เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 180

ตอนที่ 180 สู้กับธาตุดิน

“นับว่าโชคดีที่พวกเรามาด้วยกันทั้งหมดห้าคน ต่อให้เจ้าตายไป พวกเราก็จะได้ไม่กังวลใจ ฮ่าๆๆ” หยวนเหลือบมองหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยบอก ก่อนจะเดินตามเข้าไปในสุสาน โดยมีหลิงและหมิงยู่เดินตามเข้ามาติดๆ

เมื่อทั้งห้าคนเข้าไปในห้อง ทุกคนต่างก็เห็นประตูสี่บานปรากฏอยู่ตรงหน้า และทุกบานจะมีอักษรโบราณเขียนไว้ แม้หลงเฉินจะอ่านไม่ออก แต่แน่นอนว่าเพิ่งย่อมอ่านออกอย่างไม่ต้องสงสัย

“ไฟ น้ํา ดิน ลม..” เพิ่งอ่านอักษรโบราณแต่ละตัวให้ทุกคนฟัง

“ซุน.. บอกข้าทีว่าที่นางบอกนั้นเป็นความจริงหรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามซุนผ่านทางความคิด

“เป็นความจริง เพียงแต่นางบอกตําแหน่งตัวอักษรสลับกัน เพราะตัวอักษรบนประตูบานแรกคือน้ํา บานที่สองคือลม บานที่สามคือดิน และบานที่สี่คือไฟ..” ซุนเอ่ยตอบหลงเฉิน

“พวกเราจะแยกย้ายกันเข้าไปคนละห้อง หรือจะเข้าไปที่ละห้องพร้อมๆกัน” เพิ่งหันไปถามความเห็นของทุกคน

“แยกกันเข้าไปคนละห้องดีกว่า..ฉันขอเลือกห้องที่เป็นอักษรลม..” หยวนร้องบอกพร้อมกับหันมองไปยังประตูบานที่สี่

“ข้าขอเลือกเข้าประตูที่มีอักษร น้ํา!!” หลิงเอ่ยบอกยิ้มๆ

“ศิษย์น้องหลิง เจ้าเป็นผู้เดียวที่อ่อนด้อยที่สุด เหตุใดจึงไม่เลือกเข้าไปกับใครคนใดคนหนึ่งเล่า?” เพิ่งหันไปมองหลิงพร้อมกับเอ่ยแนะนํา

หลงเฉินถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน นั่นเพราะคําพูดของเมิ่งบ่งบอกว่า เขากับหมิงยู่จะต้องแยกกันเข้าคนละห้อง!

“ไม่เป็นไร.. ข้าแข็งแกร่งกว่านาน ข้ามั่นใจว่าจะสามารถเอาตัวรอดออกมาได้ไม่ยาก!” หมิงยู่เอ่ยบอกหลงเฉินยิ้มๆ เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่บูดบึงของหลงเฉิน

“แต่ว่า..” หลงเฉินต้องการที่จะเอ่ยห้ามปราม แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่บ่งบอกว่าหมิงยู่ได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เขาจึงเปลี่ยนใจ และเอ่ยถามออกไปว่า

“เอาล่ะ.. ถ้าเช่นนั้นในบรรดาสี่ธาตุนี้ เจ้ามั่นใจในธาตุใดมากที่สุด!”

“ลม.. แต่หยวนได้เลือกไปก่อนแล้ว..” หมิงยู่เอ่ยบอกหลงเฉิน

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็เข้าประตูบานที่สองก็แล้วกัน..” หลงเฉินเอ่ยบอกหมิงยู่พร้อมกับยิ้มให้นางอย่างมีเลศนัย

“ตกลง! พวกเราต่างก็เห็นด้วยว่าหลิงอ่อนแอที่สุด ฉะนั้นข้าขอเลือกเข้าประตูที่สองเพียงลําพัง!” หมิงยู่เอ่ยตอบด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ และเลือกประตูที่สองตามคําแนะนําของหลงเฉิน

“เห็นหรือไม่หลิง? แม่นางหมิงยู่เองยังเข้าใจ ฉะนั้น ข้าคงไม่อาจปล่อยให้เจ้าเข้าไปในประตูเพียงลําพังได้” เพิ่งหันไปมองหลังพร้อมกับเอ่ยบอกยิ้มๆ

“ตกลง! ข้าจะเข้าไปในห้องพร้อมกับศิษย์พี่เพิ่ง!” หลิงพยักหน้าพร้อมกับร้องบอกเพิ่ง

“เจ้าไปกับข้าไม่ได้! ข้ารู้สึกว่าในบรรดาพวกเราทั้งห้าคน หลงเฉินเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ข้าว่าเจ้าควรไปกับเขาน่าจะดีกว่า!” เพิ่งเอ่ยแนะนําหลิง

หลิงมิรู้ว่าจะปฏิเสธศิษย์ผู้พี่ได้เช่นใด จึงได้แต่พยักหน้าทําตามคําสั่งของนาง จากนั้นเพิ่งจึงได้หันไปถามหลงเฉินว่า “หลงเฉิน เจ้ามีปัญหาหรือไม่หากจะให้หลิงไปกับเจ้าด้วย?”

“ด้วยความยินดี!” หลงเฉินครุ่นคิดเพียงแค่เล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่ทราบว่าเจ้าจะเลือกเข้าประตูใด?” เพิ่งเอ่ยถามหลงเฉิน

“ข้าขอเลือกประตูที่สาม.. ดิน!” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ ในขณะที่ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปยังประตูบานที่สาม โดยมีหลิงเดินตามหลังไป

“เช่นนั้นข้าจะเข้าไปในประตูที่หนึ่งเอง!” เมิ่งเอ่ยตอบยิ้มๆพร้อมกับเดินตรงเข้าไปยังประตูบานที่หนึ่ง

จากนั้น ทุกคนต่างก็ผลักประตูที่ตนเองเลือกให้เปิดออก แล้วจึงเดินเข้าไปด้านใน และทันทีที่ทั้งหมดก้าวผ่านพ้นประตูเข้าไปแล้ว ประตูทั้งสี่บานก็ปิดเองทันที

หลงเฉินพบว่าตนเองกําลังยืนอยู่ในดินแดนที่เป็นทะเลทราย ไม่มีแม้แต่ต้นหญ้าสักต้น มีเพียงผืนทรายเท่านั้น ด้านข้างทั้งสองฝั่งมีเพียงยักษ์ศิลาร่างใหญ่สองตนยืนอยู่ แต่ละตัวมีความสูงถึงสองเมตรครึ่ง และกว้างกว่าหนึ่งเมตร แขนข้างหนึ่งของมันนั้นมีขนาดใหญ่กว่าเอวของหลงเฉินเสียอีก

“หืมม…”

หลงเฉินถึงกับส่งเสียงคํารามออกมาด้วยความตกตะลึง เมื่อพบว่าด้านหน้าของตนห่างออกไปราวสองเมตร ได้นั้น ปรากฏยักษ์ศิลาขึ้นอีกสองตน และค่อยๆปรากฏเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เวลานี้หลงเฉินนับยักษ์ศิลาได้มากถึง สิบกว่าตนเลยทีเดียว

“ข้ารู้สึกว่าพวกมันน่าจะเป็นศัตรูที่พวกเราจะต้องเอาชนะให้ได้!” หลงเฉินหันไปบอกกับหลิงที่ยืนอยู่ข้างกาย

“ข้าว่าเจ้าอย่าตีตนไปก่อนไข้เลย พวกมันยังคงอยู่นิ่งมิได้เคลื่อนไหวอะไร? ข้าว่าพวกมันน่าจะเป็นเพียงแค่รูปปั้นตกแต่งสถานที่แห่งนี้เท่านั้น!” หลิงเอ่ยบอกหลงเฉินพร้อมกับจ้องมองยักษ์ศิลาที่ยังคงยืนแน่นิ่ง

“ก็อาจเป็นไปได้ หากเจ้าเชื่อมั่นเช่นนั้นเหตุใดจึงไม่ก้าวเดินต่อไปเล่า?!” หลงเฉินเอ่ยถามยิ้มๆ

“ได้สิ! มิเห็นมีอะไรน่ากลัว หรือน่ากังวลใจเลยนี่!” หลิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงที่ไม่พอใจ พร้อมกับเดินตรงขึ้นไปด้านหน้าทันที

แต่ทันทีที่หลินก้าวเท้าออกไปด้านหน้าเท่านั้น เสียงครืนๆก็ดังขึ้นทันใด นางถึงกับหยุดชะงักพร้อมกับหันมองไปรอบกายอย่างรวดเร็ว แต่กลับพบว่ายักษ์ศิลาเหล่านั้นกลับยังคงยืนนิ่งดังเช่นที่เห็นก่อนหน้า หลิงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่แปลกประหลาด แต่นางก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ และคิดว่าคงเป็นเพราะนางคิดไปเอง จากนั้น หลิงจึงก้าวเท้าเดินออกไปเป็นก้าวที่สอง เสียงครืนดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงนั้นไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น มันยังคงดังครืนๆอย่างต่อเนื่อง

หลิงหันมองไปทางด้านขวามือของตนเอง และพบว่ายักษ์ศิลาที่เคยยืนนิ่งอยู่ก่อนหน้านั้น ได้เคลื่อนที่เปลี่ยนตําแหน่ง ดวงตาทั้งสองข้างของมันเปลี่ยนเป็นแสงสีเหลืองสุกสว่าง นางหันมองไปทางด้านซ้ายมือของตนเอง และพบว่ายักษ์ศิลาทางด้านซ้ายมือก็เป็นเปลี่ยนไปเช่นกัน

ยักษ์ศิลาทั้งสองตนกําลังเคลื่อนที่ไปหาหลิง..

หลิงถึงกับตกตะลึงนิ่งไปด้วยความตกใจ เมื่อพบว่ายักษ์ศิลาทั้งสองตนกําลังเคลื่อนที่เข้าหาตนเองเช่นนั้น นางจึงเริ่มใช้พลังบ่มเพาะของตนเองจู่โจมเข้าใส่ยักษ์ศิลาทั้งสองตนในทันที

“ดาบวายุ!”

หลิงร้องตะโกนออกไปในขณะที่จู่โจมเข้าใส่ยักษ์ศิลาตนหนึ่ง ดาบที่เกิดจากพลังลมได้พุ่งเข้าใส่หน้าอกของยักษ์ศิลาตัวที่อยู่ขวามือในทันที

ร่องลึกปรากฏขึ้นกลางหน้าอกของยักษ์ศิลาทันที แต่ร่างใหญ่โตของมันกลับไม่มีท่าที่เจ็บปวด หรือได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย และยังคงเคลื่อนที่เข้าหาหลิงอย่างต่อเนื่อง

หลิงยังคงจู่โจมเข้าใส่ร่างของยักษ์ศิลาทั้งซ้ายและขวาไม่หยุดหย่อนเช่นกัน เรียกได้ว่าจู่โจมเข้าใส่ทุกลมหายใจไม่หยุดเลยก็ว่าได้ แต่ถึงอย่างนั้น การจู่โจมของหลิงก็ดูเหมือนจะไร้ซึ่งความหมาย เพราะไม่สามารถทําอะไรยักษ์ศิลาได้เลยแม้แต่น้อย

“ธาตุดิน.. เป็นธาตุที่มีพลังป้องกันแข็งแกร่งยิ่งนัก ฉะนั้นแล้วพลังป้องกันของมันจึงไม่อาจถูกทําลายได้ง่ายๆ การจะจัดการกับยักษ์ศิลาเช่นนี้ จําเป็นที่จะต้องเป็นผู้ที่มีร่างกายและพลังโจมตีที่แข็งแกร่ง ดูเหมือนนางจะอ่อนแอเกินไปที่จะรับมือกับยักษ์ศิลาเหล่านั้น..” หลงเฉินจ้องมองภาพการต่อสู้ตรงหน้าพร้อมกับพึมพําออก มา

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ประเดี๋ยวนะเจ้าหิมะน้อย!” หลงเฉินร้องบอกเจ้าแมวตัวน้อยด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน พร้อมกับวางมันลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ภาพการต่อสู้เบื้องหน้า

ยักษ์ศิลาตัวที่อยู่ซ้ายมือเป็นผู้เข้าถึงร่างของหลิงเป็นตนแรก และมันก็กําลังชกหมัดเข้าใส่ร่างของนาง หมายให้ได้รับบาดเจ็บ..

หลินถึงกับนิ่งไปด้วยความตกใจ และเมื่อรู้ว่าตนเองกําลังตกอยู่ในอันตรายที่ยากจะเอาชีวิตรอดได้ ร่างทั้งร่างของนางถึงกับแข็งที่อ และไม่ยอมฟังคําสั่งของนางอีกเลย หลิงรู้สึกว่าร่างของตนเองหนักอึ้ง และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว และเวลานี้หมัดของยักษ์ศิลาก็กําลังพุ่งตรงเข้าใส่ร่างของนาง

หลิงรีบหลับตาลงพร้อมกับน้ําตาที่ไหลพรากออกมา..

“นี่เจ้าลืมไปแล้วว่ายังมีข้าอยู่ทั้งคน?”

เสียงกระซิบดังขึ้นข้างหูของหลิง และเมื่อนางลืมตาขึ้นจ้องมองไปตามต้นเสียงนั้นก็พบว่า เวลานี้หลงเฉิน ซึ่งอยู่กลางอากาศ กําลังชกเข้าที่ร่างของยักษ์ศิลาอย่างแรง นางไม่รู้ว่าเหตุใดหลงเฉินจึงกระโดดขึ้นไปได้สูงถึงเพียงนั้น แต่ในเวลานั้น.. สิ่งเดียวที่นางต้องการก็คือการมีชีวิตรอด!

กําปั้นของหลงเฉินชกเข้าใส่ที่ศรีษะของยักษ์ศิลาตนนั้นอย่างรุนแรง และแรงกดดันในห้วงอากาศก็เพิ่มขึ้น เมื่อแรงลมพัดกรรโชกขึ้นพร้อมกับกําปั้นของหลงเฉิน

หมัดของหลงเฉินพุ่งเข้าใส่กลางศรีษะของยักษ์ศิลาอย่างรุนแรง จนกระทั่งร่างของมันแตกเป็นเศษหินละเอียด ก่อนจะลอยกระจัดกระจายไปตามแรงลม

จากนั้น ร่างของหลงเฉินก็ร่อนลงกับพื้นดินท่ามกลางเศษหินที่แตกกระจาย แต่เขามิได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น หลงเฉินหายไปจากจุดที่ยืนอยู่ในทันที และด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของหลงเฉิน หลิงจึงเห็นร่างของเขา เคลื่อนที่ไปเป็นภาพซ้อนเป็นทาง ก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงหน้ายักษ์ศิลาตัวที่สอง

หลงเฉินกระโดดขึ้นถีบเข้าที่ลําคอของยักษ์ศิลาในทันที จากนั้นศรีษะของมันก็ร่วงขาดออกจากร่าง และหล่นลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว แต่ร่างของมันกลับมิได้หยุดนิ่ง และยังคงเคลื่อนที่ต่อไปไม่หยุด

แม้จะมีเพียงร่างไร้ศรีษะ ยักษ์ศิลาก็ยังสามารถหันกลับไปจู่โจมหลงเฉินได้ แต่ร่างของหลงเฉินกลับหายไปจากจุดเดิม และสามารถหลบการจู่โจมของยักษ์ศิลาตนนั้นได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นร่างของหลงเฉินก็มา ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของมัน และจัดการชกเข้าที่แผ่นหลังของยักษ์ศิลาอย่างแรง ครั้งนี้ร่างของยักษ์ศิลาหักออกเป็นสองท่อน ก่อนจะแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยดังเช่นยักษ์ศิลาตนแรก

หลงเฉินร่อนลงสู่พื้นดิน พร้อมกับหันไปมองหลัง

“สิ่งใดที่เราเห็นด้วยตา มักจะไม่เป็นดังที่เราเห็นเสมอไป ไม่ว่าจะเป็นสัตว์อสูร หรือว่ามนุษย์!” หลงเฉินเอ่ย บอกหลิงที่ยังคงมีน้ําตาไหลอาบแก้ม ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“เจ้าหนูน้อย.. เจ้ารอข้าอยู่ที่นั่นอีกประเดี๋ยว ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ข้าต้องจัดการ” หลงเฉินร้องตะโกนบอกเจ้าหิมะน้อย ที่กําลังจ้องมองมาทางเขาด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

จากนั้น หลงเฉินก็หันกลับไปมองยักษ์ศิลาที่เหลืออยู่ และยังคงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว หลงเฉินก้าวเดินตรงไปด้านหน้า และไปยืนอยู่ห่างจากยักษ์ศิลาคู่หนึ่ง ยักษ์ศิลาทั้งสองตนเริ่มเคลื่อนไหว และจู่โจมเข้าใส่ร่างของหลงเฉินทันที ส่วนหลงเฉินก็ตรงเข้าจัดการทําลายยักษ์ศิลาทั้งสองตนเช่นกัน

“ดูเหมือนพวกมันจะแข็งแกร่งขึ้น..” หลงเฉินพึมพําออกมาหลังจากที่สังเกตเห็นว่า ยักษ์คู่นี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่ายักษ์สองตนแรก..

“นี่เขาเก่งกาจ แล้วก็แข็งแกร่งถึงเพียงนี้เชียวรี?!!”

หลิงพึมพํากับตนเองในขณะที่จ้องมองหลงเฉินแน่นิ่ง ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้เห็นหลงเฉินทําลายยักษ์ศิลาไปตนแล้วตนเล่า..

จนกระทั่งในที่สุด.. ก็เหลือยักษ์ศิลาอยู่อีกเพียงแค่คู่สุดท้ายหนึ่งคู่!