เทพกระบี่มรณะ (chaotic sword god)

ตอนที่ 2393 – ผู้อาวุโสภูผามหานที

เจี้ยนเฉินไม่เพียงแต่สวมหน้ากากของโม่เทียนหยุนและปกปิดตัวตนของเขา เขายังเปลี่ยนแปลงรูปร่างของเขาไปอย่างมาก ไคยะก็ยังใช้การปลอมตัว

ทั้งคู่ไม่ได้ใช้รูปลักษณ์ที่แท้จริงของพวกเขา

“พวกเขาสองคนเป็นเพียงราชาเทพเท่านั้น แต่พวกเขาผ่านค่ายกลส่งตัวระหว่างดวงดาว เจ้าสามารถบอกได้เพียงแวบเดียวว่าพวกเขามีภูมิหลังอันยิ่งใหญ่…”

“นั่นคือค่ายกลเคลื่อนย้ายระหว่างดวงดาว กล่าวกันว่าการเคลื่อนย้ายเพียงครั้งเดียวมีราคาแพงหูฉี่ซึ่งแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญในขอบเขตตั้งต้นธรรมดาก็ไม่สามารถจ่ายมันได้…”

การมาถึงของเจี้ยนเฉินและไคยะดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบ ๆ ค่ายกลส่งตัวทันที หลายคนพิจารณาเจี้ยนเฉินและไคยะในขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอย่างแผ่วเบา

“ไปกันเถอะ” เจี้ยนเฉินกล่าวก่อนที่จะหายตัวไปในทะเลของผู้คนพร้อมกับไคยะ

ในเวลาเดียวกัน บนที่ราบรกร้างอันห่างไกล ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดทุกคนไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะค้นหาเจี้ยนเฉินและต่อสู้แย่งชิงหอคอยอนัตตาอีกต่อไป หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิต พวกเขาทั้งหมดออกจากที่ราบรกร้างและกลับไปที่ตระกูลโดยไม่รู้ว่าจะจัดการกับเลือดและเนื้อของกุสต้าอย่างไร

อย่างไรก็ตาม มันมีข้อยกเว้นคนหนึ่ง

เขาเป็นชายชราจมูกงุ้มที่มีผมสั้น เขาเป็นบรรพบุรุษขององค์กรขนาดใหญ่บนที่ราบวารีของที่ราบที่ยิ่งใหญ่ 49 แห่งในโลกแห่งเซียน ผู้คนเรียกเขาว่าผู้อาวุโสภูผามหานที

แม้ว่าผู้อาวุโสภูผามหานทีจะออกจากที่ราบรกร้างไปแล้ว แต่เขาก็ไม่รีบร้อนที่จะกลับไปยังที่ราบวารี แต่เขานั่งอยู่ในทะเลแห่งดวงดาวและใช้ทักษะลับราวกับว่าเขาพยายามที่จะรับรู้อะไรบางอย่าง

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้อาวุโสภูผามหานทีก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ และประกายแห่งความตื่นเต้นก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาหัวเราะเยาะและพูดว่า “เจี้ยนเฉิน ข้าเคยเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเจ้าแล้วตอนที่ข้าอยู่นอกเทือกเขาเทพกระบี่ เจ้าคงไม่คิดมาก่อนว่าข้ามีความสามารถโดยกำเนิดที่ช่วยให้ข้าค้นหาใครก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะหนีไปไกลแค่ไหน ไม่ว่าพวกเขาจะซ่อนตัวอยู่แค่ไหน ตราบเท่าที่ข้าเคยเห็นพวกเขามาก่อน”

“ก่อนที่ข้าจะเห็นเจ้า ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ ข้าจะหาเจ้าไม่พบไม่ว่าข้าจะพยายามคาดการณ์หรือพิจารณาเรื่องของเจ้าอย่างไร อย่างไรก็ตามเนื่องจากข้าได้เห็นเจ้า มันจึงไม่มีที่ให้เจ้าซ่อน ฮิฮิ ข้าพบเจ้าแล้ว ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะสามารถออกจากที่ราบรกร้างโดยไม่มีใครสนใจเจ้าเลย”

“อย่างไรก็ตาม นั่นเหมาะสำหรับข้า แม้ว่าข้าจะเอาหอคอยอนัตตาไปจากเจ้าบนที่ราบรกร้าง แต่มันก็อาจจะไม่ได้ตกอยู่ในมือข้า แต่ตอนนี้เจ้าได้ออกจากที่ราบรกร้างอย่างลับ ๆ แล้ว มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับที่อยู่ของเจ้า ดูเหมือนหอคอยอนัตตาจะต้องเป็นของข้า”

“เหอเหอเหอ นี่เป็นวาสนาของข้า เจี้ยนเฉิน ข้าอยากจะดูว่าตอนนี้เจ้าจะซ่อนตัวได้อย่างไร…”

ผู้อาวุโสภูผามหานทีหัวเราะเยาะอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นเขาก็ออกไปในทิศทางที่เขารู้สึกได้อย่างคลุมเครือ เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมากหายไปในทะเลแห่งดวงดาวในสองสามพริบตา

ที่ไหนสักแห่ง เจี้ยนเฉินและไคยะได้สอบถามและหาตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา พวกเขาอยู่บนที่ราบหยกวารีและปัจจุบันพวกเขายืนอยู่ภายในเมืองหลวงของจักรวรรดิเฉินกวน ซึ่งเป็นหนึ่งในจักรวรรดินิรันดร์ที่นั่น

ที่ราบหยกวารีอยู่ในอันดับที่ต่ำกว่าที่ราบรกร้างเล็กน้อยในบรรดาที่ราบที่ยอดเยี่ยมทั้งสี่สิบเก้าแห่ง

ในความเป็นจริง ที่ราบหยกวารีเปรียบเทียบได้กับที่ราบรกร้างในแง่ของผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุด สิ่งเดียวที่พวกเขาขาดคือผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดที่สามารถสร้างความประหลาดใจให้ทั่วทั้งที่ราบได้เช่นเดียวกับเซียนกระบี่สวรรค์

“ที่ราบหยกวารีอยู่ใกล้กับที่ราบรกร้างมากเกินไป เราจึงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน เราจำเป็นต้องออกไปโดยเร็วที่สุด” เจี้ยนเฉินกล่าวขณะที่เขารู้สึกกังวลอย่างลับ ๆ เนื่องจากจากมาด้วยความเร่งรีบเกินไป เขาจึงไม่ได้เลือกสถานที่เคลื่อนย้าย ในท้ายที่สุดชายชราหัวกระเซิงก็ได้ส่งพวกเขามายังที่ราบหยกวารีที่ใกล้ที่สุด

เขาใช้เหรียญผลึกห้าสีไปทั้งหมด 1,500 เหรียญ แต่เขาถูกส่งไปยังสถานที่ที่เขาสามารถไปถึงได้ด้วยเหรียญผลึกเพียงไม่กี่สิบเหรียญ เขาประสบความสูญเสียอย่างมากในข้อตกลงนี้

ตอนนี้เหรียญผลึกห้าสีที่เขาได้รับมาหลังจากใช้ความพยายามอย่างหนักได้หมดลงแล้ว

“ที่ราบหยกวารีไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน หากผู้คนบนที่ราบรกร้างต้องการมาที่นี่ก็จะใช้เวลาเพียงไม่นานแม้ว่าจะไม่มีค่ายกลส่งตัวก็ตาม เราไม่สามารถติดกับดักเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วได้” ไคยะกล่าวอย่างเห็นด้วย เห็นได้ชัดว่านางเชื่อว่าพวกเขายิ่งไปไกลจากที่ราบรกร้างได้ไกลเท่าไหร่ พวกเขาก็จะปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจี้ยนเฉินก็พูดว่า“ เราไม่มีเหรียญผลึกห้าสี ดังนั้นเราจึงไม่สามารถใช้ค่ายกลส่งตัวเพื่อเดินทางได้อีกต่อไป เราสามารถอาศัยยานอวกาศออกจากที่ราบหยกวารีได้เท่านั้น”

“แล้วเราควรจะไปที่ไหนดี ? ” ไคยะถาม

“หอคอยอนัตตาเป็นวัตถุแห่งความปรารถนา ข้าวางแผนที่จะส่งคืนหอคอยอนัตตาไปยังพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงเพื่อแลกกับความดีความชอบ” เจี้ยนเฉินกล่าว เขาเข้าใจว่าเขาจะไม่มีวันสงบสุขตราบเท่าที่หอคอยอนัตตาอยู่กับเขา เขาจะกลายเป็นเป้าหมายของผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดหลายคน

หากคนเหล่านี้มองเข้าไปในภูมิหลังของเขาและค้นพบตระกูลเทียนหยวน มันจะมีปัญหามากมาย

อย่าลืมว่า เขาได้ออกจากที่ราบเมฆาเมื่อหลายปีก่อน เขาไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลเทียนหยวน

แม้ว่าหมิงตงจะพยายามต่อสู้เพื่อปกป้องตระกูลเทียนหยวนหลังออกจากพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูน แต่เจี้ยนเฉินก็จำเป็นต้องเตรียมตัวสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

ไม่นาน เจี้ยนเฉินและไคยะก็มาถึงท่าเรืออวกาศของจักรวรรดิเฉินกวน พวกเขาพร้อมที่จะขึ้นยานอวกาศที่ไปยังที่ราบรุ่งโรจน์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิง

แม้ว่าพวกเขาจะมีพลังมากพอที่จะเดินทางผ่านอวกาศเพียงลำพังได้ แต่ความเร็วของพวกเขาก็จะช้ากว่ายานอวกาศมาก

อย่าลืมว่าแม้แต่เรือรบอวกาศที่มีคุณภาพต่ำสุดก็ยังเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าขั้นอสงไขยชั้นสวรรค์ที่ 9 มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบความเร็วของพวกเขาเว้นแต่จะเป็นขั้นบรรพกาล

แม้ว่าเขาจะใช้กฎแห่งอวกาศด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาก็ไม่สามารถที่จะแซงเรือรบอวกาศได้

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาตรวจสอบระยะเวลาที่ต้องไปยังที่ราบรุ่งโรจน์ เจี้ยนเฉินก็รู้สึกหนักใจ

ที่ราบหยกวารีอยู่ห่างจากที่ราบรุ่งโรจน์มาก พวกเขาต้องผ่านที่ราบหลายแห่งและดาวเคราะห์มากกว่าสิบดวง การเดินทางเพียงอย่างเดียวก็จะใช้เวลาหลายหมื่นปี

ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังไม่รวมถึงเวลาที่ต้องเสียไปจากการรบกวนของสัตว์อสูรต่าง ๆ ในอวกาศและโดยการหลีกเลี่ยงพื้นที่อันตราย การเดินทางจะใช้เวลานานยิ่งขึ้นเมื่อพิจารณาเรื่องดังกล่าว

เจี้ยนเฉินไม่สามารถรอได้นานขนาดนี้

“ ไปที่ที่ราบประกายดาว ที่ราบประกายดาวอยู่ใกล้ที่ราบหยกวารีมากที่สุด กว่าจะไปถึงที่นั่นก็ใช้เวลานานกว่าสิบปี ข้าสามารถใช้เวลานั้นในการฝึกฝนบนเรือรบอวกาศได้อย่างเหมาะสม” เจี้ยนเฉินรีบตัดสินใจ ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่มีแกนโลหิต 5 หยดจากกุสต้า แต่เขายังมีพลังงานสำรองของกุสต้าซึ่งเป็นแกนเนื้อ

ด้วยพลังงานมหาศาลในมือเขา เขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับทรัพยากรในการบ่มเพาะที่จะไปถึงขั้นที่ 15 หรือ 16 ในตอนนี้ นับประสาอะไรกับการทะลวงผ่านด่านไปยังขั้นที่ 14 ของร่างบรรพกาล

ตราบเท่าที่ความเข้าใจในกฎของเขาเพียงพอ เขาก็สามารถพัฒนาร่างบรรพกาลได้ทันที

หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ของเขาอีกครั้ง กลายเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างไม่กำยำหรือผอมเพรียวผ่านหน้ากากของโม่เทียนหยุน หลังจากนั้นเขาก็ขึ้นยานอวกาศกับไคยะออกเดินทางไปยังที่ราบประกายดาว

ไม่นานนักยานอวกาศก็ลอยขึ้นสู่อวกาศและออกจากที่ราบหยกวารีร่อนผ่านอวกาศ

เจี้ยนเฉินเข้าสู่การกักตัวบ่มเพาะทันที เขาได้สร้างค่ายกลด้วยตัวเองก่อนที่จะดูดซับพลังงานภายในแก่นโลหิตของกุสต้าทันทีเพื่อทะลวงผ่านด่านไปยังขั้นที่ 14 ของร่างบรรพกาล

ขั้นที่ 13 ของร่างบรรพกาลได้ให้ความสามารถในการต่อสู้ให้กับเขาในการต่อสู้และฆ่าขั้นอสงไขยช่วงต้น แต่ในความเป็นจริงแล้วระดับการบ่มเพาะของเขาอยู่ในขั้นราชาเทพช่วงสูงสุด ในแง่ของการแบ่งขั้นการบ่มเพาะในโลกแห่งเซียน

มันเป็นขั้นที่ 14 ของร่างบรรพกาลที่เปรียบเทียบได้กับขั้นอสงไขยในโลกแห่งเซียน

อย่าลืมว่า ร่างบรรพกาลเป็นระบบการบ่มเพาะที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ทั้งระบบที่ใช้ในโลกแห่งเซียนและโลกอมตะซึ่งต่างกันอย่างมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะทำการเปรียบเทียบอย่างแม่นยำระหว่างระบบการบ่มเพาะต่าง ๆ เขาสามารถระบุได้คร่าว ๆ ว่าเขาอยู่ที่ขั้นไหน

“ขั้นที่ 14 ของร่างบรรพกาลนั้นเทียบเท่ากับขั้นอสงไขยในโลกแห่งเซียน ขณะที่ขั้นที่ 15 นั้นเทียบเท่ากับขั้นอสงไขยเช่นกัน ข้าคิดว่าขั้นที่ 14 อยู่ที่ขั้นอสงไขยช่วงต้น ราว ๆ ชั้นสวรรค์ที่ 3”

“ขั้นที่ 15 เทียบเท่ากับขั้นอสงไขยช่วงปลายซึ่งอยู่ในขั้นสวรรค์ที่ 7 – 9, ขั้นที่ 16, 17 และ 18 ควรสอดคล้องกับขั้นบรรพกาล ช่วงต้น ช่วงกลางและช่วงปลาย”

“ขั้นที่ 18 คือขีดจำกัดของร่างบรรพกาลซึ่งเป็นจุดสูงสุดของร่างบรรพกาล”

“นั่นเป็นเพราะไม่มีผู้คนในโลกอมตะที่ได้รับการบ่มเพาะร่างบรรพกาลที่สามารถก้าวข้ามชั้นที่ 18 ดและไปถึงความสมบูรณ์แบบในตำนานได้”

“ความสมบูรณ์แบบที่ยิ่งใหญ่นี้เทียบเท่ากับขั้นอัครสูงสุดในโลกแห่งเซียนและอมตะเที่ยงแท้ในโลกอมตะ …”

เจี้ยนเฉินคิดกับตัวเอง แม้ว่าขีดจำกัดสุดท้ายของร่างบรรพกาลก็คือขั้นบรรพกาลและเขาอาจไม่มีทางก้าวหน้าไปได้มากกว่านั้นอีก แต่เขาก็ไม่ท้อถอย กลับกัน จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขากลับโกรธเกรี้ยว เขาต้องหักล้างข่าวลือที่ว่าร่างบรรพกาลไม่สามารถเข้าถึงความสมบูรณ์แบบได้ เขาจะไปให้ถึงระดับสูงสุดของร่างบรรพกาล