เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1123-1124

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1123 จินเฟิงไร้ยางอาย 2

“อย่าแม้แต่จะคิด” จินจินห้าม “จินเฟิง ฉันจะบอกให้นายรู้ว่าต่อให้ไกลแค่ไหน ฉันกับจางหยุนก็จะเป็นคนไปช่วยชีวิตผู้หญิงคนนั้นเอง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาของนายที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้!” “ดี ดี! ฉันเตือนเธอแล้วแต่เธอไม่ฟัง ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาโทษถ้าฉันต้องลงมือ!

จินเฟิงผลักจินจินและจางหยุนที่ขวางอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วยออกไป แล้ววิ่งเข้าไปในห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว

ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง

จินจินและจางหยุนไม่สามารถเทียบกับจินเฟิงได้

จินเฟิงเป็นลูกครึ่ง แต่ความแข็งแกร่งของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก

เขาต่อสู้กับผู้คนมาตั้งแต่เด็ก ทักษะการใช้มือและเท้าของเขาแข็งแกร่งกว่าผู้ชายทั่วไปมาก

เจี่ยนอีหลิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วยได้ยินเสียงดังที่ประตู

จินเฟิงรีบวิ่งตรงไปที่หน้าเตียงทันที

เมื่อรู้ถึงเจตนาของจินเฟิง จินจินก็พุ่งเข้าไปคว้าตัวจินเฟิงไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย

“เจ้าคนบ้า! หยุดเดี๋ยวนี้! เขาต้องการเงินและกําลังจะลักพาตัว!”

“ออกไป! ยัยเด็กขยะ ยังไงก็ช่วยเธอไม่ได้หรอก อย่ามาถ่วงเวลาฉัน”

จินเฟิงสะบัดจินจินออกอย่างแรง

จินจินยืนกรานว่าจะไม่ปล่อยมือ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง นี่เป็นเรื่องของหลักการเธอ!

จินเฟิงยกเท้าขึ้นถีบจินจินอย่างโหดเหี้ยม “ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ถ้าเธอไม่ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่าจินจินถูกจินเฟิงถีบจนล้มลงกับพื้น

เมื่อจางหยุนเห็นดังนั้นก็พุ่งเข้าไปห้ามจินเฟิง

สําหรับจินเฟิงแล้ว ไม่ว่าจะเป็นจางหยุนหรือจินจินในสายตาของเขามีเพียงคนบนเตียงผู้ป่วยเท่านั้นที่สามารถสร้างผลประโยชน์มหาศาลให้กับเขาได้

จินเฟิงถีบจินจินและจางหยุนจนพวกเธอล้มลงกับพื้น

ทันใดนั้นเข็มฉีดยาก็แทงไปที่ข้อมือเขา

“อ๊าาา! ”

จินเฟิงส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวช และหันกลับไปมองว่านั่นคือหญิงอัปลักษณ์ที่อยู่บนเตียง เจี่ยนอีหลิงหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋า ฝาปากกาถูกถอดออก ปลายปากกาถูกหมุน มีเข็มยาวยื่นออกมาจากปากกา และเจาะเข้าไปในมือของจินเฟิงอย่างแรง

จินเฟิงพูดอย่างโหดเหี้ยม “ยัยเด็กเวร แกกล้าแทงฉัน ดี ตอนนี้แทงฉันแล้ว รอเสียเงินได้เลย! *

จินเฟิงไม่ได้ขยับหนีเจี่ยนอีหลิง เพราะเขายังคงรอให้ตระกูลของเจี่ยนอีหลิงมอบเงินให้กับเขา

“อ๊ะ! ยัยเด็กเวร จินเฟิงสาปแช่ง”อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าแตะต้องเธอ! ”

หลังจากที่จินเฟิงสาปแช่งสองสามคํา เขาก็พบว่าตําแหน่งที่เขาถูกแทงนั้นชา

อาการชาแผ่ซ่านจากแขนไปยังร่างกาย

ไม่นานนักร่างกายของเขาก็หมดเรี่ยวแรง

เจี่ยนอีหลิงจ้องไปที่จินเฟิงอย่างเย็นชา ถึงแม้จะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าเดิมของเธอที่อยู่หลังรอยแผลเป็นนั้นได้ แต่สายตาของเธอนั้นเย็นชา แตกต่างไปจากเสียงที่นุ่มนวลและน่ารักอย่างสิ้นเชิง

เจี่ยนอีหลิงเก็บปากกาอย่างใจเย็น

จินจินกับจางหยุนมองเจี่ยนอีหลิงด้วยความประหลาดใจ

“เขา…เขาเป็นแบบนี้…อันตรายถึงชีวิตไหม?” จินจินถามเจี่ยนอีหลิง

เธอไม่ได้รู้สึกสงสารพี่ชายที่ไม่มีความเป็นมนุษย์ แต่เธอไม่อยากมีปัญหา

“ไม่ใช่ มันคือยาสลบ สักพักเขาจะตื่นขึ้น” เจี่ยนอีหลิงอธิบาย

“งั้นก็ดีแล้ว” ก้อนหินในใจของจินจินหล่นลงมา

“ท่าไมเธอถึงมี…ของแบบนี้อยู่กับตัว?” จางหยุนสงสัยเล็กน้อย

“ป้องกันตัวเอง”

จางหยุนพยักหน้า “ก็ดี เมื่ออยู่ข้างนอกผู้หญิงก็ควรระวังตัวให้มาก จินจินมองไปที่ผู้ชายที่ล้มลงกับพื้น “เราจะทํายังไงกันดี?”

“อย่าไปสนใจเขาเลย ฉันจะไปหาคนมาพาเราออกจากโรงพยาบาล”

กระดูกร้าวต้องบํารุง การเข้าเฝือกไม่มีประโยชน์ และไม่จําเป็นต้องรักษาในโรงพยาบาล “เอาล่ะ ไปกันเถอะ ”

จินจินและจางหยุนยกรถเข็นและนําเจี่ยนอีหลิงออกจากโรงพยาบาล

เมื่อจินเฟิงตื่นขึ้นมา ผู้หญิงทั้งสามคนก็จากไปอย่างไร้ร่องรอย

จินเฟิงสบถออกมาใส่ห้องที่ว่างเปล่า “นังแพศยาสามคนนี้!

บทที่ 1124 นี่คือคนที่พวกเขาไม่สามารถยั่วยุได้

เขาไม่มีทางคิดแบบนี้ได้ เงินที่ตระกูลจินของพวกเขาได้รับมา เขาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอย่างแน่นอน

จินเฟิงออกจากโรงพยาบาลและกําลังจะไปพบใครบางคนที่บ้านของจินจิน แต่ถูกกลุ่มที่มาถึงก่อนหน้านี้ขัดขวางและคว้าโทรศัพท์ไว้

“อ้าว นี่ไม่ใช่พี่เฟิงหรอกเหรอ? นายจะไปไหน?”

จินเฟิงรู้สึกใจเต้นแรง เขาเอาแต่ตามหาผู้หญิงแพศยา จนลืมไปว่าเขากําลังถูกไล่ล่า

“พี่เปียว ผมสามารถคืนเงินให้พี่ได้แน่นอน ”

จินเฟิงที่เพิ่งจะหยิ่งผยองต่อหน้าจินจินและจางหยุน ก็ชี้ชวนทันที

“แน่ใจเหรอ? นายแน่ใจใช่ไหม? ตอนนี้นายมีเงินจ่ายแล้วหรือยัง? ฉันเชื่อนายอีกครั้ง!

“พี่เปียว อย่า อย่า ครั้งนี้ผมคืนได้จริงๆ”

ทันทีที่จินเฟิงพูดจบ ชายที่ถูกเรียกว่าพี่เปียวก็เตะเข้าที่หน้าอกของจินเฟิงอย่างแรง

“แกคิดว่าฉันโง่หรือไง? ฉันจะเชื่อเรื่องโกหกของแกอีกเหรอ? ถ้าแกไม่สามารถจ่ายได้ในวันนี้ปีนี้ฉันจะทําให้แกต้องไปนอนในโรงพยาบาล”

“ไม่ ไม่ใช่ ครั้งนี้เป็นเรื่องจริง ฉันและน้องสาวช่วยหญิงสาวอัปลักษณ์คนหนึ่งกลับมาได้ ตระกูลของหญิงอัปลักษณ์คนนั้นรวยมาก! พี่ชายของเธอเพิ่งโอนเงินให้ผ่านทางโทรศัพท์น้องสาวฉันหนึ่งแสนหยวนในช่วงพริบตา!”

“อัปลักษณ์?” พี่เปียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แกหมายถึงสาวน้อยที่มีรอยขีดข่วนจนมองไม่เห็นแม้แต่ใบหน้ายังงั้นเหรอ?”

“ใช่ใช่ใช่ นั่นเธอ! พี่เปียวเจอเธอเหรอ?”

“ฉันเคยเห็น เมื่อบ่ายวันนี้ตอนที่ไปตามหานายที่บ้าน นายบอกว่าครอบครัวเธอรวยมากงั้นเหรอ?”

“ใช่ เธอสามารถใช้จ่ายหนึ่งแสนหยวนได้เพียงปลายนิ้วสัมผัสในไม่กี่นาที น้องสาวของฉันช่วยเธอไว้ และถ้าพวกเราต้องการเงินสําหรับการช่วยชีวิตก็คงไม่มากเกินไปใช่ไหม?”

“สิ่งที่นายพูดดูเหมือนจะมีเหตุผล ”

“พี่เปียว ถ้าพี่ไม่เชื่อ พี่ตามผมไปที่บ้านเราตอนนี้ เราเจอหญิงอัปลักษณ์นั่นแล้ว พวกเราต้องเผชิญหน้ากับตัวประกัน ”

“จินเฟิง ฉันบอกได้เลยว่าถ้านายโกหกฉันอีก จุดจบของนายจะเลวร้ายยิ่งกว่าตอนนี้ ” “ผมไม่กล้า ผมไม่กล้า ตอนนี้ผมอยู่ในมือของพี่เปียว แล้วผมจะกล้าโกหกพี่ได้ยังไง! ” พี่เปียวครุ่นคิดสักพักจึงตัดสินใจลอง “โอเค ไปที่บ้านนาย! ”

จินเฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากรอดพ้นจากภัยพิบัติได้ชั่วคราว

จากนั้นในหัวก็ครุ่นคิดถึงวิธีที่จะทําให้จินจินไม่มาขวางทางเขาหลังจากกลับมาถึงบ้านจินเฟิงถูกพี่เปียวพาขึ้นรถของพวกเขาไปที่หมู่บ้านจินสุ่ยอีกครั้ง

เมื่อเข้าไปในหมู่บ้านเขาเห็นรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดําจอดอยู่เป็นแถวที่ทางเข้าหมู่บ้านป้ายทะเบียนรถคันแรกคือ 8888

“นั่นรถของพี่หยางไม่ใช่เหรอ? เขามาที่นี่ได้ยังไง?”

ไม่มีใครไม่รู้จักพี่หยางในละแวกนี้

พวกเขาเป็นแค่นักเลง ส่วนพี่หยางเป็นพี่ชายใหญ่ทางตะวันตกเฉียงใต้

เมื่อสองปีก่อน บอสที่ได้รับการยอมรับในจีนตะวันตกเฉียงใต้คือผู้อาวุโสกัว เมื่อสองปีก่อนเหล่ากัวประกาศเกษียณและมอบตําแหน่งนี้ให้กับหลานชายเพียงคนเดียวของตัวเอง

พวกเขารู้จักรถของพี่หยาง

“คงมีเรื่องอะไรใช่ไหม?” ลูกน้องของพี่เปียวเดา

“หมู่บ้านบนภูเขาที่พังทลายแห่งนี้ มีอะไรที่ทําให้พี่หยางต้องมาด้วยตัวเองงั้นเหรอ?” พี่เปียวรู้สึกแปลกๆ

“ตราบใดที่เขาไม่ได้มาหาเรา” น้องชายกล่าว

“นายคิดดีแล้วเหรอ ถ้าเป็นนาย พี่หยางจะมาเองไหม?” พี่เปียวกลอกตาใส่น้องชาย และตาม ลูกน้องอีกคนเพื่อกําชับให้ขับรถ “ขับรถไปด้านข้างหน่อย แล้วอยู่ห่างๆ”

ถ้าไปชนรถของพี่หยาง ปัญหาจะไม่ใช่เรื่องเสียเงิน

นี่เป็นคนที่พวกเขาไม่สามารถยั่วยุได้