เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 159

ตอนที่ 159 ข้าช่วยเจ้าไม่ได้

“น.. นางรู้สึกตัวแล้ว!” ซุนร้องตะโกนบอก และหลงเฉินก็รีบหันกลับไปมองทันที

หลู่หมิงยู่ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น โดยมีหลงเฉินจ้องมองอย่างไม่ละสายตา นางลุกขึ้นนั่งบนเสื่อพร้อมกับจ้องมองหลงเฉินเช่นกันแต่นางไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดนางจึงรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งในระหว่างที่จ้องมองเขา? อาจเป็นไปได้ว่าภาพสุดท้ายที่ปรากฏขึ้นให้เธอเห็นนั้นยังคงส่งผลต่ออารมณ์ของนางจนถึงตอนนี้

เหตุใดข้าจึงรู้สึกเศร้าใจเช่นนี้เมื่อจ้องมองเขา? หรือเป็นเพราะภาพที่ข้าเพิ่งเห็นเมื่อครู่งั้นรึ?” องค์หญิงหมิงอยู่ครุ่นคิดในขณะที่ยังคงจับจ้องหลงเฉินด้วยดวงตาเปียกชื้น

“เอ่อ.. เจ้าอย่าได้ร้องห่มร้องไห้ไปเลย ข้ายอมรับว่าเป็นคนสวมใส่อาภรณ์ให้เจ้าเอง แต่ข้ายืนยันว่ามิได้แตะเนื้อต้องตัวเจ้าเลยแม้แต่น้อย!”หลงเฉินร้องบอกยิ้มๆเมื่อได้เห็นน้ําตาที่เอ่อล้นของหลู่หมิงยู่

“สวมใส่อาภรณ์?!”

องค์หญิงหมิงยู่พิมพ์ออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้นางได้เปลือยเรือนร่างท่อนบนต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้ใบหน้าของนางแดงก่ํา และรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอกทั้งสองข้างของตนไว้ทันทีแต่เมื่อก้มลงมองก็พบว่าเวลานี้เรือนร่างที่เคยเปลือยเปล่าได้มีอาภรณ์ปิดบังไว้แล้วนางจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“นี่ท่านเป็นผู้สวมใส่อาภรณ์ให้ข้างั้นรึ?” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยถามในขณะที่ยังคงจ้องมองหลงเฉิน

“ที่ข้าต้องทําเช่นนั้น เพราะไม่ต้องการให้เจ้าต้องนอนเปลือยร่างเช่นนั้น บนโลกนี้มีคนโฉดชั่วอยู่มากมายและขาก็ต้องการปกป้องเจ้าจากคนชั่วพวกนั้นอีกอย่าง.. ข้าเองที่เป็นผู้ปลดเปลื้องอาภรณ์ของเจ้าเพื่อทําการรักษาบาดแผลจนเจ้าตื่นขึ้นมาและเข้าใจข้าผิดไป..”

“เมื่อเจ้าหมดสติไปอีกครั้ง ข้าจึงตัดสินใจที่จะเป็นผู้สวมใส่อาภรณ์กลับคืนให้กับเจ้าดังเดิมแม้เจ้าคิดจะทําร้ายข้าอย่างไรเหตุผลแต่ขาก็มิอาจปล่อยเจ้าไว้ตามล่าพังเช่นนั้นได้”

หลงเฉินเอ่ยบอกด้วยสีหน้า ท่าทาง และแววตาที่บ่งบอกว่ากาลังพูดความจริง และกําลังจ้องลึกลงไปในดวงตาของหญิงสาว

“เจ้ามิได้ทําเรื่องที่ไม่เหมาะสมระหว่างที่ข้าหมดสติแนรี?” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางระแวดระวัง

“ข้ามิได้ทําอะไรจริงๆ! ข้าหาใช่คนโฉดที่จะทําเรื่องชั่วช้าเช่นนั้นแน่!” หลงเฉินยืนยันด้วยน้ําเสียงหนักแน่น

“ขอบคุณที่ช่วยาชีวิตข้าไว้!” หล่หมิงยู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงบางเบา พร้อมกับก้มศรีษะลงเล็กน้อย

“นี่เจ้า.. ไม่คิดที่จะทําร้ายข้าอีกแล้วใช่หรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยสีหน้าแววตาระแวดระวังเช่นกัน

“ไม่!” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบยิ้มๆ

“ในที่สุด ข้าก็หลุดพ้นจากข้อกล่าวหากระทําอนาจารเสียที!!” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“เหตุใดข้าจึงต้องทําร้ายโชคชะตาของข้าด้วยเล่า?” องค์หญิงหมิงยู่เอ่อยตอบพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตาของหลงเฉิน

“เอ่อ.. อะไรนะ?” หลงเฉินจ้องหน้าองค์หญิงหมิงยู่ด้วยแววตางุนงงสงสัย และประหลาดใจ

“ข้าเชื่อว่าท่านคือโชคชะตาของข้า..” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงมั่นอกมั่นใจ

“แย่แล้ว!! นี่เจ้าเสียสติไปแล้วแน่ๆ!” หลงเฉินเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ และสีหน้าของเขาก็บ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อในคําพูดของหญิงสาว

“ท่านไม่เข้าใจ!!! นี่เป็นสิ่งที่มิอาจเปลี่ยนแปลงได้!!” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก

“นี่แม่นาง.. ข้าว่าเจ้าคงจะเสียสติไปแล้วจริงๆ! พวกเราสองคนเพิ่งจะพบกัน!! แม้ข้าจะไม่รังเกียจที่จะรับเจ้าไว้แต่มันดูบ้าเกินไปที่จะรวดเร็วถึงเพียงนี้!” หลงเฉินร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับจ้องมองหลู่หถึงยู่

“ท่านได้โปรดฟังข้าสักครั้ง..” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที

“ตกลง เจ้ามีอะไรก็เอ่ยออกมาให้หมด..” หลงเฉินเอ่ยตอบพร้อมกับจ้องมองแผ่นหลังของนาง”

“ข้าคือองค์หญิงแห่งแคว้นเอสเทอเรีย! พี่ชายของข้าถูกคนลอบสังหารตายต่อหน้าต่อตา..” องค์หญิงหมิงยู่เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับหลงเฉินฟัง

“ข้าใช้ลูกแก้วนี้เพื่อตามหาผู้ที่จะสามารถช่วยข้าได้ และมันก็น่าข้ามาพบกันท่าน ท่านจึงเป็นโชคชะตาของข้าและเป็นผู้ที่จะช่วยแคว้นของข้าให้พ้นภัย!” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยบอกหลงเฉินหลังจากที่ได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง

“เอ่อ.. เจ้าเข้าใจผิดแล้ว! ลูกแก้วนั้นมิได้นําเจ้ามาพบข้า แต่พาเจ้ามาพบกับมันต่างหาก!”หลงเฉินเอ่ยตอบพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปทางร่างของเสื้อเกราะวายุ ที่เขาเพิ่งนําออกมาจากแหวนบรรจุของตนอีกครั้ง

“อภัยให้ข้าด้วย ที่ข้าได้สังหารโชคชะตาของเจ้าตายเสียแล้ว!” หลงเฉินเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มเก้อเข็น

“ข้ามิได้เข้าใจผิด! เป็นท่าน.. ท่านเพียงผู้เดียวที่จะสามารถช่วยขาได้!!!” หญิงสาวร้องตะโกนออกมาเสียง

“ข้าเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไรกัน?” หลงเฉินเอ่ยตอบองค์หญิงหมิงยู่พร้อมกับหันหลังให้กับนางทันที

“ท่านมิใช่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ เพราะเด็กหนุ่มธรรมดา คงจะไม่สามารถทําลายพลังจู่โจมของยอดฝีมือระดับสามอาณาจักรจุดพิภพได้ง่ายๆเช่นนั้นแน่!”

“ท่านหลอกขามิได้.. ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิด ท่านเป็นความหวังสุดท้ายของข้า!” องค์หญิงหมิงยู่อ้อนวอน

หลงเฉินครุ่นคิดอย่างหนัก และหันกลับไปมองใบหน้าที่โศกเศร้าของหญิงสาว..

“ศัตรูของเจ้าแข็งแกร่งในระดับใดงั้นรึ?” หลงเฉินเอ่ยถามพร้อมกับทําสีหน้าครุ่นคิด

“ข้าคิดว่าพวกมันน่าจะอยู่ในขั้นสูงสุดอาณาจักรราชันสวรรค์” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบทันที

“อ่อ.. พวกมันคงจะเป็นทหารที่ติดตามองค์ชายเป่ยเจิ้นมาสินะ?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้น

“ถูกต้อง!” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบพร้อมกับพยักหน้าหงิกๆ

“เอาล่ะ.. เจ้าฟังข้าให้ดี! เจ้ากําลังจะให้ข้าไปสู่กับยอดฝีมือระดับอาณาจักรราชันสวรรค์แทบไม่ต้องพูดถึงจักรพรรดิแห่งแคว้นไทรเชียนเพียงแค่ทหารติดตามทั้งสองคนก็เพียงพอที่จะสังหารข้าตายเป็นร้อยๆครั้งได้แล้ว!”หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว

“อภัยให้ข้าด้วยแม่นาง! ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้จริงๆ ข้ามต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสงครามหรือไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาของแคว้นต่างๆด้วยเหตุผลโง่ๆอีกอย่างข้าเองก็มิใช่ผู้รักความยุติธรรมจนต้องเอาชีวิตตนเองไปทิ้งข้ามิใช่วีรบุรุษและยังรักชีวิตตนเองมากด้วย!”หลงเฉินเอ่ยปฏิเสธคําขอร้องขององค์หญิงหมิงยู่

“ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงความปลอดภัยของตนเอง ข้ารู้ว่าท่านเองมิใช่ยอดฝีมือขั้นอาณาจักรราชันสวรรค์แต่ข้าก็สัมผัสได้ว่าท่านแข็งแกร่งกว่าพวกเขา!! ข้าจึงได้ถูกส่งมาที่นี่แทนที่จะถูกส่งไปที่พระราชวังแม้ข้าจะรู้ว่ามิอาจหยุดยั้งสงครามครั้งนี้ได้แต่สิ่งที่ข้าทําได้คือพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยลดจํานวนผู้คนที่จะต้องเสียชีวิตและ ปกป้องดินแดนมิให้คนชั่วช้าอย่างแคว้นไทรเชียนครอบครอง..” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบด้วยสีหน้าเศร้าโศก

หลงเฉินเห็นน้ําตาที่กําลังหยดลงบนพื้น เขาได้แต่ยืนมองหน้าหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยออกไปด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน

“เวลานี้ข้าคงมิสามารถช่วยเจ้าได้จริงๆ แต่ในวันที่ข้าแข็งแกร่งมากกว่านี้ ข้าก็จะไปช่วยเจ้า!”

“ขอบคุณท่านมากที่ยอมรับปากข้า!” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบพร้อมกับจ้องมองตาของหลงเฉิน

“เจ้าคาดว่าสงครามระหว่างแคว้นจะเริ่มขึ้นเมื่อใด?” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“เหตุการณ์เพิ่งจะเกิดขึ้นวันนี้.. ข้าเชื่อว่าอีกราวสองเดือนข้างหน้าจะต้องเกิดสงครามขึ้นอย่างแน่นอน.. และจะดําเนินต่อไปอย่างดุเดือดอีกสองปีเลยทีเดียว!”องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบด้วยสีหน้ากังวลใจ

“อ่อ.. เช่นนั้นเจ้าจงตอบคําถามของข้าอีกหนึ่งข้อ!” หลงเฉินเอ่ยบอก

“อะไร?” องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยถาม

“เจ้าเกลียดชังผู้ที่มอบลูกแก้วนี้ให้กับเจ้าหรือไม่? ข้าหมายความว่า.. เขาควรจะช่วยเจ้าซึ่งเป็นเรื่องที่ทําได้ง่ายกว่าแต่กลับทําให้เจ้าต้องยุ่งยากถึงเพียงนี้?”หลงเฉินเอ่ยถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

“ข้า.. ข้าคิดว่าเขาคงจะต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง และต้องการช่วยเหลือข้า แต่ว่า.. ข้าเกลียดเขา ข้าเกลียดเขามาก!”

องค์หญิงหมิงยู่เอ่ยตอบหลงเฉินด้วยน้ําเสียงที่โกรธเกรียว และระอุด้วยอารมณ์ความรู้สึกมากมาย