ตอนที่ 2023 กลัวอะไร ตอนที่ 2024 ไม่เป็นอย่างไรคืออะไร
ตอนที่ 2023 กลัวอะไร
เขาเห็นเด็กหนุ่มกำลังพูดคุยกับคนข้างๆ หัวเราะเป็นบางครั้ง เหมือนสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา นัยน์ตาแฝงรอยยิ้มหันมองมาทางเขา ครั้นสบตากับเด็กหนุ่ม หัวใจของเขาสะดุดเล็กน้อย ฝีเท้าช้าลง ปล่อยให้คนข้างๆ เดินนำไปก่อน ส่วนตนเองก็ชะลอฝีเท้าจนมาอยู่กลางคณะเดินทาง ซึ่งก็คือข้างๆ เด็กหนุ่มนั่นเอง
ดูออกว่าชายคนนี้มีเรื่องจะคุยกับเสี่ยวจิ่ว ไฉเฟิงที่อยู่ข้างๆ จึงหลีกทางให้อย่างรู้ตัว เพื่อเว้นช่องว่างให้พวกเขา
“มีอะไรหรือ?” เฟิ่งจิ่วถามชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ ตนเอง
“ติดค้างคำขอบคุณเจ้าอยู่หนึ่งครั้ง” จัวจวินเยวี่ยเอียงหน้ามองเด็กหนุ่มข้างๆ ค้นพบว่าอีกฝ่ายสูงเพียงระดับคอของเขา เขาจะมองเด็กหนุ่มยังต้องก้มหน้าเล็กน้อย “ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยข้า”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี “ข้าลืมไปหมดแล้ว”
“เจ้าจำไม่ได้ ข้าจำได้” เขาเอ่ย “ข้าชื่อจัวจวินเยวี่ย”
เธอยักคิ้ว “อืม รู้แล้ว”
ขณะเอ่ย จู่ๆ ก็เห็นคณะเดินทางข้างหน้าหยุดเดิน ทุกคนหันไปมองฮุ่นหยวนจื่อที่ส่งสัญญาณให้หยุดเดิน
“ท่านเซียน มีอะไรหรือ?” คุณชายรองไฉถาม ขณะเดียวกันก็มองรอบข้างด้วยความระแวดระวัง
“อ๊าก!”
เสียงกรีดร้องหนึ่งดังขึ้น ขณะเดียวกัน ฮุ่นหยวนจื่อปล่อยดวงจิตออกไปสำรวจด้านหน้า เฟิ่งจิ่วกับจัวจวินเยวี่ยเองก็รีบปล่อยดวงจิตออกไปสำรวจรอบข้างด้วยเช่นกัน แทบจะในเสี้ยวนาที ทั้งสามดึงดวงจิตกลับมาทันที
“หนีเร็ว! วิ่งไปทางนี้!”
ฮุ่นหยวนจื่อตะโกนเสียงดัง ชี้ไปด้านหน้าทางซ้ายพลางตะโกนบอก “วิ่งเร็ว! ใครวิ่งช้าคนนั้นก็ตาย! บัดซบ เดินก็เดินดีๆ ใครใช้ให้พวกเจ้ามือบอนกัน? เบื่อชีวิตแล้วหรือ?”
เขาก่นด่า พลางหันไปมองข้างหลัง สายตาของเขากวาดมองทุกคน ก่อนจะหยุดอยู่ที่เฟิ่งจิ่วกับจัวจวินเยวี่ย เขาะโกนบอกจัวจวินเยวี่ย “จวินเยวี่ย! เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นเจ้าดูเขาแทนข้าให้ดี อย่าปล่อยให้ตายเล่า!” สิ้นเสียง เขาก็หันไปสั่งการให้คณะเดินทางวิ่งหนี
“ท่านบุพพาจารย์ เกิดอะไรขึ้นขอรับ?” ฝานอี้ซิวถามด้วยความร้อนรน พลางวิ่งหนีตามเขาไป
เวลานี้ ศิษย์คนหนึ่งจากตระกูลไฉที่กรีดร้องเมื่อครู่ตะโกนด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง “อ๊าก…ชะ ช่วยข้าด้วย…”
ยามทุกคนได้ยินเสียงนั้นและหันกลับไปมอง เห็นเพียงมดกินคนสีแดงขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือจำนวนมหาศาลไต่ขึ้นมาจากข้างหลัง ศิษย์จากตระกูลไฉคนนั้นถูกมดกินคนหุ้มไปทั้งตัวภายในชั่วพริบตา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยมดสีแดงโลหิตที่ปีนป่ายอยู่ เพียงเสี้ยวนาที เนื้อตัวถูกกัดกิน เหลือเพียงเสื้อผ้าของเขาที่หล่นลงบนพื้น
ทุกคนที่เห็นภาพนั้นพากันสูดปาก ใบหน้าพลันซีดเผือด “มดกินคน! หนึ่งในห้าสัตว์มีพิษที่อยู่ในป่าภูเขาไฟ! วิ่งเร็ว!” นาทีนี้ ในที่สุดทุกคนก็รู้แล้วว่าเหตุใดฮุ่นหยวนจื่อจึงต้องก่นด่า ที่แท้ก็มีศิษย์คนหนึ่งแหย่รังมดกินคนนี่เอง!
“อ๊าก…”
ศิษย์ที่อายุน้อยหน่อยตกใจจนหน้าซีด เด็กสาวหนึ่งในนั้นหน้าซีดด้วยความตกใจ สองขาอ่อนแรงล้มนั่งบนพื้น นางอยากจะลุกขึ้นวิ่งหนีเอาชีวิตรอด แต่ราวกับเรี่ยวแรงทั้งตัวถูกดูดออกไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่น้อย
“ลุกขึ้นเร็ว! หนีเร็ว!”
ไฉเฟิงเข้าไปประคองศิษย์น้องหญิงในตระกูลก่อนผลักไปข้างหน้า พลางหันหลังไปมอง กลับเห็นว่าจัวจวินเยวี่ยกับเสี่ยวจิ่วอยู่ข้างหลังสุด อดตะโกนบอกไม่ได้ “เสี่ยวจิ่ว หนีเร็ว วิ่ง!”
จัวจวินเยวี่ยเห็นเด็กหนุ่มข้างกายสีหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งความกลัว สายตาไหวระริก “เจ้าไม่กลัวหรือ?”
“ข้าไม่ตายเสียหน่อย จะกลัวอะไร?” เฟิ่งจิ่วเอ่ย พลิกฝ่ามือ เปลวเพลิงลูกหนึ่งพุ่งออกจากฝ่ามือของเธอ
………………………………….
ตอนที่ 2024 ไม่เป็นอย่างไรคืออะไร
เห็นเปลวเพลิงพุ่งออกไปหลังเด็กหนุ่มเหวี่ยงฝ่ามือ เปลวเพลิงลูกนั้นพุ่งไปตกอยู่ตรงหน้าฝูงมดกินคน มดกินคนที่ไต่มาข้างหน้าด้วยความเร็วหลบหลีกไม่ทันถูกเผาเป็นวงกว้าง กลิ่นเหม็นชวนคลื่นไส้กระจายไปทั่วอากาศทันใด
จัวจวินเยวี่ยเห็นเขาขยับฝีเท้าเล็กน้อย ก่อนที่ร่างเล็กจะโฉบไหวออกไปไกลหลายจั้ง อดตะลึงไม่ได้ จัวจวินเยวี่ยมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง ก่อนจะตวัดกระบี่ใส่มดกินคนที่อยู่ข้างหลัง พลังกระบี่สองสายฟาดฟันออกไป จากนั้นก็โฉบไหวไปข้างหน้า มาหยุดอยู่ข้างกายเด็กหนุ่มด้วย
เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจและเสียงโหยหวนดังมาจากข้างหน้า ที่แท้ นอกจากมดกินคนที่อยู่ข้างหลังแล้ว มดกินคนที่อยู่ข้างซ้ายและข้างขวาต่างก็ล้อมพวกเขาไว้หมดแล้ว บางคนวิ่งหนีช้าก็ถูกมดกินคนกัดกิน เหลือแต่กระดูกในพริบตา บางคนถูกมดกินคนกัดร้องเสียงโหยหวน ก่อนจะกุมแผลแล้ววิ่งหนีต่ออย่างรวดเร็ว
“หนีเร็ว! เร็วเข้า!”
ฮุ่นหยวนจื่อเห็นทุกคนแตกตื่นวิ่งไม่เลือกทิศ อดตะโกนด่าไม่ได้ “อย่าวิ่งไปทางซ้ายทางขวาสิ! วิ่งไปข้างหน้า! ข้างหน้า!” เขาซัดเปลวเพลิงออกไปเผามดกินคนเป็นวงกว้าง เพื่อคุ้มกันฝูงคนที่กำลังวิ่งเอาชีวิตรอด จนใจที่มดกินคนมีจำนวนมหาศาลเกินไป เผาอย่างไรก็เผาไม่หมด หนำซ้ำยังไร้หนทางสู้ด้วย
คนกลุ่มใหญ่วิ่งหนีไปข้างหน้า ด้านหลัง จุดที่มดกินคนไต่ผ่าน ต้นไม้เหล่านั้นล้วนกลายสภาพเป็นกลวงโบ๋ ต้นหญ้าถูกไต่ผ่านจนล้มระเนระนาด กองทัพมดกินคนฝูงใหญ่ไล่ล่าตามหลังมาอย่างไม่ยอมลดละ
“ข้างหน้ามีลำธาร! ข้ามลำธารไปเร็ว! เร็วเข้า!” คุณชายรองไฉตะโกนบอก ก่อนจะพาทุกคนเหาะข้ามลำธารที่กว้างหลายจั้งไป
หลังจากที่ทุกคนเหาะข้ามลำธารไปอย่างรวดเร็ว มดกินคนที่ไล่ล่าตามหลังมามุงกันอยู่ข้างลำธาร เดินวนเวียนอยู่แถวนั้นพักหนึ่งก่อนจากไปในที่สุด เห็นอย่างนั้น ทุกคนถอนหายใจ ต่างทิ้งตัวนั่งหอบหายใจบนพื้น
“เกือบไปแล้ว…ทำไมที่นั่นถึงได้มีมดกินคนอยู่ด้วย?” ศิษย์ตระกูลไฉคนหนึ่งถามด้วยใบหน้าซีดขาว นึกถึงคนในตระกูลที่กลายสภาพเป็นกระดูกในพริบตาเมื่อกี้ เขาอดขนลุกขนพองไม่ได้
มดกินคนมากมายขนาดนั้น แม้จะสู้ก็สู้ไม่ชนะ จำนวนของมันมีมากเกินไป ซ้ำยังเป็นเป้าหมายขนาดเล็ก หากเจอพวกมันก็มีแต่ต้องหนีเอาชีวิตรอดเท่านั้น
คุณชายรองไฉหอบหายใจเบาๆ มองคนในตระกูลตนเองแวบหนึ่ง ก่อนกำชับคนข้างๆ “ตรวจสอบหน่อยว่าตายไปกี่คน? และบาดเจ็บไปกี่คน?”
“ขอรับ” ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ รับคำ ตรวจสอบดูว่าลูกศิษย์ตระกูลไฉหายไปกี่คน และมีกี่คนที่ถูกกัดบาดเจ็บ
“ท่านลุงสอง หะ หากถูกมดกินคนกัดจะเป็นอย่างไรขอรับ?” ชายหนุ่มถามเสียงสั่น เขายกมือหนึ่งกุมแขน ยังหน้าซีดไม่หาย
คุณชายรองไฉสูดหายใจ ขมวดคิ้วหันไปมองฮุ่นหยวนจื่อ “ท่านเซียน พวกข้าไม่เคยเจอมดกินคน ไม่ทราบว่าหากถูกมดกินคนกัดจะเป็นอย่างไร?”
“ก็ไม่เป็นอย่างไร” ฮุ่นหยวนจื่อตอบ สอดส่ายสายตามองหาจัวจวินเยวี่ยกับเฟิ่งจิ่วไปทั่ว แต่กลับไม่เห็นเงาของทั้งสองอยู่ในกลุ่มคน จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้
คุณชายรองไฉได้ยินอย่างนั้นก็ตึงเครียด ไม่เป็นอย่างไรแล้วจะเป็นอย่างไรกันแน่? ก่อนพวกเขาเข้ามาที่นี่เคยได้ยินว่ามดกินคนเป็นหนึ่งในห้าสัตว์มีพิษที่อยู่ในป่าภูเขาไฟ เพียงแต่ไม่รู้ว่าหากโดนกัดแล้วจะเป็นอย่างไร?
ฝานอี้ซิวเองก็กุมแขน เขาก้าวเข้ามา ถามด้วยสีหน้าตึงเครียด “ท่านบุพพาจารย์ ศิษย์ก็โดนกัดเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้นอกจากเจ็บแผลแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ น่าจะไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ?”
พวกเขารู้เรื่องข้างในนี้น้อยเกินไป โดยเฉพาะหลังจากเจออันตราย ยิ่งรู้สึกว่าการที่ท่านอาจารย์ของพวกเขาสั่งให้พวกเขาเข้ามาในนี้นั้น ไม่ได้สนใจเลยว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย
………………………………….
