ตอนที่ 2321 ไม่มีคน
ล้วนอยู่ข้างในนี้ด้วยกันหมด เหตุใดบางคนก็ได้กลิ่น บางคนไม่ได้กลิ่น อีกทั้งกลิ่นที่ดมได้ก็ไม่เหมือนกัน น่าแปลกยิ่งแล้ว
“พวกเจ้าดู! ทางนั้นมีเนื้อย่าง! ย่างไว้เหนือไฟทั้งตัวเลย กลิ่นหอมนั่นต้องลอยมาจากทางนั้นแน่”
ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งชี้ไปทางสัตว์ร้ายทั้งตัวที่ถูกตั้งวางย่างไว้เหนือกองไฟ หนังของสัตว์ร้ายที่ถูกย่างจนกลายเป็นสีเหลืองทองดูแล้วกรอบยิ่งนัก ยิ่งดมกลิ่นหอมกลิ่นนั้น ทำให้เหล่าผู้ฝึกวิชามารที่ตลอดการเดินทางสองวันได้กินแต่ผลไม้เติมท้องอดกลืนน้ำลายขึ้นมาไม่ได้
“ไม่มีคนเลยสักคน แต่กลับมีเนื้อย่างวางอยู่ตรงนั้นตัวหนึ่ง หรือว่าในเนื้อมีพิษ” ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งคาดเดา จ้องเนื้อย่างที่มันวาวด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ข้างๆ ยังมีเหล้าต้มอยู่ด้วย คนในเมืองเฟิ่งก็เสพสุขกันเกินไปแล้วกระมัง พวกเขาเอาเหล้ามาจากไหน ข้าไม่ได้ดมกลิ่นหอมของเหล้ามากี่ปี่แล้ว อยากลิ้มลองแทบขาดใจ”
ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งทำหน้าตะกละตะกลาม สาวเดินไปทางนั้นอย่างไม่รู้ตัว พลางเอ่ยว่า “พวกเราดูกันไหมว่ามีพิษหรือไม่ หากไม่มี พวกเราพี่น้องก็จะได้เติมท้องให้อิ่มกันสักหน่อย”
คนที่เหลือเมื่อเห็นต่างก็สายตาไหวระริก ไม่มีใครพูดอะไร พวกเขามองคนคนนั้นใช้เข็มเงินทดสอบกับเนื้อย่างนั่น เห็นเข็มเงินจิ้มเข้าไปแล้วถูกดึงออกมายังคงเงางับดังเดิม ก็อดตะโกนอย่างดีใจไม่ได้ว่า “เนื้อย่างไม่มีพิษ!”
เขาทดสอบเหล้าอีกครั้ง ไม่มีพิษเช่นกัน จึงกหันไปบอกกับคนที่เหลือ “เนื้อกับเหล้านี่ไม่มีพิษ!” เอ่ยจบ ก็รีบตักเหล้าขึ้นมาหนึ่งถ้วย และปาดเนื้อชิ้นใหญ่มากิน
คนที่เหลือเห็นเขากินคำโตก็ยังไม่เป็นไร อดกลืนน้ำลายตามไม่ได้ ต่างเดินเข้าไปหา
“ทำอะไรกันอยู่!”
เสียงเย็นเยียบของจอมมารดังมา เท้าของกลุ่มคนที่กำลังเดินเข้าไปชะงักหยุด หันกลับไปมองนายท่านที่เดินเข้ามา
“นายท่าน ข้างหน้ามีของกิน” ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งบอกเสียงเบาๆ
“ของกิน เหอะ! พวกเจ้าลืมแล้วหรือว่ามาทำอะไรกัน ใครให้พวกเจ้ามากินอยู่ที่นี่ ค้นให้ทั่ว! ลากตัวคนออกมาฆ่าให้หมด!”
เสียงเย็นเยียบแฝงแววสังหารของจอมมารดังขึ้น ทุกคนใจสั่นด้วยความหวาดกลัว รีบรับคำ “ขอรับ!” จากนั้นก็แยกย้ายกันไปตามหาทั่วเมือง
“ยังไม่รีบไปอีก” จอมมารถลึงตาจ้องผู้ฝึกวิชามารที่กำลังกินเนื้อ ยกเท้าขึ้นถีบเขา
คนคนนั้นวิ่งไปอย่างล้มลุกคลุกคลาน ยังไม่ลืมกลืนเนื้อที่ยัดเข้าปากลงท้องไปด้วย เวลานี้ จอมมารทิ้งตัวนั่งลงข้างกองไฟ สั่งให้ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งข้างๆ ปาดเนื้อให้เขาหนึ่งชิ้น และตักเหล้าให้เขาหนึ่งถ้วย
ขณะกินเนื้อและดื่มเหล้า เขาสบถเสียงต่ำ “คนในเมืองเฟิ่งก็ช่างรู้จักเสพสุขเสียจริง! พวกเรายังไม่มีเหล้า พวกเขากลับไม่รู้ไปเอาของดีอย่างนี้มาจากไหน!”
ผู้ฝึกวิชามารที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็รีบประจบ “นายท่าน รอพวกเราฆ่าคนในเมืองเฟิ่งหมดแล้ว ของของพวกเขา ก็กลายเป็นของพวกเราแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นยังจะกลัวไม่มีเหล้าดื่มอีกหรือ”
“ฮ่าๆๆๆๆ! พูดได้ดี!” จอมมารแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง โบกมือเอ่ย “เจ้าก็ตักเหล้ามาดื่มสักถ้วยเถอะ!”
ผู้ฝึกวิชามารคนนั้นดวงตาเป็นประกาย รีบก้มหัว “ขอบคุณนายท่าน” จากนั้นก็เดินไปตักเหล้าขึ้นมาหนึ่งถ้วย ดื่มดังอึกๆ เหมือนดังดื่มน้ำอย่างไรอย่างนั้น
หลายปีแล้วที่ไม่ได้ลิ้มรสสุรา ตอนนี้เมื่อได้ชิม รู้สึกได้ถึงความงดงามที่ไม่อาจบรรยายได้
แต่ทว่า ในขณะที่ทั้งสองกำลังดื่มเหล้ากินเนื้ออยู่ทางนี้ พลันนั้น เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังขึ้นกลางเมือง “เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร ซี้ด! คันมาก! คันมาก…”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ! ข้าจะฆ่าพวกเจ้า! จะฆ่าพวกเจ้า!”
………………………………….
ตอนที่ 2322 ตั้งใจเตรียมโดยเฉพาะ
ได้ยินเสียงนั้น จอมมารลุกพรวด แต่เมื่อลุกขึ้น เขากลับรู้สึกวิงเวียน รู้สึกมีเสียงหึ่งๆ ดังขึ้นในหู สายตาเลือนราง ตรงหน้าเหมือนมีเงาร่างหนึ่งถือดาบฟาดฟันมาทางเขา ทำให้เขาพลิกฝ่ามือซัดโต้กลับอีกฝ่ายไปโดยสัญชาตญาณ
“พรึ่บ!”
“พรืด!”
“นะ นายท่าน…”
ผู้ฝึกวิชามารที่ถูกซัดปลิวออกไปล้มลงพื้น รู้สึกเหมือนกระดูกหน้าอกถูกซัดจนแหลกละเอียด อวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บ เลือดยังไหลออกจากปาก เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำก็ต้องตายไปอย่างแค้นใจ
คำเรียกขานว่านายท่านของผู้ฝึกวิชามารคนนั้นทำให้จอมมารได้สติกลับมา เขาตกตะลึง ตั้งสติเพ่งมอง จึงเห็นว่าคนที่ถูกซัดปลิวก็คือผู้ฝึกวิชามารที่ตักเหล้าและปาดเนื้อให้กับเขาเมื่อกี้นั่นเอง
เสียงอันคลุ้มคลั่งมากมายดังมาจากข้างหลัง เสียงของดาบและกระบี่กระทบกันรวมถึงกลิ่นอายพลังต่อสู้ที่พุ่งพล่านอยู่ในอากาศทำให้เขาต้องสาวเท้ายาวๆ ก้าวไปข้างหน้า ครั้นเท้าก้าวออกไปตัวก็เหาะไปกลางอากาศ พริบตาเดียวก็เหาะไกลออกไปถึงหลายสิบช่วงเสา
เมื่อมาถึงสถานที่ต่อสู้ เขาแทบกระอักเลือดออกมา เห็นเพียงคนที่กำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างหน้านั้นล้วนเป็นคนของเขา! แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด แต่ละคนต่างก็ยกดาบฟาดฟันออกไปสะเปะสะปะอย่างไม่คิดชีวิต ที่เกิดเหตุนองไปด้วยเลือด บนพื้นมีศพล้มลงไปไม่น้อยแล้ว
เมื่อเห็นภาพนั้น เขารู้สึกเลือดพุ่งขึ้นไปรวมตัวกันที่หัว ราวกับจะระเบิดออกมาก็ไม่ปาน เขาตวาดเสียงดังด้วยความโมโห “หยุดให้หมด! ล้วนหยุดให้หมด! พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่!”
ทว่า เสียงของเขากลับไม่อาจหยุดพวกเขาได้ คนพวกนั้นยังคงฆ่าฟันกันเอง แต่ละคนล้วนแสดงด้านที่โหดเหี้ยมกระหายเลือดอย่างถึงที่สุดออกมา ในสายตามีเพียงแววมุ่งมั่นที่สังหารอีกฝ่ายให้ได้
จอมมารทั้งร้อนใจทั้งโมโห เพลิงโทสะลุกท่วมฟ้า สองมือกำหมัดแหงนหน้าคำรามขึ้นฟ้า “คนในเมืองเฟิ่ง! ไสหัวออกมาให้หมด!”
เสียงของเขาเปี่ยมด้วยแรงกดดันและพลังของผู้แข็งแกร่งระดับผู้อาวุโสเซียน เมื่อเสียงของเขากระจายออกไป แรงกดดันและพลังนั้นก็กระจายออกไปในอากาศด้วย แรงกดดันอันแข็งแกร่งปกคลุมลงมา ทำให้พวกผู้ฝึกวิชามารที่กำลังต่อสู้กันชุลมุนยกมือขึ้นกอดหัวกรีดร้องและล้มลงไป
ทว่าในเวลานี้ เงาร่างสีแดงร่างหนึ่งปรากฏตัวอย่างเงียบงันท่ามกลางความมืด ชุดสีแดงพลิ้วไหวท่ามกลางสายลมกลางคืน ยืนหันหลังให้ดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยว ด้วยเหตุนี้ จอมมารจึงเห็นใบหน้าของเธอไม่ชัด
“เป็นเจ้า! เป็นเจ้าที่เล่นสกปรกใช่หรือไม่!” จอมมารจ้องเงาร่างที่ปรากฏตัวอยู่กลางอากาศ ไอสังหารทั่วร่างพวยพุ่งออกมา เขารวมพลังเหาะขึ้นไปข้างบนทันที
เมื่อขึ้นมาถึงกลางอากาศ และเห็นดวงหน้าของเงาร่างที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน แม้ตอนนี้ในอกจะเต็มไปด้วยเพลิงโทสะและจิตสังหาร แต่ก็ต้องตะลึงงานในความงามไปชั่วชณะ
ดวงหน้านั่นงดงามล้ำเลิศมากจริงๆ! หางตาที่เชิดสูงเล็กน้อย มุมปากที่หยักยกหน่อยๆ ไม่มีส่วนไหนที่ไม่สาดฉายกลิ่นอายเย่อหยิ่งมีเสน่ห์เลย แม้จะแต่งกายในชุดผู้ชาย แต่กลับไม่ได้ทำลายบุคลิกสง่างามและดวงหน้าอันงดงามของนางให้ด้อยลงเลย
ผู้หญิงคนนี้! กลับทำให้ผู้คนตะลึงในความงามได้มากกว่าในภาพเหมือนเสียอีก!
“เรื่องมารยาทนั้นแต่ไหนแต่ไรได้รับมาแล้วก็ต้องให้คืนกลับ ของขวัญชิ้นนี้ที่ข้าเตรียมให้ พึงพอใจหรือไม่” เฟิ่งจิ่วกระดกมุมปากยิ้มน้อยๆ เสียงเย่อหยิ่งพร้อมกับกลิ่นอายพลังวิญญาณกระจายไปในอากาศยามค่ำคืน
จอมมารนั่นจ้องเธอ แม้เธอจะมีใบหน้าที่งดงามล้ำยุค แต่เวลานี้ เขาก็ยังคิดอยากจะฆ่าเธอเสียให้ตาย!
ได้ยินเพียงเสียงคำรามอันดุดันที่ดังมาจากข้างล่าง สัตว์เทวะขั้นสุดยอดสองตัวกระโดดออกมาจากในที่ลับ เมื่อจับคนได้ก็ฉีกกัดทึ้งร่าง…
………………………………….
