เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 1103-1104

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1103 คุณยังไม่รู้จักฉันมากพอ

“ส่วนพวกตํารวจที่ซุ่มอยู่ในบาร์…” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างชั่วร้าย “มีตัวประกันอย่างเธออยู่ในมือ พวกเขาจะหาอะไรฉันได้?”

ด้วยระยะห่างของพวกเขาในตอนนี้ มันง่ายมากที่เขาจะจัดการกับสาวน้อยตัวเล็กๆ ที่ไร้กําลังชายคนนั้นพูดกับเจี่ยนอีหลิง “เป็นเด็กดี อย่าให้ฉันต้องทําร้ายเธอ ฉันไม่อยากให้อาเชิ่งเสียใจ”

ชายคนนี้ใช้มือข้างหนึ่งหนุนศีรษะอย่างมั่นใจ

ถ้าเขาไม่มั่นใจจริงๆ วันนี้เขาคงจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเจี่ยนอีหลิงและบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ

สาวน้อยคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ สมแล้วที่เป็นผู้หญิงที่จ่ายหวินเชิ่งชอบ น่าเสียดายที่อ่อนหัดเกินไป มีสมองเสียเปล่า แค่มีจุดเสี่ยงน้อยกว่า คิดว่าการหาตํารวจมาช่วยสักสองสามคนก็จะชนะแล้ว ประสบการณ์ทางสังคมด้านนี้ยังน้อยเกินไป

“คุณรู้หลักการ jammer รึเปล่า?” เจี่ยนอีหลิงถาม สีหน้าของเธอยังคงเยือกเย็น น้ําเสียงไม่เร่งรีบหรือช้า

หลักการ jammer?

เจี่ยนอีหลิงพูดต่อไป “สแกนจากความถี่ต่ําสุดของช่องสัญญาณไปข้างหน้าถึงระดับไฮเอนด์ด้วยความเร็วที่แน่นอน ความเร็วในการสแกนนี้อาจทําให้เกิดการรบกวนที่ไม่ชัดเจนของสัญญาณ ข้อความที่ได้รับจากอุปกรณ์รับ และอุปกรณ์รับสัญญาณไม่สามารถตรวจจับข้อมูลปกติที่ส่งได้จากสถานีฐาน ดังนั้น อุปกรณ์รับสัญญาณจึงไม่สามารถสร้างการเชื่อมต่อกับสถานีฐานได้” “เธออยากจะสื่อถึงอะไร?” เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้ไม่เข้าใจ อะไรคือหลักการที่เธอพูดถึง มันเกี่ยวข้องกันเหรอ?

เจี่ยนอีหลิงถามอีกครั้งว่า “คุณรู้ไหมว่าบาร์ของคุณเพิ่งเปลี่ยนไฟเมื่อวานนี้?”

แม้ว่าบาร์จะเป็นของเขา แต่เรื่องเล็กๆ อย่างการเปลี่ยนไฟก็ไม่จําเป็นที่จะรายงานให้เขารู้ได้ผู้ชายคนนี้เริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“คุณยังไม่รู้จักฉันมากพอ” เจี่ยนอีหลิงกดไปที่หูฟังบลูทูธข้างหูของตัวเอง “เริ่มได้” Jammer ที่ว่าไม่ได้ปิดกั้นการสื่อสารระหว่างสมาชิกของทีมปฏิบัติการพิเศษตามคําสั่งของเจี่ยนอีหลิง ไฟหน้าบาร์และโคมไฟเล็กๆ บนโต๊ะด้านหน้าเขาก็ระเบิด ตามด้วย ควันสีขาวที่กระจายไปทั่วบาร์

ชายคนนั้นมองไม่เห็นเจี่ยนอีหลิงก่อนการระเบิด เขาและเจี่ยนอีหลิงแยกจากกันโดยโต๊ะกลมเล็กๆ ในบาร์

“ปิดประตู!” ในความสับสนวุ่นวาย ชายคนนั้นตะโกน หวังว่าลูกน้องที่ได้ยินเสียงเขาในควันสีขาวจะสามารถปิดประตูบาร์ได้

โชว์แรกของสาวน้อยคนนี้ทําได้ดีจริงๆ เธอคาดเดาทางของเขาออกเสียด้วย

“อ๊าก!”

“โอ๊ย มันเจ็บ!”

“ใคร! ใครตีฉัน?”

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังออกมาจากควันสีขาว

คราวนี้อะไรอีกล่ะ?

ชายคนนั้นขมวดคิ้วแน่น เพราะมองไม่ชัด เขาจึงไม่กล้าเดินไปรอบๆ

สาวน้อยคนนี้หาตํารวที่มีความสามารถมาได้ดีจริงๆ

หัวหน้าทีมหร่วนได้ยินเสียงกรีดร้องในหูฟัง เขารีบถามทันที “เกิดอะไรขึ้น? ใครบาดเจ็บ? ใครเป็นคนทํา?”

“ไม่รู้เลยหัวหน้า ถึงพวกเราจะใส่แว่นที่อีหลิงให้มา แต่ในสถานการณ์นี้ เรามองเห็นได้แค่โครงร่างชัดเท่านั้น ไม่ได้ลงมือเลย”

“ฉันเห็นเงาคนเคลื่อนไหวเร็วมาก คนๆ นี้กําลังตีคนอยู่”

หัวหน้าทีมหร่วนปฏิเสธ “เป็นไปไม่ได้ เขาจะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง”ยังตีคนอยู่อีกเหรอ? พวกที่ใส่แว่นยังทําไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คนของเรา ถ้าไม่มีแว่นตาแล้วจะทําได้ยังไง?”

หัวหน้าทีมหร่วนและสมาชิกในทีมต่างสงสัยว่าใครกันแน่ที่เคลื่อนไหวอยู่ในควันสีขาว? เขาคล่องแคล่วว่องไวมาก

“หัวหน้า ตอนนี้พวกเราควรทํายังไงดี ควันสีขาวจะหายไปในอีกสิบนาที ผู้ชายที่เคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วในควันขาว…”

บทที่ 1104 รู้สึกสบายใจมาก

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ว่ามาจากไหน ไม่เพียงแต่ทุบตีรปภ. ของบาร์เท่านั้น แต่ยังทุบตีคนของพวกเขาด้วย

ไม่รู้ว่าคนนี้เป็นมิตรหรือศัตรู

“ปล่อยเขาไป จับอีกคนก่อน” หัวหน้าทีมหร่วนสั่งอย่างรวดเร็ว

สมาชิกในทีมรีบดําเนินการอย่างรวดเร็ว และล้อมรอบตําแหน่งของชายที่เป็นเป้าหมายเหตุการณ์นี้เริ่มวุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงกรีดร้องยังคงดําเนินต่อไป มีเสียงตื่นตระหนกจากฝูงชนผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องราวใดๆ

เจี่ยนอีหลิงซ่อนตัวอยู่หลังโซฟาไม่ขยับเขยื้อน ไม่ส่งเสียงหรือวิ่งมั่วซั่ว

ทันใดนั้น มือใหญ่คู่หนึ่งก็ยื่นออกมาจากด้านข้างและคว้าแขนเธอไว้

เจี่ยนอีหลิงตกใจจนร่างกายสั่น

เธอกัดริมฝีปากไม่ส่งเสียง

“ฉันเอง” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ทุ้มลึกและน่าหลงใหล

เจี่ยนอีหลิงคลายความกังวลในทันที

เจี่ยนอีหลิงสวมกอดโดยสัญชาตญาณ

แก้มของเธอแนบชิดกับหน้าอกที่คุ้นเคย และรู้สึกสบายใจอย่างมาก

ทั่วทั้งบาร์เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงโครมครามดังกึกก้องไปทั่ว

เจี่ยนอีหลิงพิงหน้าอกของจ่ายหวินเชิ่ง ราวกับว่าเธอได้ยินแค่เสียงหัวใจที่เต้นอยู่เท่านั้น

“หัวหน้า คนที่เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระกลางควันขาวหายไปแล้ว”

“อีหลิงอยู่ไหน เธอปลอดภัยไหม?” หัวหน้าทีมหร่วนถามอย่างกระวนกระวาย

“ตอนนี้ยังยืนยันไม่ได้ แต่พวกเราจัดการศัตรูส่วนใหญ่ได้แล้ว”

“ไปยืนยันความปลอดภัยของอีหลิง แล้วจับผู้ชายคนนั้น”

สิบนาทีที่เร็วและนานมาก

ควันสีขาวจางหายไป

บาร์ทั้งหมดอยู่ในสภาพรกร้าง

โต๊ะ เก้าอี้ และขวดไวน์กระจัดกระจายอยู่บนพื้น และมีคนหลายคนล้มลงกับพื้น

พนักงานบาร์มากกว่าสิบคนถูกควบคุมโดยทีมปฏิบัติการพิเศษ

เจี่ยนอีหลิงเงยหน้ามองจ่ายหวินเชิ่งที่ไม่รู้ว่าทําไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

“นายมาที่นี่ทําไม?” เจี่ยนอีหลิงถาม

“ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากให้ฉันรู้หรอกเหรอ?” สีหน้าจ่ายหวินเชิ่งดูไร้อารมณ์

“อือ” เธอไม่ได้จงใจสลัดบอดี้การ์ดออกไป “แต่ฉันแค่มาที่บาร์…”

มาที่บาร์ไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ? บอดี้การ์ดต้องรายงานเขาด้วยเหรอ?

แต่เขาก็รีบมา

เวลานี้เขาควรจะจัดการกับพันธมิตรเหอฉีและธุรกิจตระกูลจ่าย

“ช่างมันเถอะ” จ่ายหวินเชิ่งตอบ

สายตาของจ่ายหวินเชิ่งมองไปยังด้านหนึ่ง ชายวัยกลางคนที่เขารู้จักยืนอยู่ไม่ไกลนัก

“คุณมาที่นี่ทําไม?” จ่ายหวินเชิ่งถามชายคนนั้น

ชายคนนั้นเห็นจ่ายหวินเชิ่งก็หัวเราะ “อาเชิ่ง ไม่เจอกันนานเลยนะ”

เขายิ้มอย่างใจดีและทักทายอย่างอบอุ่น ราวกับว่าเขาไม่ใช่คนที่เพิ่งบอกเจี่ยนอีหลิงไปว่าตัวเองเป็นคนที่ฆ่าพ่อของจ่ายหวินเชิ่ง

จ่ายหวินเชิงก้มหน้ามองเจี่ยนอีหลิงในอ้อมแขนของตัวเอง

เจี่ยนอีหลิงก็ก้มหน้าลง เธอยังไม่รู้เลยว่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้เขาฟังยังไง

เจี่ยนอีหลิงไม่ค่อยมีท่าทางรู้สึกผิดแบบนี้

เธอโกหกไม่เก่ง ดังนั้น เมื่อเธอก้มหน้าลงจ่ายหวินเชิ่งก็รู้ว่าเธอปิดบังบางอย่างจากเขา

“มิสเตอร์มู่มาที่เมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไหร่?” จ่ายหวินเชิ่งถามชายคนนั้นต่อไป

นามสกุลของชายคนนั้นคือ มู่ เป็นเพื่อนของแม่เขา เมื่อตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ และเขารู้จักพ่อกับอารอง

เขามักจะมาเยี่ยมจ่ายหวินเชิ่งตอนที่ยังเด็ก

ไม่ได้เจอกันมาหลายปี ชายคนนี้ก็ไม่ต่างจากตอนที่เขายังเด็กมากนัก

“เพิ่งมาถึงเมืองหลวงได้แค่สองวัน อีกไม่กี่วันฉันว่าจะไปเยี่ยมปู่ของนายที่ตระกูลจ่าย” ชายวัยกลางคนยังคงยิ้มอยู่ ไม่มีความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย

ชายคนนั้นมองไปที่เจี่ยนอีหลิงในอ้อมแขนของจ่ายหวินเชิ่งและเยาะเย้ยในใจ ที่แท้สาวน้อยคนนี้ก็ชอบจ่ายหวินเชิ่งมากจริงๆ