เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 148

ตอนที่ 148 เจ้าโง่เขลาถึงเพียงนี้เชียวรึ?

“ตรานักหลอมโอสถงั้นรึ? ข้ามิได้นําติดตัวมาด้วย อีกอย่าง.. ข้าเองก็มิเคยคิดที่จะยึดอาชีพเป็นนักหลอมโอสถ ข้าเพียงแค่ทํามันเป็นงานอดิเรกเท่านั้น!” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“อ่อ… ในเมื่อท่านมิได้นําตรานักหลอมโอสถติดตัวมาด้วย ถ้าเช่นนั้นข้าขอถามอาวุโสว่า ท่านสังกัดหอหลอมกลั่นโอสถสาขาใด?” อาจารย์กู่เอ่ยถามด้วยสีหน้าลังเลสงสัย

หลงเฉินนิ่งอึ้งไปและพยายามที่จะคิดหาคําตอบ เนื่องจากตัวเขาเองก็มิรู้ว่า หอหลอมกลั่นโอสถสาขาใดบ้างที่เป็นหอหลอมกลั่นโอสถขั้นสูง เขาจึงมิกล้าที่จะสุ่มเอ่ยชื่อใดชื่อหนึ่งออกมา เพราะเวลานี้เขาเองก็อยู่ต่อหน้านักหลอมโอสถที่ทรงความรู้ จึงเกรงว่าจะเป็นการเปิดเผยคําโกหกของตนเองออกไป

“ข้า?! ข้ามิได้สังกัดหอหลอมโอสถสาขาใดทั้งสิ้น ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้ามิได้ยึดถือเป็นอาชีพ เพียงแค่หลอมกลั่นโอสถเป็นงานอดิเรกเท่านั้น ข้าเพียงแค่ไปที่หอหลอมกลั่นโอสถสาขาใดสาขาหนึ่งที่ข้าอยู่ใกล้ในเวลานั้น เพื่อทําการทดสอบความรู้ในเรื่องหลอมกลั่นโอสถของตนเองว่าอยู่ในขั้นใดเท่านั้น แต่มิได้เอาตนเองไปสังกัดอยู่กับหอหลอมกลั่นโอสถสาขาใดทั้งสิ้น…”

หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยน้ําเสียงมั่นอกมั่นใจ ในขณะที่ดวงตาสีทองสุกสว่างก็จับจ้องอยู่ที่ร่างของชายชราตรงหน้า..

“เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าคําอธิบายของเขามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ? หรือเขาจะเพียงแค่อวดอ้างตนเป็นนักหลอมโอสถขั้นสูง?! การกระทําเช่นนั้นนับเป็นเรื่องน่าอายสําหรับยอดฝีมือที่สูงส่งเช่นนี้ แต่ก็เป็นไปได้มิใช่รึ?” อาจารย์ครุ่นคิดด้วยสีหน้าลังเลสงสัย

“อ่อ.. อาวุโสกล่าวมีเหตุผล! เอ่อ.. ข้ากําลังมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องหลอมกลั่นโอสถอยู่พอดี และคิดว่านักหลอมโอสถขั้นสูงเช่นท่าน่าจะสามารถช่วยข้าได้ มิทราบว่าอาวุโสยินดีที่จะช่วยข้าหรือไม่?” อาจารย์กู่เอ่ยขอร้องหลงเฉิน พร้อมกับจ้องมองเขาด้วยแววตาอ้อนวอน

“เจ้าต้องการให้ข้าช่วยอย่างไร?”

หลงเฉินตอบกลับด้วยการเอ่ยถาม และยังมิได้ตอบรับหรือปฏิเสธ.. นั่นเพราะเขาเห็นสีหน้า ลังเลสงสัยอย่างชัดเจนบนใบหน้าของอาจารย์กู่ จึงต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น

“เวลานี้ข้ากําลังพยายามหลอมกลั่นโอสถขั้นหกที่มีชื่อว่า “โอสถฟื้นฟูหยาง” อยู่ ท่านเองย่อมรู้ดีว่า โอสถขั้นหกนั้นจักต้องมีความบริสุทธิ์ถึงหกสิบส่วน แม้ว่าโอสถนั้นจะหลอมกลั่นตามใบสั่งยาของโอสถขั้นหกทุกประการ นั่นก็ยังมินับว่าเป็นโอสถขั้นหกได้ หากความบริสุทธิ์ของโอสถมิได้อยู่ในระดับที่กําหนด

“ข้าพยายามอยู่หลายร้อยหน แม้จะสามารถหลอมกลั่นโอสถนี้ได้สําเร็จ แต่ความบริสุทธิ์กลับมิถึงหกสิบส่วนเสียที เป็นไปได้ว่าใบสั่งยาฉบับนั้นเก่าเกินไปจนข้อมูลบางอย่างขาดหายไป แต่ข้าก็ยังต้องการหลอมกลั่นโอสถนี้อยู่ดี เพราะมันสําคัญต่อข้ายิ่งนัก! มิทราบว่าอาวุโสจะช่วยแนะนําข้าได้หรือไม่ว่า ข้าควรหลอมกลั่นโอสถนี้เช่นใดจึงจะได้โอสถที่บริสุทธิ์ถึงหกสิบส่วน..” อาจารย์เอ่ยถามยิ้มๆ

“โอสถฟื้นฟูหยางงั้นรึ?! นี่เจ้ามีปัญหาในเรื่องบนเตียงกับฮูหยินของเจ้ารึ?” หลงเฉินเอ่ยถามออกมาตรงๆ ด้วยสีหน้าที่นึกสนุก

“เอ่อ.. อะไรเยี่ยงนั้น!” อาจารย์เอ่ยตอบหลงเฉินด้วยใบหน้าที่แดงก่ํา

“ข้าสามารถช่วยบอกข้อผิดพลาดให้กับเจ้าได้ แต่ข้าคงมิอาจช่วยเจ้าหลอมกลั่นโอสถที่ว่านี้ได้เจ้าจําเป็นต้องฝึกหลอมกลั่นโอสถนี้ด้วยตนเอง เพื่อเป็นการฝึกฝนเรียนรู้จะได้เติบโตก้าวหน้า”

“เอาล่ะ.. บอกขั้นตอนในการผสม และหลอมกลั่นโอสถที่เจ้าทําทั้งหมดให้ข้าฟัง..” หลงเฉินเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มที่นึกสนุกบนใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากาก

อาจารย์กู่เริ่มบอกเล่าขั้นตอนการหลอมกลั่นโอสถฟื้นฟูหยางให้หลงเฉินฟังอย่างละเอียด ระหว่างที่อธิบายนั้น เขาก็เฝ้าสังเกตดูท่าทางของหลงเฉินอย่างพินิจพิจารณา ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุด เขาก็บอกเล่าขั้นตอนหลอมกลั่นโอสถจนจบ

“ข้าขอถามเจ้าหนึ่งเรื่อง.. นี่เจ้าโง่เขลาถึงเพียงนี้เชียวรึ?” หลงเฉินแอ่ยถามขึ้นด้วยน้ําเสียงที่บ่งบอกถึงความผิดหวัง

“ต๊ะ?! เหตุใดอาวุโสจึงเอ่ยถามเช่นนั้น?” อาจารย์กู่ร้องถามออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ

“เจ้าอยู่มาจนแก่ชราปานนี้ แต่กลับมิสามารถพบเห็นข้อผิดพลาดพื้นๆที่ตนเองทําได้? นี่น่ะหรือนักหลอมกลั่นโอสถระดับมนุษย์ขั้นห้า? ดูเหมือนว่ามาตรฐานในการทดสอบให้ขั้นของหอหลอมกลั่นโอสถจะตกลงไปมากทีเดียว? เฮ้อ.. ช่างเจ็บปวดยิ่งนักที่ยินได้ฟังข้อผิดพลาดที่โง่เขลาเช่นนี้”

หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยน้ําเสียงที่บ่งบอกถึงความโกรธอย่างชัดเจน

ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนเป็นแดงขึ้นมาทันที เมื่อถูกหลงเฉินตําหนิค่าว่าราวกับตนเองเป็นเด็กเล็กๆเช่นนี้!

“อาวุโสได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย! ข้าโง่เขลาเกินกว่าจะสามารถเข้าใจคําพูดของท่านได้ อาวุโส ได้โปรดชี้แนะ ช่วยบอกข้าทีว่าข้าผิดพลาดที่ใดกันแน่?!” ชายชราเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“หญ้าผลึกแดงและรากเก้าหยางมิสามารถนํามาผสมกันได้โดยปราศจากส่วนผสมที่สาม แม้ส่วนผสมที่สามจะมิได้มีผลต่อการหลอมกลั่นโอสถนี้มากมายนัก แต่ก็ทําให้ระดับความบริสุทธิ์ของโอสถลดลงได้!”

“ตรรกะในการหลอมกลั่นโอสถพื้นๆเช่นนี้ ข้าแทบมอยากจะเชื่อว่าตนเองจะต้องมาบอกกล่าวเรื่อยง่ายๆเช่นนี้ ให้กับใครสักคนที่แก่กว่าหลานชายห้าขวบของข้าฟัง…”

หลงเฉินเอ่ยตอบพร้อมกับจ้องมองชายชราแน่นิ่ง สีหน้าของชายชราถึงกับเปลี่ยนไปในทันที เห็นได้ชัดว่าเขากําลังครุ่นคิดกับคําชี้แนะของหลงเฉินอยู่ จากนั้นจึงมีอาการตกตะลึงเมื่อคิดได้ว่าคํากล่าวของหลงเฉินนั้นมีความเป็นไปได้มาก

“อาวุโสได้โปรดชี้แนะข้าจะได้หรือไม่? มิทราบว่าข้าความต้องใช้วัตถุดิบใดเป็นส่วนผสมที่สาม เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ออกมาตามที่ต้องการ?” อาจารย์เอ่ยขอร้องหลงเฉิน พร้อมกับจ้องมองเขาด้วยแววตาอ้อนวอนเช่นเคย

“เจ้าต้องบดหลินจือให้เป็นผงละเอียดผสมลงไป จึงจะได้โอสถระดับหกตามที่ต้องการ!” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“ง่ายดายถึงเพียงนั้นเชียวรึ?” ชายชราเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงงสงสัย

“นี่เจ้าสงสัยในคําพูดของข้างั้นรึ?! มีเหตุผลใดที่ข้าจะต้องโกหกนักหลอมโอสถเช่นเจ้าด้วยเล่า? หากเจ้ามเชื่อ หลังจากที่ข้าจากไปแล้ว เจ้าสามารถทดลองหลอมกลั่นโอสถดูก็ได้” หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยน้ําเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ

“ข้าย่อมมิกล้าลังเลสงสัยในคําชี้แนะของอาวุโสเป็นแน่! ขอบคุณอาวุโสที่ช่วยแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ให้กับข้า” อาจารย์กู่เอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มที่ซาบซึ้งใจยิ่ง

ไม่นานนัก.. คนของหอหลอมกลั่นโอสถสองสามคนก็ช่วยกันขนกระสอบหลายใบเข้ามาในห้อง พวกเขาจัดการวางกระสอบทั้งหมดไว้ใกล้ๆกับหลงเฉิน ก่อนจะค่อยๆผละออกไปอย่างเงียบๆ จากนั้นใครบางคนก็แบกหม้อหลอมโอสถขนาดใหญ่เข้ามา

“หม้อหลอมโอสถนี่เจ้านํามาทําไมรึ?!” หลงเฉินเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“อาวุโส.. ข้าของมอบหม้อหลอมนี้ให้เป็นของขวัญสําหรับหลานชายของท่าน ในเมื่อเขากําลังศึกษาวิชาหลอมกลั่นโอสถอยู่ ย่อมต้องการหม้อหลอมชั้นดีเช่นกัน หม้อหลอมโอสถที่อยู่ตรงหน้า อาวุโสเวลานี้ เป็นสมบัติระดับวิญญาณซึ่งข้าเพิ่งได้รับมอบมาจากสาขาระดับสูงมา…”

“หม้อหลอมโอสถนี้ตระกูลต้วนเป็นผู้สั่งทํา แต่ข้าคิดว่าคงมิจําเป็นต้องมอบให้กับเขาในเวลานี้ ข้าจําเป็นต้องลงโทษที่บุตรชายของเขาบังอาจสร้างปัญหาในหอหลอมกลั่นโอสถของข้า ข้าจําเป็นต้องให้บทเรียนกับพวกเขาบ้าง..”

อาจารย์กู่ยิ้มให้หลงเฉินพร้อมกับเอ่ยตอบ..