เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1109-1110

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1109 ขอแต่งงานก่อน

“ยังไม่จบ” เจี่ยนอีหลิงพูด

“เรื่องต่อจากนี้ ปล่อยให้อารองของเธอจัดการเอง เธอไม่ต้องเหนื่อยแล้ว” ท่านผู้เฒ่าจ่ายทนไม่ได้ที่เด็กหญิงตัวน้อยจะต้องทํางานหนักขึ้น เขาได้ยินหลานชายของตัวเองกล่าวว่าอีหลิงใช้เวลาสองปีสําหรับเรื่องนี้

การค้นหาบุคคลได้อย่างแม่นย่า เกิดจากการใช้เวลาและหยาดเหงื่อของอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงพูดว่า “อาเซิ่งดีกับฉัน”

“ดี ดี ดีทุกอย่าง ” ท่านผู้เฒ่าจ่ายมีความสุขมากจริงๆ “เธออยากได้รางวัลอะไรบอกปู่มาเลย”

“ฉันอยากมีลูกกับอาเซิ่ง” เจี่ยนอีหลิงบอกความปรารถนาของตัวเอง

ท่านผู้เฒ่าจ๋ายอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลานสะใภ้จะพูดแบบนี้

หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดังลั่น

“หลานสะใภ้ที่รักของปู่ ช่างมีความคิดเหมือนกับปู่จริงๆ!”

ท่านผู้เฒ่าจ่ายมีความสุขมาก

ช่างเป็นเด็กทารกที่น่ารักมาก! เป็นของขวัญที่ดีจริงๆ!

ท่านผู้เฒ่าจ่ายได้คิดถึงความน่ารักของของหลานชายตัวน้อยแล้ว

แค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านผู้เฒ่าจ่ายก็แทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะให้ลูกสะใภ้มีหลาน เขาคิดในใจในทันที

จากนั้นท่านผู้เฒ่าจ่ายก็จ้องไปที่จ่ายหวินเชิ่ง “ได้ยินอะไรไหม รีบเข้า ตอบสนองความปรารถนาของหลานสะใภ้ที่รักของปู่”

จ่ายหวินเชิงหลับตาลง “ผมต้องท่าสิ่งหนึ่งก่อน”

“มีอะไรอีก? อะไรสําคัญกว่าการเติมเต็มความปรารถนาของเสี่ยวหลิง?” ท่านผู้เฒ่าจ่ายเกือบจะโกรธจ่ายหวินเชิ่ง

สาวน้อยพูดถึงเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่เขาก็ยังกล้าปฏิเสธ

โชคดีที่เสี่ยวหลิงหลานรักของเขาไม่คิดอะไรมาก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ไม่เลิกกับเขาไปแล้วเหรอ?

สาวน้อยคนนี้ไร้ยางอายงั้นเหรอ?

“ขอแต่งงาน” จ่ายหวินเชิ่งจ้องมองที่เจี่ยนอีหลิง

“ได้โปรด… ขอแต่งงานเหรอ? “ท่านผู้เฒ่าจ่ายอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า”นี่หลาน หลานกําลังจะแต่งงานกับเสี่ยวหลิงงั้นหรือ?”

“อือ”

“โอ้ ปู่เข้าใจหลานผิดไป รีบขอเร็วเข้า” ท่านผู้เฒ่าจ่ายตื่นเต้น จนแทบจะกระโดด จ่ายหวินเชิ่งหันไปหาเจี่ยนอีหลิงและพูดว่า “ก่อนที่จะมีลูก ฉันต้องการให้เราแต่งงานกันก่อน” เจี่ยนอีหลิงรู้สึกอายเล็กน้อย “อือ…อือ…”

เมื่อเรื่องขอแต่งงานของจ่ายหวินเชิ่งแพร่สะพัดออกไป ทุกคนก็นั่งไม่ติด

ผู้คนรอบๆจ่ายหวินเชิ่งตื่นเต้นมาก

แม้ว่าทั้งคู่จะหมั้นหมายกันมานานแล้ว แต่การหมั้นนั้นไม่ใช่การแต่งงาน หากไม่มีใบรับรองไม่ได้จัดงานแต่งงานก็ย่อมมีความแตกต่างเสมอ

ตระกูลเจียนรู้สึกไม่สบายใจ

ในอีกไม่กี่เดือนเสี่ยวหลิงจะอายุสิบเก้าปีเท่านั้น!

ยังเร็วเกินไปที่จะแต่งงาน ทําไมเธอถึงแต่งงานเร็วจัง?

“ฉันไม่ต้องการที่จะยอมรับ” เวินน่วนกัดริมฝีปากเธอรู้สึกอึดอัด

เวินน่วนบอกว่าเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เห็นด้วย

เธอทําได้เพียงแค่แสดงความไม่พอใจต่อหน้าสามีและลูกชายของตัวเอง แต่ไม่สามารถที่จะขัดขวางได้

เวินน่วนทําได้แค่ขอความช่วยเหลือนายหญิงผู้เฒ่า “แม่คะ แม่น่าจะไปคุยกับเสี่ยวหลิง” นายหญิงผู้เฒ่าเหลือบมองเงินน่วม “ตัวเองเป็นแม่ทําไมไม่ไปเอง มาหาฉันทําไม? ”

นายหญิงผู้เฒ่ารู้เหตุผลและจงใจทําให้เงินน่วนอับอาย

“แม่…” เวินน่วนอ้อนวอนขอความเมตตา

“เธอคิดว่าหญิงชราอย่างฉันเต็มใจไหม ฉันคุยกับชายชราแล้ว อย่างน้อยก็ต้องอายุยี่สิบห้า” สีหน้าของย่าเจี่ยนเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

“แล้วแม่จะไปเกลี้ยกล่อมเสี่ยวหลิงไหม?” ทันใดนั้นเป็นน่วนก็ตาสว่างขึ้นและรู้สึกว่าเธอมีความหวังแล้ว

บทที่ 1110 รอเธอกลับมา

“ไม่ไป” ย่าเจี่ยนปฏิเสธ “เสี่ยวหลิงสัญญากับฉันว่าจะให้กําเนิดเหลนชายให้ฉัน”
เจี่ยน

เจี่ยนอีหลิงเตรียมการล่วงหน้าสําหรับปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยน

เจี่ยนอีหลิงหวังว่าการตัดสินใจของตัวเองจะได้รับความเข้าใจและสนับสนุนจากปู่เจี่ยนและย่า

อันที่จริงย่าเจี่ยนคิดไว้นานแล้ว หลังจากเหตุการณ์โรคหลอดเลือดสมองครั้งก่อน เธอรู้ว่าเวลาของหญิงชราคนนี้เหลืออีกไม่มากแล้ว

การได้เห็นหลานสาวตัวน้อยสุดที่รักของเธอในช่วงเวลาจํากัดได้มีบ้านและมีครอบครัว เป็นความปรารถนาสุดท้ายในชีวิตของเธอ

“แม่คะ ท่าไมแม่ถึงหักหลังเราแบบนี้?”

แม่คือจุดแข็งของตระกูล

“แม่รู้ แม่ไม่ควรหักหลังพวกเราง่ายๆ หลานรักไม่ควรแต่งงานเร็วนัก แต่เธอลองคิดดูสิหลานรักตัวเล็กๆนุ่มนิ่มในอ้อมแขนของแม่” ย่าเจี่ยนพูดขณะนึกภาพหลานชายหน้าตาน่ารักในอนาคตไว้ในใจ

เวินน่วนดูเศร้าและเสียใจ “แต่เสี่ยวหลิง…เสี่ยวหลิง…เธอจะไม่กลับมาอีกหลังจากแต่งงาน” “ตอนนี้เธอก็ไม่ได้กลับมาบ่อยนัก หลังจากเธออายุสิบแปดปี ก็ไม่ค่อยได้กลับมาตระกูลเจี่ยนเลย ต่อให้เธอแต่งงานแล้วก็คงไม่มีผลกระทบอะไรมาก” ย่าเจี่ยนถอนหายใจ ไม่ว่าพวกเขาจะต้องการยอมรับหรือไม่ก็ตาม แต่นี่เป็นเรื่องจริง

เวินน่วนก้มหน้าลง

เจียนชูฉิงกอดเงินน่วนไว้ในอ้อมแขนแล้วตบหลังเบาๆเพื่อความสบายใจ เวินน่วนพูดเสียงอู้อี้ “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่สน ฉันจะอุ้มหลานชายของฉันด้วย”

เจี่ยนอี้เฉินนั่งอยู่บนโซฟาที่บ้าน มีผู้ชายสามคนนั่งอยู่ เจี่ยนอี้เฉิน เจี่ยนหมู่เจี๋ยและหยูซี หยูซีค่อนข้างยุ่ง เขายื่นทิชชู่ให้เจี่ยนหยู่เจี๋ยเพื่อปลอบโยนเขา และต้องทะเลาะกับเจี่ยนอี้เฉินสักพัก

ตอนนี้ทั้งสองคนอารมณ์ไม่ดี เพราะจ่ายหวินเชิ่งกําลังเตรียมที่จะขอเจี่ยนอีหลิงแต่งงาน

“ฉันว่านายสองคนควรไปหาอี้เหิงเพื่อสู้กันกันดีไหม?” หยูซีแนะนํา

ต่อให้เศร้าแค่ไหนก็ไม่มีทางท่าแบบนั้น

“การต่อสู้กับพี่ชายอี้เหิงไม่สามารถแก้ปัญหาได้ สู้ไปหาจ่ายหวินเชิ่งสู้ดีกว่า”เจี่ยนหยู่เจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ก็ได้ ฉันได้ยินมาว่าขอเพียงร่างกายเจ็บปวดมากพอ หัวใจก็จะไม่เจ็บขนาดนั้น” หยูซีพูด “นายไปเรียนความเข้าใจผิดนี้มาจากไหนหัะ?” เจี่ยนหยู่เจี๋ยคิดว่าตัวเองหดหู่มากขนาดนี้ ยังมีอารมณ์จะเล่นมุกตลกอยู่อีก หรือว่าเขาไม่ใช่เพื่อนร่วมทีมที่ดีมาหลายปีแล้ว?

“ไม่สําคัญหรอกว่าจะมาจากไหน” หยูซีตบไหล่เจี่ยนหมู่เจี๋ย “น้องชายหวู่เจี๋ยยอมรับความจริงเถอะ ไม่ช้าก็เร็วน้องสาวก็ต้องกลายเป็นนายหญิงตระกูลจ่าย”

“ไม่ช้าก็เร็วก็จริง แต่เช้าและเย็นยังคงแตกต่างกัน!” เจี่ยนอี้เฉินโต้กลับเสียงดัง “โอเค โอเค ฉันรู้ว่านายเศร้า” หยูซีปลอบเจี่ยนอี้เฉินแต่ในใจกลับแอบหัวเราะ

จ่ายหวินเชิงกําลังเตรียมการขอแต่งงาน

เจี่ยนอีหลิงเตรียมงานบางอย่างในมือให้พร้อมก่อนกําหนด

วันเสาร์เจี่ยนอีหลิงบินกลับหลัวไห่เซินเพื่อทําการผ่าตัด

ก่อนจากกันจ่ายหวินเชิ่งพูดกับเจี่ยนอีหลิงอย่างลึกลับว่า “ฉันจะเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้เธอเมื่อเธอกลับมา””

“อือ” เจี่ยนอีหลิงพยักหน้า ราวกับว่าเธอรู้ว่าจ่ายหวินเชิ่งเตรียมอะไรไว้ให้เธอ

หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าขาวเนียนแดงระเรื่อเล็กน้อย

จ่ายหวินเชิงก้มหน้าลง และจูบเบาๆบนหน้าผากของเจี่ยนอีหลิง

“กลับมาเร็วๆ ฉันคิดถึงเธอ”

“อือ……”

หลังจากอ่าลากันสั้นๆ เจี่ยนอีหลิงก็หันไปขึ้นเครื่อง