เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 178

ตอนที่ 178 การกระทําที่ชั่วร้ายของหลงเฉิน

“ศิษย์พี่หยวน! พวกเรามาที่นี่เพื่อขอความร่วมมือจากพวกเขา.. ไม่ได้มาเพื่อที่จะต่อสู้กับพวกเขา!”

เมิ่งร้องตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับจ้องมองหยวน หยวนรีบถอนลมปราณกลับมาทันที และไม่นานนัก หลงเฉินจึงได้ปล่อยมือที่จับกําปั้นของหยวนออก

“อภัยให้พวกเราด้วย! เป็นเพราะพวกเราเคาะประตูอยู่นานามากแล้ว แต่กลับมีมีผู้ใดตอบรับกลับมา ศิษย์พี่หยวนของข้าค่อนข้างใจร้อน จึงได้กระทําการไปเช่นนั้น” เมิ่งโค้งศรีษะลงเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยของโทษ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่า บางครั้งความเป็นคนใจร้อนก็ได้ทําให้ผู้คนเสียชีวิตมานักต่อนักแล้ว!” หลงเฉินหันไปบอกหยวนพร้อมกับยิ้มออกมา

“เช่นเดียวกับผู้ที่มั่นอกมั่นใจจนเกินเหตุ..” หยวนสวนกลับทันที สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“เอาล่ะ.. แล้วพวกเจ้าทั้งหมดมาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน? มิใช่เมิ่งจะมาฟังคําตอบเพียงคนเดียวหรอกรี?” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยใคร่รู้

“ที่ข้าพาทั้งสองคนมาด้วย ก็เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียเวลากลับไปกลับมา หากท่านตอบตกลง พวกเราทั้งหมดก็จะได้เดินทางไปที่สุสานพร้อมกันเลย..” เมิ่งเอ่ยตอบหลงเฉิน

“ไฉนเจ้าจึงมั่นอกมั่นใจนักว่าข้าจะตอบตกลงข้อเสนอของเจ้า?” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยสีหน้าสนอกสนใจ

“ข้ามีความรู้สึกว่าท่านจะต้องตอบตกลง.. ฉะนั้น พวกเราเร่งเดินทางกันจะดีกว่า!” เมิ่งบอกกับหลงเฉิน

“พวกเราทั้งสองก็พร้อมออกเดินทางแล้วเช่นกัน แต่พวกเจ้ารอข้าประเดี๋ยว..”

หลงเฉินเดินกลับไปที่ห้องนอนของตนอย่างรวดเร็ว เขาอุ้มเจ้าหิมะน้อยที่กําลังนอนหลับไหลไว้ในอ้อมแขน หลังจากเดินกลับออกมา และปิดประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงเริ่มออกเดินทางทันที

“หึ.. นี่เจ้าพาสัตว์เลี้ยงไปด้วยเช่นนี้ หรือเจ้าคิดว่าพวกเรากําลังจะไปท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจกันงั้นรึ?” หยวนเอ่ยถามขึ้นในทันที

“ข้าจําเป็นต้องนํามันไปด้วย เพราะไม่สามารถทิ้งให้มันอยู่บ้านเพียงลําพังได้!” หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เอาล่ะ.. พวกเจ้านําแผนที่ออกมาให้ข้าดูจะได้หรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามต่อทันที

“เอ่อ.. ได้สิ ได้?”

เมิ่งมีสีหน้าท่าทางลังเลเล็กน้อย แต่แล้วก็นําแผนที่ฉบับนั้นออกมาให้หลงเฉินดู หลงเฉินสํารวจแผนที่ในมืออย่างละเอียดละออ และพยายามที่จะทําความเข้าใจให้ได้มากที่สุด

“แผนที่ฉบับนี้เก่าแก่ยิ่งนัก..” หลงเฉินพึมพําออกมา พร้อมกับยื่นแผนที่ในมือคืนกลับไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เจ้าบอกว่าไม่ต้องการให้จักรวรรดิแห่งนี้สงสัยมิใช่รี? พวกเราออกเดินทางร่วมกันเช่นนี้.. จะมิเป็นที่สนใจของผู้คนหรอก?” หลงเฉินหันไปมองเมิ่งพร้อมกับเอ่ยถาม

“ก่อนที่คนอื่นๆจะทันได้ทําอะไร พวกเราทั้งหมดก็คงจะไปถึงสุสาน และนําสมบัติทั้งหมดออกมาได้แล้วล่ะ!” เมิ่งเอ่ยตอบยิ้มๆ

“แล้วพวกเจ้าทั้งสามจะเดินทางไปที่นั่นเช่นใด? พวกเจ้าจะเดินไป หรือมีสัตว์อสูรเป็นพาหนะ?” หลงเฉินเอ่ยถาม

“พวกเรามิได้เดินไป.. แต่จะบินไป!”

“รอยยิ้มมีเลศนัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมิ่ง จากนั้นเสียงพรึบๆของลมก็ดังขึ้น และหลงเฉินเองก็สัมผัสได้ ถึงแรงลมที่กระพืออยู่เหนือศรีษะของตน เขาเงยหน้าขึ้นมองก็พบสัตว์อสูรที่บินได้สามตนกําลังบินอยู่เหนือศรีษะของตนเอง”

“อินทรีย์จันทรา..”

หลงเฉินพึมพําออกมาเมื่อได้เห็นสัตว์อสูรที่กําลังบินอยู่เหนือศรีษะของตน สัตว์อสูรทั้งสามตนนี้ล้วนเป็นสัตว์อสูรระดับวิญญาณ แม้รูปร่างของพวกมันจะดูคล้ายกับอินทรีย์ทั่วไป แต่ขนาดของมันนั้นกลับใหญ่กว่ามากนัก ปีกที่สยายกางออกนั้นยาวถึงห้าเมตรเลยทีเดียว

“พวกมันเป็นสัตว์อสูรสําหรับใช้ในการเดินทางของพวกเรา และเป็นสิ่งที่สํานักมอบให้กับพวกเราทั้งสามคน มันสามารถรองรับผู้ที่ได้ถึงสองคนในคราวเดียว” หยวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

“พวกมันยอดเยี่ยมยิ่งนัก!” หลงเฉินจ้องมองสัตว์อสูรทั้งสามตนด้วยความรู้สึกประทับใจเล็กน้อย

“พวกมันมีดีเพียงแค่เรื่องการเดินทางเท่านั้น เพราะพวกมันค่อนข้างอ่อนแอ.. ต่างจากสัตว์อสูรมีปีกชนิดอื่นๆ ในแคว้นของข้า ล้วนแข็งแกร่งกว่านี้มากนัก” หลู่หมิงยู่ร้องบอกหลงเฉินโดยไม่สนใจผู้อื่น

“นี่เจ้า..!” หยวนได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้กลับไป เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น

“สัตว์อสูรทั้งสามอ่อนแอกว่าสัตว์อสูรในแคว้นของเจ้างั้นรึ?! นี่เจ้าโอ้อวดเกินไปหรือไม่? หากเป็นเช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมิยอมบอกพวกเราว่าเจ้ามาจากที่ใดกันแน่? ข้าเองก็อยากจะรู้ว่า ในทวีปนี้ยังมีดินแดนใดแข็งแกร่งกว่าจักรวรรดิจันทราเหนือของเราอีก?”

“เท่าที่ข้ารู้มา.. แม้จะมีอยู่จริง แต่ก็เป็นดินแดนที่อยู่ห่างไกลมากนัก.. ข้ามเชื่อว่าเจ้าจะมาจากดินแดนที่ว่านั้น และหากเจ้าภูมิอกภูมิใจในดินแดนของตนจริง เหตุใดจึงมิกล้าเอ่ยนามแห่งดินแดนนั้นออกมาเล่า?”

หลิงเป็นฝ่ายเอ่ยตอบโต้แทน ในขณะที่จ้องมองใบหน้าของหลู่หมิงยู่ด้วยความไม่พอใจนัก..

“ข้าขออภัยด้วยหากวาจาของข้าได้ล่วงเกินเจ้า.. ข้าเพียงแต่กล่าวความจริงออกมาเท่านั้น แต่เจ้าอย่าได้ใส่ใจกับวาจาของข้านักเลย เพราะไม่ว่าอย่างไรจักรวรรดิของเจ้าย่อมต้องแข็งแกร่งกว่าแคว้นของข้าอยู่แล้ว..” หลู่หมิงยู่เอ่ยตอบหลิงเพื่อให้นางคลายความโกรธเกรี้ยว

“หึ..” หลิงทําเสียงขึ้นจมูกและไม่สนใจหล่หมิงยู่อีก

“เอาล่ะรีบไปกันดีกว่า พวกเราสายมากแล้ว!” เมิ่งรีบเอ่ยขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ของทุกฝ่าย

ทั้งสามคนต่างก็เรียกอินทรีย์จันทราให้บินร่อนลงมา จากนั้นทั้งหมดก็ขึ้นไปยืนบนแผ่นหลังของพวกมัน เมิ่งหันไปทางหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า

“หลงเฉิน.. เจ้าไปกับศิษย์พี่หยวน ส่วนแม่นางหมิงยู่ไปกับข้า เจ้าเห็นด้วยหรือไม่?”

“ข้าไม่นั่งไปกับเขาแน่!” ทั้งหลงเฉินและหยวนต่างก็เอ่ยปฏิเสธออกมาพร้อมกัน

“เช่นนั้นเจ้าก็มานั่งกับข้า ส่วนแม่นางหมิงยู่ก็นั่งไปกับศิษย์น้องหลิง” เมิ่งรีบร้องบอกทันที

“ศิษย์พี่เมิ่ง.. ข้าไม่นั่งกับนาง!” หลิงรีบปฏิเสธข้อเสนอของเมิ่งทันที

“เอาล่ะ.. เช่นนั้นแม่นางหมิงยู่คงต้องมานั่งกับข้าแล้วล่ะ ส่วนหลงเฉิน.. เจ้าไปนั่งกับศิษย์น้องหลิงแทน หวังว่าครั้งนี้คงจะไม่มีผู้ใดคัดค้านอีกนะ?” เมิ่งเอ่ยถามด้วยสีหน้าทิ้งตึง

“เอาล่ะ.. ถ้าเช่นนั้นก็ออกเดินทางได้แล้ว!” เมิ่งยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ เมื่อทุกคนต่างก็เห็นด้วยกับข้อ เสนอสุดท้ายของตน

หลู่หมิงยู่ปืนขึ้นไปนั่งอยู่ด้านหลังของเมิ่ง ส่วนหลงเฉินก็นั่งอยู่ด้านหลังของหลิง มีเพียงหยวนที่นั่งอยู่บนหลังของอินทรีย์จันทราเพียงลําพัง

จากนั้น อินทรีย์จันทราทั้งสามตนก็ได้บินขึ้นสู่ท้องนภา นําคนทั้งหมดมุ่งหน้าขึ้นไปบนยอดเขา..

“หากบินไปด้วยความเร็วเช่นนี้ ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็คงถึงแล้วล่ะ!” หลงเฉินพึมพําออกมาระหว่างที่อินทรีย์จันทรากําลังบินไปด้วยความรวดเร็ว

“ถูกต้อง.. อีกไม่นานพวกเราก็คงถึงจุดหมาย” หลิงเอ่ยตอบหลงเฉิน พร้อมกับทําท่าสูดเอาอากาศที่สดชื่นเข้าไปในร่างกาย สีหน้าท่าทางของนางบ่งบอกว่ากําลังมีความสุขยิ่งนัก

“เอ่อ.. ไม่ทราบว่าข้าจะถามอะไรเจ้าสักเรื่องจะได้หรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามออกไปหลังจากที่นึกอะไรขึ้นมาได้

“ได้สิ.. หากเรื่องที่เจ้าถามมิใช่ความลับ ข้าก็ยินดีตอบ..” หลิงเอ่ยตอบด้วยน้ําเสียงสบายๆ

“ศิษย์พี่หยวนของจ้า.. ดูเหมือนเขาจะแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม แต่เหตุใดจึงดูเหมือนเมิ่งเป็นผู้นํา?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อ่อ.. นั่นเพราะศิษย์พี่เมิ่งมีตําแหน่งที่สูงกว่าศิษย์พี่หยวน แม้ว่าศิษย์พี่หยวนจะแข็งแกร่งกว่า และมีภูมิหลังที่ดี แต่ศิษย์พี่เมิ่งมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามกว่า และพรสวรรค์ของนางนั้นก็เหนือกว่าศิษย์พี่หยวนด้วยเช่นกัน” หลิงเอ่ยตอบหลงเฉิน

“แล้วเจ้าชื่นชอบผู้ใดมากกว่ากัน? ศิษย์พี่หยวน หรือว่าศิษย์พี่เมิ่ง..” หลงเฉินเอ่ยถามยิ้มๆ

“ย่อมต้องเป็นศิษย์พี่เมิ่งแน่! นางเปรียบเสมือนพี่สาวแท้ๆของข้า นางคอยช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด แม้กระทั่งให้กําลังใจข้า ทําให้ข้ากล้าที่จะปฏิเสธความปรารถนาของท่านพ่อ จนสามารถล้มเลิกการหมั้นหมายได้ นางจะคอยสนับสนุนข้าทุกๆอย่างไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม..” หลิงเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“หากไม่ใช่เพราะนางข้าคงต้องทําตามความปรารถนาของท่านพ่อ และแต่งงานกับเด็กหนุ่มผู้นั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่า วันที่ข้าไปที่ตระกูลของเขานั้น ข้าจึงได้รู้ว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นแย่กว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใด ท่านพ่อจึงหมั้นหมายข้าให้กับคนเช่นนั้น!” หลิงเล่าให้หลงเฉินฟังด้วยสีหน้าหงุดหงิดรําคาญใจ

“แย่กว่าที่เจ้าคิดไว้อย่างไร?!” หลงเฉินเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก

“เขาอาศัยอยู่ในจักรวรรดิอันดับสอง เมื่อข้าไปถึงที่เมืองนั้น และได้สอบถามผู้คนถึงที่อยู่ของเขา เดิมทีข้าคิดว่าอย่างน้อยเขาก็คงต้องเป็นอัจฉริยะของเมืองนั้น แม้จะไม่สามารถเทียบกับข้าได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องดีกว่าเศษสวะ แต่ข้ากลับคิดผิดไปมาก.. เพราะเด็กหนุ่มนั่นแย่ยิ่งกว่าเศษสวะเสียอีก! แม้เขาจะพยายาม และขยันหมั่นเพียรฝึกวรยุทธบ่มเพาะมากเพียงใด แต่ก็ยังคงอยู่เพียงแค่อาณาจักรปรับกายาเท่านั้น..” หลิงเล่าให้หลงเฉินฟัง

“งั้นรึ?! สมควรแล้วที่เจ้าเรียกเขาว่า.. คนที่แย่ยิ่งกว่าเศษสวะ!” หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ไม่เพียงเท่านั้นนะ.. ข้าได้ยินมาว่าเขาเคยเสียสติด้วย?” หลิงหันหลังมาพูดกับหลงเฉิน

“อย่างไร?” หลงเฉินเอ่ยถามยิ้มๆ

“ข้าได้ยินมาว่า.. เมื่อครั้งที่เขายังเด็กกว่านี้ เขาค่อนข้างวิปริต และชอบลวนลามผู้หญิง แต่วันหนึ่ง.. เขากลับไปลวนลามหญิงสาวที่มาจากอาณาจักรอันดับหนึ่งเข้าน่ะสิ เขาก็เลยถูกทําร้ายทุบตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส แม่ของเขามาพบเข้า แต่เมื่อฟื้นขึ้นมาเขาก็เสียสติไปแล้ว!”

“บ้าไปแล้ว!! ใครบอกเล่าให้เจ้าฟังเช่นนี้กัน?” หลงเฉินถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ สีหน้าของเขาบ่งบอกว่าแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“แม้แต่เจ้าเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อสินะว่า มีคนชั่วร้ายเช่นนี้อยู่ในโลกได้อย่างอย่างไร? แต่อย่างน้อยเวลานี้เขาก็ได้รับบทลงโทษที่สาสมแล้ว และคงไม่สามารถไปทําร้ายหญิงสาวที่ไหนได้อีก!” หลิงบอกหลงเฉินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าจึงตัดสินใจเช่นนั้น!” หลงเฉินรีบเอ่ยตอบเพื่อปกปิดความรู้สึกของตนเอง

“ความเลวร้ายของเขาคงจะดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งเมืองสินะ?” หลงเฉินเอ่ยถามออกไป

“ใช่แล้ว! แม้แต่คนในตระกูลของเขาเองยังพูดเช่นนี้ ฉะนั้นเขาจะต้องเลวร้ายกว่าที่ข้าได้ยินมามาก!” หลิงเอ่ยตอบหลงเฉิน

“คนในตระกูลของเขางั้นรึ? ผู้ใดกัน?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง