เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 177

ตอนที่ 177 ฝึกหลอมกลั่นโอสถ

หลงเฉินนําหม้อหลอมมังกรเทวะ ซึ่งอาจารย์ก่แห่งหอหลอมโอสถสาขาเมืองครามเทามอบให้ออกมา..

“ข้าวางแผนที่จะฝึกหลอมกลั่นโอสถมานานแล้ว แต่เดี๋ยวก็มีเรื่องโน้นเรื่องนี้เข้ามาอยู่ตลอด จนป่านนี้ยังมิได้เริ่มต้นฝึกฝนเลยแม้แต่น้อย ข้าคงไม่สามารถผลัดผ่อนได้อีกต่อไปแล้ว..” หลงเฉินจ้องมองหม้อหลอมโอสถ พร้อมกับพึมพําออกมา

จากนั้น หลงเฉินก็ได้นําอุปกรณ์ และสมุนไพรต่างๆ ที่ซื้อจากหอหลอมโอสถออกมา..

แม้ว่าจะมีนักหลอมโอสถบางส่วนที่สามารถสร้างไฟสําหรับใช้ในการหลอมโอสถเฉพาะขึ้นมาได้ แต่ก็นับว่าหาได้ยากนัก และผู้ที่ทําเช่นนั้นได้ก็มีน้อยมาก มีวิชาบางอย่างที่สามารถช่วยให้ผู้ฝึกวรยุทธบ่มเพาะสามารถสร้างไฟขึ้นมาได้ และนั่นจะทําให้คนผู้นั้นมีโอกาสขึ้นเป็นนักหลอมโอสถระดับสูงได้

แต่ก็ยังมีอีกหนึ่งวิธีที่จะทําเช่นนั้นได้ ซึ่งก็คือการศึกษากฏแห่งไฟ ผู้ที่สามารถบรรลุกฏแห่งไฟจะสามารถควบคุมไฟได้ และมีนักหลอมโอสถไม่กี่คนนักที่สามารถศึกษาเข้าใจกฎแห่งไฟ จนกระทั่งกลายมาเป็นนักหลอมโอสถระดับสูงได้ และผู้ที่สามารถเข้าใจกฏแห่งไฟได้ ก็ล้วนแล้วแต่ไปหัวหน้าหรืออาวุโสของหอหลอมโอสถกันหมด

หลงเฉินไม่สามารถควบคุมไฟได้ และยังไม่เคยศึกษาแม้กระทั่งกฏแห่งไฟ ฉะนั้น เขาจึงจําเป็นต้องใช้วัตถุสําหรับก่อไฟเพื่อใช้ในการหลอมโอสถ ที่ได้หาซื้อมาก่อนที่จะเดินทางมาที่เมืองสายฟ้าแห่งนี้ และในระหว่างทางที่ลงจากเขามานั้น เขาก็ได้หาซื้อเพิ่มเติมไว้ด้วยเช่นกัน

“เอาล่ะ.. คงต้องเริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุดก่อน.. ข้าจะเริ่มฝึกหลอมโอสถขั้นที่หนึ่ง! แต่เวลานี้มีใบสั่งยาในหัวข้ามากมาย.. ข้าจะเลือกอันไหนก่อนดี..”

หลงเฉินเริ่มค้นหาความรู้เรื่องการหลอมโอสถที่อยู่ในความทรงจําของตน และความรู้ด้านการหลอมโอสถนี้ ก็คือรางวัลที่เขาได้รับจากการสอบผ่านการทดสอบครั้งแรกที่เจดีย์สืบสายโลหิตนั่นเอง

“ได้แล้ว.. ข้าจะฝึกหลอมโอสถฟื้นฟูตนก่อน!” หลงเฉินบอกกับตนเองหลังจากที่เลือกใบสั่งยาจากความทรงจํามาได้แล้ว

โอสถฟื้นฟูตน” เป็นโอสถที่หาได้ทั่วไป แม้ว่าจะไม่สามารถใช้รักษาบาดแผลขนาดใหญ่ได้ แต่ก็เพียงพอที่จะรักษาบาดแผลเล็กๆน้อยๆได้ อีกทั้งยังสามารถใช้เป็นโอสถสําหรับฆ่าเชื้อได้ด้วย

หลังจากที่จัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งไฟไว้พร้อมแล้ว หลงเฉินก็ลุกขึ้นยืนในท่าเตรียมพร้อมที่จะเริ่มการหลอมโอสถทันที

หลงเฉินจัดการใส่สมุนไพรและวัตถุดิบที่จําเป็นตามใบสั่งยาเข้าไป จากนั้นจึงได้พยายามควบคุมอุณหภูมิ ความร้อนในการหลอมโอสถอย่างสุดความสามารถ เท่าที่นักหลอมโอสถมือใหม่อย่างเขาจะทําได้ แม้หลงเฉินจะรู้ว่าควรต้องทําเช่นใด แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องยากมากสําหรับเขาที่จะควบคุมอุณหภูมิให้ได้ตามที่ต้องการไม่คลาดเคลื่อน

หลงเฉินใช้เวลาในการหลอมโอสถครั้งนี้เพียงแค่ชั่วเวลาหนึ่งก้านธูป จากนั้นเขาจึงได้เปิดฝาหม้อหลอมออก และพบโอสถเม็ดสีเทาอยู่ด้านใน หลงเฉินจึงหยิบมันขึ้นมาสํารวจดูอย่างละเอียด

“โอสถระดับกลางขั้นแรกของข้า..” หลงเฉินพึมพําออกมาพร้อมกับเก็บโอสถที่หลอมได้ เข้าไปไว้ในแหวนบรรจุของตน

“ความจริงควรจะต้องได้โอสถระดับสูงสุดจึงจะถูกต้อง แต่เป็นเพราะข้ายังขาดประสบการณ์.. ข้าคงต้องหมั่นฝึกฝนให้มากกว่านี้” หลงเฉินรําพึงรําพันกับตัวเอง และเริ่มนําวัตถุดิบต่างๆออกมาอีกครั้ง

หลงเฉินเริ่มลงมือหลอมโอสถใหม่อีกครั้ง หลังจากนั้นเขาก็สามารถหลอมโอสถฟื้นฟูตนระดับสูงได้ และหลังจากฝึกฝนอีกสามสี่ครั้ง เขาก็สามารถหลอมโอสถฟื้นฟูตนระดับสุดยอดได้

จากนั้น หลงเฉินจึงได้คิดที่จะเริ่มทดลองหลอมโอสถขั้นสอง แต่ก่อนที่เขาจะลงมือนั้น เสียงเคาะประตูห้องนอนของเขาก็ดังขึ้น

“หลงเฉิน.. เจ้ากลับมาแล้วรี?” เสียงร้องตะโกนถามดังออกมาจากหน้าประตู

“ใช่แล้ว! รอประเดี๋ยวข้าจะลุกไปเปิดประตูให้” หลงเฉินร้องตะโกนตอบกลับไป และรีบนําของทั้งหมดกลับเข้าไปไว้ในแหวนบรรจุโดยเร็ว

เขาเหลือบมองไปที่เตียงนอนของตนเอง และพบว่าเจ้าหิมะน้อยกําลังนอนหลับไหลอยู่ หลงเฉินลุกขึ้นยืน และเดินไปเปิดประตูให้กับหมิงยู่ทันที เขาสังเกตเห็นแววตาโล่งอกที่ปรากฏขึ้นในดวงตาทั้งสองของนาง

“เจ้ากลับมาแล้วจริงๆ!” องค์หญิงหมิงยู่ยิ้มออกมา

“นี่เจ้าคิดว่าข้าจะไม่กลับมางั้นรึ?” หลงเฉินจ้องมองหลู่หมิงยู่พร้อมกับเอ่ยถาม

“ข้ามิเคยลังเลสงสัยในตัวเจ้า มิเคยลังเลแม้สักเสี้ยวอึดใจว่าเจ้าจะไม่กลับมา ข้าเพียงแค่เป็นห่วงเท่านั้น” หลู่หมิงยู่เอ่ยตอบหลงเฉินทันที

“เอาล่ะ.. เข้ามาคุยกันข้างในดีกว่า ข้าเองก็มีเรื่องที่จะปรึกษากับเจ้าเช่นกัน!” หลงเฉินเอ่ยบอกพร้อมกับเดินนําหลู่หมิงยู่เข้าไปในห้อง เขาเดินกลับไปนั่งบนเตียงนอน ในขณะที่หญิงสาวเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขา

“นั่งลงก่อนสิ! ข้าไม่จับเจ้ากินแน่ อีกอย่าง.. เจ้าเองก็แข็งแกร่งกว่าข้าเสียอีก!” หลงเฉินเอ่ยบอกหญิงสาว พร้อมกับหัวเราะออกมา

องค์หญิงหมิงยู่เดินเข้าไปนั่งข้างหลงเฉินโดยไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คําเดียว มีเพียงสายตาที่จ้องมองหลงเฉินแทนคําถาม

“เจ้ายังจดจําคนทั้งสามจากจักรวรรดิจันทราเหนือ ที่พวกเราพบเจอในร้านขายอาหารคืนนั้นได้หรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นทันที

“จําได้สิ! มีอะไรงั้นรึ?” หล่หมิงยู่เอ่ยถามกลับไปทันที

“หญิงสาวที่ชื่อเมิ่งมาพบข้าที่บ้านเมื่อวานนี้” หลงเฉินเอ่ยบอกหลู่หมิงยู่

“นางมาพบเจ้าทําไมกัน?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“นางต้องการให้เจ้ากับข้าไปร่วมสํารวจสุสานผู้บ่มเพาะตนที่แข็งแกร่งท่านหนึ่ง..” หลงเฉินมีสีหน้าครุ่นคิด ในระหว่างที่บอกเรื่องนี้กับหลู่หมิงยู่

“นางมีเหตุผลอันใดกัน?!” หลู่หมิงยู่เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงงสงสัย

“นางบอกกับข้าว่า.. พวกนางได้พบแผนที่ฉบับหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ และในแผนที่ฉบับนั้นบอกว่า สุสานแห่งนี้น่าจะเป็นสุสานของยอดฝีมือที่เหนือกว่าอาณาจักรราชันสวรรค์ พวกเขาทั้งสามไปถึงสุสานแหน่งนั้นแล้ว แต่กลับพบว่า ผู้ที่จะเข้าไปด้านในได้นั้น จะต้องเป็นผู้ฝึกวรยุทธบ่มเพาะสี่คนขึ้นไป ด้วยเหตุนี้ พวกนางจึงอยากให้ ข้ากับเจ้าเข้าร่วมสํารวจกับพวกนาง..” หลงเฉินอธิบายให้หลู่หมิงฟัง

“เจ้าคิดเห็นเช่นใด? ต้องการที่จะเข้าร่วมหรือไม่?” นางเอ่ยถามหลงเฉินทันที

“ข้าต้องการที่เข้าร่วมสํารวจด้วย แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็อยากให้เจ้าเป็นผู้ตัดสินใจ แม้ข้าจะไม่อยากให้เจ้าเข้าร่วมด้วยก็ตาม..” หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“เหตุใดเจ้าจึงมิต้องการให้ข้าเข้าร่วมด้วยเล่า? หรือเจ้าเกรงว่าข้าจะไปเป็นภาระให้กับเจ้า?” หญิงสาวเอ่ย ถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

“ย่อมต้องมิใช่เช่นนั้นแน่! ข้าเพียงแค่สังหรณ์ใจว่าจะมีอันตราย ลําพังตัวข้านั้น ข้ามั่นใจว่าหากมีสิ่งใดผิดพลาดเกิดขึ้น ข้าจะสามารถหนีออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ข้าเป็นห่วงเจ้า..” หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เจ้าไม่จําเป็นต้องกังวล และเป็นห่วงข้า ข้ามั่นใจว่าตนเองสามารถรับมือพวกเขาทั้งสามคนได้อย่างง่ายดาย!” หลู่หมิงยู่เอ่ยตอบยิ้มๆ

“เรื่องนั้นข้าเองก็พอรู้ เพียงแต่ว่า..” หลงเฉินเอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงเป็นกังวล

“ข้าอยากจะไปกับเจ้า พวกเราจะออกเดินทางกันเมื่อใด?” หลู่หมิงยู่เอ่ยขัดหลงเฉินขึ้นทันที และไม่รอให้เขาพูดจบ

“เอาล่ะ.. หากเจ้าต้องการเช่นนั้นก็ตามใจ! วันนี้เมิ่งจะมาฟังคําตอบจากข้า และบอกเล่ารายละเอียดให้พวกเราฟังอีกที..” หลงเฉินบอกกับหญิงสาว

“อ่อ.. ข้าอยากจะบอกเจ้าว่า วันนี้เจ้างดงามมากทีเดียว ระหว่างที่ข้าอยู่ข้างนอก ก็เฝ้าคิดถึงใบหน้าของเจ้าอยู่ทุกวัน..” หลงเฉินเอ่ยบอกองค์หญิงหมิงยู่ เมื่อเห็นว่านางกําลังที่จะลุกขึ้น

“เจ้าโกหก..” หญิงสาวหันไปบอกหลงเฉินอย่างไม่เชื่อ แต่เขากลับสังเกตเห็นความสุขที่ปรากฏขึ้นในแววตาของนาง

“มีเหตผลใดที่ข้าต้องโกหกด้วยเล่า? นี่คือคําชมจากใจของข้า แต่ความจริงหากจะพูดให้ถูกก็คือ.. เจ้างดงามในทุกๆวัน!” หลงเฉินตอบกลับไปทันที

แต่ก่อนที่หลู่หมิงยู่จะทันได้ตอบอะไรหลงเฉินกลับไป เสียงปังๆ ก็ดังขึ้นจากด้านนอก หลงเฉินลุกขึ้นยืน แล้วรีบเดินออกไปดูทันที เขาสังเกตเห็นว่าใครบางคนกําลังทุบประตูหน้าบ้านอย่างแรง

หลงเฉินเดินออกไปเปิดประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด และทันทีที่หลงเฉินเปิดประตูออกมา กําปั้นที่กําลังทุบประตูอยู่นั้น ก็แทบจะกระแทกเข้าใส่ใบหน้าของเขา

ด้วยความไม่รู้ตัว หลงเฉินได้ใช้กายาราชันปีศาจ และราชันย์ปฐพี หลบกําปั้นที่พุ่งเข้ามานั้นได้อย่างรวดเร็ว หลงเฉินยื่นมือออกคว้ากําปั้นที่อยู่ห่างจากใบหน้าของเขาไปเพียงไม่กี่นิ้วมือ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของกําปั้นนี้

“คุณชายหยวนหรอก? นี่คือมารยาทที่เจ้าใช้เมื่อไปเยือนบ้านเรือนผู้อื่นงั้นรึ?”

หลงเฉินจ้องหน้าหยวนด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก เขาก็คือชายหนุ่มที่ร่วมเดินทางมาพร้อมกับเมิ่งและหลิงนั่นเอง ซึ่งหลงเฉินก็เกือบที่จะมีเรื่องกับเขาในคืนนั้น

หลงเฉินสํารวจดูด้านนอก และพบว่าเมิ่งยืนอยู่ข้างซ้ายของหยวน ส่วนหลิงก็ยืนอยู่ข้างขวาของเขา..

สีหน้าของหยวนบ่งบอกว่ากําลังโกรธอย่างมาก และพยายามที่จะดึงกําปั้นของตนเองออกจากกํามือของหลงเฉิน แต่กลับไม่สามารถทําได้ทั้งที่หลงเฉินใช้เพียงแค่พละกําลังของร่ายกายเพียงอย่างเดียว ยังมิได้ใช้พลังบ่มเพาะ

“ไม่สําเร็จหรอก! หากเจ้าใช้พลังบ่มเพาะของตน.. ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะพอขยับกําปั้นได้บ้าง..” หลงเฉินเอ่ย บอกหยวนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เมื่อสัมผัสได้ว่าเขาเริ่มถ่ายเทพลังบ่มเพาะมาที่กําปั้นของตนเอง

“นี่เจ้า!!!” หยวนร้องคํารามออกมาด้วยความโมโห

แต่หลงเฉินกลับยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นสีหน้าเกรี้ยวกราดของหยวน..