เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 165

ตอนที่ 165 กฏอีกข้อ

“หากข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!” ชายชราเอ่ยขึ้น พร้อมกับหายไปจากจุดที่ยืนอยู่ทันที

ก่อนที่ทุกคนจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนก็เห็นร่างของชายชราลอยกระเด็นถอยหลังกลับไปราวกับว่าวที่ขาดผึ้งออกจากเชือก ก่อนจะร่วงหล่น

“เจ้าควรจะฟังคําพูดของเขา.. พวกเรากําลังรีบ ฉะนั้นอย่าได้ขวางทางให้พวกเราต้องเสียเวลาอีก!”

ทุกคนในที่นั้นต่างก็เห็นหญิงสาวไร้พิษสงที่นั่งอยู่บนหลังม้าเมื่อครู่ กําลังยืนตระหง่านอยู่ระหว่างร่างของหลงเฉินกับร่างของชายชราที่กําลังนอนหงายกองอยู่กับพื้น รัศมีดุดันแผ่กระจายออกจากร่างของนางทําให้ผู้คนโดยรอบต่างก็สัมผัสได้ถึงอันตรายและทุกคนต่างก็จ้องมองหญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาผู้นี้ด้วยความงุนงง

“นี่.. นี่นางทําให้ลุงเหยาลงไปนอนกองกับพื้นรึ?” หญิงสาวผมแดงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับผงะถอยหลังไปราวสองสามก้าว

“นี่เจ้า.. เจ้าเข้าสู่อาณาจักรจุติพิภพเช่นกันงั้นรึ? เป็นไปได้อย่างไรกัน? เจ้า.. เจ้ามีฝีมือล้ําเลิศมากกว่าข้าเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?เจ้าเองอายุยังน้อย.. ต่อให้มาจากจักรวรรดิอันดับหนึ่งก็ตามทีเป็นไปไม่ได้ที่จะมียอดฝีมือผู้มีพรสวรรค์ล้ําเลิศเช่นนี้ได!! เจ้าเป็นใคร?!!”

ชายชราลุกขึ้นยืน และจ้องมองหญิงสาวด้วยสีหน้าแววตาตระหนกตกใจ เขาลืมแม้กระทั่งจะปัดฝุ่นที่เปื้อนอยู่ตามใบหน้าและเนื้อตัวออกแล้วรีบระส่ําระลักถามออกไปทันที

“ฐานะของข้า.. มิจําเป็นที่เจ้าจะต้องรู้!” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบพร้อมกับหันหลังกลับไป

“เอาล่ะ หมดเรื่องแล้ว พวกเราไปกันหรือยัง?” หญิงสาวหันไปถามหลงเฉินพร้อมกับยิ้มให้

“ฮ่าๆๆๆ ข้าชื่นชอบนิสัยใจคอของเจ้ายิ่งนัก! ข้ากําลังคิดว่าจะต้องแสดงฝีมือเองเสียแล้ว!”

หลงเฉินเหัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะปืนกลับขึ้นไปบนหลังม้าอีกครั้ง เขาส่งมือให้หลู่หมิงยู่พร้อมกับช่วยนางกลับขึ้นหลังม้า ราวกับว่านางมิใช่ยอดฝีมือขั้นจุติพิภพ แต่เป็นเพียงแค่หญิงสาวธรรมดาๆเท่านั้น

องค์หญิงหมิงยู่เอื้อมไปจับมือของหลงเฉิน ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนหลังม้าอีกคน จากนั้นหลงเฉินก็ได้ควบม้าอกไป โดยมิมีผู้ใดกล้าขัดขวางเขาเลยแม้แต่คนเดียว ตรงข้าม ทุกคนต่างก็รีบหลบข้างทางและปล่อยให้ทั้งคู่จากไปแต่โดยดี

“หนุ่มสาวทั้งสองคนเป็นผู้ใดกัน.. ข้ามสามารถมองเห็นขั้นพลังของพวกเขาทั้งคู่ แต่จากฝีมือของหญิงสาวผู้นั้นแน่นอนว่านางย่อมต้องเหนือกว่าข้าแน่ แล้วเจ้าหนุ่มนั่นเล่า?!! แต่ดูจากสีหน้าและความมั่นอกมั่นใจของเขาแล้วเขาจะต้องแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าหญิงสาวเป็นแน่..”

“ว่าแต่ปีศาจทั้งสองนี้มาจากที่ใดกันนะ?! พวกเขามาจากที่ใดกันแน่…”

ชายชราจ้องมองตามร่างของหลงเฉินและหลู่หมิงยู่ที่ควบม้าจากไป และพึมพําออกมาด้วยความสงสัย..

“ฮ่าๆๆๆ เจ้าดูราวกับเด็กสาวไร้เดียงสาอ่อนต่อโลก แต่ผู้ใดจะคิดว่าหญิงสาวที่ดูไร้พิษสงเช่นเจ้าจะซัดตาเฒ่านั้นจนกระเด็นออกไปอย่างไม่เป็นท่าได้ เจ้าทําจนตาเฒ่านั่นหงอเป็นลูกแมวเลยทีเดียว..” หลงเฉินถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังด้วยความพออกพอใจ

หลงเฉินและองค์หญิงหมิงยู่เดินทางออกจากตัวเมือง และไปหยุดอยู่หน้าสถานที่แห่งหนึ่งทั้งคู่ลงจากหลังม้าและเดินเข้าไปด้านใน

“ข้าชื่อหลงเฉิน ส่วนนี่สหายคนสนิทของข้า ข้ากําลังมองหาที่บ้านพักชั่วคราว ท่านพอจะหาที่พักให้พวกเราเช่าสักระยะจะได้หรือไม่..” หลงเฉินเดินเข้าไปหาเจ้าของร้านพร้อมกับเอ่ยถาม

หญิงเจ้าของร้านในวัยสามสิบต้นๆ สวมอาภรณ์สีดํายาวที่ปกปิดเรียวขางดงามของตนไว้ และมิมีผิวหนังส่วนใดเผยสู่สายตาของผู้คนภายนอกเลยแม้แต่น้อย ผมยาวของนางถูกรวบเป็นมวยไว้บนศรีษะส่วนแว่นตาก็ตกล งมาอยู่ที่ปลายจมูก นางจ้องมองหนุ่มสาวทั้งสองที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

เฮ้อ.. ยังเป็นเด็กเป็นเล็กแท้ๆ แต่กลับพาคู่รักมาหาที่พักชั่วคราว ข้าว่าพวกเจ้าทั้งสองคงพากันหนีมาจากบ้านเป็นแน่ คงอยากจะออกมาหาความสุขอย่างว่าข้างนอกสินะ! ช่างน่าอับอายนัก! ต้องเป็นเจ้าเด็กหนุ่มนั่นแน่ที่ล่อลวงเด็กสาวที่ดูไร้เดียงสาเช่นนี้… หญิงวัยกลางคนเฝ้าครุ่นคิดและแสดงความรู้สึกที่มีออกมาทางสีหน้า

“ได้สิ! ข้าจะช่วยหาให้ ข้าชื่อว่าไคหง ว่าแต่เจ้าต้องการบ้านแบบใด? แล้วก็ต้องการที่เช่าอยู่นานเพียงใด?” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามหลงเฉินทันที

“พวกเราไม่ได้มีข้อแม้อะไรมากนัก ขอแค่เป็นบ้านที่มีเครื่องเรือนพร้อมสรรพ มีเตียงนอนสองเตียงแล้วก็ของใช้จําเป็นอื่นๆในชีวิตประจําวัน เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว พวกเราต้องการจะเช่าอยู่ราวสิบสี่วัน..”หลงเฉินเอ่ยต อบยิ้มๆ

“บ้านเช่าที่นี่ขั้นต่ําต้องหนึ่งเดือนเท่านั้น เจ้าจะต้องจ่ายค่าเช่าเป็นราคาหนึ่งเดือนเต็ม แต่เจ้าจะอยู่สิบสี่วันหรือน้อยกว่านั้นก็แล้วแต่เจ้า”หญิงวัยกลางคนเอ่ยตอบ

“ตกลง เช่นนั้นขาขอเช่าหนึ่งเดือน” หลงเฉินตอบกลับไปทันที

“เวลานี้มีบ้านอยู่ทั้งหมดสามหลังที่เหมาะกับความต้องการของเจ้า หลังแรกและหลังที่สองราคาสิบเหรียญทองคําขาว ส่วนหลังที่สามเพียงแค่ห้าเหรียญทองคําขาว”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยตอบพร้อมกับยื่นภาพเขียนของบ้านทั้งสามหลังให้หลงเฉินดู ความจริงแล้วนางตั้งใจเสนอบ้านเช่าที่ราคาแพงที่สุดของตนให้กับหลงเฉิน เพื่อต้องการสั่งสอนและอบรมหลงเฉินให้สํานึกว่าเป็นเด็กเป็นเล็กไม่ควรที่จะหนีออกจากบ้านมาอยู่ข้างนอกเช่นนี้

“หลังที่สามดูเหมือนจะหรูหรางดงามกว่าสองหลังแรก เหตุใดจึงถูกกว่าสองหลังแรกเล่า?” หลงเฉินเอ่ยถามหญิงวัยกลางคน

“บ้านหลังนี้มีเคยมีเรื่องเกิดขึ้นน่ะสิ!”

“บ้านหลังนี้เคยเป็นของข้าหลวงผู้หนึ่งน่ะสิ แต่เขาย้ายหนีไปออกไปแล้ว และเที่ยวบอกกับคนอื่นๆว่าในบ้านหลังนี้มีภูติผีวิญญาณอาศัยอยู่ และพวกมันก็เกือบจะฆ่าเขาตายหลายครั้ง เขาได้ขายบ้านหลังนี้ให้กับคนอื่นต่อในราคาที่ถูกมาก และผู้ที่ซื้อต่อไปหลายคน ต่างก็ต้องย้ายหนีออกมาเหมือนกันหมดทุกคนต่างก็กล่าวเป็นเสียงเดียวว่า บ้านหลังนี้มีวิญญาณอาศัยอยู่และพวกเขาก็มักจะพบเจอสิ่งลี้ลับอยู่เสมอเพราะเหตุนี้บ้านหลังนี้จึงได้ปล่อยให้เช่าในราคาที่ถูกมากหาไม่แล้วราคาของมันก็ต้องเป็นยี่สิบเหรียญทองคําขาวเช่นเดียวกับบ้านสองหลัง..”

หญิงวัยกลางคนอธิบายให้หลงเฉินฟังอย่างละเอียด..

“ภูติผีวิญญาณงั้นรึ? ข้ามเคยเชื่อเรื่องเหล่านี้เลย แล้วเจ้าล่ะ?” หลงเฉินหันไปถามหลู่หมิงยู่ที่อยู่ด้านหลัง

“ข้าเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน! ข้าว่าต้องมีบางอย่างที่บ้านหลังนั้น..”หลู่หมิงยู่เอ่ยตอบหลงเฉิน

“ตกลง.. พวกเราสนใจที่จะเช่าบ้านหลังที่สาม!” หลงเฉินเอ่ยตอบหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“อย่าหาว่าข้าดูถูกพวกเจ้าเลยนะ พวกเจ้ามั่นใจที่จะเช่าบ้านจริงๆ? ว่าแต่พวกเจ้างอคนมีเงินมากถึงเพียงนั้นเชียวรึ?”หญิงวัยกลางคนชุดดําเอ่ยถามหลงเฉินด้วยสีหน้ากังวลสงสัย

หลงเฉินยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับหยิบเหรียญทองคําขาวห้าเหรียญออกมายื่นให้กับนางโดยไม่พูดอะไร

“ได้ๆๆ พวกเจ้าตามข้ามา”

หญิงวัยกลางคนเห็นเหรียญในมือของหลงเฉินก็รีบพยักหน้าและลุกขึ้นยืนก่อนจะบอกให้ลูกน้องในร้านดูแลร้านแทนส่วนนางก็เดินนําหน้าหลงเฉินกับหลู่หมิงยู่ไป

ด้านหน้ามีรถม้าอยู่พอดี หญิงวัยกลางคนจึงได้เดินนําทุกคนไปที่ขึ้นรถม้า แต่กลับเห็นหลงเฉินยังคงยืนนิ่ง

“ยู่เอ๋อ เจ้าขึ้นไปกับแม่นางไคหง ส่วนข้าจะขี่ม้าตามไป” หลงเฉินเอ่ยบอกหลู่หมิงยู่

“ตกลง!” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบพร้อมกับเดินขึ้นรถม้าไปทันที

หลงเฉินยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งพร้อมกับหลู่หมิงยู่ และไคหง ทั้งสองคนจ้องมองบ้านหลังใหญ่โตมโหฬารนี้ด้วยความตกตะลึง บ้านทั้งหลังเป็นสีขาวสะอาดตา แต่กลับไม่มีแม้แต่ร่องรอยความสกปรกให้เห็นเลยแม้แต่น้อยดูราวกับว่าก่อสร้างด้วยหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์

“ด้านนอกยังดูงดงามถึงเพียงนี้!!” หลงเฉินพึมพําออกมาหลังจากที่ได้เห็น

“ด้านในงดงามกว่านี้มากนัก!” หญิงวัยกลางคนเอ่ยตอบ

และก็เป็นดังเช่นหญิงวัยกลางคนกล่าวไว้จริงๆ ด้านในดูกว้างขวางโอ่อ่า ภายในบ้านมีห้องนอนมากกว่าสองห้อง มีห้องพักสําหรับแขกเหรื่อที่มาคางคืน และตกแต่งไว้ด้วยเครื่องเรือนครบครันเรียกได้ว่าอยู่ได้อย่างสะดวกสบายมากทีเดียว

“พวกเราตกลงที่จะอยู่ที่นี่” หลงเฉินย้ําอีกครั้งหลังจากที่เดินสํารวจไปรอบๆบ้าน หลังจากนั้นไคหงก็กลับไป

“นี่เจ้าพบเจอสิ่งใดในบ้านหลังนี้งั้นรึ?” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองหลงเฉิน

“ไม่นี่. เหตุใดเจ้าจึงถามข้าเช่นนั้น?” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ก็ตอนที่เจ้าเดินดูรอบๆบ้านน่ะสิ ข้าสังเกตเห็นสีหน้าของเจ้าเปลี่ยนไปมาตลอดเวลา ราวกับว่าเจ้าพบเจอบางสิ่งบางอย่างที่ตนเองเฝ้าเสาะหามานาน! หลังจากนั้นเจ้าก็มีท่าทีที่อยากจะอยู่ที่นี่มากขึ้น”องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบยิ้มๆ

“เจ้ามจําเป็นต้องโกหกข้า หากนี่เป็นความลับของเจ้า เจ้าก็มจําเป็นต้องบอกข้า..” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยต่อทันทีเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าครุ่นคิดของหลงเฉิน

“ขอบใจเจ้ามาก!” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“ข้าจะนอนห้องนี้ ส่วนเจ้าก็เลือกห้องที่เจ้าชื่นชอบก็แล้วกัน เอาล่ะ.. ข้าขอตัวไปฝึกวรยุทธสักครู่” หลงเฉิน เอ่ยตอบพร้อมกับเดินตรงไปยังห้องนอนที่ตนเองเลือกทันที

“ตกลง! ข้าเลือกห้องนี้!” องค์หญิงหมิงยู่พยักหน้าพร้อมกับเดินไปยังห้องนอนของตนเองเช่นกัน

“นี่เจ้ามิได้พูดเล่นใช่หรือไม่? …ที่นี่มีลูกแก้วแห่งกฏอยู่จริงๆงั้นรึ?” หลงเฉินกระซิบถามซุนเสียงเบา

“จริงสิ! ที่นี่มีลูกแก้วแห่งกฏอยู่จริงๆ ระหว่างที่เจ้าเดินสํารวจบ้านหลังนี้ ข้าเองก็สัมผัสได้ หาไม่ข้าก็คงไม่บอกให้เจ้าเช่าบ้านหลังนี้เป็นแน่ข้าสัมผัสได้ว่าบ้านหลังนี้มีลูกแก้วของท่านอาจารย์อยู่ด้วยจริงๆ!”ซุนจ้องมอง หลงเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง

“เป็นลูกแก้วแห่งกฏอันใดกัน?!!” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ข้าเองก็หารู้ไม่.. ข้ารู้เพียงแค่ว่าที่นี่มีลูกแก้วอยู่เท่านั้น!” นางกระซิบตอบด้วยน้ําเสียงหนักแน่น

“นี่เจ้าคิดเหมือนกับข้าหรือไม่ซุน? ข้ารู้สึกว่าภูติผีวิญญาณที่สร้างความหวาดกผวาให้กับข้าหลวงผู้นั้นหรือสิ่งลี้ลับทั้งหลายที่ผู้คนพบเจอ น่าจะมาจากลูกแก้วนั่น..” หลงเฉินเอ่ยถามพร้อมกับทําสีหน้าครุ่นคิด

“เป็นไปได้เช่นกัน! และหากเป็นเช่นนั้นจริง ลูกแก้วนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับภูติผีวิญญาณ และอาจเป็นลูกแก้วแห่งกฏวิญญาณ แต่โลกนี้ก็มีกฏอยู่มากมาย อาจจะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้! แต่สิ่งที่เจ้าควรทําก็คือ.. ค้นหาลูกแก้วนั้นให้พบและศึกษามันให้กระจ่าง”ซุนบอกกับหลงเฉินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“แล้วลูกแก้วที่ว่าอยู่ส่วนใดของบ้านรี?” หลงเฉินเอ่ยถาม

“ข้าเองก็ไม่รู้แน่ชัด คงต้องอยู่ที่ใดสักแห่งในบ้านหลังนี้ เจ้าคงต้องค้นให้ทั่วทุกซอกทุกมุม”ซุนเอ่ยตอบ

หลงเฉินลุกขึ้นยืน และเริ่มค้นหาภายในห้องนอนของตนเองก่อน

“ไม่อยู่ในห้องนี้แน่!” หลงเฉินพึมพําออกมาหลังจากค้นหาจนทั่ว เขาจึงได้เดินออกไปนอกห้องและเริ่มทําการสํารวจไปที่ละห้อง

“เฮ้อ.. ข้าค้นหาจนทั่วทุกห้องแล้ว ทั้งห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ํา แต่ก็ไม่พบเห็นแม้แต่ร่องรอยของลูกแก้วเหลือเพียงแค่ห้องเดียวเท่านั้น..”

หลงเฉินพึมพําออกมาพร้อมกับจ้องมองไปทางห้องนอนของหลู่หมิงยู่..

เขาเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาวทันที แต่ในระหว่างที่กําลังจะเคาะประตูห้องนั้น หลงเฉินก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายดังมาจากข้างใน

“เอ่อ.. อย่านะ.. เจ้าปีศาจ.. เหตุใดข้าจึงไม่สามารถใช้พลังบ่มเพาะของตนได้? เอิ่ม.. อย่าแตะต้องส่วนนั้น..เจ้ากล้าทําเช่นนี้กับข้าได้อย่างไรกัน.. ไม่.. ห้ามถอดมันออก!!”

เสียงร้องโวยวายดังออกมานอกห้องอย่างต่อเนื่อง..