เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 97

ตอนที่ 97 ข้ามิได้ให้สัจจะ

“หยุด!! พอได้แล้ว!! ข้าทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว!!”

เสียงร้องคำรามดังลั่นนั้นเรียกความสนใจจากทุกคนได้ในทันที..

“พวกเจ้าทั้งหมดได้ทำลายชื่อเสียงของเผ่าอสูรกายจนสิ้น!! พวกเจ้าคิดว่าจักสามารถเอาชนะมนุษย์ผู้นี้ได้งั้นรึ?”

จักรพรรดิทารัสร้องคำรามออกมาเสียงดัง หลังจากที่เห็นจอมราชันย์อสูรกายถูกหลงเฉินสังหารตายไปตนแล้วตนเล่า..

“ข้าเชื่อว่าข้าสามารถเอาชนะมันได้แน่!!” จอมราชันย์หมีร้องตะโกนตอบกลับไป ในขณะที่ยังคงวิ่งตรงเข้าหาหลงเฉินมิหยุด

‘ข้ามิสามารถหยุดได้ในเวลานี้!! นี่เป็นเวลาที่ข้าจักพิสูจน์ตนเอง!!’

จอมราชันย์หมีครุ่นคิดอยู่ในใจ และยังคงพุ่งเข้าหมายจู่โจมหลงเฉิน ในขณะที่จอมราชันย์อสูกายตนอื่นได้หยุดกันหมดแล้ว แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องตะโกนตอบของจอมราชันย์หมี ทุกคนจึงรีบวิ่งตามเขาไป..

“ข้าบอกกับเจ้าแล้วว่า หลังจากสังหารพวกมันทั้งสี่แล้วจึงจักไปจัดการกับเจ้า แต่ดูเหมือนเจ้าอยากจะรีบร้อนตายนัก เอาล่ะ.. เวลาของเจ้ามาถึงแล้ว” หลงเฉินเอ่ยเสียงเบา ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างของจอมราชันย์หมีที่วิ่งตรงเข้ามา

‘ในเมื่อมันบอกว่าจักสังหารเฒ่าโครงกระดูกก่อน ฉะนั้นข้าจึงยังมิใช่เป้าหมายของมันแน่ เช่นนี้ข้าย่อมมีโอกาสจู่โจมมันได้ไม่ยาก’ จอมราชันย์หมีครุ่นคิดในขณะที่ยังคงพุ่งตรงเข้าใส่หลงเฉิน

‘ข้าเองก็อยากจะรู้นักว่า ระหว่างความแข็งแกร่งของเจ้า กับกฏแห่งความแข็งแกร่งของข้า สิ่งใดจักแข็งแกร่งกว่ากัน!!’

จอมราชันย์หมีครุ่นคิดอยู่ในใจขณะที่ยังคงพุ่งเข้าจู่โจมใส่หลงเฉิน แต่ในระหว่างที่หมัดของจอมราชันย์หมีพุ่งออกไปนั้น แทนที่หลงเฉินจักจัดการสังหารจอมราชันย์โครงกระดูก หรือกระโดดหลบอย่างที่จอมราชันย์หมีคาดคิดไว้ เขากลับยืนกำดาบในมือแน่น

เมื่อจอมราชันย์หมีเข้าใกล้ หลงเฉินกลับมิขยับเขยื้อนร่างกายแม้แต่น้อย แม้จอมราชันย์หมีจะรู้สึกงุนงง แต่ก็ยังคงพุ่งทะยานจู่โจมเข้าใส่ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ศรีษะของหลงเฉิน

และทันทีที่จอมราชันย์หมีจู่โจมเข้าประชิดตัวหลงเฉินได้แล้ว หลงเฉินก็เพียงแค่ขยับเท้าหลบไปด้านข้างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเมื่อหมัดของจอมราชันย์หมีพุ่งผ่านหน้าเขาไป ก็ได้เวลาที่ทุกอย่างจักต้องจบลงเสียที หลงเฉินตวัดดาบในมือไปมาสองครั้ง

“อ๊ากกกก”

เสียงร้องคำรามดังกึกก้องไปทั่วทั้งสนามรบ และทุกคนต่างก็ได้ยินกันเต็มสองหู แขนทั้งสองข้างของจอมราชันย์หมีขาดออกจากร่าง และร่วงหล่นลงไปกองกับพื้น ในขณะที่ร่างของมันยังคงวิ่งตรงไปข้างหน้าด้วยแรงส่ง และทันทีที่ร่างของจอมราชันย์หมีหยุดนิ่ง มันก็ถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้น พร้อมกับร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดสาหัส

“เจ้ายังคงโหดเหี้ยมเช่นเคย!” ราชินีเมี่ยพึมพำออกมาเมื่อเห็นหลงเฉินตัดแขนของจอมราชันย์หมี นางอดไม่ได้ที่จะก้มลงมองแขนทั้งสองข้างของตนด้วยสีหน้าที่หดหู่เศร้าสร้อย

หลงเฉินเดินตรงเข้าไปหาจอมราชันย์หมี ที่กำลังพยายามควบคุมเสียงกรีดร้องของตนมิให้ดังออกมา..

“เจ้ามนุษย์โกหก!! เจ้าบอกว่าจักสังหารจอมราชันย์ทั้งสี่ก่อนมิใช่รึ?! เจ้าคนไร้สัจจะ!!” จอมราชันย์หมีร้องคำรามออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง

“ข้ามิเคยให้สัจจะใดๆแก่เจ้า!!”

จอมราชันย์หมีได้ยินคำพูดประโยคนี้ของหลงเฉิน พร้อมกับรู้สึกว่าท้องฟ้าและผืนดินได้สลับกลับหัวกลับหางกัน มันเห็นหลงเฉินที่ถือดาบกำลังยืนกลับหัว จากนั้นภาพต่างๆก็ค่อยเลือนลางลง และเมื่อศรีษะของจอมราชันย์หมีร่วงกระแทกกับผืนดิน มันก็เห็นเพียงแค่ขาทั้งสองข้างของหลงเฉินเท่านั้น จากนั้นภาพทั้งหมดก็ดับมืดลง

“นี่.. นี่..” จอมราชันย์โครงกระดูกถึงกับพูดจาติดอ่างขึ้นมาทันที เวลานี้มันเริ่มสูญเสียความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น เมื่อเห็นจอมราชันย์หมีถูกสังหารตายไปต่อหน้า

หลงเฉินขยับอีกครั้ง ร่างของเขาไปปรากฏอยู่ข้างจอมราชันย์โครงกระดูกพร้อมกับส่งหมัดออกไป เวลานั้นจอมราชันย์โครงกระดูกกำลังครุ่นคิดหาทางเอาชีวิตรอดอยู่พอดี แต่มันก็ต้องตกใจที่จู่ๆ หลงเฉินก็หายไปจากจุดเดิมอีกครั้ง และมาปรากฏตัวอยู่ข้างกายของมันอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่มันจะทันได้ทำสิ่งใด หมัดของหลงเฉินก็ชกตรงเข้าที่ศรีษะของมันแล้ว

ทันทีที่หมัดของหลงเฉินกระแทกกับกระโหลกศรีษะของจอมราชันย์โครงกระดูกนั้น กระโหลกศรีษะของมันก็แตกออกเป็นเสียง และปลิวกระจัดกระจายไปทั่ว แล้วโครงกระดูกไร้กระโหลกก็ร่วงลงไปกองสิ้นใจอยู่กับผืนปฐพี

“หึ.. เอาล่ะ ข้าว่างที่จะจัดการกับพวกเจ้าต่อแล้ว!” หลงเฉินบอกกับจอมราชันย์อสูรกายที่เหลือ..

“ตายไปเจ็ด.. เหลืออีกสาม!!”

หลงเฉินก้าวเดินจากร่างไร้ศรีษะของจอมราชันย์หมีและจอมราชันย์โครงกระดูก เข้าไปหาจอมราชันย์อสูรกายที่เหลืออีกสามตน

ระหว่างนั้น หลงเฉินก็เหลือบมองไปทางจักรพรรดิทารัสซึ่งเห็นเขาสังหารจอมราชันย์อสูรกายมาตลอด พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า

“ช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก ที่เจ้ามิพยายามขัดขวางไม่ให้ข้าสังหารเจ้าหมีนั่น แล้วก็อสูรกายตนอื่นๆ”

“เหตุใดข้าต้องช่วยพวกมันด้วยเล่า ในเมื่อพวกมันต่างก็มิฟังคำสั่งของข้า!! พวกมันสมควรได้รับโทษตาย ต่อให้เจ้ามิสังหารมัน ข้าก็จักสังหารมันด้วยตนเอง!!” จักรพรรดิทารัสเอ่ยตอบอย่างมิเดือดร้อน

“แต่เจ้าจักสังหารพวกมันด้วยตัวเองก็ยังไม่สายนี่!!” หลงเฉินตอบกลับยิ้มๆพร้อมกับจ้องมองจักรพรรดิทารัส

“เจ้าหมายความเช่นใด? พวกมันถูกเจ้าสังหารตายแล้วมิใช่รึ?” จักรพรรดิทารัสเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง

“ยังหรอก!! พวกมันยังมีชีวิตอยู่ในปรโลก ข้าจักส่งเจ้าไปที่นั่นเช่นกัน จากนั้นเจ้าก็จะได้ไปสังหารพวกมันด้วยตัวเจ้าเอง แต่หากเจ้ารีบร้อนที่จะไปพบพวกมัน ข้าก็จะช่วยทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริงโดยเร็ว” หลงเฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง บ่งบอกว่ามิได้พูดเล่น

“นี่.. นี่เจ้ากล้าเย้ยหยันข้างั้นรึ?!! เจ้ารนหาที่ตายแล้ว!!” จักรพรรดิทารัสร้องคำรามออกมาด้วยความเดือดดาล เมื่อได้ยินคำพูดเยาะเย้ยถากถางของหลงเฉิน

“เจ้ารู้หรือไม่ว่า.. ข้ารู้สึกคลับคล้ายคลับคราว่าเผ่าพันธุ์อสูรกายกำลังจะสูญพันธุ์จากโลกนี้!!” หลงเฉินจ้องมองจักรพรรดิทารัสพร้อมกับร้องบอก เขากำลังนึกถึงไดโนเสาร์ในโลกที่จากมาซึ่งพวกมันก็ได้สูญพันธุ์ไปแล้วเช่นกัน

“เผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างเจ้าต่างหากเล่าที่จะต้องสูญพันธุ์!! ทุ่งทะเลเพลิง!!”

จักรพรรดิทารัสร้องคำรามออกมาลั่นสนามรบ แล้วเปลวเพลิงรูปวงแหวนก็ได้ก่อตัวขึ้นล้อมร่างของหลงเฉินไว้..

“นี่.. เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าสามารถบินได้?” หลงเฉินร้องตะโกนถาม เมื่อเห็นเปลวเพลิงกำลังลุกไหม้โอบล้อมร่างของตน

“ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว หาไม่ข้าจักใช้เปลวเพลิงนี้จัดการกับเจ้ารึ?” จักรพรรดิทารัสยิ้มออกมาเล็กน้อยในขณะที่ร้องตะโกนตอบหลงเฉิน

“เพลิงล้างผลาญ!” จักรพรรดิทารัสร้องคำรามกึกก้อง

จากนั้นท้องนภาเบื้องบนพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง ดวงตะวันมากมายนับร้อยดวงพลันปรากฏขึ้นเหนือศรีษะของทุกคน ดวงตะวันแต่ละดวงล้วนแล้วแต่เป็นลูกเพลิงทั้งสิ้น และดูคล้ายกับลูกเพลิงที่จอมราชันย์พยัคฆ์ใช้ทำลายกรงเหมันต์ของราชินีเมี่ย แต่มีจำนวนมากกว่าหลายเท่านัก มิเพียงมีมากกว่าแต่ยังแข็งแกร่งมากกว่าด้วย ตะวันเพลิงที่ปกคลุมแผ่นฟ้าอยู่เวลานี้ แต่ละดวงต่างก็มีเปลวไฟวงแหวนปรากฏออกมาให้เห็น

“ต้องขอชมเชยเจ้า.. เพราะดูเหมือนเจ้าจักวางแผนมาอย่างดี แหวนเพลิงนี้ล้อมร่างข้ามิให้หนีออกไปที่อื่น ส่วนตะวันเพลิงเหล่านั้นก็ป้องกันมิให้ข้าบินหนีขึ้นฟ้า นี่เจ้าคงคิดว่าจะสามารถบดขยี้ข้าได้สินะ? คิดไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าจะโง่เขลาเบาปัญญาถึงเพียงนี้!!” หลงเฉินเอ่ยยิ้มๆในขณะที่จ้องมองไปทางจักรพรรดิทารัส

“ข้ามิต้องการการเห็นเจ้ามีชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อแม้แต่วันเดียว!! นี่จักเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของเจ้า เจ้าเตรียมตัวตายได้แล้ว!” จักรพรรดิทารัสกล่าวตอบกับด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

จักรพรรดิทารัสจ้องมองตะวันเพลิงด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาขยับร่างกายเล็กน้อย ตะวันเพลิงก็เริ่มเคลื่อนที่ และร่วงลงเข้าใส่ร่างของหลงเฉินอย่างรวดเร็ว..

แต่เมื่อจักรพรรดิทารัสหันกลับไปมองหลงเฉิน เขากลับพบแต่ความว่างเปล่า แต่ก่อนที่ตะวันเพลิงทั้งหมดจะทิ้งตัวลงยังพื้นที่ว่างเปล่านั้น เสียงคล้ายระเบิดก็ดังขึ้น และหลุมอุกกาบาตก็กระจายเต็มผืนปฐพี แต่ผืนดินที่จักรพรรดิทารัสยืนอยู่กลับยังคงมั่นคงและปลอดภัย

เมื่อจักรพรรดิทารัสเห็นว่าหลงเฉินมิได้อยู่ที่เดิมแล้ว เขาจึงรีบกวาดสายตามองหาหลงเฉินโดยเร็ว แต่แล้วก็พบกับบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เขาโกรธจนถึงกับต้องกระอักโลหิตออกมาคำโตเลยทีเดียว