ตอนที่ 2031 อดีตหนุ่มรูปงาม ตอนที่ 2032 ข้ายอดเยี่ยมมาก
ตอนที่ 2031 อดีตหนุ่มรูปงาม
เฟิ่งจิ่วชะงัก “คำพูดอะไร?”
ฮุ่นหยวนจื่อถลึงตา “ยังแสร้งโง่อีก? ก็เรื่องที่กราบข้าเป็นอาจารย์อย่างไรเล่า!” สิ้นเสียงก็เห็นเจ้าเด็กเมื่อวานซืนเบ้ปาก ละสายตาออกไป
“ไม่กราบ” เธอขี้คร้านจะกราบใครเป็นอาจารย์อีก
แม้ปีนั้นฉู่ป้าเทียนซึ่งเป็นเจ้าแห่งวังกำเนิดสวรรค์ใต้น้ำที่เธอกราบเป็นอาจารย์จะมีพลังไม่สู้ฮุ่นหยวนจื่อที่อยู่ตรงหน้า แต่หากว่ากันตามจริงฉู่ป้าเทียนมีบุญคุณต่อเธอ เขาเป็นผู้ที่ช่วยให้เธอกลายเป็นร่างเทพประทับสำเร็จ กระบี่คมพยับก็เขาเป็นคนมอบให้ แม้เขาจะเหลือสมบัติล้ำค่าไว้ให้เธอไม่กี่ชิน แต่กลับชี้แนะเรื่องการฝึกฝนให้เธอ และเธอก็ใช้สิ่งที่เขาทิ้งไว้ให้ กอปรกับพรสวรรค์ของตนเองพัฒนาทีละนิดๆ จนแข็งแกร่งอย่างทุกวันนี้
ความรู้และความสามารถทั้งหมดของเธอ นอกจากที่เรียนมาจากชาติก่อน ในชาตินี้เรียกได้ว่าล้วนศึกษาด้วยตนเอง กราบอาจารย์เพิ่มอีกคนจะมีประโยชน์อะไร? มีแต่จะสร้างเรื่องยุ่งยากให้ตนเองเท่านั้น
ปีนั้นตอนที่เธอกราบฉู่ป้าเทียนเป็นอาจารย์เธอรับปากเขาไว้ว่าจะทำเพื่อเขาสามเรื่อง ยามนี้ อำนาจของวังกำเนิดสวรรค์จากแต่ก่อนที่อยู่แค่ในแผ่นดินใหญ่แถบใต้แม่น้ำ ยามนี้ได้ติดตามเธอมาปักหลักและขยายอำนาจอย่างลับๆ อยู่บนแผ่นดินใหญ่แถบเหนือแม่น้ำแล้ว กระบี่คมพยับซึ่งเป็นกระบี่เทวะโบราณก็อยู่ในมือ ตอนนี้เหลือเพียงเรื่องเดียวที่ยังทำไม่สำเร็จ นั่นก็คือตามหาทายาทรุ่นหลังของเขา
เพียงเสียดาย ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว อยากตามหาทายาทรุ่นหลังของเขากลับเป็นเรื่องยาก ฉู่ป้าเทียนอาจารย์ของเธอในอดีตเป็นผู้มีอำนาจบาตรใหญ่บนแผ่นดินใหญ่แถบใต้แม่น้ำ ทว่า เธอส่งคนออกไปตามสืบอย่างลับๆ แล้ว กลับไม่มีข่าวคราวใดบนแผ่นดินใหญ่แถบใต้แม่น้ำเลย
ยามนี้เธอมาถึงแผ่นดินใหญ่แถบเหนือแม่น้ำ พลังอำนาจก็เคลื่อนย้ายมาที่นี่ด้วย หากจะตามหาทายาทรุ่นหลังของเขาบนแผ่นดินใหญ่แถบใต้แม่น้ำก็ยิ่งยากเข้าไปอีก เป็นไปได้หรือไม่ว่าทายาทรุ่นหลังของเขาไม่อยู่แล้ว? หรืออาจเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในยุทธภพ?
เพราะหากทายาทของเขายังอยู่ เพียงเรื่องที่เธอครอบครองกระบี่คมพยับไว้ในมือแพร่กระจายไปทั่วแผ่นดินใหญ่แถบใต้แม่น้ำ ทายาทของเขาก็น่าจะมาหาเธอ ทว่าเรื่องนี้ยังคงไร้ความคืบหน้าเหมือนโยนหินลงไปในมหาสมุทร
“เจ้าเด็กเมื่อวานซืน? เจ้าเด็กเมื่อวานซืน?”
ฮุ่นหยวนจื่อเห็นเด็กหนุ่มนั่งอยู่ตรงหน้าเขาก็ยังใจลอยไปที่อื่นได้ ก็อดถลึงตาไม่ได้ “ข้าพูดจาน่าเบื่อเพียงนี้เชียวหรือ? คุยกับข้าอยู่ดีๆ เจ้ากลับใจลอยไปที่อื่นได้?”
เฟิ่งจิ่วได้สติ มองเขาแวบหนึ่ง “ไม่ใช่ใจลอย แค่นึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้พอดี” เธอหยิบไหสุราออกมาจากห้วงมิติ บิดฝาเปิดออก ก่อนดื่มอึกหนึ่ง
ครั้นเปิดฝาไหสุรา กลิ่นหอมของสุรากระจายออกมา ฮุ่นหยวนจื่อที่นั่งอยู่ตรงหน้าได้กลิ่นหอมนั้นก็อดดวงตาเป็นประกายไม่ได้ เขากลืนน้ำลาย จ้องไหสุราของเฟิ่งจิ่ว “เป็นเด็กเป็นเล็กดื่มสุราได้ที่ไหนกัน? เอามาๆ ข้าชิมหน่อย”
ยื่นมือออกไปก็หมายจะแย่ง แต่เฟิ่งจิ่วกลับหลบทัน กอดไหสุราไว้ในอก จ้องเขาด้วยความระแวง “ท่านก็มีของตัวเองไม่ใช่หรือ? แย่งของข้าทำไม?” ตาเฒ่าคนนี้ ช่างโลภมากนัก
ชายชราประหลาดใจกับความเร็วในการหลบของเขาเล็กน้อย อดลูบหนวดและหรี่ตาจ้องพิจารณาเขาไม่ได้ “ข้ารู้สึกเหมือนว่าสุราของเจ้าจะหอมกว่า ข้าเป็นผู้อาวุโส เจ้าต้องหัดเคารพข้าบ้าง เข้าใจหรือไม่?”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้ม จ้องดวงหน้าแดงเรื่อนั่น ใบหน้าชรากลับไร้ซึ่งริ้วรอยแห่งกาลเวลา เธอเอ่ย “ท่านน่ะ นอกจากผม หนวดและหนวดที่ขาวหงอกแล้ว ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีตรงไหนเหมือนผู้อาวุโสเลย”
ได้ยินอย่างนั้น ชายชรายิ้มเบิกบาน เอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะอย่างย่ามใจ “แน่นอน นั่นเพราะข้าดูแลตัวเองได้ดี สมัยก่อนข้าก็เคยเป็นหนุ่มรูปงามที่มีเด็กสาวนับพันนับหมื่นมาหลงเสน่ห์คนหนึ่งเหมือนกันนะ”
………………………………….
ตอนที่ 2032 ข้ายอดเยี่ยมมาก
เห็นท่าทางย่ามอกย่ามใจของชายชรา เฟิ่งจิ่วมุมปากกระตุกเล็กน้อย เขากล้าพูด แต่เธอแทบไม่กล้าฟังแล้ว เธอเบี่ยงตัวขยับไปด้านข้างเล็กน้อย ก่อนจะดื่มสุราอีกหนึ่งอึก
เห็นเจ้าเด็กเมื่อวานซืนหันหลังให้เขาและดื่มสุราต่อโดยไม่สนใจเขา ชายชราถลึงตา “เจ้าเด็กเมื่อวานซืน เจ้าฟังที่ข้าพูดอยู่หรือไม่! เจ้าเด็กเมื่อวานซืน!
เห็นเขาไม่สนใจ ชายชรากระโดดไปข้างหน้าเขา “ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่นะ!”
“ข้าไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนเสียหน่อย” เฟิ่งจิ่วแย้ง กอดสุราในอกไว้ไม่ยอมยกให้เขา
“เจ้านั่นแหละเด็กเมื่อวานซืน! เจอกันครั้งแรกก็หลอกเอาสมบัติล้ำค่าของข้าไป ไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนแล้วเป็นอะไร?” พูดถึงเรื่องนั้นทีไรเขาก็โมโห เจ้าหนูนี่เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว
เฟิ่งจิ่วรีบเก็บไหสุรา ก่อนลุกขึ้นยืน เดินไปหาคุณชายรองไฉ “คุณชายรอง จะออกเดินทางเมื่อใดหรือ?”
เพราะเฟิ่งจิ่วช่วยชีวิตทุกคนไว้ถึงสองครั้งแล้ว คุณชายรองไฉจึงยิ่งเกรงอกเกรงใจเขา ไม่ได้ดูแคลนอีกฝ่ายเพียงเพราะอายุน้อยเลยแม้แต่น้อย เห็นเขาถาม จึงตอบว่า “ข้าไปปรึกษากับท่านเซียนก่อน” เอ่ยจบ ก็เดินไปทางฮุ่นหยวนจื่อ
ผ่านไปไม่นาน หลังจากที่ฮุ่นหยวนจื่อกับคุณชายรองไฉปรึกษากันเสร็จ คณะเดินทางก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง
“ท่านเซียนเคยมาที่ป่าภูเขาไฟแห่งนี้หรือไม่?” คุณชายรองไฉถาม
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ฮุ่นหยวนจื่อตอบ หางตาเหลือบมองเฟิ่งจิ่วที่อยู่ข้างหลัง ลอบสบถในใจ เจ้าเด็กเมื่อวานซืนคนนี้ เขาอุตส่าห์เสนอให้กราบเขาเป็นอาจารย์หลายต่อหลายครั้งแล้ว เจ้าเด็กนี่กลับเมินเฉย เขาไม่เชื่อหรอก ด้วยบารมีของเขาจะไม่สามารถรับเจ้าเด็กนี่มาเป็นสิทธิ์ได้!
ได้ยินอย่างนั้น คุณชายรองไฉถาม “เช่นนั้นจากจุดที่เราอยู่ตอนนี้ อีกนานเท่าใดกว่าจะถึงบริเวณปากภูเขาไฟหรือ?”
“คำนวณจากความเร็วของเรา เดินไปอีกประมาณสิบวันก็น่าจะถึงบริเวณนั้นแล้ว แต่ต้องเป็นการเดินทางที่ราบรื่นตลอดทางนะ หากเกิดเรื่องอะไรระหว่างทางอีกก็คงพูดยาก” ฮุ่นหยวนจื่อเดินเอามือไพล่หลัง ในสมองครุ่นคิด ในระหว่างนี้จะทำอย่างไรให้เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นกราบเขาเป็นอาจารย์แต่โดยดี?
อืม เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นต้องไม่รู้ถึงความยอดเยี่ยมของเขาแน่ๆ ขอเพียงทำให้อีกฝ่ายรู้ถึงความยอดเยี่ยมของเขา จะต้องวิ่งเข้ามาขอร้องเขาให้รับเป็นศิษย์แน่ ยามนึกถึงภาพนั้น มุมปากของเขาก็หยักยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว หว่างคิ้วเต็มไปด้วยรอยยิ้มเบิกบาน
แค่คิดเขาก็ตื่นเต้นแล้ว ไม่ได้ๆ เขาต้องหาโอกาสแสดงฝีมือหน่อยแล้ว ทำให้เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นเห็นว่าเขาแข็งแกร่งเพียงใด!
จัวจวินเยวี่ยที่เดินมาอยู่ข้างฮุ่นหยวนจื่อเห็นสีหน้าเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องดีๆ อะไรอยู่ มุมปากของเขายกขึ้นจนจะถึงหูแล้ว กระทั่งหางคิ้วก็เชิดขึ้นจนเขาที่มองดูอยู่อดสงสัยไม่ได้
ตาเฒ่านี่เมื่อครู่ยังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เลย เหตุใดตอนนี้ก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว?
เขามองชายชราแวบหนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลังแวบหนึ่ง พลางคิด ที่ตาเฒ่าอารมณ์เบิกบานเช่นนี้ต้องหนีไม่พ้นเรื่องของเด็กหนุ่มแน่นอน
พวกเขาเดินทางไปเรื่อยๆ กระทั่งท้องฟ้าเริ่มมืด พวกเขาจึงได้หาที่พักในป่า
“คืนนี้พักที่นี่ก็แล้วกัน! พวกเจ้าไปเก็บกิ่งไม้แห้งกลับมาจุดกองไฟสองกอง ให้ทุกคนได้พักผ่อนหน่อย จำไว้ จัดคนสลับกันเฝ้าเวรยามด้วย” คุณชายรองไฉสั่ง พลางหันไปเอ่ยกับฮุ่นหยวนจื่อ “ท่านเซียน ท่านนั่งพักก่อน”
“อืม” ฮุ่นหยวนจื่อรับคำ แต่กลับไม่นั่ง ทว่าเดินเอามือไพล่หลังไปหยุดยืนตรงหน้าเฟิ่งจิ่ว จากนั้นก็เดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้น
“มีอะไรหรือเปล่า?” เฟิ่งจิ่วถามอย่างเอือมระอา ตาเฒ่านี่ คิดจะทำอะไรของเขากันแน่?
………………………………….
