เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 147

ตอนที่ 147 นักหลอมโอสถขั้นใด?

“ข้า ข้าผิดไปแล้ว!! ข้าบังอาจโกหกท่านอาจารย์ ได้โปรดไว้ชีวิตข้าได้วย!!” หญิงสาวร้องตะโกนออกมาพร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้นทันที!!

“หึ! นี่เจ้ากล้าทําเรื่องเลวทรามเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?! มิเพียงเจ้าแสดงกิริยาทรามต่อแขกของหอหลอมกลั่นโอสถ แต่ยังกล้าสร้างเรื่องโกหกใส่ร้ายยอดฝีมือในขั้นอาณาจักรจุติพิภพอีกด้วย!! หากมิเห็นว่าเจ้าทํางานให้หอหลอมกลั่นโอสถแห่งนี้มานาน ข้าจะลงมือสังหารเจ้าด้วยตนเองทีเดียว!”

“ข้ามต้องการให้โลหิตแปดเปื้อนหอหลอมกลั่นโอสถแห่งนี้ เจ้าจงรีบคุกเข่าโขกศรีษะคํานับอาวุโสสิบครั้ง เพื่อขอให้เขายกโทษให้กับเจ้า จากนั้นจงรีบออกไปจากหอหลอมกลั่นโอสถของข้าโดยเร็ว และอย่าได้กลับมาที่นี่อีก นับจากนี้เป็นต้นไป เจ้าคือผู้ที่ทรยศหอหลอมกลั่นโอสถ และเป็นผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเกือบจะทําลายชื่อเสียงของหอหลอมกลั่นโอสถแห่งนี้ด้วย!!”

อาจารย์ผู้ดูแลหอหลอมกลั่นโอสถจ้องมองหญิงสาวด้วยสีหน้า และแววตาเดือดดาลยิ่งนัก!

“อาวุโส.. หวังว่าท่านจะพอใจกับการลงโทษของข้า แม้โทษที่นางได้รับจะมิได้รุนแรงเท่ากับความผิดร้ายแรงที่นางได้ก่อขึ้น แต่ข้าหวังว่าท่านจะเมตตาไว้ชีวิตนาง ข้าเองก็มต้องการเห็นนางถูกสังหารตายเช่นกัน ” อาจารย์กู่หันมาบอกกับหลงเฉินด้วยน้ําเสียงอ่อนนุ่ม

“ข้ารับปากเจ้า!!” หลงเฉินเอ่ยตอบเพียงแค่สั้นๆ

ปัง ปัง ปัง..

เสียงศรีษะของหญิงสาวกระแทกกับพื้นดังสนั่นหวั่นไหว นางรีบทําการโขกศรีษะต่อหน้าหลงเฉินราวกับกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ หลังจากโขกศรีษะกับพื้นครบสิบครั้ง นางก็ลุกขึ้นยืนด้วยน้ําตานองหน้า ก่อนจะวิ่งลงบันไดและออกจากหอหลอมกลั่นโอสถไปด้วยหน้าผากที่บวมปูด

“อภัยให้ข้าด้วยที่ปล่อยให้ท่านต้องพบเจอกับปัญหาเช่นนี้ภายในหอหลอมกลั่นโอสถ” ชายชราเอ่ยกับหลงเฉินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และพยายามที่จะปรับเปลี่ยนอารมณ์ของเขาให้จางคลายลง

“ขอเชิญอาวุโสขึ้นไปชั้นสาม.. ท่านเพียงแค่บอกข้ามาว่าต้องการสมุนไพรและพืชชนิดใด ข้าจะได้ให้เด็กจัดหามาให้”

อาจารย์อู่หันไปมองหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยเชื้อเชิญ หลงเฉินเองก็เดินตามไปแต่โดยดี ทิ้งให้ตัวนฉ่อยู่ตามลําพัง

หลงเฉินและปรมาจารย์แห่งหอหลอมกลั่นโอสถ นั่งเผชิญหน้ากันอยู่ภายในห้องรับรองของหอหลอมกลั่นโอสถ

“อาวุโส มิทราบว่าท่านต้องการสมุนไพรชนิดใดบ้าง?” อาจารย์กู่เอ่ยถามหลงเฉิน

“โสมอายุสิบปี กุหลาบหิมะอายุยี่สิบปี อบเชยอ่อนอายุน้อยกว่าห้าปี ไปจู่อายุสิบปี ขมิ้นผู้หลิงสด..”

หลงเฉินเอ่ยชื่อสมุนไพรและพืชทั้งหมดที่คิดว่าจําเป็นต้องใช้ในการฝึกหัดหลอม กลั่นโอสถเบื้องต้น และด้วยความรู้ด้านการหลอมโอสถที่มีอยู่ ทําให้เขาสามารถเลือกวัตถุดิบที่จําเป็นได้อย่างง่ายดาย

“…แล้วก็กันเน่าอายุห้าสิบปีด้วย” หลงเฉินเอ่ยชื่อสมุนไพรชุดสุดท้ายออกไปพร้อมกับถอนหายใจออกมาทางปาก

“เอ่อ.. อาวุโส!! สมุนไพรที่ท่านต้องการนั้นที่ร้านของข้ามีเกือบจะครบหมด เพียงแต่มีบางอย่างเท่านั้นที่ไม่มี และข้าจําเป็นต้องไปแบ่งมาจากสาขาอื่นที่ใกล้เคียง..” อาจารย์กู่เอ่ยตอบเสียงเบา

“งั้นรึ?! เช่นนั้นก็จัดเฉพาะสมุนไพรที่ร้านของเจ้ามีมาให้ข้า ข้ามิได้มีเวลาอาศัยอยู่ที่นี่นานนัก ระหว่างเดินทางข้าสามารถหาซื้อสมุนไพรที่ขาดจากหอหลอมกลั่นโอสถสาขาอื่นๆได้” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“ขอบคุณที่อาวุโสเข้าใจ! เอ่อ..ข้าสัมผัสได้ว่าอาวุโสเองก็เป็นนักหลอมโอสถผู้หนึ่งใช่หรือไม่? ข้ารู้สึกเช่นนั้น” อาจารย์เอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ระหว่างที่เดินทาง ข้ามักหลอมกลั่นโอสถแก้เบื่อหน่าย!” หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นกัน

“แต่สมุนไพรที่อาวุโสซื้อไปล้วนแล้วแต่เป็นวัตถุดิบสําหรับหลอมกลั่นโอสถขั้นต่ํา มิทราบว่าท่านซื้อหาไปให้ศิษย์ของท่านฝึกฝนอย่างนั้นรึ?” อาจารย์เอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าหลงเฉินด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“ใช่แล้ว! เจ้าคาดเดาได้ถูกต้อง ข้าตั้งใจว่าจะถ่ายทอดวิชาหลอมกลั่นโอสถให้กับหลานชายของข้าเมื่อกลับไป หลังจากที่คิดเรื่องนี้ได้ ข้าจึงออกมาหาซื้อวัตถุดิบที่จําเป็น ฉะนั้น สมุนไพรที่หาซื้อจากหอหลอมกลั่นโอสถแห่งนี้มิได้ ข้าก็สามารถหาซื้อระหว่างทางที่กลับจากสาขาอื่นได้อย่างไรเล่า” หลงเฉินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“งั้นรึ?! มิทราบว่าหลานชายของท่านอายุเท่าใดแล้วรึ?” อาจารย์กู่เอ่ยถาม

“ปีนี้ก็ครบห้าขวบแล้ว” หลงเฉินเอ่ยตอบทันที

“โอ้ว หลานชายของท่านเรียนรู้การหลอมโอสถตั้งแต่เยาว์เช่นนี้ ข้าเชื่อว่าเขาจะต้องกลาย เป็นนักหลอมโอสถที่ยิ่งใหญ่ในวันข้างหน้าเป็นแน่!” อาจารย์เอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“กวนจื่อ!”

สิ้นเสียงร้องตะโกนเรียกของอาจารย์ ใครบางคนซึ่งสวมใส่อาภรณ์ของหอหลอมกลั่นโอสถแห่งนี้ก็เดินเข้ามาในห้อง

“เจ้าไปจัดเตรียมสมุนไพรที่ข้าเขียนไว้ให้ด้วย อ่อ.. แล้วก็นําของที่ทางร้านเพิ่งได้รับจากสาขาใหญ่วันนี้มาให้ข้าด้วย!” อาจารย์กู่ส่งรายการให้กับชายหนุ่ม พร้อมกับสั่งการ

หลังจากที่รับรายการแล้ว ชายหนุ่มผู้นั้นก็เดินออกจากห้องไปโดยมิกล่าวอันใดแม้แต่คําเดียว..

แม้หลงเฉินจะสงสัยว่าอาจารย์กู่เอ่ยถึงสิ่งใด แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามออกไป ระหว่างที่รอนั้น ทั้งคู่ต่างก็สนทนากันในเรื่องอื่นๆไปพลางๆ

“อาวุโส.. มิทราบว่าข้าจะขอถามคําถามท่านจะได้หรือไม่? ข้าอยากรู้ว่าเวลานี้ท่านคือนักหลอมโอสถลําดับใดกันแน่? ข้าว่าน่าจะต้องอยู่ในลําดับที่สูงมากเป็นแน่” อาจารย์กู่เอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองหลงเฉินด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ข้ารึ? ข้าคือนักหลอมโอสถระดับวิญญาณขั้นเก้า!”

หลงเฉินตอบกลับไปและจงใจที่จะละคําว่า “เพียงแค่ทฤษฎี” ออกจากประโยคที่ตอบ เพราะเวลานี้เขายังมิใช่นักหลอมโอสถในขั้นนั้นจริงๆ เขาเพียงแค่มีความรู้ด้านหลอมกลั่นโอสถในระดับนั้นเท่านั้น!

อาจารย์กู่ตกใจจนถึงกับผลุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที สีหน้าของเขาบ่งบอกว่ากําลังตกตะลึงเป็นอย่างมาก!!

“แม้ว่าจะมิได้เก่งกาจเช่นนั้นจริงๆ แต่ก็เป็นเช่นนั้น!”

หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และเวลานี้เขาก็กําลังสนุกกับการได้เห็นสีหน้าตกอกตกใจของอาจารย์อย่างมาก อาจารย์ค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆอีกครั้ง แต่ก็มิได้ออกความเห็นใดๆ

“แล้วเจ้าล่ะ อยู่ในลําดับใดแล้ว?” หลงเฉินทําสีหน้าครุ่นคิดพร้อมกับเอ่ยถาม

“ข้าน้อยนับว่าด้อยกว่าอาวุโสนัก! ข้าน้อยเป็นเพียงนักหลอมโอสถระดับมนุษย์ขั้นห้าเท่านั้น และคิดว่าคงจะมิสามารถก้าวหน้าได้กว่านี้ คงต้องอยู่ในขั้นนี้ไปตลอดชีวิต!” อาจารย์กู่เอ่ยตอบด้วยสีหน้าผิดหวัง

“มิทราบว่าอาวุโสพอจะให้ข้าดูตรานักหลอมโอสถระดับวิญญาณขั้นเก้าได้หรือไม่? ข้าอยากจะได้เห็นกับตาตนเองสักครั้งว่า ตราประจํานักหลอมโอสถขั้นสูงนั้นมีหน้าตาเช่นใด? ข้ามิเคยพบเจอนักหลอมโอสถในขั้นสูงส่งเช่นอาวุโสมาก่อนเลย…”

อาจารย์กู่เอ่ยขอร้องพร้อมกับจ้องมองหลงเฉินด้วยสีหน้าแววตาอ้อนวอน..