ตอนที่ 2319 บุกเมืองเฟิ่ง
“นายท่าน นายท่านเกิดเรื่องแล้ว!”
ผู้ฝึกวิชามารคนนั้นตะโกนเสียงดัง รีบวิ่งเข้ามาคุกเข้ากลางห้องโถง รายงานสถานการณ์ทันที “นายท่าน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว คนของเมืองเฟิ่งฆ่าคนที่พวกเราส่งไปจนหมด แล้วยังเอาศพไปแขวนบนกำแพงเมืองเพื่ออวดบารมีด้วย!”
“อะไรนะ!”
ผู้ฝึกวิชามารคนนั้นผลักหญิงสาวในอ้อมแขนออกทันที เด้งตัวลุกขึ้น ไอสังหารพุ่งพล่าน ถามด้วยน้ำเสียงเดือดดาลชั่วร้าย “เจ้าว่าอะไรนะ! พูดอีกทีสิ!”
“นายท่าน เจ้าเมืองของเมืองเฟิ่งฆ่าของคนของเราตายหมดแล้ว ซ้ำยังเอาศพขึ้นไปแขวนไว้บนกำแพงเมืองเพื่ออวดบารมีด้วย ตอนนี้คนข้างนอกต่างก็กำลังหัวเราะเยาะเมืองปีศาจของเรากันอยู่!” ผู้ฝึกวิชามารคนนั้นแข็งใจพูดทวนอีกครั้ง
“นางกล้าได้อย่างไร!”
เขาตบลงบนโต๊ะแรงๆ ทำเอาโต๊ะตัวนั้นพังเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในพริบตา เขาในตอนนี้ ไอมารบนร่างเข้มข้นหนักหน่วง จิตสังหารพวยพุ่ง ทำให้ผู้หญิงและผู้ฝึกวิชามารคนนั้นเลือดลมในร่างตีพล่าน ก่อนจะกระอักเลือดออกมาหนึ่งค่ำ
“นายท่าน นายท่านโปรดไว้ชีวิต…”
แรงกดดันอันแข็งแกร่งกดข่มจนพวกเขาแทบหายใจไม่ออก เลือดลมในร่างกายราวกับกำลังจะระเบิดออกมา ทำให้พวกเขาต้องเอ่ยปากร้องขอชีวิต พยายามทำให้นายท่านที่กำลังเดือดดาลใจเย็นลง
ครั้นเห็นสองคนนั้นกระอักเลือดเพราะทนรับแรงโทสะของเขาไม่ไหว จอมมารใจเย็นลง เก็บแรงกดดันกลับมา เพียงแต่ไอสังหารรอบตัวยังคงไม่จางไป
“นางกล้าฆ่าคนของข้าได้อย่างไร นี่นางกำลังประกาศศึกกับข้าอย่างเปิดเผย! ข้ากลับอยากขอคำชี้แนะจากเจ้าเมืองเฟิ่งผู้นี้สักครั้ง ดูว่ามีความกล้าใดถึงได้ไม่เห็นอะไรอยู่ในสายตาเลยเช่นนี้!” เสียงทุ้มต่ำชั่วร้ายแฝงจิตสังหารของเขาดังขึ้น เห็นเพียงเขาโบกมือ ตวาดสั่งเสียงกร้าว “เรียกรวมกำลังคนทั้งหมดมา! เข้าจะบุกสังหารไปยังเมืองเฟิ่ง! แก้แค้นให้กับพี่น้องที่ตายไป!”
“ขอรับ!” ผู้ฝึกวิชามารที่อยู่ข้างล่างถอยออกไป ตีกลองรวมพล เรียกทุกคนในเมืองมารวมตัวกัน
เสียงตีกลองดังอย่างต่อเนื่อง เหล่าผู้ฝึกตนในเมืองอึ้งค้าง จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังสนาม ตอนมาถึง ก็มีคนมารวมตัวกันไม่น้อยแล้ว และด้านหน้าของทุกคน จอมมารยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
คนสามสี่ร้อยคนรีบยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ แต่ละคนมองไปที่นายท่านที่อยู่ข้างหน้า รอฟังคำสั่งของเขา
เมื่อทุกคนมารวมตัวกัน จอมมารที่อยู่ข้างหน้าเปล่งเสียงแฝงแรงกดดันออกไป “คนของเมืองเฟิ่งเย่อหยิ่งไร้ผู้ใดอยู่ในสายตา! ฆ่าผู้ฝึกวิชามารของข้า ยังเอาศพขึ้นไปแขวนบนกำแพงเมืองเพื่ออวดบารมี วันนี้ พวกเราจะแก้แค้นให้กับพี่น้องที่ตายไป! ฆ่าพวกมันไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว!”
“ฆ่าพวกมันไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว!”
“ฆ่าพวกมันไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว!”
ในมือของทุกคนถือดาบ หรือไม่ก็ถือกระบี่ไว้ ชูชี้ขึ้นฟ้าพร้อมเสียงคำรามก้อง แต่ละคนเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันฮึกเหิม
เห็นอย่างนั้น จอมมารเผยรอยยิ้มพึงพอใจ ยกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบเสียง “เมืองเฟิ่งเพิ่งก่อตั้งขึ้นมา ตอนนี้ก็มีกำลังคนเพียงร้อยกว่าคนเท่านั้น วันนี้ ตามข้าไปเพียงสองร้อยคน ที่เหลือเฝ้ารักษาการณ์ในเมืองไว้ให้ดี กลุ่มอำนาจอื่นจะได้ไม่บุกเข้ามา”
“ขอรับ!” เหล่าผู้ฝึกวิชามารขานรับ รู้สึกว่ากำลังคนสองร้อยคนสู้กับหนึ่งร้อยคนอย่างไรก็ต้องชนะแน่นอน แทบไม่ต้องสู้ก็ชนะแล้ว
ด้วยเหตุนี้ จอมมารจึงเหลือผู้ช่วยมือซ้ายและมือขวาและกำลังคนอีกหนึ่งร้อยกว่าคนที่เหลือเฝ้ารักษาการณ์อยู่ที่นี่ ก่อนจะเคลื่อนทัพพาผู้ฝึกวิชามารสองร้อยคนมุ่งหน้าไปยังเมืองเฟิ่งอย่างยิ่งใหญ่อลังการ
สำหรับการเคลื่อนไหวทางนี้ ไม่นานกลุ่มอำนาจอื่นก็ได้รู้ข่าว แต่ละคนต่างรอดูเรื่องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้น
ขณะเดียวกันทางเมืองเฟิ่ง พวกเฟิ่งจิ่วได้เตรียมพร้อมรับมือแต่แรกแล้ว กำลังรอคนของเมืองปีศาจมา…
………………………………….
ตอนที่ 2320 หอมอะไร
สองวันต่อมาในคืนหนึ่ง ผู้ฝึกวิชามารกลุ่มหนึ่งได้แอบเข้าใกล้เมืองเฟิ่งอย่างเงียบเชียบ พวกเขารวมตัวกันอยู่หน้าประตูเมืองเฟิ่ง เมื่อเห็นศพที่แขวนอยู่บนประตูเมือง แต่ละคนหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย
โดยเฉพาะจอมมารที่เดินแหวกมาจากข้างหลังกลุ่มคน ยิ่งกำหมัดแน่น จ้องเมืองเฟิ่งด้วยสายตาเคียดแค้นเย็นชา หันไปกำชับกับคนข้างๆ “เอาศพลงมา!”
“ขอรับ!” ผู้ฝึกวิชามารสองคนก้าวเข้าไป เอาศพเหล่านั้นลงมา นำไปกองไว้ด้านหนึ่ง จากนั้นก็ใช้ไฟเผาทำลายเสีย
“พังประตูเมือง! บุกสังหารเข้าไป!” ผู้ฝึกวิชามารตวาดสั่งเสียงเข้ม สิ้นเสียงคำสั่ง ผู้ฝึกวิชามารกลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปก่อน ทว่าพอมาถึงประตูเมืองกลับถูกเขตอาคมชั้นหนึ่งดีดออกมา
“พลั่กๆๆ!”
พวกนั้นถูกดีดสะท้อนกลับมา ล้มอยู่บนพื้น กระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ หนึ่งในนั้นหันไปรายงานจอมมาร “นายท่าน ที่นี่ร่ายเขตอาคมไว้ พวกเราบุกเข้าไปไม่ได้”
“แค่เขตอาคมก็คิดจะขวางทางข้าแล้วงั้นหรือ ช่างไร้เดียงสาจริงๆ!” จอมมารเอ่ยเสียงเนิบช้า เห็นเขาก้าวเข้ามา สองมือประสานกันรวบรวมพลังอันแข็งแกร่งขุมหนึ่งขึ้นมา ตราประทับหนึ่งพุ่งออกไปพร้อมกับพลังขุมนั้น
เสียงระเบิดดังบึ้ม เขตอาคมนั้นถูกทลายในทันที ท่ามกลางอากาศ กลิ่นอายพลังวิญญาณสะท้อนกระจายออกไปดุจริ้วน้ำ ก่อนจะหายไปในอากาศ…
“เขตอาคมเปิดแล้ว! บุก! ฆ่าพวกมันอย่าให้เหลือ!”
ผู้ฝึกมารที่เหลือคำรามด้วยความฮึกเหิม แต่ละคนชักดาบชูกระบี่คำรามลั่นบุกเข้าไปในเมือง จอมมารที่ทลายเขตอาคมหรี่ตา ยิ้มหยัน “พลังแค่นี้ก็กล้าจะประกาศสงครามกับข้าแล้ว ช่างไม่รู้จักกลัวตายเสียบ้าง!”
เขาเอามือไขว้หลัง สาวเท้าเดินเข้าไปข้างในทีละก้าวๆ โดยรั้งท้ายกลุ่ม หลังจากที่เขาเดินเข้าไปในประตูเมือง จู่ๆ กลับหยุดเท้าแล้วหันกลับมา มองดูเขตอาคมที่ปรากฏขึ้นมากลางอากาศและปิดกั้นไว้ที่ประตูเมือง อดตกใจไม่ได้
“นึกไม่ถึงนางจะร่ายเขตอาคมไว้สองชั้น”
จอมมารจ้องเขตอาคมที่เหมือนริ้วน้ำซึ่งปิดตายทางหนีทีไล่ของพวกเขาอย่างตกตะลึง มองดูเขตอาคมนั่นค่อยๆ ลอยสูงจากประตูเมืองขึ้นไปกลางอากาศ ห่อหุ้มปกคลุมเมืองเฟิ่งไว้ทั้งเมือง นาทีนี้เขาจึงเพิ่งกระจ่าง ที่แท้เขตอาคมที่เขาทลายเมื่อครู่ไม่ใช่เขตอาคมคุ้มกันเมืองเฟิ่ง
เกรงว่า นั่นคงเป็นเพียงลูกเล่นที่เจ้าเมืองเฟิ่งใช้หลอกล่อพวกเขาเท่านั้น เขตอาคมที่ปิดตายทางถอยของพวกเขาในตอนนี้ต่างหาก จึงจะเป็นเขตอาคมคุ้มกันเมืองอย่างแท้จริง!
นึกมาถึงตรงนี้ เขารวบรวมพลังอันแข็งแกร่งขึ้นกลางฝ่ามืออีกครั้ง ขณะเดียวกันก็สร้างตรประทับหนึ่งขึ้นมา ซัดใส่เขตอาคมชั้นนั้น “ทลายลงไปเสีย!”
เสียงคำรามต่ำดังออกไป แต่กลับไม่ได้ยินเสียงระเบิดเหมือนเมื่อกี้ แต่พลังที่ซัดออกไปขุมนั้นกลับเหมือนก้อนหินที่โยนลงไปในมหาสมุทร หายลับไปอย่างไร้ร่องรอย ไร้คลื่นลมเกิดขึ้นแม้แต่น้อย…
เห็นอย่างนั้น ลึกๆ ข้างในของเขาเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี ยังไม่ทันเริ่มสู้ก็ถูกปิดตายทางหนีแล้ว เกรงว่า…
“น่าแปลก ที่นี่ทำไมไม่มีคนอยู่สักคนเลย” หลังจากเหล่าผู้ฝึกวิชามารเข้ามาข้างใน กลับไม่เห็นเงาคนแม้แต่ครึ่งคน
“หืม กลิ่นอะไรนี่ พวกเจ้าได้กลิ่นหอมๆ อะไรไหม” ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งทักขึ้น สูดหายใจลึกๆ ดมกลิ่นหอมที่ลอยอยู่ในอากาศ
“เหมือนกลิ่นหอมของเนื้อ”
“ไม่ใช่ๆ เหมือนกลิ่นหอมของเหล้าต้มมากกว่า”
“ใช่ที่ไหน กลิ่นหอมของยาชัดๆ”
“มีหรือ เหตุใดข้าไม่ได้กลิ่นอะไรเลย”
“ข้าก็ไม่ได้กลิ่นเหมือนกัน”
เสียงถกเถียงกันดังวุ่นวาย ต่างก็รู้สึกแปลกประหลาดอย่างมาก
………………………………….
