เทพอสูรสยบโลกา - ตอนที่ 714

ตอนที่ 714 ชายหนุ่มผู้ตื่นจากนิทรา

บ้านใกล้เรือนเคียงในระแวกโดยรอบเงียบเชียบ มิใช่เพราะมิมีผู้อยู่อาศัย มันมีมากเลยทีเดียวเชียวล่ะ ผู้คนเดินพลุกพล่านสวนกันไปมาทว่าพวกมันแทบมิเปร่งวาจามิสนทนาใช้เสียง ใช้เพียงการกระซิบกระซาบสื่อสารกันบางเบา

ภายในเมืองมีได้การวางกําลังทหารทุกตําแหน่งไม่ว่าจะตรอกเล็ก ถนนใหญ่ หน้าร้านคาหรืออาคารที่พักอาศัยทุกหลังล้วนมีทหารประจําการยืนควบคุมอยู่อย่างน้อยหนึ่งนาย ยังไม่นับเหล่าทหารลาดตระเวนที่เดินตรวจตรากันให้ควัก นี่เป็นสถานการณ์ปกติที่ต้องเพิ่มระดับการรักษาความปลอดภัยภายในเมืองเมื่อเผชิญกับการสงครามเพื่อมิให้เกิดความวุ่นวายชุลมุน ทว่า…เมื่อมองไปยังบริเวณหอโอสถ…มองเผินๆคิดว่านําศูนย์บัญชาการมาตั้งไว้ที่นี่เลยทีเดียวเชียว

เหล่าทหารนักรบผู้แต่งองค์ทรงเครื่องพร้อมต่อสู้ทุกเวลายืนเรียบเรียงเป็นแถวตามแนวกําแพงของหอโอสถแทบไม่มีช่องว่าง ด้านหน้าหอโอสถมีที่พักชั่วคราวถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นที่พักอาศัยแก่เหล่าพ่อครัวแม่ครัวและผู้รับใช้ ด้านบนท้องฟ้าในเส้นทางเดียวกับพื้นดินก็มีทหารองครักษ์ที่ถูกส่งตัวมาจากราชวัง

การคุ้มกันที่รัดกุมแน่นหนาอย่างถึงที่สุดที่แม้แต่มดสักตัวก็ยากจะเล็ดรอดฝ่าสายตาของนักรบหลายร้อยนายเข้าไปได้นี้ จัดวางขึ้นเพียงเพื่อคุ้มกันบุคคลเพียงสี่คนที่อาศัยอยู่ในหอโอสถ

หนึ่งคืออดีตราชาองค์ก่อนของเผ่าพันธุ์ปีศาจทั้งปวง ผู้ซึ่งบัดนี้ผันตัวมาศึกษาวิชาการแพทย์รับตําแหน่งผู้ควบคุมหอโอสถ รายที่สองคือธิดาเพียงองค์เดียวขององค์จักรพรรดิปีศาจองค์ปัจจุบัน ส่วนรายที่สามจะเรียกว่า ผู้ได้รับการปกป้องก็มิเชิงสักทีเดียวเพราะมันเองเป็นผู้นําเหล่าองครักษ์ทั้งปวง เป็นบิดาของแม่ทัพใหญ่จื่อหมิง มันมีนามว่าจ๋อเจียง

ส่วนรายสุดท้าย…มันมิได้มียศถาบรรดาศักดิ์อันใดมิสามารถเทียบเคียงได้กับผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสาม ไม่สามารถเทียบได้กับทหารเลวหรือบางทีชาวบ้านธรรมดายังสูงศักดิ์ยิ่งกว่า มันผู้นี้เป็นชายปริศนาที่ถูกพบตัวในสภาพบาดเจ็บสาหัสนอนรอความตายอยู่ในป่าอสูรป่ารกทึบที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูรดุร้าย

หอโอสถใหญ่โตมโหฬารหลังนี้ก็มีเพียงสี่คนนี้แลที่อาศัยอยู่ภายใน

ฟัง

ห้องเล็กห้องหนึ่งภายในชั้นแรกของหอโอสถ เสียงหายใจแห่งความสุขเด็กสาวธิดาอันเป็นที่รักของจักพรรดิปีศาจกําลังอยู่ในห้วงนิทรานอนหลับสนิทอยู่บนพื้นไม้ที่ไม่มีแม้แต่ฟูกหรือหมอนและผ้าห่ม มิใช่ว่าหอโอสถแห่งนี้ขาดแคลนไม่มีแม้แต่สิ่งของอํานวยความสะดวกเหล่านั้นแต่อย่างใด ภายในห้องนี้ก็ยังมีเตียงอันนุ่มสบาย และหมอนยัดนุ่นอยู่เช่นกันแต่นั่นมิใช่ของนาง

บนเตียงนั้นมีร่างของหนุ่มผู้อาภัพที่ร่างกายถูกพันด้วยผ้าพันแผลไปทั่วทั้งตัวราวมัมมี่ ข้างเตียงอันแสนสบายมีชายชราผู้ที่หลายคนเรียกแทนตนมันด้วยสมญานามเทพโอสถกําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เฝ้าผู้ป่วยอยู่ทั้งราตรี คืนที่ผ่านมามือของมันไม่ว่างเว้นขยับซ้ายโยกขวาเย็บผิวหนังต่อกระดูกรักษากล้ามเนื้อเรื่องเส้นเอ็นให้แก่ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสุดความสามารถ ในที่สุดความพยายามของมันก็สําฤทธิ์ผล…การรักษาของมันเป็นไปอย่างราบรื่นไม่พบข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย ส่งผลให้บุรุษหนุ่มน้อยรายนี้พ้นขีดอันตรายทั้งอวัยวะภายในและบาดแผลภายนอกได้รับการรักษาเย็บกลับเข้าที่เข้าที่ทางเป็นที่เรียบร้อย จะเหลือก็เพียงแค่ให้บาดแผลภายนอกและในของมันสมานเข้าหากันดังเดิม กลับสู่สภาวะร่างกายอันเป็นปกติตามธรรมชาติ ตอนนี้หน้าที่สําหรับเทพโอสถรายนี้ก็เหลือเพียงเฝ้าดูอาการคอยเช็ดคราบเลือดประคองการรักษาทําความสะอาดร่างกายให้แก่คนไข้รอคอยให้มันได้สติกลับคืนมาก็เท่านั้น

หลังจากเฝ้าดูอาการมาค่อนคืน เฒ่าเทพโอสถบัดนี้ก็เริ่มท้องหิวขึ้นมาบ้างแล้ว ตั้งแต่เย็นวานมันลงมือรักษาด้วยตนเองใช้ทั้งพลังกายและพลังยุทธรักษาเจ้าหนุ่มนี่ไปไม่น้อย มันเท้าสองมือยันหัวเข่าพยุงร่างของตนที่โซเซเล็กน้อยจากการนั่งเป็นเวลานาน หลังจากยืนได้อย่างทุลักทุเลมันก็ก้มลงหอบเอาผ้าพันแผลเก่าและอุ ปกรณ์ทางการแพทย์ที่กองพะเนินอยู่ข้างเตียงทําความสะอาดห้องเล็กจนสะอาดเอี่ยมเหมือนใหม่ ก่อนจะจาก มามันมิลืมหาผ้าห่มให้แก่หลานสาวของตนที่นอนเฝ้าอยู่ทั้งคืน

“ฝ่าบาท…เทพโอสถ พ-พี่ใหญ่” เทพโอสถยังเดินมิทันก้าวเท้าออกจากหอโอสถ มีชายชรารายหนึ่งปรากฏกายกล่าวทักอย่างนอบน้อม ชายชรารายนี้คือจื่อเจียง มันกล่าวติดๆขัดๆกล่าวผิดกล่าวถูกจากความเคยชิน

“น้องรอง?” เทพโอสถกล่าวตอบ

“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงระเบิดรุนแรง” มันกล่าวต่อ

เป็นเทพโอสถที่ปิดตัวขังตัวเองอยู่ในหอโอสถไม่รับรู้ข่าวสารใดๆจากภายนอก ชื่อเจียงอธิบายรายละเอียดไขกระจ่างทุกข้อสงสัย รวมถึงเหตุผลที่หลานสาวของมันจึงมานอนอยู่ในหอโอสถ สถานการณ์ที่ดําเนินอยู่ในตอนนี้ล้วนถูกเล่าหมดเปลือกไม่ขาดตกบกพร่อง

ยิ่งมายิ่งตื่นตระหนกยิ่งได้ฟังเรื่องราว เทพโอสถยิ่งหวั่นวิตก สงครามในรอบหลายพันปี แถมยังอาจเป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ยิ่งสุดมีจํานวนสัตว์อสูรเข้าร่วมมากที่สุด ในตอนนี้มีกระทั่งแวมไพร์เผ่าพันธุ์ต้องสาปที่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกยังกระโจนเข้าร่วมสนามรบด้วย นี่ต้องมิใช่เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทันด่วน อย่างน้อยพวกมันย่อมไม่เปิดสงครามโดยไม่มีการวางแผนอย่างแน่นอน ซึ่งแม้จะใช้เวลาในการเตรียมตัวน้อยสุดอย่างต่ําย่อมมากกว่าสามเดือนหรือมากสุดอาจมากกว่าหนึ่งปีเลยก็เป็นได้ ทว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาหน่วยสอดแนมนับร้อยนับพันกลุ่มกลับไม่สามารถตรวจพบความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติผิดสังเกตุได้เลยอย่างงั้นหรือ?

อดีตผู้ดํารงตําแหน่งจักพรรดิรายนี้ครุ่นคิดหวั่นวิตก พวกมันสองพี่น้องเดินสนทนาจนออกมาด้านหน้าหอโอสถโดยมีเหล่าบริวาร และพ่อครัวรับใช้ปรุงอาหารเช้าให้แก่พวกมันทั้งคู่

ห้องเล็กภายในหอโอสถ

งุมมะ

เด็กสาวงัวเงียตื่นจากฝันหวานพยุงน้ําลายยืดยกหลังมือขยี้ดวงตาบางเบามองซ้ายหันขวาด้วยความสับสนงุนงงยังไม่ตื่นเต็มที่มองหาเทพโอสถที่เคารพรักไม่เจอแม้แต่เงา สายตาพลันหยุดลงบนร่างของชายหนุ่มที่ตนเป็นผู้นํากลับมาจากป่าอสูร

นางยืนมองบุรุษรายนี้อยู่ข้างเตียง ตั้งแต่หัวจรดเท้ามันถูกพันไปด้วยผ้าพันแผลทั้งตัวเหลือช่องว่างเพียงแค่ตรงจมูกให้มันได้หายใจหายคอเท่านั้น

มันมีสิ่งใดน่ามองกัน” เด็กสาวครุ่นคิด เทพโอสรถปู่อันเป็นที่รักแทบมิสนอกสนใจนางเลยตั้งแต่เข้ามายังหอโอสถในเย็นวาน ไม่ว่าจะส่งเสียงออดอ้อนกระโดดโลดเต้นเรียกร้องความสนใจไปมากเท่าใด สมาธิของเทพโอสถล้วนมุ่งเน้นอยู่กับชายคนนี้จนข้ามวันคืน กระทั่งนางหลับไปจากความเหนื่อยล้ายังจําได้ว่าปู่ของนางยังมีปริปากสนทนากับตนแม้สักครึ่งคํา…

หลังจากมองดูชายหนุ่มที่ถูกพันจนเหมือนกับข้าวต้มมัดรายนี้ไม่นานนัก ท้องเด็กสาวก็ส่งเสียงประท้วงต่อนายของตนประกาศกร้าวว่ามันหิวแล้ว

มีเสียงสนทนาของชายชราคู่หนึ่งแว่วมาแต่ไกล เด็กสาวหูฝั่งทันทีเพราะนั่นคือน้ําเสียงของปูที่นางเคารพรัก ทั้งสองนั่นเอง เด็กสาวไม่รอช้บิดขี้เกียจหมุนคอควงแขนกางปีกอย่างกระตืนรือร้นเลิกสนใจมัมมีหนุ่มฉีกยิ้ม หันกายอย่างรวดเร็วเตรียมจะออกตัววิ่งออกจากห้องเล็กในบัดดล

เพี้ยะ

กรอบ)

ทว่าในตอนนั้นเอง…ปีกคู่กายของเด็กสาวที่ถูกสยายออกจนกว้างกินพื้นที่ไม่ต่ํากว่าหนึ่งเมตร ยามที่เธอหมุนกายโดยมิเหลือเผื่อพื้นที่ ปีกแสนรักของนางดันฟาดเข้าใส่สีข้างของหนุ่มน้อยที่นอนแน่นิ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่ อนิจจา…แขนของมันที่พึ่งได้รับการต่อกระดูกยังมีถึงชั่วยามถูกแรงกระแทกบางเบา…หักไปเสียแล้ว

“อื้ออออ” ราวกับปาฏิหาริย์ ชายผู้นอนหมดสติมานานกว่าหนึ่งวันเต็มส่งเสียงร้องอ๋อในลําคอร่างกายท่อนบนดีดผึ้งขึ้นนั่งบนเตียงอย่างฉับพลัน