ตอนที่ 2027 ดีที่ยังมีชีวิตอยู่ ตอนที่ 2028 สิ้นลมแล้ว
ตอนที่ 2027 ดีที่ยังมีชีวิตอยู่
เห็นเด็กหนุ่มหาทางโน้นที หาทางนี้ที จัวจวินเยวี่ยจึงถาม “มดกินคนพวกนั้นเพิ่งกลับรัง เจ้ามารื้อหาส่งเดชตรงนี้ระวังจะทำให้พวกมันแตกตื่นอีก”
“ไม่หรอก” เฟิ่งจิ่วตอบโดยไม่มองเขา
“เจ้ากำลังหาสิ่งใดอยู่? ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?” เขาถามขณะเดินตามหลัง พลางคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวรอบๆ
“หญ้าก้านม่วง น่าจะมีอยู่แถวนี้ ท่านช่วยข้าหาดูหน่อย ใบแหลมๆ ก้านสีม่วง ข้างบนเป็นสีเขียว ข้างล่างเป็นสีม่วง ท่านลองหาดูว่ามีหรือไม่” เฟิ่งจิ่วก้มตัวแหวกพุ่มหญ้าเสาะหาดู
ได้ยินอย่างนั้น จัวจวินเยวี่ยจึงเริ่มแหวกพุ่มหญ้ารอบๆ เพื่อตามหาด้วย ตามหาอยู่พักหนึ่ง จัวจวินเยวี่ยเห็นหญ้าก้านม่วงที่เฟิ่งจิ่วพูดถึงเมื่อครู่อยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง จึงขุดออกมา “เจ้าดู ใช่เจ้าสิ่งนี้หรือไม่”
เฟิ่งจิ่วหันไปดู เห็นจัวจวินเยวี่ยที่อยู่ห่างออกไปหลายจั้งถือหญ้าก้านม่วงไว้ในมือ เธอเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม “ถูกต้องแล้ว เป็นมันนี่แหละ ลองหาดูน่าจะมีอีก ต้นเดียวไม่พอ”
“อืม”
ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองตามหาอยู่บริเวณนี้ ทว่ายามนี้ เสียงขานเรียกดังแว่วมาจากในป่า
“เสี่ยวจิ่ว! เสี่ยวจิ่ว!”
“คุณชายจัว! คุณชายจัว!”
“เสี่ยวจิ่ว! คุณชายจัว!”
ทั้งสองที่ขุดหญ้าก้านม่วงได้หลายต้นเงยหน้าขึ้นสบตากัน “เหมือนจะเป็นไฉเฟิง”
“พอหรือยัง? หากพอแล้วก็กลับกันเถิด!” จัวจวินเยวี่ยเสนอ
เฟิ่งจิ่วมองหญ้าก้านม่วงในมือ ก่อนจะพยักหน้า “อืม น่าจะพอแล้ว ไปกันเถอะ!” เดาว่าหากนานกว่านี้ คนพวกนั้นคงรอไม่ไหวแล้ว
“เสี่ยวจิ่ว! เสี่ยวจิ่ว! คุณชายจัว! พวกเจ้าอยู่ไหน?” ไฉเฟิงตะโกนหาไปทั่วป่า พวกเขาย้อนกลับมาตามหาตามเส้นทางเดิม แต่กลับไม่เห็นเงาร่างของสองคนนั้น
“ท่านลุงสอง พวกเขาคงไม่ได้…” ไฉเฟิงอดไม่ได้ที่จะคิด หากถูกมดกินคนรุมล้อมเกรงว่าคงยากจะเอาชีวิตรอดได้
“ลองตามหาต่ออีกหน่อยเถิด! คุณชายจัวผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา แม้เสี่ยวจิ่วจะต่อสู้ไม่เก่ง แต่คุณชายจัวน่าจะปกป้องเขาได้” คุณชายรองไฉเอ่ย ก่อนจะออกเดินต่อ
ส่วนเฟิ่งจิ่วที่กำลังเดินกลับมาทางนี้ได้ยินคำพูดของทั้งสองก็มุมปากกระตุก เธอต่อสู้ไม่เก่งงั้นหรือ? เอาเถิด! ใครใช้ให้เธอเก็บซ่อนพลังไว้ และแสดงวรยุทธ์ไว้แค่ระดับหลอมแก่นพลังกันเล่า! ก็ดูอ่อนแอเกินไปหน่อยจริงๆ ไม่แปลกที่พวกเขาคิดว่าเธอสู้ไม่เก่ง
“อ๊ะ! เสี่ยวจิ่ว! คุณชายจัว!” ไฉเฟิงเห็นทั้งสองเดินมา ก็อดตะโกนด้วยความดีใจไม่ได้ รีบก้าวเข้าไปหาเร็วๆ
“คุณชายจัว เสี่ยวจิ่ว พวกเจ้าไม่เป็นไร ดีเหลือเกิน!” คุณชายรองไฉเห็นทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบหันไปพูดกับเฟิ่งจิ่ว “เสี่ยวจิ่ว มีคนถูกมดกินคนกัดหลายคน ท่านเซียนฮุ่นหยวนบอกว่าวิชาแพทย์ของเจ้าช่วยพวกเขาได้ ข้าขอร้องเจ้า ช่วยพวกเขาด้วย!”
จัวจวินเยวี่ยได้ยินอย่างนั้น ก็รู้สึกแปลกๆ แต่กลับบอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน ได้แต่หันไปมองเด็กหนุ่มข้างกาย
เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ ตอบว่า “พวกเรากลับไปก่อนค่อยว่ากัน”
“ได้ๆๆ รีบกลับกันเถอะ ท่านเซียนบอกว่าพิษไฟของมดกินไฟร้ายแรงมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว” คุณชายรองไฉเอ่ย ในใจเป็นห่วงคนในตระกูล จึงรีบพาพวกเขากลับไป
ส่วนทุกคนที่กำลังพักผ่อนอยู่ข้างลำธาร เวลานี้พิษในร่างกายเริ่มแสดงอาการ พวกคนที่ถูกกัดรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่าง แต่กลับมีเหงื่อเย็นผุดซึมทั้งตัว ดวงหน้าแดงก่ำเพราะอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น พวกเขาล้มกลิ้งบนพื้นพร้อมกับร้องโอดครวญ คนที่อาการหนักหน่อยถึงขั้นอาเจียนออกมา สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก
………………………………….
ตอนที่ 2028 สิ้นลมแล้ว
“อึก…อ๊าก!”
“เฮือก!”
“อ๊าก…”
พวกเขาร้องคร่ำครวญโหยหวน ทำให้พวกคนที่กำลังดูแลอยู่ร้อนรนทำตัวไม่ถูก หมอตระกูลไฉรีบตรวจร่างกายพวกเขาดู แต่กลับทำอะไรไม่ได้
“ท่านเซียน นะ นี่จะทำอย่างไรดี? พิษไฟในร่างกายของพวกเขาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว” หมอตระกูลไฉมาหยุดยืนข้างๆ ฮุ่นหยวนจื่อ ก่อนถามด้วยความร้อนใจ
“ถามข้าก็ไม่มีประโยชน์ ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่รู้วิชาแพทย์ ข้าแก้ปัญหานี้ไม่ได้” ฮุ่นหยวนจื่ออารมณ์ไม่ดีนัก เห็นคนพวกนั้นร้องโหยหวน หนำซ้ำในหมู่คนพวกนั้นยังมีศิษย์สำนักดาราจักรรวมอยู่ด้วย เขามีหรือจะไม่รู้สึกแย่? แต่เขากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย! เขาไร้หนทางช่วยจริงๆ
ศิษย์ผู้หญิงสามคนของสำนักดาราจักรล้อมฝานอี้ซิว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ทนไหวหรือไม่?”
“ข้ายังไหว”
ฝานอี้ซิวหอบหายใจ พิษไฟในร่างกายกำเริบ ร่างกายร้อนรุ่มจนแทบไหม้ เพียงแต่แม้เขาจะมีเหงื่อไหลตลอด ใบหน้าก็แดงก่ำ แต่โชคดีที่กินยาแก้พิษระดับสี่เข้าไปจึงบรรเทาพิษไฟในร่างได้บ้าง เทียบกับคนอื่นที่อาการหนักจนเริ่มอาเจียน นับว่าเขายังมีสติชัดเจนกว่าบ้าง
“ศิษย์พี่ใหญ่…”
ศิษย์ผู้หญิงสามคนมองเขาน้ำตาคลอเบ้า กลัวว่าเขาจะตายไปทั้งอย่างนี้ ตลอดการเดินทางนี้ เป็นเขาที่คอยดูแลพวกนางมาตลอด หากไม่ใช่เพื่อช่วยพวกนาง เขาคงไม่ถูกมดกินคนกัด
ศิษย์ผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ สีหน้าตึงเครียด เห็นศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเขามีสภาพเช่นนี้ หัวใจของพวกเขาราวกับมีไฟกำลังแผดเผา หนึ่งในนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “กลับไปข้าจะเลือกอาจารย์ใหม่! ข้าไม่อยากอยู่ยอดเขาไพรหยกอีกต่อไปแล้ว!”
“ออกจากที่นี่ไปข้าจะไม่กลับยอดเขาไพรหยกแล้ว ข้าจะกลับบ้าน ให้ท่านพ่อส่งจดหมายไปที่สำนัก” ชายอีกคนเองก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงขึงขัง “การเข้ามาที่นี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุด!”
ได้ยินพวกเขาพูดอย่างนี้ ศิษย์ผู้หญิงสามคนนั้นเช็ดน้ำตา เอ่ยว่า “พวกข้าก็ไม่อยากกลับยอดเขาไพรหยกแล้วเหมือนกัน ท่านอาจารย์ไม่ห่วงชีวิตพวกเรา ตลอดทางหากไม่ได้ศิษย์พี่ใหญ่คอยปกป้องพวกเรา พวกเราคงตายไปนานแล้ว”
ฝานอี้ซิวขยับริมฝีปาก อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ครั้นเอาเข้าจริงกลับพูดไม่ออกสักคำ อันตรายในการเดินทางครั้งนี้เหนือความคาดหมายของพวกเขาไปมาก หากจนถึงป่านนี้แล้วพวกเขายังดูไม่ออกว่าอาจารย์ของพวกเขาคิดอย่างไรกับพวกเขา พวกเขาก็ใช้ชีวิตมาเสียเปล่าแล้ว
ฮุ่นหยวนจื่อที่นั่งอยู่ข้างหน้าได้ยินบทสนทนาของพวกเขาก็เหลือบมองแวบหนึ่ง บิดฝาขวดสุราที่เหน็บเอวไว้ออกก่อนจะดื่มหนึ่งอึก แค่นเสียงเอ่ยว่า “อาจารย์อย่างนั้นไม่เอาก็ช่าง ติดตามเขา ไม่ช้าพวกเจ้าก็ต้องตาย”
เขาเองก็ไม่เข้าใจความคิดของเจ้าเขาไพรหยกเช่นกัน สั่งให้ลูกศิษย์อายุน้อยเข้ามาในนี้ เหตุใดจึงไม่ส่งคนที่มีพลังแข็งแกร่งหน่อยมาคอยคุ้มกันสักคน หากไม่เจอเขา ป่านนี้พวกเขาคงตายไปไม่รู้กี่หนแล้ว
“แย่แล้ว มีคนสิ้นลมไปแล้ว!”
คนตระกูลไฉตะโกน มองดูศิษย์ตระกูลไฉคนหนึ่งอาเจียนเสร็จก็มีอาการชักกระตุก ก่อนจะแน่นิ่งไป เขาเข้าไปตรวจสอบ กลับพบว่าคนคนนั้นสิ้นลมไปแล้ว!
ฮุ่นหยวนจื่อขมวดคิ้วก้าวเข้ามา ก่อนจะส่ายหน้า “ตายแล้วข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้ ข้าไร้ความสามารถนั้น”
“พวกเรากลับมาแล้ว!” ไฉเฟิงตะโกนบอกจากอีกฟากของลำธาร รวบรวมพลังเหาะข้ามน้ำมาพร้อมกับพวกเฟิ่งจิ่ว
หมอตระกูลไฉเดินมาหยุดยืนข้างกายคุณชายรองตระกูลไฉด้วยใบหน้าโศกเศร้า ก่อนจะรายงานเสียงสั่นเทา “คะ คุณชายรอง ศิษย์คนหนึ่งของเราสิ้นลมแล้ว…”
………………………………….
