เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 182

ตอนที่ 182 สิ้นสุดทาง

หยวนเดินออกมาพร้อมกับอาภรณ์ที่เปียกโชก และกําลังหายใจหอบอย่างรุนแรง ทันทีที่ก้าวเท้าออกมาจากประตูได้ ร่างของหยวนก็ถึงกับทรุดลงอยู่หน้าประตูทันใด

หลงเฉินเห็นสภาพเช่นนั้นของหยวน ก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น!

“นี่เจ้า!! เจ้าหัวเราะเยาะข้างั้นรึ?!!” หยวนตวาดใส่หน้าหลงเฉินด้วยความโมโห

“แล้วมันน่าหัวเราะเยาะหรือไม่เล่า.. ดูสภาพของเจ้าสิ ข้าเริ่มสงสัยแล้วว่าเจ้าจะมาสํารวจสุสาน หรือจะมาอาบน้ํากันแน่?!! ฮ่าๆๆ” หลงเฉินหัวเราะเสียงดังในขณะที่เอ่ยล้อเลียนหยวน

“นั่นสิศิษย์พี่หยวน!! เหตุใดอาภรณ์ของท่านจึงได้เปียกปอนเช่นนี้?” เพิ่งจ้องมองหยวนพร้อมกับเอ่ยถาม

“ข้าต้องว่ายน้ําข้ามทะเลมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงประตูทางออกต่างหากเล่า..” หยวนเอ่ยตอบเพิ่ง

“มิน่า.. ท่านจึงได้ล่าช้ากว่าผู้ใด.. นี่ท่านคงจะเหน็ดเหนื่อยมากสินะ ต้องการจะพักผ่อนก่อนหรือไม่?” เมิ่งเอ่ยถามหยวนด้วยความเป็นห่วง

“นี่.. พวกเราเสียเวลานั่งรอเจ้าอยู่ร่วมสองชั่วยามแล้ว จะรอต่ออีกหน่อยคงจะไม่ได้ส่งผลอะไรมากนัก” หลงเฉินหัวเราะคิกคักพร้อมกับจ้องมองไปทางหยวน

“เจ้ายุ่งเรื่องของตนเองจะดีกว่า!” หยวนร้องตะโกนตอบพร้อมกับเอนกายพิงกําแพง และเริ่มพักผ่อน

หลงเฉินยิ้มเล็กน้อย แต่ก็หยุดล้อเลียนหยวน ส่วนตัวเขาเองก็ปิดเปลือกตาลงพักผ่อนเช่นกัน..

ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดหยวนก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับร้องบอกทุกคนว่า “ข้าพร้อมแล้ว!”

“ในที่สุดก็เริ่มออกเดินทางต่อได้เสียที.. หาไม่แล้วข้าเองก็เริ่มคิดว่าควรต้องทิ้งเจ้าไว้ข้างหลัง..” หลงเฉินเอ่ยตอบยิมๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน

เพิ่งลุกขึ้นยืนเช่นกัน และเป็นผู้เดินนําไปตามทางเดิน จากนั้นทุกคนก็เดินลึกเข้าไปตามทางที่มุ่งหน้าสู่ภายในสุสาน และเดินไปจนกระทั่งสุดทาง

เวลานี้ ทั้งหมดกําลังยืนอยู่ภายในห้องซึ่งมีความกว้างสิบห้าเมตร และยาวกว่าสี่สิบเมตร..

แววตาของหยวนและหลังเป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อหันมองไปรอบห้อง ส่วนเพิ่งและหมิงยู่ต่างก็มีสีหน้าตื่นเต้นไม่แตกต่างกัน มีเพียงหลงเฉินที่มีสีหน้าแปลกประหลาดกว่าผู้อื่นเพราะเขากําลังจ้องมองด้วยสีหน้างุนงงสงสัย

นั่นเพราะหลังกําแพงแก้วทั้งสองฝั่งนั้น ล้วนมีสมบัติกองอยู่มากมาย และกําลังเปล่งประกายระยิบระยับไปทั่วทั้งห้องภายในนั้นมีทั้งดาบโล่ห์กระบี่มีดสั้นเสื้อเกราะและสมบัติอื่นๆอีกมากมาย

“คิดไม่ถึงว่าจะมีสมบัติมากมายถึงเพียงนี้!! พวกมันน่าจะเป็นสมบัติระดับปฐพีขึ้นไปแน่!แม้แต่สํานักของข้ายังไม่มีมากมายถึงเพียงนี้” หลิงร้องตะโกนออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

ข้อมูลที่เขียนไว้ในแผนที่ล้วนเป็นความจริง!! คนผู้นี้คงต้องเป็นยอดฝีมือที่เหนือกว่าอาณาจักรราชันสวรรค์เป็นแน่!หาไม่แล้วคงจะไม่มียุทธภัณฑ์ และสมบัติที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้!!”หยวนร้องตะโกนบอกเพิ่งด้วยน้ําเสียงตื่นเต้น

“คุณชายเฉิน เหตุใดเจ้าจึงทําสีหน้างุนงงสงสัยเช่นนั้น?” เมิ่งเอ่ยถามหลงเฉินหลังจากที่สังเกตเห็นสีหน้าประหลาดใจของเขา

“เอ่อ.. ไม่มีอะไร! ข้าก็แค่ตกตะลึงกับสมบัติพวกนี้อยู่ก็เท่านั้นเอง” หลงเฉินร้องตอบพร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อน

“ที่ห้องนี้มีสมบัติต่างๆอยู่ถึงยี่สิบชิ้น พวกเราหยิบกันคนละสี่ชิ้นดีหรือไม่?” เมิ่งเอ่ยถามความเห็นทุกคนในห้อง

“ข้าเห็นด้วย.. ในเมื่อพวกเราเป็นคนบอกกับพวกเจ้าสองคนเรื่องสุสานแห่งนี้ ฉะนั้น.. พวกเราทั้งสามจึงควรมีสิทธิ์ที่จะได้เลือกก่อน” หยวนหันไปยิ้มเยาะหลงเฉินพร้อมกับร้องตะโกนบอกไป

“ข้าไม่มีปัญหาอะไร.. เชิญพวกเจ้าสามคนเลือกก่อนเลย!” หลงเฉินพยักหน้าเห็นด้วย

“ในเมื่อคุณชายเฉินไม่ติดขัด เช่นนั้นศิษย์พี่หยวน.. ท่านเลือกก่อนได้เลย!” เมิ่งร้องบอกหยวน

“ได้เลย!” หยวนยิ้มกว้างพร้อมกับเดินตรงไปยังจุดที่เก็บเครื่องลางภายในห้อง

หยวนตัดสินใจเลือกชุดเกราะสีแดงขึ้นมาเป็นชิ้นแรก เขาจัดการชกกําปั้นเข้าไปที่กําแพงแก้วซึ่งปกคลุมชุดเกราะนั้นกําแพงแก้วแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างรวดเร็ว หยวนรู้สึกผิดหวังเขาคิดว่าชุดเกราะที่แข็งแกร่งน่าจะต้องมีการป้องกันที่แข็งแกร่งกว่านี้

หยวนจัดการหยิบชุดเกราะออกมา และนําเข้าไปเก็บไว้ในแหวนบรรจุของตนทันที จากนั้นจึงเดินตรงไปยังสมบัติชิ้นต่อไปหยวนยิ้มกว้างเมื่อไปหยุดอยู่เบื้องหน้าดาบใหญ่เล่มหนึ่งและหลังจากนั้นก็หยิบดาบที่เลือกเข้าไปเก็บในแหวนบรรจุ

หยวนเดินไปเลือกสมบัติชิ้นที่สามซึ่งเป็นอาภรณ์สีแดง แม้เขาจะไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์อันใดแต่ก็รสัมผัสได้ว่าน่าจะต้องมีความพิเศษบางอย่างและหลังจากหยิบสมบัติชิ้นที่สี่ซึ่งเป็นชิ้นสุดท้ายแล้วเขาก็เดินกลับออกมา

“ข้าเลือกเสร็จแล้ว.. ศิษย์น้องเมิ่งถึงคราวของเจ้าบ้างแล้ว!” หยวนร้องบอกเพิ่ง

เพิ่งเดินตรงไปยังที่เก็บสมบัติทันทีโดยไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า และเลือกสร้อยข้อมือสีฟ้าซึ่งมีรัศมีพลังที่แข็งแกร่งแผ่ซ่านออกมา นางจัดการทําลายกําแพงกระจกและหยิบสร้อยข้อมือเส้นนั้นออกมาเพิ่งจ้องมองสร้อยเส้นนั้นด้วยแววตาตื่นเต้นก่อนจะนําเก็บเข้าไปในแหวนบรรจุของตน

จากนั้น เพิ่งก็เดินตรงเข้าไปหาต่างหูสีฟ้าครู่หนึ่ง และนําเข้าไปเก็บไว้ในแหวนบรรจุเช่นกันหมิงยู่มีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยเพราะนางเองก็ต้องการที่เลือกต่างหูคู่นั้นเช่นกัน

หลังจากนั้น เพิ่งก็เดินตรงไปหยิบดาบคมกริบเล่มหนึ่ง ความคมของมันนั้นประหนึ่งว่าสามารถตัดเขาลูกใหญ่และตัดสายน้ําในท้องทะเลลึกได้

สมบัติชิ้นที่สี่ซึ่งเพิ่งเลือกนั้นคือเหรียญทองคํา นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางจึงเลือก แต่นางรู้สึกว่าเหรียญทองนี้ทําให้นางรู้สึกที่งอย่างบอกไม่ถูกและคิดว่ามันจะต้องมีความพิเศษบางอย่างเป็นแน่

หลังจากเลือกเสร็จแล้ว เพิ่งก็เดินกลับออกมา พร้อมกับร้องบอกหลิง “ศิษย์น้องหลิง ถึงคราวเจ้าเลือกบ้างแล้ว!”

หลิงพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น และรีบเดินตรงไปยังสมบัติที่นางหมายตาไว้ทันที..

หลิงเลือกดาบคมกริบซึ่งมีรัศมีพลังแข็งแกร่งเล่มหนึ่งเช่นกันหลังจากทําลายกําแพงแก้วแล้ว นางก็นําดาบเล่มนั้นเก็บเข้าไปไว้ในแหวนบรรจุของตนจากนั้นก็ได้เลือกเสื้อคลุมสีเหลือง แหวน และโล่ห์และนําสมบัติทั้งหมดเก็บเข้าไปไว้ในแหวนบรรจุอีกครั้ง

“หลงเฉิน.. ถึงคราวเจ้าเลือกแล้ว!” หมิงยู่เอ่ยบอกหลงเฉินยิ้มๆ

“สมบัติทั้งแปดชิ้นเจ้าหยิบไปหมดได้เลย!” หลงเฉินเอ่ยตอบหมิงยู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เจ้าไม่ต้องการงั้นรึ?” หมิงยู่เอ่ยถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ของเหล่านั้นมิได้เป็นประโยชน์กับข้านัก เจ้าควรเก็บไว้ใช้มากกว่า!” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆพร้อมกับปรายตามองไปยังสมบัติที่เหลือ

“ได้.. ข้าจะเก็บไว้ก่อน หากเจ้าต้องการเมื่อใดก็บอกข้าได้เลย!” หมิงยู่เอ่ยตอบ พร้อมกับเดินไปหยิบสมบัติที่เหลือทั้งหมดไป

“นี่เจ้าไม่อยากได้สมบัติพวกนี้จริงๆ หรือแสร้งทําเป็นโอ้อวดกันแน่!” หยวนเหลือบมองหลงเฉินพร้อมกับร้องตะโกนถามด้วยน้ําเสียงที่ไม่พอใจนัก

“ก็แล้วแต่เจ้าจะคิด!” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“เอาล่ะ.. พวกเราไปห้องอื่นต่อกันดีกว่า!” เมิ่งเอ่ยบอกทุกคน และเริ่มเดินนําทุกคนออกไป

“ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้านั่นจะโอ้อวดไปได้อีกนานเท่าใด?” หยวนกระซิบบอกเพิ่ง

หลงเฉินกับหมิงยู่เดินตามเพิ่งไปถึงห้องว่างเปล่าห้องหนึ่ง ห้องนี้กว้างราวสิบเมตร แต่ยาวนับร้อยเมตรและภายในห้องก็ไม่มีประตูบานอื่นอีกมีเพียงโลงศพยาวกว่าสองเมตรที่อยู่ด้านในสุดด้านบนของหีบศพมีกล่องเล็กๆหนึ่งกล่องวางอยู่

“ที่นี่น่าจะเป็นห้องสุดท้ายของสุสานแห่งนี้แล้ว และนั่นน่าจะเป็นโลงศพของเจ้าของสุสาน!”หลงเฉินสํารวจไปรอบห้องพร้อมกับเอ่ยออกมา

“ทุกคน.. ข้ามีบางสิ่งบางอย่างต้องการจะบอก!” เพิ่งเดินไปหยุดยืนต่อหน้าทุกคน และหันหลังกลับมา

“เจ้ามีอะไรจะบอกรีศิษย์น้องเมิ่ง?” หยวนเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย

“พวกเราต่างก็มาสํารวจสุสานแห่งนี้ และแบ่งสมบัติเท่าๆกันแล้ว แต่ข้าหวังว่าทุกท่านจะยินยอมให้ข้าเป็นผู้ได้รับกล่องใบนี้ ส่วนสิ่งอื่นที่พบหลังจากนี้ ข้ายินดีให้ทุกท่านได้ไป ได้โปรดทําให้ความปรารถนาของข้าเป็นจริงด้วยเถิด..” เมิ่งเอ่ยบอกทุกคนด้วยสีหน้าและแววตาวิงวอน

“ภายในกล่องเล็กๆใบนั้นต้องเป็นสมบัติล้ําค่าอย่างมากเป็นแน่ หาไม่แล้วนางคงจะไม่ร้องขอต่อพวกเราเช่นนี้ข้าเองก็อยากได้กล่องนั้นเช่นกัน แต่.. ข้าจะขัดใจนางได้อย่างไรกัน? ด้วยฐานะของครอบครัวนาง.. ข้าอาจถูกสังหารตายง่ายๆเมื่อกลับไป ต่อให้ภายในจะเป็นสมบัติระดับสวรรค์ก็ตาม ข้าก็คงจะต้องถูกสังหารตายก่อนที่จะได้ใช้มันแน่”หยวนได้แต่แอบครุ่นคิดอยู่ในใจ

“น่าแปลก.. สถานที่ซึ่งมีสมบัติมากมายถึงเพียงนี้ แต่เหตุใดข้ากลับไม่พบเห็นค่ายกล หรือกับดักที่เป็นอันตรายเลยแม้แต่น้อยหรือว่า.. กล่องใบสุดท้ายนี้จะเป็นกับดักหรืออาจเป็นไปได้ว่าใครบางคนได้เข้ามาก่อนหน้านี้แล้วและได้ทําลายค่ายกลไปแล้ว?

หลงเฉินครุ่นคิดอยู่ในใจพร้อมกับหันมองไปรอบๆห้องด้วยความสงสัย..