เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 166

ตอนที่ 166 คําสารภาพของซุน

“เอ่อ.. อย่านะ.. เจ้าปีศาจ.. เหตุใดข้าจึงไม่สามารถใช้พลังบ่มเพาะของตนได้? เอิ่ม.. อย่าแตะต้องส่วนนั้น.. เจ้ากล้าทําเช่นนี้กับข้าได้อย่างไรกัน.. ไม่.. ห้ามถอดมันออก!!” เสียงร้องโวยวายดังออกมานอกห้องอย่างต่อเนื่อง..

หลงเฉินผลักประตูเข้าไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลทันทีและทันทีที่เขาเข้าไปในห้องภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทําให้เขาตระหนกตกใจยิ่งนัก

“นี่มัน..” หลงเฉินร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ และจ้องมององค์หญิงหมิงยู่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เวลานี้องค์หญิงหมิงยู่ซึ่งนอนอยู่บนเตียง กําลังดิ้นรนไปมาเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่ถูกกระชากออกจากร่างจนเกือบหมด เผยให้เห็นเรือนร่างขาวผ่องต่อหน้าหลงเฉินแต่นับว่ายังโชคดีที่ส่วนสําคัญของเรือนร่างยังคงมีผ้าปกปิดอยู่

“เจ้าปีศาจร้าย!! ข้าสาบานว่าเมื่อใดที่ฟื้นพลังบ่มเพาะได้ข้าจะต้องฆ่าเจ้าด้วยมือของข้าแน่!” องค์หญิงหมิงยู่ร้องคํารามออกมาด้วยความโกรธเกรียวในขณะที่ร่างกายก็ดิ้นรนไปมาอยู่บนเตียง

“ไม่นะ.. อย่าถอดเสื้อผ้าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของข้าออก!!ได้โปรด.. ปล่อยข้าไปเถิด!”

หญิงสาวร้องคร่ําครวญออกมาพร้อมกับดินรนขัดขืนแต่สิ่งที่น่าแปลกคือ.. บนเตียงมีเพียงร่างของนางอยู่ เพียงลําพังหามีผู้อื่นอยู่ด้วยไม่..

แต่ท่าทางที่กําลังดิ้นรนไปมาของนางนั้นบ่งบอกว่านางกําลังต่อสู้ขัดขืนกับใครบางคน ที่กําลังปลุกปล้ําถอดอาภรณ์บนร่างของนางออก

“ข้าเข้าใจแล้วว่าเกิดอันใดขึ้น?!! นี่คือกฏแห่งภาพลวงตา!!”

เสียงร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นของซุนนั้นดังอยู่ข้างหูของหลงเฉินแม้เสียงนั้นจะดึงดูดความสนใจของเขายิ่งนักแต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ภาพตรงหน้าแน่นิ่ง

“หลงเฉิน!! เจ้าคนชั่วช้สารเลว!! ข้านึกไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าจะกลายเป็นคนชั่วช้เช่นนี้ไปได้!” องค์หญิงหมิงยู่ร้องตะโกนออกมาเสียงดัง

หลงเฉินถึงกับนิ่งอึ้งไปด้วยความตกตะลึงเมื่อได้ยินองค์หญิงหมิงยู่ร้องตะโกนสาปแช่งตนเองเช่นนั้นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมิยอมเบนสายตาไปจากภาพตรงหน้าประหนึ่งว่ากําลังจะจดจํารายละเอียดต่างๆ บนเรือนร่างที่งดงามไร้ที่ติขององค์หญิงหมิงยู่ไว้ให้ได้หมด

“ที่แท้นางก็กําลังเห็นภาพลวงว่าเป็นข้าที่กําลังปลุกปล้ํานางสินะ?ข้าดูเหมือนเป็นคนชั่วช้าเช่นนั้นรึ?” หลงเฉินเอ่ยถามลอยๆพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก

“ดูจากสีหน้าท่าทางของเจ้าเวลานี้ข้าก็เชื่อว่าเจ้าเป็นเช่นนั้น!!”ซุนหัวเราะคิกคักขณะที่เอ่ยตอบหลงเฉิน

“ซุน.. ข้าจําได้ว่ากฏแต่ละกฏล้วนมีระดับขั้นของมันแล้วกฏแห่งภาพลวงตานี้เป็นกฎระดับใดกันแน่?” หลงเฉินเอ่ยถามซุน

“กฏนี้จัดอยู่ในกฏพิเศษ แต่ต่ํากว่ากฎแห่งห้วงมิติของเจ้าไปสองระดับและต่ํากว่ากฏแห่งการสังหารของเทียนเฉินหนึ่งระดับ..” ซุนอธิบายให้หลงเฉินฟัง

“งั้นรี เช่นนั้นกฏนี้ก็น่าสนใจไม่น้อยทีเดียว!”หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“กฎแห่งภาพลวงตานี้เป็นกฎที่มีประโยชน์และใช้ได้หลากหลายยิ่งนัก หากเจ้าเรียนรู้ที่จะใช้มันได้อย่าง เหมาะสม

ซุนเอ่ยตอบพร้อมกับจ้องมองหลงเฉินแน่นิ่งเพราะเวลานี้เฉินน้อยของเขานั้นกําลังเริ่มที่จะขยับตัวและค่อยๆชูชันขึ้นในระหว่างที่จ้องมองร่างกายที่เคลื่อนไหวไปมาขององค์หญิงหมิงยู่

“.. แม้กระทั่งเวลาที่ตึงเครียด และกําลังสนทนากันอย่างเป็นงานเป็นการเช่นนี้เจ้ายังมิสามารถควบคุมร่างกายได้งั้นรึ?เร็วเข้า.. รีบไปหาลูกแก้วนั่น แล้วเก็บมันเข้าไปในแหวนบรรจุของเจ้าหลังจากนั้นค่อยหาเวลาศึกษากฎแห่งภาพลวงตาต่อไป.” ซุนเอ่ยบอกหลงเฉินพร้อมกับยกมือกุมขมับด้วยความปวดหัว

หลังจากต้องใช้ความพยายามอย่างสูงในที่สุดหลงเฉินก็สามารถถอนสายตาออกจากเรือนร่างขององค์หญิงหมิงยู่ได้และเริ่มทําการรื้อค้นภายในห้องนอนของนางแต่กลับพบว่าลูกแก้วใสนั้นวางอยู่บนชั้นวางของประหนึ่งว่าเป็นของตกแต่งชิ้นหนึ่ง

หลงเฉินรีบเดินตรงเข้าไปหาลูกแก้วนั้นทันที..

“หลงเฉิน!!” ระหว่างที่หลงเฉินเดินไปนั้นเขาก็ได้ยินเสียงซุนร้องตะโกนเรียกมาจากด้านหลัง

เขาหยุดชะงักระหว่างทาง พร้อมกับหันกลับมาหาซุนและพบว่าซันค่อยๆก้าวเท้าเดินตรงเข้ามาหาตนเองที่ละก้าวๆ ก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า

“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะบอกกับเจ้านานแล้ว..” ซุนก้มหน้าลงเล็กน้อยในขณะที่เอ่ยบอกหลงเฉิน

“อะไร?!” หลงเฉินเอ่ยถามกลับไปด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

ซุนก้าวเข้าไปใกล้ร่างของหลงเฉินมากขึ้นและเวลานี้ร่างของคนทั้งคู่ก็อยู่ห่างจากกันไม่ถึงหนึ่งนิ้วมือ ซุน เงยหน้าขึ้นพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตาของหลงเฉิน สีหน้าของนางเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาหลงเฉินเองได้แต่นึกกังวลใจว่า มีเรื่องอะไรกันแน่ ซุนจึงได้มีสีหน้าจริงจังเคร่งเครียดถึงเพียงนี้

แต่ก่อนที่หลงเฉินจะทันได้เอ่ยถามอะไรออกไปซุนก็เขย่งเท้าขึ้น และเวลานี้ใบหน้าของนางก็อยู่ห่างจากใบหน้าของหลงเฉินไม่มากนักซุนแนบริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากของเขาและทันทีที่ริมฝีปากของเขากับนางสัมผัสกัน หลงเฉินก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบหมุนเคว้งเขาแทบอยากจะกลืนกินริมฝีปากหวานฉ่ํานั้นตลอดไปแต่กลับเพียงแค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นซุนก็ถอยกลับออกไปแต่สายตายังคงจับจ้องลึกลงไปในดวงตาของเขา

“ข้ารักเจ้า.. หลงเฉิน!” ซุนเอ่ยบอกหลงเฉินพร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

“เจ้า.. เจ้ารักข้างั้นรึ?!” หลงเฉินเอ่ยถามกลับไปด้วยความรู้สึกงุนงงตกใจ

“ถูกต้อง! ข้าต้องการให้เจ้าเป็นของข้า.. ข้ารู้สึกเช่นนั้นเสมอมาแต่กลับมิกล้าพอที่จะบอกกับเจ้าข้าต้องใช้เวลาในการรวบรวมความกล้าอยู่นานและในเวลานี้ข้าก็กล้ามากพอแล้วจึงต้องการบอกกับคนที่ข้ารักให้เขาได้รับรู้ความรู้สึกของข้า..” ซุนเอ่ยตอบพร้อมกับก้มหน้า

“เป็นเพราะอานุภาพลึกลับของลูกแก้วนี้ พวกเราสามารถสัมผัสมันได้แล้ว ข้าต้องการใช้โอกาสนี้ทําให้ข้าเป็นของเจ้าอย่างสมบูรณ์” ซุนกระซิบเสียงเบาพร้อมกับจ้องมองดวงตาของหลงเฉิน

จากนั้น ซุนจึงค่อยๆเปลื้องอาภรณ์ที่ตนสวมใส่อยู่ออก และเผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าต่อหน้าหลง เฉิน..

แม้เนินอกของนางจะมิได้ใหญ่โตเช่นเดียวกับองค์หญิงหมิงยู่แต่ก็จัดว่างดงามไร้ที่ติ หลงเฉินอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองยอดกันชูชันคู่นั้นอยู่เนิ่นนาน

จากนั้น ร่างเล็กบอบบางของซุนก็โผเข้าหาอ้อมกอดของหลงเฉินเขาเริ่มจุมพิตริมฝีปากของนางอย่างดื่มค่ําราวกับจะกลืนกินริมฝีปากหอมหวานนั้นเข้าไปฝ่ามือข้างหนึ่งของหลงเฉินเคล้าคลึงอยู่ที่เนินอกของนางส่วนอีกข้างบีบเค้นอยู่ที่บั้นท้ายในขณะที่ปลายลิ้นก็ซุกไซ้อยู่ในปากของนาง

หลงเฉินผลักร่างของซุนออก และทําการถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนอย่างรีบร้อน แต่ในขณะที่กําลังจะถอดกางเกงของตนเองออกนั้น หลงเฉินก็หยุดชะงักไปทันที

“มีบางอย่างผิดปกติ…” หลงเฉินพึมพําออกมาพร้อมกับจ้องมองระหว่างร่างของซุนกับลูกแก้วไปมา..

“นี่ต้องเป็นภาพลวงตาแน่.. ซุนมิเคยทําอะไรเช่นนี้มาก่อน!อีกอย่าง.. อานุภาพของกฎแห่งภาพลวงตานี้จะทําให้ข้าสามารถสัมผัสร่างของซุนได้เชียวหรือ?มันน่าจะทําให้ผู้คนเกิดภาพลวงตาขึ้นได้เท่านั้นคงจะไม่สา มารถทําให้ทุกอย่างเสมือนจริงเช่นนี้ได้..”

หลงเฉินพึมพําออกมาพร้อมกับเอื้อมมือออกไปสัมผัสลูกแก้วนั่น..

“นี่เจ้า.. เจ้ามิได้ชื่นชอบข้าหรอกรี? เจ้าจึงมิต้องการสัมผัสเนื้อตัวข้า..” ซุนเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองหลงเฉินด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ําตา

“ข้ามชื่นชอบภาพลวงตา แต่ชื่นชอบของจริงเสียมากกว่า..” หลงเฉินเอ่ยยิ้มๆ พร้อมกับนําลูกแก้วนั้นเข้าไป เก็บไว้ในแหวนบรรจุของตน

และเมื่อหลงเฉินหันกลับมา ทุกอย่างก็เป็นดังที่เขาคาดคิด ร่างของซุนได้อันตรธานหายไปแล้ว เวลานี้นาง กําลังยืนอยู่ที่เดิมซึ่งห่างจากหลงเฉินไป และกําลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

“เหตุใดเจ้าจึงแลบลิ้นออกมาราวกับสุนัขเช่นนั้น? หรือเจ้าเองก็โดนภาพลวงตาเล่นงานเข้าแล้วเช่นกัน? ว่าแต่เจ้ากําลังฝันถึงหญิงใดกันรึ?” ซุนเอ่ยถามพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“ถูกต้อง! ข้าโดนภาพลวงตาเล่นงานจริงๆ แต่ท้ายที่สุดข้าก็สามารถเอาชนะมันได้ ส่วนจะเป็นหญิงใดนั้นข้าขอเก็บเป็นความลับ..” หลงเฉินตอบกลับยิ้มๆ

“ได้โปรด.. อย่า..”

องค์หญิงหมิยู่ที่กําลังส่งเสียงครางอยู่นั้น จู่ๆก็นิ่งเงียบไป หลงเฉินที่กําลังลวนลามปลุกปล้ํานางอยู่นั้นก็อันตรธานหายไปราวกับภาพลวงตา

นางตื่นขึ้นพร้อมกับหันมองไปรอบห้องด้วยสีหน้างุนงง และเมื่อเห็นหลงเฉินซึ่งยืนอยู่ไกลๆร่างกายท่อนบนไร้เสื้อผ้าอาภรณ์นางก็ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและนึกขอบคุณที่ร่างกายท่อนร่างของเขายังมิได้เปลือยเปล่าดังเช่นภาพลวงตาที่นางเห็น

“ภาพลวงตาที่เกิดขึ้นมีพลังที่แข็งแกร่งยิ่งนักแต่เจ้ามิต้องกังวลใจไปข้าได้จัดการทําลายวิญญาณชั่วร้ายที่สร้างเรื่องชั่วช้าเหล่านี้แล้ว..”หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างของนาง

องค์หญิงหมิงยู่ที่กําลังจะกล่าววาจาออกไปนั้น พลันนึกขึ้นมาได้ว่าเวลานี้เรือนร่างของนางไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดจึงรีบคว้าผ้าห่มข้างกายขึ้นมาคลุมไว้ทันที

“ข้าเห็นมาก่อนหน้านี้แล้วล่ะ..”

หลงเฉินพึมพําเสียงเบา และก่อนที่องค์หญิงหมิงจะทันได้ร้อะไรหลงเฉินก็รีบเดินออกไปจากห้องนอนของนางทันที

“เจ้าคนสารเลว!!”

เสียงร้องตะโกนสาปแช่งของหลู่หมิงยู่ดังออกมาจากห้อง หลงเฉินได้ยินเต็มสองหู และรีบกลับเข้าไปในห้องนอนของตนเองทันที

“นับว่าเจ้าพบลูกแก้วแห่งภาพลวงตานี้ได้ในเวลาที่พอเหมาะพอเจาะ.. หากเจ้าพบลูกแก้วนี้ในเวลาที่ฤทัยมารของเจ้าพัฒนาร่างแล้วล่ะก็เจ้ามิมีทางที่จะควบคุมตนเองได้เช่นนี้แน่!!”ซุนเอ่ยบอกในขณะที่นั่งอยู่บนเตียงของหลงเฉิน

“นั่นสินะ!! ข้าคงต้องรีบศึกษากฏนี้โดยเร็ว!” หลงเฉินเอ่ยตอบซุน

จากนั้น หลงเฉินก็ได้เขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง มีใจความว่า

“หมิงยู่.. ข้าจําต้องออกไปฝึกฝนวรยุทธบ่มเพาะสักพัก อาจมิได้กลับมาบ้านระยะเวลาหนึ่ง หากเลยระยะเวลาเช่าบ้านและจําเป็นต้องเช่าต่อเจ้าสามารถนําเงินจํานวนนี้ไปใช้ได้เลย ส่วนที่เหลือเจ้าก็ใช้ซื้อของที่เจ้าต้อง การได้..

หลังจากเขียนจดหมายเสร็จแล้ว หลงเฉินก็นําไปวางไว้ที่หน้าประตูห้องของหลู่หมิงยู่ พร้อมกับเอาเหรียญทองคําขาวจํานวนยี่สิบเหรียญทับไว้ด้านบนแล้วจึงเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับซุน

“เจ้ารู้ว่าควรต้องทําเช่นใดใช่หรือไม่? ทุกอย่างก็เหมือนเมื่อครั้งที่เจ้าศึกษากฎแห่งห้วงมิติ..”ซุนเอ่ยแนะนํา

“ข้าเข้าใจ..” หลงเฉินเอ่ยตอบพร้อมกับนําลูกแก้วแห่งภาพลวงตาออกมา

เขาวางลูกแก้วไว้ตรงหน้าพร้อมกับจ้องมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจากนั้นจึงวางฝ่ามือทั้งสองข้างไว้บนลูกแก้วแห่งภาพลวงตา

และทันทีที่ฝ่ามือของหลงเฉินสัมผัสเข้ากับลูกแก้วเขาก็รู้สึกว่าร่างของตนเองได้หายไปจากจุดเดิมไปปรากฏขึ้นในห้องห้องหนึ่งของเมืองอื่น..