เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 181

ตอนที่ 181 ตายแล้วกระมัง?

“นี่เขาเก่งกาจ แล้วก็แข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียว??!!” หลิงพึมพํากับตนเองในขณะที่จ้องมองหลงเฉินแน่นิ่ง ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้เห็นหลงเฉินทําลายยักษ์ศิลาไปตนแล้วตนเล่า..

จนกระทั่งในที่สุด.. ก็เหลือยักษ์ศิลาอยู่อีกเพียงแค่คู่สุดท้ายหนึ่งคู่ และดูเหมือนว่าพวกมันจะสูงใหญ่กว่ายักษ์ศิลาตนอื่นๆที่ผ่านมา

หลงเฉินไม่รอช้าให้เสียเวลา เขากระโดดพุ่งเข้าจู่โจมยักษ์ศิลาทั้งสองตนทันที โดยใช้กําปั้นของตนโจมตีเข้าใส่ร่างของยักษ์ศิลาตัวที่อยู่ขวามือก่อน

ยักษ์ศิลายกกําปั้นของตนชกตอบโต้เข้ากับหมัดของหลงเฉินทันทีเช่นกัน แต่แล้วแขนทั้งแขนของมันก็แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที ในขณะที่ร่างของหลงเฉินเองก็กระเด็นถอยหลังออกไป ก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้นเช่นกัน

หลงเฉินลุกขึ้นยืน และพุ่งจู่โจมเข้าใส่ยักษ์ศิลาอีกครั้งทันที หลังจากปะทะกันอีกไม่นาน ท้ายที่สุดยักษ์ศิลาก็ถูกหลงเฉินทําลายจนแตกสลายเป็นเศษหินชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจัดกระจายไปทั่ว

และหลังจากนั้นอีกไม่นานนัก หลงเฉินก็ได้จัดการกับยักษ์ศิลาตัวสุดท้ายจนแตกสลายไปได้เช่นกัน..

“ในที่สุดข้าก็กําจัดพวกมันได้จนหมด!” หลงเฉินเดินกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

หลิงเห็นหลงเฉินเดินตรงเข้ามาหาตนเองเช่นนั้น หัวใจของนางก็เริ่มเต้นแรงยิ่งขึ้น..

“ขอบ.. ขอบคุณเจ้ายิ่งนัก!”

เมื่อหลงเฉินก้าวเดินเข้ามาใกล้ หลิงก็เผยอริมฝีปากสีแดงของตนเอ่ยขอบคุณหลงเฉินทันที แต่แล้วใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นกระอักกระอ่วนเมื่อพบว่า หลงเฉินมิได้ตั้งใจเดินมาหาตน เพราะเขาเดินเลยร่างของนางไป และยังคงก้าวเดินตรงไปข้างหน้าเช่นนั้นต่อไป

“เจ้าหิมะน้อย ขอโทษที่ทําให้เจ้าต้องรอข้านาน” หลงเฉินไปหยุดอยู่หน้าเจ้าแมวสีขาว พร้อมกับก้มลงไปอุ้มร่างเล็กๆของมันขึ้นมา แล้วจึงหันหลังกลับไปบอกกับหลิง

“เอาล่ะ.. พวกเราไปกันได้แล้ว!”

“หึ.. ก็ไปสิ!” หลิงเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ําเสียง และสีหน้าที่ไม่พอใจนัก

แต่แล้วจู่ๆ หลงเฉินก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ เขาหันมองไปรอบกายและพบว่า..

เวลานี้เศษหินแตกละเอียดจากร่างของยักษ์ศิลานั้นค่อยๆขยับเขยื้อน และเศษหินเหล่านั้นก็ได้ลอยขึ้นกลาง อากาศ และกลับไปรวมตัวกันเป็นยักษ์ศิลาเช่นเดียวกับที่หลงเฉินได้ทําลายไปก่อนหน้านี้

ทั้งหลงเฉินและหลิงต่างก็นิ่งไปด้วยความตกตะลึง เมื่อพบว่าเศษหินเหล่านั้นได้กลับมารวมร่างกันเป็นยักษ์ศิลาเช่นเดิมอีกครา แต่ครั้งนี้ร่างของมันใหญ่โตขึ้นกว่าเดิมนับสิบเท่า และเวลานี้ร่างที่สูงใหญ่มากกว่ายี่สิบเมตรก็กําลังยืนตระหง่านอย่างน่าสะพรึงกลัว

ไม่เพียงเท่านั้น เวลานี้รอบอกของเจ้ายักษ์ศิลาได้ปรากฏเสื้อเกราะหิน และฝ่ามือทั้งสองข้างก็กําก้อนหินไว้อีกด้วย..

“นี่.. พวกเจ้าไม่คิดที่จะให้ข้าได้พักบ้างเลยหรืออย่างไร?!!” หลงเฉินร้องตะโกนออกมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย พร้อมกับจ้องมองยักษ์ศิลาร่างสูงกว่ายี่สิบเมตรนี้

“เจ้าหนู.. ข้าต้องขอโทษเจ้าอีกครั้งแล้วสินะ ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก!” หลงเฉินฉีกยิ้มพร้อมกับค่อยๆวางร่างของเจ้าหิมะน้อยลงบนพื้นอย่างทะนุถนอมอีกครั้ง

จากนั้นร่างของหลงเฉินก็หายไปจากตําแหน่งที่อยู่ในทันที และไปปรากฏอีกครั้งที่หน้าของยักษ์ศิลาตัวใหญ่ หลงเฉินใช้กายาราชั้นปีศาจสร้างความแข็งแกร่งให้กับร่างกาย พร้อมกับชกกําปั้นเข้าใส่หน้าอกของยักษ์ศิลาตนนั้นทันที ปรากฎหลุมขนาดใหญ่บนหน้าอกของมัน แต่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนๆ เพราะดูเหมือนจะสร้างความเสียหายให้กับยักษ์ศิลาได้ไม่มากนัก

หลงเฉินจึงกระโดดถอยหลังออกมา แต่กลับถูกยักษ์ศิลาฟาดด้วยค้อนหิน จนร่างของเขากระเด็นลอยละลิ่วออกไปไกลประหนึ่งว่าวที่ขาดลอย

ร่างของหลงเฉินร่วงลงกระแทกกับพื้น และกระอักโลหิตสีแดงออกมาในทันที!

“มันเจ็บนะ!” หลงเฉินร้องคํารามออกมา พร้อมกับจ้องมองยักษ์ศิลาแน่นิ่ง

หลงเฉินลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และอยู่ในท่าเตรียมพร้อม..

“ดาบสายฟ้า!” หลงเฉินร้องคํารามเสียงดัง พร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นไปบนท้องนภา

เหล่าเมฆาเบื้องบนเหนือศรีษะเริ่มก่อนตัวขึ้นเป็นสีดําทะมึน และส่งเสียงดังครืนๆ แสงไฟแปลบปลาบสว่างไสวขึ้นท่ามกลางเมฆดํา จากนั้นดาบสายฟ้าก็พุ่งปราดฟาดลงกลางร่างของยักษ์ศิลาทันที

เมื่อยักษ์ศิลารู้ว่าดาบสายฟ้ากําลังจะฟาดลงใส่ร่างของมันนั้น มันก็ได้ยกก้อนหินในมือขึ้นป้องกัน และฟาดใส่ดาบสายฟ้าเช่นกัน ดาบสายฟ้าและค้อนหินปะทะกันเสียงดัง แต่ดูเหมือนค้อนหินจะได้รับความเสียหายมากกว่า แต่ร่างของยักษ์ศิลากลับมิเป็นอะไรแม้แต่น้อย

เวลานี้ร่างของหลงเฉินได้หายไปจากจุดที่ยืนอยู่เดิม และไปปรากฏตัวอยู่ใกล้ร่างของยักษ์ศิลพร้อมกับชูกําปั้นเข้าใส่ร่างของมัน ยักษ์ศิลาตวัดค้อนหินในมือทุบเข้าใส่ร่างของหลงเฉิน แต่เขาก็สามารถหลบได้อย่างว่องไว และสามารถชกหมัดเข้าที่หน้าอกของยักษ์ศิลาได้อีกหนึ่งครั้ง และเวลานี้หลุมที่หน้าอกของยักษ์ศิลาก็ดูเหมือนจะล็กมากกว่าเดิม

หลงเฉินยังคู่พุ่งเข้าจู่โจม และกระโดดหลบอยู่เช่นนั้น ทําให้ร่างของยักษ์ศิลามีร่องรอยความเสียหายปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นไม่นานนัก ร่างของยักษ์ศิลาก็มีรอยแตกร้าวเกิดขึ้นเต็มไปหมด แต่ก็ยังคงต่อสู้กับหลงเฉินไม่หยุดเช่นกัน

หลังจากต่อสู้กันอยู่เช่นนั้นเกือบครึ่งชั่วยาม ในที่สุดร่างของยักษ์ศิลาก็ได้แตกละเอียด กลายเป็นเศษหินร่วงหล่นลงไปบนพื้นอีกครั้ง

“นับเป็นการออกกําลังกายที่ไม่เลวเลยทีเดียว..”

หลงเฉินพึมพําออกมาพร้อมกับนั่งลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง และในขณะนั้นเขาเองก็สังเกตเห็นว่าเจ้าหิมะน้อยได้วิ่งเข้ามาหา และกําลังปีนขึ้นมานั่งบนตักของตนเอง

“ข้าบอกให้เจ้ารอตรงนั้นมิใช่รึ?” หลงเฉินก้มลงมองเจ้าหิมะน้อยพร้อมกับยิ้มให้มัน แต่เจ้าแมวน้อยกลับมิตอบอันใด และซุกตัวลงบนตักของหลงเฉินทันที

“อะไรกันเจ้าหนู เดี๋ยวนี้เจ้าไม่สนใจคําพูดของข้าแล้วงั้นรี” หลงเฉินหัวเราะคิกคัก พร้อมกับลุกขึ้นยืน และ อุ้มเจ้าแม้วน้อยไว้ในอ้อมแขน

“เอาล่ะ.. ไปกันได้แล้ว! หวังว่าครั้งนี้คงจะจบจริงๆเสียที”

หลงเฉินร้องตะโกนบอกหลิง แต่เมื่อหันไปมองก็เห็นนางกําลังยืนนิ่งอยู่ในอาการตกตะลึง สีหน้าท่าทางของนางนั้นบ่งบอกว่า ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น และไม่อยากเชื่อว่าที่เห็นอยู่นั้นคือความจริง

ต้องแข็งแกร่งเพียงใด?!!” หลิงจ้องมองหลงเฉินพร้อมกับครุ่นคิดด้วยความงุนงงสงสัย

หลงเฉินจึงได้เดินเข้าไปหาหลิงซึ่งยังคงยืนนิ่ง และไปหยุดอยู่ตรงหน้าของนาง พร้อมกับยกมือขึ้นตบไหล่ของนางเบาๆ และเอ่ยถามออกไปว่า

“เจ้าจะไปกับข้า หรือจะให้ข้าทิ้งเจ้าไว้ที่นี่?”

“ห้ะ!! เอ่อ..ข้าไปด้วยสิ..”

หลิงร้องตอบกลับไปในทันที แต่ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เมื่อพบว่าเวลานี้หลงเฉินกําลังยืนอยู่ตรงหน้านางในระยะกระชั้นชิด

หลงเฉินหันหลังเดินทางต่อไป โดยมีหลิงเดินตามหลังมา ระหว่างทางที่เดินต่อไปนั้น ทั้งคู่ไม่ได้พบเจอปัญหาอะไรมากมายนัก และในที่สุดก็พบกับประตูปลายทางอีกด้าน หลงเฉินจึงผลักประตูและเดินออกไปพร้อมกับหลิง

ทางด้านของหมิง เมิ่ง และหยวน ซึ่งอยู่ในห้องทดสอบของตนเองนั้น..

หมิงยู่กําลังเดินอยู่บนดินแดนที่เป็นทะเลทรายเช่นกัน ตลอดทางมีพายุทรายปรากฏขึ้นเป็นระยะๆ เพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของหลู่หมิงยู่ แต่นางก็สามารถผ่านพายุทรายลูกแล้วลูกเล่าได้อย่างง่ายดาย

จนกระทั่งผ่านไปได้ครึ่งทาง หมิงยู่ก็ได้สังเกตเห็นว่าพายุทรายไม่เพียงรุนแรงขึ้น แต่ภายในพายุทรายลูกยักษ์นั้น ยังมีผึ้งหลายชนิด และสิ่งมีชีวิตที่บินได้อีกหลายๆชนิดรวมตัวกันอยู่ด้านใน ทั้งหมดจู่โจมหมิงยู่และทําให้ความสามารถในการมองเห็นของนางลดลงอย่างมาก

ส่วนทางด้านหยวนนั้น กําลังก่นด่าโชคชะตาของตนเองอยู่ เพราะเวลานี้เขากําลังว่ายน้ําอยู่ในท้องทะเลที่กว้างใหญ่ และมีอสูรกายจากท้องทะเลคอยจู่โจมเข้าใส่ตลอดเวลา แม้หยวนจะสามารถสังหารอสูรกายเหล่านั้นได้ไม่ยาก แต่ปัญหาใหญ่ของเขาก็คือการต้องแหวกว่ายอยู่ในท้องทะเลตลอดเวลานั้นเอง เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อย อย่างมาก และเฝ้ากรุ่นด่าตนเองที่เลือกประตูนี้

ในขณะที่เพิ่งเองก็กําลังเดินทางอยู่ในดินแดนที่เต็มไปด้วยความร้อนและเปลวเพลิง แม้ว่านางจะได้เตรียมเครื่องลางสําหรับต้านทานเปลวเพลิงที่ร้อนแรงมาก็ตาม แต่สิ่งที่เป็นปัญหาสําหรับเพิ่งในเวลานี้กลับเป็นสิ่งมีชีวิตที่คอยจู่โจมเข้าใส่ตนเอง เพราะสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นดูเหมือนจะก่อเกิดจากไฟ แต่เครื่องลางของนางก็เพียงแค่ช่วยต้านทานจากท้องทุ่งแห่งเปลวงเพลิงเท่านั้น

หลงเฉินเดินผ่านประตูเข้าไป โดยมีหลิงเดินตามหลังเข้ามา..

หลงเฉินหันมองไปรอบๆห้อง และพบว่าด้านหน้าของตนนั้นมีทางเดินทอดยาวอยู่ ส่วนทางด้านหลังก็มีประตูอยู่ทั้งหมดสี่บาน และหนึ่งในนั้นก็คือประตูบานที่หลงเฉินเพิ่งจะก้าวเดินออกมา

“คนอื่นๆยังมิมีผู้ใดออกมาเลยงั้นรึ?” หลิงหันมองไปรอบห้องพร้อมกับเอ่ยถามขึ้นมาก

“ข้าคิดว่าคงจะเป็นเช่นนั้น..” หลงเฉินเหลือบมองประตูที่เหลืออีกสามบานพร้อมกับเอ่ยตอบ

“พวกเขาเชื่องช้ายิ่งนัก.. เจ้าต้องการที่จะเดินทางต่อไปเลยหรือไม่?” หลิงหันไปเอ่ยถามหลงเฉิน

“ไม่! ข้าจะรอหมิงยู่อยู่ที่นี่ก่อน!”

หลงเฉินเอ่ยตอบทันที จากนั้นจึงเดินไปหามุมหลบพร้อมกับนั่งลง เขานั่งหันหลังพิงผนังห้อง และหันหน้าให้กับประตูทั้งสี่..

“อ่อ..” หลิงพึมพําออกมาเสียงเบา พลันสีหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยขึ้นมาทันที แต่ก็เดินตรงไปนั่งลงข้างกายหลงเฉิน

เวลาล่วงเลยไปอย่างเชื่องช้า.. หลงเฉินและหลังเฝ้ารอคอยให้คนที่เหลือก้าวเดินออกมาจากประตู

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปกว่าหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดประตูบานแรกก็เปิดออก และทั้งคู่ก็เห็นเพิ่งก้าวเดินออกมา อาภรณ์ที่นางสวมใส่นั้นยังมีร่องรอยของการถูกเปลวไฟเผาไหม้อยู่ ตั้งแต่บริเวณไหล่ทั้งสองข้าง ต้นขา รอบคอ และแม้กระทั่งเนินอก จึงเผยให้เห็นผิวพรรณขาวผ่องของนาง

“อาภรณ์ของนางถูกเผาไหม้เกือบหมด แต่ผิวพรรณกลับยังคงไม่มีบาดแผลแม้แต่น้อย.. นางคงต้องมีเครื่อง ลางวิเศษสําหรับป้องกันเปลวเพลิงเป็นแน่!” หลงเฉินจ้องมองเรือนร่างของเพิ่งพร้อมกับครุ่นคิด

“ศิษย์พี่เพิ่ง!!” หลิงรีบลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งไปหาเพิ่งด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“ท่านเป็นเช่นใดบ้าง?” หลิงเอ่ยถามพร้อมกับสํารวจร่างกายของเพิ่งด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“ศิษย์น้องหลิง ข้าสบายดี! แล้วเจ้าล่ะ?” เพิ่งเอ่ยถามกลับไป

“ข้าเองก็สบายดีเช่นกัน คณชายเฉินช่วยปกป้องคุ้มครองข้า..” หลิงเอ่ยตอบยิ้มๆ พร้อมกับหันไปมองหลงเฉิน

“งั้นรึ?!! ข้าต้องขอขอบคุณคุณชายเฉินที่ช่วยดูแลหลิง” เพิ่งหันไปมองหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ

“เป็นดังเช่นที่ข้าคาดคิดไว้จริงๆ เจ้าเป็นคนแรกที่ออกมาได้!” เพิ่งเดินไปหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยบอกยิ้มๆ

“ข้าเองก็คาดว่าจะเป็นเจ้าที่ออกมาเป็นคนแรก แต่ค่อนข้างผิดหวัง..” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“นี่!! อย่างน้อยข้าก็ออกมาได้เร็วกว่าคนรักของเจ้า..” เมิ่งเอ่ยตอบพร้อมกับขยิบตาให้หลงเฉิน

แต่ในขณะที่หลงเฉินกําลังจะอ้าปากเอ่ยตอบโต้ ประตูบานที่สองก็เปิดออกมา เขาหันไปยิ้มให้กับหมิงยู่ที่ก้าวเดินออกมา เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางล้วนเปรอะเปื้อนไปด้วยทราย..

“เจ้าต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามหมิงยู่

“ไม่ต้อง ขอบคุณเจ้ามาก!” หมิงยู่เอ่ยตอบพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาหลงเฉินทันที

“เหลือหยวนเพียงแค่คนเดียว จากพลังบ่มเพาะของเขา ข้าคิดไม่ถึงว่าเขาจะออกมาเป็นคนสุดท้ายเช่นนี้!” หลงเฉินหันไปมองเมิ่งพร้อมกับเอ่ยขึ้นยิ้มๆ

“อีกประเดี๋ยวศิษย์พี่หยวนก็คงออกมาแล้วล่ะ!” หลิงเอ่ยตอบด้วยสีหน้าท่าทางมั่นอกมั่นใจ

หลงเฉินหันไปหาหมิงยู่พร้อมกับเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ “แล้วเจ้าล่ะ.. พบเจอสิ่งใดข้างในบ้าง?”

จากนั้น หมิงยู่ก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้านในให้หลงเฉินฟัง และเขาก็ตั้งอกตั้งใจฟังอย่างสนอกสนใจ จนกระทั่งผ่านไปร่วมสองชั่วยาม ประตูบานที่สี่ก็ยังไม่เปิดออกเสียที..

“เขาคงเสียชีวิตไปแล้วกระมัง?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับจ้องมองไปทางประตูบานที่สี่ แต่ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงหลงเฉินดีนัก ประตูบานที่สี่ก็เปิดออก

หยวนเดินออกมาพร้อมกับอาภรณ์ที่เปียกโชก และกําลังหายใจหอบอย่างรุนแรง ทันทีที่ก้าวเท้าออกมาจากประตูได้ ร่างของหยวนก็ถึงกับทรุดลงอยู่หน้าประตูทันใด

หลงเฉินเห็นสภาพเช่นนั้นของหยวน ก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น!