหาอะไรกิน ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยหลังจากเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” จินจินพูดกับเจี่ยนอีหลิง

“อือ”

จินจินไปเก็บผักสดในสวนที่เธอปลูกไว้และกลับมาทําอาหารให้เจี่ยนอีหลิง

ตอนที่จินจินอยู่ในสวนผัก จินเฟิงก็พาคนมาถึงแล้ว

ประตูห้องถูกจินจินล็อคไว้ หลังจากมีเรื่องตอนบ่ายจินจินก็รู้สึกไม่ไว้ใจ

“ยัยเด็กเวรนี่ ถึงกับล็อคประตู ให้ตายสิ! ” จินเฟิงสาปแช่งอยู่นอกประตู “ปังปังปัง ปังปังปัง ”

จินเฟิงเริ่มทุบประตู

“นังแพศยา เปิดประตู! เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!

จินเฟิงตะโกนอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ

“อย่าท่าแบบนี้ ใจเย็นๆ มันทําให้เราดูเหมือนมาปล้น ไม่ดีเลย” พี่เปียวดึงจินเฟิงออกไป พี่เปียวเรียกคนที่อยู่ด้านในของประตูว่า “น้องสาวตัวน้อย เราไม่มีเจตนาอื่น เราแค่อยากส่งเธอไปหาครอบครัวอย่างปลอดภัย เรามาที่นี่เพื่อความปลอดภัยของเธอ สาวน้อยจินจินคนนั้นจะปกป้องเธอได้ยังไง ? ถูกต้องไหม ?”

พี่เปียวและจินเฟิงส่งเสียงเรียกอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน

ในที่สุดความอดทนก็หมดลง พร้อมกับเริ่มทุบประตูทันที

“บ้าจริง ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ!”

จินเฟิงพบขวานของจินจินในลานบ้าน

เขาเดินไปที่ประตูและกําลังจะทุบประตู ทันใดนั้นจินจินก็กลับมา

“ท่าอะไรน่ะ! ” จินจินเห็นจินเฟิงและพี่เปียวอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เธอก็ทิ้งตะกร้าแล้ววิ่งเข้าไป

“ยัยเด็กเวร รีบเปิดประตูเร็วเข้า! ”

จินเฟิงออกคําสั่งกับจินจินอย่างใจร้อน

“จินเฟิง นายเป็นใคร? มาหาอะไรที่บ้านฉัน?”

“บ้านของเธอคืออะไร?” ฉันเป็นพี่ชายเธอและนี่คือบ้านของฉันด้วย!”

“นายคิดให้ดี! นี่คือบ้านที่ฉันซื้อเองและไม่ได้ใช้เงินของนาย แล้วนายมาจากไหน ถึงมาบอกว่านี่คือบ้านของนาย!

“เงินที่เธอจ่ายเพื่อซื้อที่ดินและสร้างบ้านไม่ใช่เงินพ่อแม่เหรอ? เงินของพ่อแม่ฉันก็ต้องมีส่วนด้วย”

“นายยังมีหน้าพูดถึงพ่อแม่อีกเหรอ?นายอยู่ที่ไหนตอนที่พ่อแม่ตาย? อีกอย่างนี่ไม่ใช่เงินที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้!”

“ใครจะเชื่อเธอ? เธอเพิ่งเรียนจบมาไม่กี่ปี แล้วเอาเงินที่ไหนไปซื้อที่ดินเพื่อสร้างบ้านเหรอ? นี่ต้องเป็นค่าชดเชยที่พ่อถูกรถชนตายแน่ๆ! ” จินเฟิงไม่สนใจว่าจินจินจะพูดอะไร “รีบเปิดประตูอย่าขวางทางรวยของฉัน!

“อย่าแม้แต่จะคิด! “จินจินยืนขวางประตูไว้

“ถ้าเธอยังไม่หลบไปอีก ระวังฉันจะฆ่าเธอ! ” จินเฟิงข่มขู่จินจินด้วยขวานที่เขาถืออยู่ในมือ “นายมันไม่ใช่มนุษย์” จินจินสาปแช่งจินเฟิง

“ดี ดี ถ้าเธอไม่ออกไปแล้วอย่ามาโทษฉันแล้วกัน!” จินเฟิงเอื้อมมือออกไปดึง จินจินและจับจินจินโยนลงที่ลานบ้าน แล้วจึงใช้ขวานฟันที่ประตู

ในเวลาเดียวกันชายหลายคนในชุดสูทสีดําและสวมแว่นกันแดดเดินไปที่ประตูบ้านของจินจิน

“พวกนายกําลังหาอะไร?”

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาภายใต้บอดี้การ์ดที่รายล้อม

เมื่อเห็นชายหนุ่ม จินเฟิง และพี่เปียวก็หยุดลงมือ

“พี่หยาง! ”

พวกเขาทักทายผู้มาใหม่ด้วยความเคารพ

“หาอะไร?” อันหยางถามอีกครั้ง

บทที่ 1126 บอสของพี่หยาง 2

“ไม่ ไม่มีอะไร นี่คือบ้านของฉัน ฉันลืมเอากุญแจไป” จินเฟิงธิบายอย่างรวดเร็ว

“นายลืมเอากุญแจมา เลยต้องทุบประตูอย่างงั้นเหรอ?”

“ใช่…ใช่ฉันอารมณ์เสีย” จินเฟิงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

จินจินรีบโต้กลับว่า “ที่นี่คือบ้านของฉัน ไม่ใช่บ้านเขา! ”

อันหยางหรี่ตา “หยุดเถียง วันนี้ฉันมีเรื่องอื่น ฉันไม่มีเวลาฟังการทะเลาะของพวกนาย ฉันจะถามพวกนายว่าโรงพยาบาลอยู่ที่ไหน?”

วันนี้อันหยางไม่มีเวลามายุ่งเรื่องชาวบ้าน ถ้าเปลี่ยนเป็นปกติเขาอาจจะถามเพิ่มสักสองสามคำ แต่ไม่ใช่วันนี้

ถนนในหมู่บ้านไม่ได้มาตรฐานมาก แต่ถนนที่แสดงบน GPS ไม่ใช่ถนนจริง เป็นผลให้อันหยางหาทางไปโรงพยาบาลเป็นเวลานานแต่ก็หาไม่พบ

“โรงพยาบาลไปทางซ้ายและเลี้ยวขวาที่สี่แยกถัดไป อีกประมาณหนึ่งกิโลเมตรก็จะถึง” จินเฟิงรีบชี้ทางให้อันหยาง

“โอเค” อันหยางรีบไปที่โรงพยาบาล

เมื่อเห็นอันหยางหันหลังเดินจากไป จินเฟิง พี่เปียวและลูกน้องก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโชคดีที่พี่หยางแค่ผ่านมา

ฉันคิดว่าพี่หยางจะรู้สึกผิดปกติ เมื่อกี้หัวใจเขาเต้นเร็วขึ้น

“อันหยาง! ”

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก เจี่ยนอีหลิงที่ออกมาจากประตูตะโกนเรียกอันหยาง

ให้ตายสิ คนๆนี้เรียกชื่อพี่หยางตรงๆงั้นเหรอ?

พวกเขารู้ชื่อของพี่หยางดี แต่น้อยคนนักที่จะเรียกเขาตรงๆ

แต่ตราบใดที่เจอกัน เมื่อเห็นพี่หยาง ก็ไม่มีใครเรียกเขาว่า”พี่หยาง” อย่างไม่ให้เกียรติ

“แกเป็นใคร ทําไมถึงเรียกชื่อพี่หยางของเรา สมองแกมีปัญหาเหรอ?”

จินเฟิงตะโกนใส่เจี่ยนอีหลิง

ถ้าเธออยากที่จะมีชีวิตอยู่ อย่าทําให้พวกเขาโกรธ!

อันหยางหยุดอยู่ที่เดิม แล้วค่อยๆหันกลับมา มองไปยังบุคคลที่มองไม่ออกว่าหน้าตาเป็นยังไง ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูบ้าน

เสียงนั้น ร่างกายและดวงตานั้นล้วนคุ้นเคยกันดี

ใช่แล้ว นั่นบอสของเขา เป็นบอสของเขาจริงๆ!

แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน แต่เขาสามารถมั่นใจได้ว่าคนคนนี้คือคนที่เขากําลังตามหาในหมู่บ้านจินฮุ่ย!

อันหยางวิ่งตรงไปที่เจี่ยนอีหลิง

สังเกตเธออย่างใกล้ชิด

ดวงตาเขาลุกโชนและตื่นเต้น

ในที่สุดเขาก็แน่ใจว่านี่เป็นบอสของเขา

“บอส! ” เป็นเธอจริงๆ! เธอกลับมาแล้ว! อันหยางเกือบจะร้องไห้

มันสองปีแล้ว!

ว่าไงนะ? บอสเหรอ?

เมื่ออันหยางเรียกชื่อนี้ทําให้ทุกคนตกตะลึง

จินเฟิง ญาติผู้พี่ ลูกน้องของอันหยางและคนที่ตัวเองพามาด้วยต่างสงสัยว่าหูของตัวเองฟังผิดไปเหรอ

พี่หยางเรียกสาวน้อยคนนั้นว่าบอส?

นี่…มันไม่ถูกต้องใช่ไหม?

จินจินเองก็ตะลึงงัน เธอไม่รู้ว่าผู้ชายร่างผอมสูงคนนี้คือใคร แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว รวมทั้งท่าทีของจินเฟิงและพี่เปียวที่มีต่อเขา ดูก็รู้ว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา

แต่แล้วคนๆนี้ก็เรียกหญิงสาวว่าที่เธอช่วยชีวิตไว้ว่า “บอส”?

นี่…คนที่เธอช่วยไว้มีตัวตนที่น่าอัศจรรย์อะไรกันแน่?

“บอส ทําไมพี่ถึงเป็นแบบนี้?” อันหยางแทบช็อกเมื่อเห็นบาดแผลบนร่างกายของเจี่ยนอีหลิง เมื่อเขาได้รับแจ้งจากตระกูลเจี่ยน เขาได้ยินว่าเจี่ยนอีหลิงได้รับบาดเจ็บ

แต่พอได้เจอจริงๆก็ยังปวดใจอยู่เลย

“ไม่เป็นไร แผลที่ผิวหนัง” เจี่ยนอีหลิงปลอบใจอันหยาง

“อะไรไม่เป็นไร รีบเข้าไปนอนในห้อง ไม่ง่ายเลยที่จะกลับมาเหมือนเดิม ต้องพักผ่อนให้มาก! ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว” อันหยางพยุงเจี่ยนอีหลิงเข้าไปอย่างกังวล เจี่ยนอีหลิงไม่ได้กลับไปที่ห้องทันที เธอชี้ไปที่จินเฟิงที่อยู่ตรงหน้า

“ชายคนนี้ต้องการลักพาตัวฉัน และรังแกคนที่ช่วยฉันด้วย”