ตอนที่ 2021 ใช่เจ้าเด็กวานซืนหรือไม่ ตอนที่ 2022 ไม่รู้จักจริงๆ
ตอนที่ 2021 ใช่เจ้าเด็กวานซืนหรือไม่
“เฮอะ! เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ถึงกลายเป็นเถ้าถ่านข้าก็ยังจำได้!” ตาเฒ่าพูดด้วยความโมโห ก้าวเข้าไปตะโกน “เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ตื่นได้แล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าแกล้งหลับอยู่! รีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”
เฟิ่งจิ่วขยี้ตา ลืมตาขึ้นด้วยใบหน้างุนงง พอเห็นทุกคนยืนล้อมเธออยู่ เธอตกใจ ตบหน้าอกตนเอง “ยืนล้อมข้าทำไมกัน? ข้าก็แค่งีบพักครู่เดียว เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?”
“เจ้าอย่ามาเสแสร้งเลย เจ้ากล้าพูดว่าเจ้าไม่รู้จักข้างั้นหรือ?” ฮุ่นหยวนจื่อยื่นหน้าเข้าไปตรงหน้าเขา เป่าหนวดถลึงตาจ้องเฟิ่งจิ่ว
เฟิ่งจิ่วกระพริบตาปริบๆ ก่อนส่ายหน้า “ผู้เฒ่าท่านนี้ ข้าไม่รู้จักท่าน!” ขณะตอบ เธอถามอย่างระมัดระวัง “หรือว่า พวกเราเคยเจอกันมาก่อนหรือ?”
ตอนแรกฮุ่นหยวนจื่อเห็นเขาส่ายหน้า คิดในใจว่าเจ้าหนูนี่ยังนับว่ามีไหวพริบ ไม่กล้าแกล้งไม่รู้จักเขา แต่พอได้ยินคำพูดของเขา กลับโมโหจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ถลึงตาชี้หน้าเขา “จะ จะ เจ้า! เจ้าเด็กเมื่อวานซืน! เจ้าเด็กเมื่อวานซืนไร้คุณธรรม! กล้าบอกว่าไม่รู้จักข้างั้นหรือ? จะ เจ้าพูดอีกครั้งสิ! แน่จริงเจ้าก็พูดอีกครั้ง!”
เห็นท่าทางของตาเฒ่าที่แทบจะลงไปชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น เฟิ่งจิ่วลอบเบ้ปาก ก่อนตอบออกไปอย่างใจเย็น “ข้าไม่รู้จักจริงๆ นะ! ไม่เคยเจอกันมาก่อน” เอ่ยจบ เธอก็ครุ่นคิด กล่าวว่า “หรือเคยเจอแล้วลืม? น่าจะไม่นะ ข้าจำท่านไม่ได้เลย!”
“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก! เจ้ายังกล้าพูดอีกนะ! เจ้า! ข้าว่าแล้ว ข้าว่าแล้วเจ้าเด็กเมื่อวานซืนอย่างเจ้าไม่มีทางยอมรับง่ายๆ แน่!” ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งรู้สึกคับข้องใจ ยกมือกอดอกนั่งลงข้างเฟิ่งจิ่วเหมือนเฒ่าทารก จ้องเฟิ่งจิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ
เห็นคนระดับปรมาจารย์ ผู้เป็นดุจภูเขาไท่ซานของสำนักดาราจักรนั่งลงบนพื้นด้วยท่าทางปั้นปึง กอดอกจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความโมโหและคับข้องใจ ทุกคนที่เห็นอย่างนั้นได้แต่งุนงง
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
คุณชายรองไฉดึงฝานอี้ซิวไปถามที่ด้านหนึ่ง “ท่านผู้นี้คือท่านผู้อาวุโสฮุ่นหยวนจื่อจริงหรือ? เจ้าไม่ได้จำผิด?”
ฝานอี้ซิวกระอักกระอ่วน ตอบว่า “ไม่ผิดหรอก ท่านบุพพาจารย์มีนิสัยทำตามใจ เขาค่อนข้าง คือเขา…” ชั่วขณะหนึ่ง ฝานอี้ซิวเองก็หาคำอื่นมาพูดไม่ได้ ทำได้เพียงบอกว่า “ก็อย่างนี้แหละ คุณชายรองไฉอย่าได้ถือสา”
“ไม่หรอกๆ เพียงแต่เขากับเสี่ยวจิ่วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่? เหตุใดคนหนึ่งว่ารู้จัก คนหนึ่งกลับบอกไม่รู้จัก?”
ฝานอี้ซิวส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ “เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้” แม้แต่คุณชายรองไฉยังไม่รู้ว่าระหว่างเสี่ยวจิ่วกับท่านบุพพาจารย์เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วเขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าสองคนนั้นเคยเจอกันมาก่อนหรือไม่?
เฟิ่งจิ่วที่นั่งพิงอยู่ใต้ต้นไม้เห็นตาเฒ่าเอาแต่เป่าหนวดและจ้องหน้าเธอ หนำซ้ำยังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอไม่ยอมไปไหน ก็อดถามอย่างระมัดระวังไม่ได้ “ท่านผู้เฒ่า? นี่ท่านทำอะไรน่ะ?”
“เฮอะ! เจ้าเด็กเมื่อวานซืนอย่างเจ้าไม่รู้งั้นหรือว่าข้าจะทำอะไร?” ฮุ่นหยวนจื่อแค่นเสียง ตั้งใจจะสู้กับเขาสักตั้ง ครั้งนี้ ปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้เด็ดขาด!
เฟิ่งจิ่วลูบหัว ยิ้มแห้งๆ “ข้าไม่รู้จริงๆ!” เธอไม่เชื่อหรอก หากเธอไม่ยอมรับ เขาจะยังบีบให้เธอยอมรับได้อีก?
ฮุ่นหยวนจื่อจ้องเฟิ่งจิ่ว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปครู่หนึ่ง เขากวักมือเรียกจัวจวินเยวี่ยที่อยู่ด้านหนึ่ง “จวินเยวี่ย เจ้ามานี่ เจ้ามาดูเจ้าหนูนี่ เจ้าว่าเขาก็คือเจ้าเด็กเมื่อวานซืนคนนั้นใช่หรือไม่?”
………………………………….
ตอนที่ 2022 ไม่รู้จักจริงๆ
จัวจวินเยวี่ยมองฮุ่นหยวนจื่อแวบหนึ่ง ก่อนหันไปมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เขาบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่รู้จักท่าน?”
“เจ้าหนูนี่ ข้าถามว่าเขาใช่เจ้าเด็กนั่นหรือไม่?” ฮุ่นหยวนจื่อถลึงตาถาม
จัวจวินเยวี่ยไม่พูดอะไรอีก เพียงเม้มปาก ละสายตาหันไปทางอื่น
ครั้นเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี ฝานอี้ซิวก้าวเข้ามาหลังจากคุณชายรองไฉส่งสัญญาณมา “ท่านบุพพาจารย์ ไม่ว่าอย่างไรทุกคนก็อยู่ที่นี่แล้ว ยังมีเวลาให้ทำความรู้จักกันระหว่างเดินทางเข้าป่าอีกเยอะนะขอรับ!” ความหมายก็คือ แม้จะรู้จักกันจริง แต่ในเมื่อเสี่ยวจิ่วไม่ยอมรับ อย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้ นานวันไปค่อยทำความรู้จักกันใหม่ก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?
“เฮอะ!” ฮุ่นหยวนจื่อแค่นเสียง ไม่พูดอะไรอีก เพียงจ้องหน้าเฟิ่งจิ่วที่กำลังยิ้มเหยเก
“เจ้าหนู เจ้าบอกว่าไม่รู้จักข้าไม่ใช่หรือ? อย่างนั้นก็ได้ ข้าจะบอกเจ้าอีกครั้ง ข้าก็คือฮุ่นหยวนจื่อจากสำนักดาราจักร!”
“อ้อ ผู้อาวุโสฮุ่นหยวน” เธอลุกขึ้นคารวะเขาหนึ่งครั้ง ในใจกลับกล่าวร้าย ‘ฮุ่นหยวนจื่ออะไรกัน ตาเฒ่าเลอะเลือนล่ะสิไม่ว่า’
เธอคารวะเสร็จก็ยิ้มๆ ตั้งใจจะเดินออกไป กลับเห็นฮุ่นหยวนจื่อจ้องหน้าถามว่า “เจ้าหนู เจ้าคิดจะทำอะไร?”
เธอชะงัก ตอบด้วยสีหน้างุนงง “ไม่ได้จะทำอะไรนี่ขอรับ! ข้ากำลังคิดว่าตอนนี้เราก็พักที่นี่มาได้ครู่หนึ่งแล้ว ควรออกเดินทางต่อแล้วหรือไม่?”
ทุกคนได้ยินก็ชะงัก ก่อนจะมองหน้ากันและหันไปมองคุณชายรองไฉและฮุ่นหยวนจื่อ ฮุ่นหยวนจื่อเอาแต่ลูบหนวดไม่พูดอะไร คุณชายรองไฉจึงได้แต่ยิ้มแล้วก้าวเข้ามา “ท่านเซียนฮุ่นหยวน ท่านเห็นว่า…”
“ไปเถิด! พระหนีได้วัดหนีไม่ได้[1] จ้างให้เจ้าหนูนี่ก็ไม่กล้าหนีไปไหน” เขาเอามือข้างหนึ่งไพล่หลัง มือหนึ่งลูบหนวด ก่อนจะสาวเดินไปข้างหน้า
คุณชายรองไฉคิดในใจ เด็กหนุ่มคนนี้ก็เป็นคนในสำนักดาราจักของพวกเจ้า พวกเจ้าอยากหาเขาเมื่อไรก็ย่อมง่ายไม่ใช่หรือ? แม้จะหนีไปจริง เพียงสืบหาตระกูลของเขาจากในสำนัก ย่อมหนีไปไหนไม่พ้นอยู่แล้ว
ส่วนฮุ่นหยวนจื่อกลับคิดในใจ เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่กลับเป็นคนของตระกูลไฉ อย่างนั้นถึงเขาจะหนีไปอีกครั้ง เขาก็จะไปตามหาที่ตระกูลไฉ เขาไม่เชื่อว่าคราวนี้เจ้าเด็กนี่จะกล้าหนีไปต่อหน้าต่อตาเขาอีก
ทั้งสองต่างฝ่ายต่างคิดว่าเด็กหนุ่มเป็นคนของอีกฝ่าย แต่กลับไม่รู้เลยว่าเขาตั้งใจแฝงตัวเข้ามาเพื่อสร้างความเข้าใจผิดนี้ขึ้นมา
ทุกคนเคลื่อนขบวนออกเดินทาง คนที่เดินนำหน้าคือคุณชายรองไฉและฮุ่นหยวนจื่อรวมถึงจัวจวินเยวี่ย เฟิ่งจิ่วกลับเดินกับพวกไฉเฟิงอยู่ตรงกลางคณะเหมือนเดิม
“เสี่ยวจิ่ว เหตุใดเซียนฮุ่นหยวนจื่อจึงบอกว่ารู้จักเจ้า? พวกเจ้าเคยเจอกันที่ไหนแล้วเจ้าลืมหรือเปล่า?” ยากที่ไฉเฟิงจะอยากรู้อยากเห็น เขากระซิบถามเบาๆ เพราะเขาเห็นฮุ่นหยวนจื่อหันกลับมามองเสี่ยวจิ่วเป็นระยะ สายตาเช่นนั้น ไม่เหมือนคนที่รู้จักอย่างที่เสี่ยวจิ่วว่าเลย
เฟิ่งจิ่วถอนหายใจ เอ่ยว่า “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีอาจเคยเจอกันตอนไหน แล้วข้าลืมไปแล้ว” เธอยักไหล่ ทำหน้าเหมือนจนใจ
“ลืมไปแล้วก็ไม่เป็นไร เจ้าเองก็ไม่ต้องกังวลมากไป ข้าเห็นเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเจ้า” ไฉเฟิงปลอบใจ
“อืม ข้ารู้”
เธอย่อมรู้ว่าตาเฒ่าผู้นั้นไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเธอ ตาเฒ่าผู้นั้นเพียงอยากให้เธอกราบเขาเป็นอาจารย์เท่านั้น แต่เธอไม่ยอม ซ้ำยังหลอกเอาแกนเคลื่อนย้ายจี๋กวง ซึ่งเป็นสมบัติอันล้ำค่ามาจากเขาด้วย แต่อันที่จริงจะว่าหลอกมาก็ไม่ได้ เพราะนั่นเป็นของที่เธอควรได้หลังจากที่ช่วยจัวจวินเยวี่ยแก้ฤทธิ์ยาอยู่แล้ว
จัวจวินเยวี่ยเห็นฮุ่นหยวนจื่อหันมองข้างหลังเป็นระยะ จึงเหลือบมองเด็กหนุ่มคนนั้นด้วยแวบหนึ่ง นัยน์ตาเขาไหวระริกเล็กน้อย
………………………………….
[1] พระหนีได้ วัดหนีไม่ได้ หมายถึง หนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น
