เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 79

ตอนที่ 79 ข่าวร้าย

“ข้าก็จักบอกว่า.. นั่นหาใช่ลูกแก้วกฏแห่งการสังหารไม่น่ะสิ!!”

ซุนเอ่ยตอบด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ ในขณะที่หลงเฉินกลับมีสีหน้าตกอกตกใจ!

“นี่เจ้าหมายความเช่นใดกัน? เจ้ากำลังจักบอกข้าว่าเท็นช่าโกหกพวกเราเรื่องที่เทียนเฉินร่ำเรียนกับลูกแก้วนั่นรึ?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นทันที

“แต่ไม่น่าจักเป็นเช่นนั้น.. ข้ายังจำได้ว่าเมื่อครั้งที่พบกับองค์ราชินีเมี่ย ข้าขออนุญาตนางเข้าถึงการเรียนรู้กับลูกแก้วที่เทียนเฉินเคยร่ำเรียน แม้นนางจักปฏิเสธมิยินยอมให้ข้าเข้าไป แต่นางก็มิได้บอกว่าลูกแก้วที่เทียนเฉินเคยร่ำเรียนนั้นหาได้อยู่ที่นั่นไม่..”

“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น และมิได้คิดว่าพวกเขากล่าวคำเท็จแม้แต่น้อย มีเพียงเหตุผลเดียวที่พอจะเป็นไปได้นั่นก็คือ.. มีคนขโมยลูกแก้วของจริงไปก่อนหน้านี้ และนำลูกแก้วที่เจ้าถืออยู่ในมือมาวางไว้แทน” ซุนวิเคราะห์พร้อมกับจ้องมองหลงเฉิน

“หรือไม่ก็เป็นไปได้ว่า เผ่าบารองมิได้มอบลูกแก้วที่เทียนเฉินใช้ศึกษาร่ำเรียนให้กับเผ่าแบนชี แต่กลับมอบลูกแก้วนี้ให้พวกเขาแทน องค์ราชินีเองย่อมมิสามารถล่วงรู้ได้ว่า นี่จักใช่ลูกแก้วที่เทียนเฉินใช้จริงหรือไม่? ฉะนั้นแล้ว.. การจักหลอกลวงองค์ราชินีจึงมิใช่เรื่องยากเย็นอันใด” หลงเฉินอธิบายต่อด้วยสีหน้าท่าทางครุ่นคิด

“ที่เจ้ากล่าวก็มีเหตุผล!! นั่นเพราะการหลอกพวกเขา ย่อมง่ายกว่าการแย่งชิงกลับคืนมา!” ซุนเอ่ยขึ้นด้วยแววตาเป็นประกาย และสีหน้าที่เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง

“นี่เป็นเพียงแค่การคาดเดาของข้าเท่านั้น หากต้องการรู้ความจริง ข้าจักต้องไปพบพวกเขาด้วยตัวเอง อีกทั้งข้าเองก็อยากจะรู้ด้วยว่าเหตุใดจึงต้องมีลูกแก้วถึงสามลูก? ลูกหนึ่งคือที่เทียนเฉินฝึก อีกลูกคือลูกแก้วกฏแห่งลมที่พวกเขาใช้ฝึก ส่วนอีกลูกได้มอบให้กับราชินีเมี่ยไป ข้าอยากจะรู้เหตุผลที่พวกเขาต้องมอบลูกแก้วอีกลูกให้ราชินีเมี่ยแทนที่จะเป็นลูกที่เทียนเฉินใช้ฝึก..”

หลงเฉินจ้องมองลูกแก้วใสตรงหน้าพร้อมกับพึมพำออกมา..

“แต่เรื่องนั้นค่อยว่ากันทีหลัง ยังมีเรื่องที่ข้าจักต้องทำก่อนสิ่งอื่น.. เอาล่ะซุน บอกข้ามาว่าลูกแก้วนี้ใช้ทำสิ่งใดได้บ้าง? หรือข้าจักต้องเดินทางไปเผ่าบารองเพื่อนำลูกแก้วที่เจ้าเคยพูดถึงมา..” หลงเฉินเอ่ยถามซุน

“เจ้าอย่าด่วนร้อนใจไปพบพวกเขานัก เพราะข้าไม่คิดว่าลูกแก้วลูกนี้จักด้อยไปกว่าลูกแก้วกฏแห่งการสังหารเลยแม้แต่น้อย และมันน่าจักต้องแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ!” ซุนเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มสดชื่นที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า

“แข็งแกร่งกว่างั้นรึ?! มันคือลูกแก้วอันใดกันแน่?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

“เรื่องนั้นข้าย่อมต้องบอกแก่เจ้าให้รู้เป็นแน่.. แต่ในเมื่อเวลานี้เจ้าเองก็หาได้รู้เกี่ยวกับกฏอื่นใดอีก นอกเหนือจากกฏธรรมชาติพื้นๆทั่วไป ขอให้ข้าอธิบายเรื่องนี้ให้เจ้าฟังเสียก่อน” ซุนเอ่ยตอบทันที

“เจ้าเองก็มีความรู้เกี่ยวกับกฏพื้นๆทั้งห้ามาก่อนแล้ว ซึ่งได้แก่กฏแห่งไฟ กฏแห่งดิน กฏแห่งลม กฏแห่งไม้ และกฏแห่งน้ำ ผู้ที่บรรลุกฏแห่งไฟย่อมสามารถควบคุมไฟได้ ผู้ที่บรรลุกฏแห่งดินย่อมควบคุมผืนปฐพีได้ และอีกสามกฏที่เหลือก็เช่นเดียวกัน แต่นอกเหนือจากกฏธรรมชาติพื้นฐานทั้งห้านี้แล้ว ยังมีกฏอื่นๆอีกมากมายในโลกใบนี้ ซึ่งถูกจัดอยู่ในหมวดหมู่ของกฏพิเศษ..” ซุนอธิบาย

“ข้าจำได้ว่า.. เจ้าเคยบอกกับข้าก่อนหน้านี้ว่า กฏแห่งการสังหารก็คือกฏพิเศษ!” หลงเฉินเอ่ยตอบ

“ถูกต้อง! แต่นั่นยังมิใช่คำอธิบายที่ครบถ้วนนัก สิ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าก็คือ.. กฏพิเศษนี้ยังสามารถแบ่งออกเป็นระดับต่างๆได้อีกซึ่งเริ่มจากระดับต่ำ อย่างเช่นลูกแก้วกฏหิมะที่เจ้าขโมยมาจากเผ่าแบนชีนั้น นับเป็นกฏพิเศษระดับต่ำ สูงกว่านั้นก็คือระดับกลาง และระดับสูง ซึ่งกฏแห่งการสังหารของเทียนเฉินจัดอยู่ในหมวดกฏพิเศษระดับสูง..” ซุนอธิบาย

“ถ้าเช่นนั้น.. แล้วลูกแก้วนี้อยู่ในระดับใดกันเล่า?” หลงเฉินเอ่ยถาม

“แต่ยังมีเหนือกว่าระดับสูงขึ้นมาอีกซึ่งก็คือกฏพิเศษระดับสูงสุด! หากข้าคาดเดามิผิด ลูกแก้วที่เจ้าถืออยู่ในมือนั้นน่าจักเป็นลูกแก้วพิเศษระดับสูงสุด..” ซุนเอ่ยตอบ

“อะไรนะ..?!” หลงเฉินด้าปากหวอด้วยความตกใจ เขากล่าวอันใดออกมามิได้ และได้แต่จ้องหน้าซุนแน่นิ่งอยู่เช่นนั้น

“เจ้าบอกข้าทีเถิดว่านี่คือลูกแก้วแห่งกฏอันใดกันแน่?!” หลังจากได้สติ หลงเฉินจึงรีบร่ำล่ำระลักเอ่ยถามออกไป

“กฏนี้ประกอบด้วยโลกทั้งใบก็ว่าได้ หรือจักกล่าวว่ามิประกอบด้วยสิ่งใดเลยก็ได้เช่นกัน และนี่คือลูกแก้วพิเศษระดับสูงสุด – กฏแห่งห้วงมิติ!” ซุนอธิบาย

หลงเฉินจ้องมองลูกแก้วตรงหน้าด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ก่อนจะหันไปถามซุนว่า..

“กฏแห่งห้วงมิติงั้นรึ? หากเป็นเช่นนั้นจริง เจ้าตอบข้ามาตามตรงว่า ยิ่งกฏนั้นแข็งแกร่งมากเท่าใด ก็ยิ่งยากต่อการทำความเข้าใจให้กระจ่างแจ้งใช่หรือไม่?”

“เจ้าเข้าใจได้ถูกต้องแล้ว! เจ้านับว่าโชคดียิ่งนัก เท่าที่ข้าพบเจอมา น้อยคนนักที่จักสามารถเข้าใจและสามารถบรรลุกฏแห่งห้วงมิติได้! การที่เจ้าได้ลูกแก้วนี้มา จักช่วยให้เจ้าสามารถบรรลุได้ง่ายดายขึ้น!” ซุนกล่าวตอบพร้อมรอยยิ้ม

“งั้นรึ?! แต่เจ้าลืมบางสิ่งบางอย่างไปหรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ข้ารึ? ข้าหลงลืมสิ่งใดกัน?” ซุนเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงงสงสัย

“เจ้าอย่าลืมว่าเวลานี้เจ้ากับข้าต่างก็ติดอยู่ในโลกใบนี้ด้วยกัน และหนทางเดียวที่จะออกไปจากที่นี่ได้ก็คือ ต้องเรียนรู้กฏบนโลกใบนี้ แม้แต่กฏพื้นๆที่เจ้ากล่าวมา ผู้ที่จักสามารถฝึกฝนเรียนรู้ได้ ยังต้องเป็นอัจฉริยะที่เข้าสู่อาณาจักรแก่นปราณทองคำแล้ว..”

“แต่เจ้ากลับมาแสดงความยินดีกับข้า ที่ได้รับกฏพิเศษระดับสูงสุดซึ่งเหนือกว่ากฏพื้นๆถึงสามเท่าเช่นนี้ ข้าขอถามเจ้าว่า.. ในความเห็นของเจ้า ข้าจักต้องใช้เวลาในการศึกษากฏสูงสุดนี้นานเพียงใด?”

หลงเฉินเอ่ยถามซุนด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้นมากกว่าเดิม..

“ผู้ที่สามารถเข้าใจกฏแห่งห้วงมิติก่อนหน้าเจ้านั้น ต้องใช้เวลาถึงห้าร้อยปีขึ้นไปจึงจักสามารถทำความเข้าใจเบื้องต้นได้ แต่ในเมื่อเจ้ามีลูกแก้วนี้อยู่ในมือ ทุกอย่างก็จักง่ายขึ้นมาก เจ้าอาจใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งร้อยปีก็สำเร็จได้”

ซุนตอบกลับด้วยใบหน้าใสซื่อ ในขณะที่หลงเฉินถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับตนเองเมื่อได้ฟังคำตอบ..

“นี่ข้าจักต้องเก็บตัวอยู่ในนี้ถึงหนึ่งร้อยปีจึงจักสามารถออกจากโลกใบนี้ได้งั้นรึ? ช่างเป็นความโชคดีของข้าเสียจริงๆ” หลงเฉินถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“เอาล่ะ.. ในเมื่อกฏพิเศษสูงสุดนี้เป็นสิ่งที่ข้าจักต้องศึกษาทำความเข้าใจ ข้าก็จักตั้งใจทำมันให้ดีที่สุด!” หลงเฉินพึมพำกับตนเองพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปยังลูกแก้วใส

“ดีมากเด็กน้อย! ตราบใดที่เจ้ามีความหวังและกำลังใจ เจ้าย่อมทำทุกอย่างได้สำเร็จเสมอ!” ซุนให้กำลังใจหลงเฉิน

“ประเดี๋ยวก่อน.. ยังมีกฏใดเหนือกว่ากฏพิเศษระดับสูงอีกหรือไม่?” หลงเฉินจ้องมองซุนพร้อมกับเอ่ยถาม

“ย่อมต้องมีแน่.. แต่นั่นยังมิใช่สิ่งที่เจ้าควรจักต้องรู้ในเวลานี้!” ซุนเอ่ยตอบ

“ข้ายังมีคำถามอื่นอีก.. หากนี่เป็นการทดสอบ เช่นนั้นแล้วอะไรคือความยากลำบาก? หากผู้เข้าทดสอบมีเวลาอยู่ในโลกใบนี้อย่างไม่จำกัด ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่โง่เขลาที่สุด ผ่านไปหลายร้อยปีย่อมสามารถเรียนรู้ได้เช่นกัน? แล้วอะไรคือความท้าทายงั้นรึ?” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยความสงสัยใคร่รู้

“นับว่าเจ้าช่างสังเกตยิ่งนัก! แต่ในความเป็นจริงแล้ว เจ้าหาได้มีเวลาเหลือเฟือเช่นนั้นไม่ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าระหว่างที่เจ้าอยู่ที่นี่นั้น ร่างของเจ้ายังคงอยู่ในโลกเป็นจริง และหากพิจารณาความแตกต่างเรื่องความเร็วของเวลาในห้วงมิตินี้กับโลกเป็นจริงแล้ว หากเจ้ามิต้องการที่จะกลายเป็นชายชราเมื่อออกจากที่นี่ไปได้ เจ้าควรจักต้องเร่งมือ ยิ่งเจ้าใช้เวลานานมากเพียงใด ร่างของเจ้าในโลกเป็นจริงก็อาจแก่ตายก่อนก็เป็นได้..” ซุนอธิบาย

สีหน้าของหลงเฉินถึงกับเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ฟังคำตอบของซุน..