เทพกระบี่มรณะ (chaotic sword god)

ตอนที่ 2384 – จอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตจากไป

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจริง ๆ แล้วข้าจะไปกระตุ้นความสนใจของจอมปราชญ์สูงสุดเข้าจริง ๆ …” เจี้ยนเฉินรู้สึกหมดหนทางอย่างที่สุดเมื่อเขาเผชิญกับจอมปราชญ์สูงสุด

เจ้านายเก่าของจิตวิญญาณกระบี่คู่นั้นมีตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งมาถึงขั้นจอมปราชญ์สูงสุด เจี้ยนเฉินเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าผู้เชี่ยวชาญดังกล่าวมีพลังมากเพียงใด

แน่นอนว่าเขาไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีเมื่ออยู่ต่อหน้าตัวตนเช่นนั้น ในความหมายถึงพลังทั้งหมดของเขา รวมถึงหอคอยอนัตตาซึ่งเป็นเหมือนของเด็กเล่นเมื่ออยู่ต่อหน้าจอมปราชญ์สูงสุด

ตามความเป็นจริงถึงแม้ว่าเขาจะหลอมรวมจิตวิญญาณกระบี่คู่ได้ โดยไม่คำนึงถึงค่าตอบแทนและปลดปล่อยพลังบรรพกาล เขาก็จะไม่สามารถสะกิดจอมปราชญ์สูงสุดได้

อย่าลืมว่า เขาไม่ได้ครอบครองวิธีการบ่มเพาะสูงสุดของเจ้านายเก่าของจิตวิญญาณกระบี่คู่ และกระบี่ก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เช่นกัน พลังจากการหลอมรวมจิตวิญญาณกระบี่จะได้รับผลกระทบ

ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าเขาต้องการที่จะหลอมรวมวิญญาณจิตกระบี่ตอนนี้ เขาก็ขาดพลังในการทำเช่นนั้นอย่างสมบูรณ์

นี่เป็นเพราะร่างกายของเขา เลือดของเขา ความเข้าใจทั้งหมดและพลังของเขาถูกยับยั้งไว้อย่างแน่นหนา สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวต่อไปได้ก็คือวิญญาณของเขา

อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าในขณะนี้ดวงตาของไคยะก็กลายเป็นสีดำสนิท

ความมืดดูเหมือนไร้ขอบเขตเหมือนดั่งท้องฟ้าที่ไม่มีดาว มันมืดมิดมาก

มันดูเหมือนว่าเป็นพื้นที่แห่งความมืดไม่มีที่สิ้นสุดซ่อนอยู่ในดวงตาของไคยะ

สายตาจ้องมองมานั้นราวกับว่ามาจากส่วนลึกของพื้นที่มืดมิด

การจ้องมองนั้นช่างเย็นชาและไร้อารมณ์โดยมองดูทุกชีวิตเป็นเหมือนมด มันจ้องมองมาจากระยะไกลมองผ่านความมืดที่ไม่รู้จบ

ร่างที่พร่ามัวควบแน่นออกมาจากทะเลเลือดก็พลันโผล่พรวดพราดออกมาอยู่ต่อหน้าเจี้ยนเฉิน สายตาที่จ้องมองจากร่างที่ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ นั้นมีความเย็นชาและไร้อารมณ์เช่นเดียวกัน มันดูถูกคนอื่น ๆ เหมือนไม่มีอะไรเลย

การจ้องมองที่ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้ภายใต้ร่างสีแดงเลือดจ้องตรงไปที่ไคยะ

ในส่วนลึกของดวงตาของไคยะ การจ้องมองมาจากที่ไกล มันเย็นชามาก ทำให้สบตากันกับจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิต

ทันใดนั้นดวงตาของจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตก็พลันหรี่แคบลง เมื่อเขาเห็นการจ้องมองจากส่วนลึกของดวงตาไคยะ เขาเหลือบมองไปที่นางอย่างลึกซึ้งและไม่ได้พูดอะไรเลย เขาหันหลังกลับและจากไป

ในขณะนั้น ร่างสีแดงเลือดควบแน่นตรงหน้าเจี้ยนเฉิน ก่อนจะจางหายไปอย่างสมบูรณ์ ทะเลเลือดที่ไร้ขอบเขตซึ่งห่อหุ้มที่ราบรกร้างทั้งหมดหายไปในเวลาเดียวกัน

จอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตได้จากไปแล้ว !

ทันทีที่โลกกระจ่างใส พลังงานดั้งเดิมก็เริ่มไหลเวียนและกฎของโลกก็เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง อิทธิพลของจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตเหนือที่ราบรกร้างได้หายไปหมดแล้วกลับไปสู่ปกติ

เจี้ยนเฉินตกตะลึงเมื่อเขาเห็นร่างสีแดงเลือดจางหายไปจากตรงหน้าเขา เขาค่อนข้างสับสน

เขามั่นใจว่าจิตวิญญาณกระบี่ของเขาได้สัมผัสกับจอมปราชญ์สูงสุด ในอดีต จิตวิญญาณกระบี่คู่ได้ก่อให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายมากมายต่อโลกแห่งเซียน เขาได้รับการสืบทอดจิตวิญญาณกระบี่คู่และฝึกฝนปราณกระบี่ลึกซึ้งที่สร้างโดยเจ้านายเก่าของจิตวิญญาณกระบี่คู่ ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วเขาจึงกลายเป็นผู้สืบทอดต่อไป ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จอมปราชญ์สูงสุดจะไว้ชีวิตเขา

แม้จะเป็นเช่นนั้น จอมปราชญ์สูงสุดก็จากไปในทันที

เจี้ยนเฉินรู้สึกว่าสิ่งนี้แปลกมาก แต่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เวลาที่จะต้องพิจารณาหาเหตุผลอย่างชัดเจน โดยไม่คำนึงถึงสาเหตุที่ทำให้จอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตจากไปอย่างกะทันหัน การหลบหนีจากสถานที่นี้เป็นลำดับความสำคัญสูงสุดของเขาในขณะนี้

“ไปกันเถอะ ! ” เจี้ยนเฉินพลันดึงไคยะทันทีและหลบหนีด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

ผู้เชี่ยวชาญระดับขอบเขตตั้งต้นทุกคนในที่ต่าง ๆ ยังคงสั่นเทา สีหน้าของพวกเขาซีดอย่างผิดปกติในขณะที่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่า พวกเขาไม่มีสติ พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

ถึงแม้ว่าจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตจะจากไป แต่การมาถึงของเขาก็ทำให้ผู้เชี่ยวชาญสูงสุดทุกคนเข้าใจว่าถ้ำลึกลับแห่งนี้เกี่ยวข้องกับเขาอย่างแน่นอน

แม้แต่เศษชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของลิงทองคำยักษ์โบราณที่อาจเป็นของจอมปราชญ์สูงสุดน้ำตาโลหิตจริง ๆ

พวกเขาได้รับสมบัติของจอมปราชญ์สูงสุด สิ่งนี้ทำให้พวกเขาทั้งหมดตกใจและไม่สบายใจ

แม้แต่ตู้ซานแห่งตระกูลทลายสวรรค์ก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจ

พวกเขาไม่ทราบด้วยซ้ำว่าควรจะคืนซากของกุสต้าที่วางไว้อย่างเงียบ ๆ ในแหวนมิติของพวกเขาหรือไม่

ไม่มีใครกล้าที่จะเอาสมบัติของจอมปราชญ์สูงสุดไป

ในเวลานั้น ทุกคนเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ไม่มีใครอยู่ในอารมณ์ที่จะคิดถึงเจี้ยนเฉิน

ที่ไหนสักแห่ง ไคยะและเจี้ยนเฉินยังคงบินต่อไป ในขณะนั้น จู่ ๆ ไคยะก็มองดูเจี้ยนเฉินและถามว่า“ เจี้ยนเฉิน เราจะออกจากที่ราบรกร้างได้อย่างไร ? ”

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วเมื่อเขาได้ยินคำถามนี้ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็กล่าวว่า“ ค่ายกลส่งตัวทั้งหมดที่สามารถพาเราไปยังที่ราบแห่งอื่นบนที่ราบรกร้างได้ถูกปิดผนึก ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนีจากที่แห่งนี้ เราไม่สามารถไปในอวกาศรอบนอกได้ด้วยเช่นกัน เนื่องจากเราจะโดดเด่นเกินไปในอวกาศ อย่าลืมว่าการรับรู้ของเหล่าผู้เชี่ยวชาญระดับสูงก็มีระยะที่น่ากลัวมาก”

“ด้วยเหตุนี้ ข้าคิดว่าทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้คือใช้อุบายเก่า ๆ โดยหนีเข้าไปในรอยแตกของมิติและเคลื่อนที่ผ่านที่นั่นโดยอาศัยความทนทานของหอคอยอนัตตา”

“ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดก็ยังไม่สามารถควบคุมรอยแตกได้ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมีความเร็วเท่ากับราชาเผิงสีฟ้า ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะติดตามเรา”

เจี้ยนเฉินตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขาไม่ต้องการที่จะพึ่งพาตระกูลเทพเจ้าหรือเชื้อสายนักรบวิญญาณ ดังนั้นการหลบหนีเข้าสู่รอยแตกของมิติจึงเป็นความคิดที่ดีที่สุดที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้

หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินและไคยะก็เดินทางต่อไปอีกเล็กน้อย จากนั้นเจียนเฉินก็ดึงกระบี่นวดาราวิถีสวรรค์เพื่อเปิดมิติอวกาศ

“ไปที่จักรวรรดิวายุม่วงในภาคใต้ ค่ายกลในเมืองหลวงของพวกเขาสามารถนำเจ้าออกไปได้”

ในขณะนั้น เสียงที่ดังคลุมเครือก็ดังขึ้นในหัวของเจี้ยนเฉิน

ดวงตาของเจี้ยนเฉินหรี่ลงเมื่อเขาได้ยินเสียง เขาคุ้นเคยกับมัน มันเป็นข้อความจากเซียนกระบี่สวรรค์

“ไปที่ภาคใต้กันเถอะ ! ”

เจี้ยนเฉินเปลี่ยนแผนของเขาและเก็บกระบี่นวดาราวิถีสวรรค์เข้าไปก่อนที่จะรีบจากไปทางทิศใต้กับไคยะในทันที

ที่อยู่ปัจจุบันของเขาคือภาคกลางของที่ราบรกร้าง ถึงแม้ว่าภาคกลางและภาคใต้จะถูกแยกจากกันด้วยระยะทางอันห่างไกล แต่ก็มีค่ายกลส่งตัวเหล่านี้กระจายอยู่ทั่วภาคกลาง

ค่ายกลส่งตัวเหล่านี้สามารถนำพาผู้คนไปมาระหว่างห้าภูมิภาคหลักของที่ราบรกร้างแต่ไม่สามารถพาพวกเขาออกจากที่ราบได้ เป็นผลให้พวกมันไม่ได้รับการปิดผนึก

เจี้ยนเฉินและไคยะมาถึงเมืองที่สับสนวุ่นวายที่อยู่ใกล้ ๆ พวกเขาใช้ค่ายกลส่งตัวที่นั่นและออกจากภาคกลาง

เมื่อพวกเขาปรากฏตัวอีกครั้ง พวกเขามาถึงภาคใต้ในเมืองหลวงของจักรวรรดิวายุม่วง

เจี้ยนเฉินมองไปที่ค่ายกลส่งตัวที่ยังที่ราบอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างไรก็ตาม มันถูกห่อหุ้มโดยค่ายกลเพื่อป้องกันไม่ให้ใครใช้มัน

ทหารหลายคนยืนเฝ้าอยู่รอบๆค่ายกลส่งตัว คนที่โดดเด่นที่สุดคือชายแก่ที่หัวกระเซิงและสวมเสื้อผ้าเก่า ๆ เขานอนบนเก้าอี้ไม้ไผ่อย่างเกียจคร้าน

เจี้ยนเฉินสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วด้วยการเหลือบตามองเพียงครั้งเดียวว่าชายชราเป็นขั้นอสงไขย

หืม ?

เมื่้อเจี้ยนเฉินและไคยะปรากฏตัวออกจากค่ายกลส่งตัว ผู้เฒ่าที่หัวกระเซิงซึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ก็ลืมตาขึ้น เขาหยิบอุทานด้วยความประหลาดใจอย่างแผ่วเบาและลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เขาจ้องมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาอันชราของเขาและเกิดความสงสัยในใจของเขาว่า “ทำไมเจ้าเด็กเหลือขอถึงมายังที่ของข้า ? “