เทพกระบี่มรณะ (chaotic sword god)

ตอนที่ 2483: ท้ายที่สุดพวกเขาก็ได้เจอกัน

เจี้ยนเฉินยืนเอามือไพล่หลังที่ทางเข้าตระกูลตงหลิน เขารออยู่ที่นั่นเงียบ ๆ

ไม่นานผู้ดูแลก็กลับมาที่ทางเข้าหลัก เขาเหลือบมองเจี้ยนเฉินและโบกมือให้อย่างเย็นชา “กลับไปยังที่ที่เจ้ามา อย่าอยู่เลย ทางเข้าหลักตระกูลตงหลินของเราไม่ใช่สถานที่ที่ใครก็สามารถเตร็ดเตร่อยู่ที่นี่ได้”

ถ้ามันเป็นก่อนหน้านี้ ผู้ดูแลสงสัยจริง ๆ ว่าคน ๆ นี้รู้จักกับคุณหนูของเขา เขาจึงไม่กล้าคุกคามอีกฝ่ายมากเกินไป อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาได้พบกับฉินหาน เขาก็ไร้ความกังวลอย่างสิ้นเชิง

นอกจากนี้ ฉินหานเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่อยู่กับคุณหนูมานานที่สุด ถ้าแม้แต่ฉินหานยังไม่เคยได้ยินเรื่องคนรู้จักจากทะเลสายสะท้อนจันทร์ ก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่เป็นความจริง

ทำให้ผู้ดูแลไม่แสดงความสุภาพต่อเจี้ยนเฉินเลยหลังจากที่ได้รับการยืนยันว่าเขาเป็นใคร

เจี้ยนเฉินถอนหายใจอยู่ภายใน เขารู้ว่าผู้ดูแลไม่ได้บอกข้อความของเขาไปยังตงหลินหยานเซว่ หรือไม่ก็เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่ต้องการพบเขา

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่นเช่นกัน ท้ายที่สุดเขาก็จำเป็นต้องปกปิดตัวตนของเขา เขาไม่สามารถใช้ความแข็งแกร่งของเขาบังคับให้คนมาสนใจมากนัก ไม่อย่างนั้นด้วยตัวตนของเขาในฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตตั้งต้น เขามีสิทธิ์ที่จะเข้าไปในตระกูลตงหลิน แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปหาตงหลินหยานเซว่

“มันดูเหมือนว่าข้าต้องหาวิธีอื่น” เจี้ยนเฉินคิด เขาหันหลังกลับไปและกำลังจะจากไป

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ บอลแสงที่รุนแรงก็พุ่งออกมาราวกับดวงอาทิตย์

ตงหลินหยานเซว่ยืนอยู่ใต้แสงที่ถูกบดบังเป็นครั้งคราว

“นั่นคุณหนูหยานเซว่ มันเป็นคุณหนู่หยานเซว่จริง ๆ….”

“คุณหนู่หยานเซว่ ในที่สุดเราก็ได้พบกัน….”

“แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะพบกับตงหลินหยานเซว่ ข้าไม่คิดเลยว่าตงหลินหยานเซว่จะออกมาด้วยตัวเองจริง ๆ….”

…

สายตาของแขกทั้งหมดรวมกันที่ทางเข้าเป็นประกายขึ้นมา พวกเขารู้สึกอิ่มเอมใจทันที

ทันใดนั้น นายน้อยทุกคนจากองค์กรชั้นสูงและองค์ชายจากจักรวรรดินิรันดร์ก็ยิ้มด้วยเสน่ห์หาเพื่ออวดเสน่ห์ของพวกเขาและเสนอตัวต่อหน้าตงหลินหยานเซว่ ด้วยท่าทางที่ดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

พริบตากลุ่มคนจำนวนมากก็มารวมกันข้าง ๆ ตงหลินหยานเซว่ที่ซึ่งดูเหมือนจะเป็นศูนย์กลางความสนใจของผู้คน

“คารวะคุณหนู ! ” ผู้ดูแลและแขกทั้งหมดที่ทางเข้าตระกูลโค้งคำนับให้กับตงหลิน

ตงหลินหยานเซว่ค่อย ๆ กระจายแสงรอบ ๆ ตัวของนาง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความกระตือรือร้นที่ไม่เปิดเผย ขณะที่นางมองผ่านทุกคนนอกจากนี้ยังมีความกลัวและความกังวลในสายตาของนาง

นางกลัวมากและกังวลมากเช่นกัน ว่านางจะมาเสียเที่ยวและจะไม่ได้พบกับคนที่นางอยากจะเจอ

พูดอีกอย่างคือ อาจมีคนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ทะเลสาบสะท้อนจันทร์และนางก็ได้คิดผิดเกี่ยวกับมัน

ด้วยความผิดหวัง ตงหลินหยานเซว่ นางไม่ได้เห็นคนที่อยากจะเห็นในฝูงชน

“ขะ-ขะ-เขาจากไปแล้ว ? ” ในเวลานี้ตงหลินหยานเซว่ค่อนข้างมืดหม่น นางรู้สึกว่าหัวใจของนางว่างเปล่า เพราะนางไม่สามารถซ่อนความผิดหวังไว้ได้

“มันหลายปีมาแล้ว คุณหนูหยานเซว่งดงามยิ่งกว่าแต่ก่อน ข้าสงสัยว่าท่านจะยังจำข้าได้หรือไม่ ในฐานะคนรู้จักกันมาก่อน ? ” ในเวลานี้ มีเสียงดังขึ้น

ตงหลินหยานเซว่มองไปที่เสียงนั้นอย่างไม่รู้ตัว มันมาจากชายวัยกลางคนที่สวมชุดขาวที่ดูเหมือนจะมีอายุ 40 เศษ ๆ

นางไม่เคยเห็นชายวัยกลางคนคนนี้มาก่อน นางไม่มีความประทับใจในตัวเขาเลย อย่างไรก็ตามเมื่อนางสบตากับชายวัยกลางคน นางก็ตะลึงทันที

นางรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยที่คลุมเครือจากชายวัยกลางคน ดูเหมือนจะทับซ้อนกับร่างในหัวของนางอย่างสมบูรณ์

“เจ้าหรือ ? ” จิตใจของตงหลินหยานเซว่สั่นไหวเบา ๆ ขณะที่นางถามด้วยความไม่แน่ใจ นางไม่ได้ตระหนักว่ายังมีนายน้อยที่มีสถานะดีมากมายล้อมรอบตัวกันรอบ ๆ นาง สิ่งที่เป็นคือคนที่แตกต่างคนนั้น

เจี้ยนเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มในการปลอมตัวเป็นชายกลางคน เขาไม่ตอบนาง

อย่างไรก็ตาม ท่าทางที่สงบของเขาทำให้ตงหลินหยานเซว่ตื่นเต้นในทันที นางมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างลึกซึ้งเมื่อความทรงจำและความสุขผุดขึ้นมาในส่วนลึก ๆ ของดวงตาของนาง

เจี้ยนเฉินรู้ว่าตงหลินจำเขาได้แล้ว เขามองไปรอบ ๆ เพื่อเตือนตงหลินหยานเซว่เกี่ยวกับสถานการณ์ที่พวกเขาเป็นอยู่ตอนนี้

ตงหลินหยานเซว่รีบควบคุมความรู้สึกของนางและเข้าใจว่าเจี้ยนเฉินไม่ต้องการเปิดเผยตัวเอง นางสงบลงทันที ก่อนที่จะฟื้นฟูความสงบก่อนหน้า นามองไปที่เขาและพูดว่า “เข้ามา”

ด้วยเหตุนี้ตงหลินหยานเซว่จึงไม่ได้มองไปที่เจี้ยนเฉินอีกครั้ง นางหันกลับไปและหายไปในตระกูลตงหลิน

“คุณหนูหยานเซว่, คุณหนูหยานเซว่…” ด้านหลังของแขกและนายน้อยต่างก็ตะโกนออกมา แต่ตงหลินหยานเซว่ไม่ได้หันกลับมามองเลย นางไม่สนใจพวกเขาโดยสิ้นเชิง

เจี้ยนเฉินยังคงเดินตามสบายเข้าสู่ตระกูลตงหลินอย่างเงียบ ๆ ภายใต้ความอิจฉาและริษยา ยามก็ไม่กล้าหยุดเข้าไปอีกต่อไป

“ขะ-ขะ-เขารู้จักคุณหนูจริง ๆ โอ้ไม่ ไม่นะ….” ผู้ดูแลที่รับหน้าเจี้ยนเฉินตกใจพร้อมกับหน้าซีด ทันทีที่เขาคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเจี้ยนเฉินก่อนหน้านี้ เขารู้สึกว่าโลกรอบ ๆ ตัวของเขาพลิกคว่ำ เขารู้สึกราวกับท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา

“นั่นใคร ? ทำไมเขาถึงได้พบคุณหนูหยานเซว่ ในขณะที่ข้าไม่ได้ ? ”

“แปลก ทำไมข้ารู้สึกว่าคุณหนูตงหลินหยานเซว่มาหาเขาด้วยตัวเอง….”

…

การพูดคุยเบา ๆ เกิดขึ้นทันทีที่ทางเข้าตระกูลตงหลินหลังจากเจี้ยนเฉินจากไป ใบหน้าของนายน้อยหลายคนค่อนข้างหมองหม่น

“สืบหาตัวตนของเขา มาดูกันว่าภูมิหลังของเขาเป็นใคร….” หลายคนออกคำสั่งทันที

ตงหลินหยานเซว่ไม่ได้เดินจากไปไหลหลังจากที่นางเข้ามาในตระกูลตงหลิน แต่นางยืนอยู่ไกล ๆ และจ้องไปที่ทางเข้าเพื่อรอเจี้ยนเฉิน

ผลก็คือ ทันทีที่เจี้ยนเฉินเข้าไปในตระกูลตงหลิน เขาก็เห็นนางยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

“ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับพูดคุย มากับข้า” ตงหลินหยานเซว่กวักมือเรียกเจี้ยนเฉินและพาไปที่บ้านพักของนาง

“คุณหนู คุณหนู บรรพชน…..” ในเวลานี้ฉินหานวิ่งเข้ามา นางมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่จะบอกตงหลินหยานเซว่ด้วยความไม่สบายใจ

“วันนี้ข้ามีธุระ ดังนั้นข้าจะไม่ไป ฉินหาน วันนี้อย่าให้ใครมารวบกวนข้า รวมทั้งท่านพ่อของข้าด้วย เข้าใจหรือไม่ ? ” ตงหลินหยานเซว่พูดสั่งการ น้ำเสียงของนางค่อนข้างเย็นชา

“จะ-เจ้าค่ะ คุณหนู….” ฉินหานตอบอย่างสุภาพ นางแอบมองเจี้ยนเฉินในขณะที่นางเต็มไปด้วยความสงสัย

เจี้ยนเฉินเดินทางหลังตงหลินหยานเซว่และมาถึงที่บ้านพักของนางก่อนที่จะเข้าไปในอาคารไม้ขนาดเล็ก

ตัวบ้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีชมพูเป็นหลัก มันเป็นไปได้ที่จะบอกหลังจากมองเพียงแว่บเดียวว่านี่คือที่ซึ่งตงหลินหยานเซว่พักอาศัยอยู่