ตอนที่ 1993 ป้ายคำสั่งซื้อยา
“ท่านเซียน เจ๋อออกเดินทางไปนอกมหาสมุทรกับท่าน แม้ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด แต่ข้าหวังว่าเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัยไม่ว่าเมื่อไรก็ตาม” เธอเอ่ยกับเซียนจื๋อสุ่ย
ได้ยินอย่างนั้น สายตาของเซียนจื๋อสุ่ยไหวระริก “เจ้าวางใจเถิด! ข้าย่อมจะทำให้เขากลับมาอย่างปลอดภัยอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อได้ยินคำพูดของเฟิ่งจิ่วก็รู้สึกอุ่นใจ เขาเอื้อมมือดึงเธอไปกอด จุมพิตหน้าผากของเธอ “วางใจเถิด! ไม่ต้องเป็นห่วงข้า เจ้าดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”
“อืม ท่านก็เหมือนกัน” เธอเอื้อมมือไปโอบเอวเขา สูดดมกลิ่นของเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ เนิ่นนาน จึงค่อยปล่อยเขา “เดินทางปลอดภัย”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ก่อนจะหันตัวออกเดินไปพร้อมกับอาจารย์ของเขา ทั้งสองพ้นประตูจวนก็ขี่กระบี่บิน ไม่นานก็หายลับไปจากครรลองสายตา…
“ภูตหมอ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง นายท่านจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน” ฮุยหลางที่อยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้น เขากลับอิ่งอีถูกสั่งให้อยู่ที่นี่ นายท่านของพวกเขาออกเดินทางไปพร้อมกับเซียนจื๋อสุ่ยเพียงลำพัง ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อใด
“อืม กลับเถิด!” เฟิ่งจิ่วเอ่ย ก่อนหมุนตัวเดินเข้าจวนไป
หลายวันต่อจากนั้น บางครั้งเธอก็ฝึกวรยุทธ์อยู่ในจวน บางครั้งก็ไปกลั่นยาที่หอยาสวรรค์ วันเวลาค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นยุ่งเหยิง นอกจากคนในเมืองร้อยนทีที่มาซื้อยา คนจากเมืองอื่นหลังจากได้ยินข่าวก็มาด้วย เพียงแต่ตอนแรกก็ยังมีชาวบ้านธรรมดาและผู้ฝึกตนทั่วไปแวะเวียนมาบ้าง ทว่าสองสามวันต่อมา คนที่เข้าออกมาก็เหลือแต่ผู้ที่มีตำแหน่งฐานะเท่านั้น
เพราะยาในหอยาสวรรค์ราคาไม่ธรรมดา อย่าว่าแต่ชาวบ้านธรรมดาไม่มีปัญญาซื้อ แม้แต่ผู้ฝึกตนทั่วไปก็ยังไม่มีปัญญาซื้อเช่นกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยาบนชั้นสองที่ยังต้องนำยาทิพย์ที่มีอายุหลายร้อยปีมาแลกเลย
ยาที่เฟิ่งจิ่วกลั่นส่วนมากมักใช้ยาทิพย์ที่หายากนับสิบชนิดกว่าจะกลั่นออกมาได้ ราคาย่อมไม่อาจย่อมเยา และยาคุณภาพต่ำหอยาสวรรค์ของพวกเขาก็ไม่มีขาย ฉะนั้นเมื่อวันเวลาผ่านไป หอยาสวรรค์ก็กลายเป็นสถานที่เข้าออกของคนมีฐานะ
“นายท่าน ประธานสมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุมาอีกแล้วขอรับ บอกว่าต้องการพบท่านสักครั้ง” เหลิ่งหวามาที่ลานข้างหลัง รายงานนายท่านของเขาที่กำลังเลือกสมุนไพรอยู่
“ไม่พบ” เฟิ่งจิ่วตอบโดยไม่เงยหน้า
ได้ยินอย่างนั้น เหลิ่งหวาชะงักเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “เช่นนั้นข้าจะไปบอกพวกเขา” แม้จะรู้สึกว่าควรไปพบประธานสมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุสักหนจะดีกว่า แต่เห็นได้ชัดว่านายท่านไม่สนใจคนพวกนั้นสักนิด เพียงแต่ปฏิเสธหนแล้วหนเล่าเช่นนี้ จะเป็นการทำให้พวกเขาขุ่นข้องมัวหมองหรือไม่? ถึงอย่างไรประธานฝานกก็มาขอพบหลายครั้งแล้ว
ขณะที่เหลิ่งหวากำลังจะหันตัวเดินออกไป ตู้ฝานก็เดินเข้ามาพอดี “นายท่าน วันนี้มีคนผู้หนึ่งถือป้ายคำสั่งยามาขอยา นี่คือป้ายคำสั่งยาดังกล่าวขอรับ”
เฟิ่งจิ่วเหลือบมองป้ายคำสั่งยาแวบหนึ่ง ถามว่า “คนผู้นั้นต้องการยาใด?” ขณะถาม มือที่กำลังคัดสรรสมุนไพรยังคงไม่หยุดนิ่ง
หอยาสวรรค์แจกจ่ายป้ายคำสั่งยาและยาจำนวนหนึ่งออกไป ไม่ว่าผู้ใดที่มีป้ายคำสั่งยาหรือยาในครอบครอง ขอเพียงมีสิ่งที่เธอต้องการ ย่อมมาขอยาไปจากที่นี่ได้
“คนผู้นั้นบอกว่าต้องพบนายท่านก่อนถึงบอกได้ขอรับ” ตู้ฝานก้มหน้าเล็กน้อย
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วชะงักมือ เธอปัดฝุ่นบนมือ เอ่ยด้วยน้ำเสียงแช่มช้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็พาคนผู้นั้นเข้ามาพบข้าเถิด!”
“ขอรับ” ตู้ฝานรับคำ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป
………………………………….
ตอนที่ 1994 เข้าทางประตูข้าง
เวลานี้ ประธานสมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุกำลังพูดคุยกับคนที่มาขอซื้อยาอยู่ด้านนอก เขามองป้ายคำสั่งยาในมืออีกฝ่าย อดถามด้วยความแปลกใจไม่ได้ “ข้าได้ยินมาว่าหอยาสวรรค์แจกจ่ายป้ายคำสั่งยาของภูตหมอออกไปจำนวนไม่มาก ท่านไม่ใช่คนในเมืองร้อยนที เหตุใดจึงมีป้ายคำสั่งยาในครอบครองได้เล่า?”
คนที่มาขอซื้อยาเป็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ข้างหลังมีผู้ฝึกตนพลังไม่ธรรมดาติดตามมาด้วยสี่คน เห็นอีกฝ่ายเป็นประธานสมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุ จึงตอบว่า “นี่เป็นป้ายคำสั่งยาที่ผู้แซ่กู้ลงแรงและทรัพย์สินไปไม่น้อยกว่าจะซื้อจากคนอื่นมาได้อีกที
“ที่แท้ก็อย่างนี้เอง” ประธานฝานพยักหน้าอย่างถึงบางอ้อ ไม่นานก็เห็นเหลิ่งหวาเดินออกมา อดเข้าไปถามไม่ได้ “ผู้ดูแลเหลิ่ง หัวหน้าหอยอมพบข้าหรือไม่?”
“ประธานฝาน ต้องขออภัยจริงๆ” เหลิ่งหวาเอ่ยอย่างขอโทษ
ได้ยินอย่างนั้น เขาก็อดผิดหวังไม่ได้ “ข้าเข้าใจแล้ว วันนี้เจ้าหอมีแขก เช่นนั้นข้าค่อยมาวันหลัง ขอตัวก่อน” เขาประสานมือเอ่ย ก่อนจะหันไปยิ้มให้ชายวัยกลางคนผู้นั้น แล้วหันตัวเดินจากไป
ชายวัยกลางคนเห็นอย่างนั้นก็สายตาไหวระริก นึกไม่ถึงว่าภูตหมอเฟิ่งจิ่ว เจ้าหอแห่งหอยาสวรรค์จะกล้าปฏิเสธไม่พบประธานสมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุอย่างง่ายดาย กลับทำให้เขาเหนือความคาดหมายไม่น้อย ยามนี้ เขาไม่สงสัยเลยว่าหากไม่มีป้ายคำสั่งยาในมือ คงไม่ได้พบภูตหมอแน่นอน
เวลานี้ ตู้ฝานเดินมา หันไปทำท่าผายมือให้ชายวัยกลางคน “เชิญตามข้ามา โปรดให้ผู้ติดตามของท่านรออยู่ตรงนี้ก่อน”
หลังจากชายวัยกลางคนกำชับผู้ติดตามของเขา ก็เดินตามตู้ฝานไปข้างหลัง ครั้นมาถึงลานข้างหลงั ก็เห็นหญิงสาวชุดแดงผู้หนึ่งกำลังเลือกสรรสมุนไพร นึกถึงคำบรรยายที่ข้างนอกเล่าลือถึงภูตหมอเฟิ่งจิ่ว เขารู้ทันทีว่าหญิงสาวผู้นี้ก็คือภูตหมอเฟิ่งจิ่ว ซึ่งก็คือเจ้าแห่งหอยาสวรรค์แห่งนี้
“ผู้แซ่กู้คารวะภูตหมอ” เขาก้าวเข้ามาประสานมือคารวะ ไม่ได้ดูแคลนอีกฝ่ายเพียงเพราะนางเป็นสตรี และอายุไม่มากเลยแม้แต่น้อย
เฟิ่งจิ่วเงยหน้ามองผู้มา เอ่ยว่า “เชิญนั่ง” เธอพยักหน้าไปทางโต๊ะที่อยู่ด้านหนึ่ง จากนั้นก็หยุดมือจากสิ่งที่ทำอยู่ ก่อนจะหยิบป้ายคำสั่งยาเดินมานั่งที่โต๊ะ
ตู้ฝานสั่งให้คนยกน้ำชามาสองถ้วย จากนั้นก็ยืนคอยเงียบๆ อยู่ด้านหนึ่ง
“ไม่ทราบท่านต้องการยาใด?” เธอควงป้ายคำสั่งยาในมือเล่นขณะถาม ไม่ถามไถ่ที่ไปที่มา และไม่ถามเรื่องอื่น เพียงถามว่าเขาต้องการยาอะไร
เขาพูดจาอ่อนน้อม น้ำเสียงสัตย์ซื่อ “ภูตหมอ วันนี้ข้ามาขอซื้อยาให้ลูกชายของข้า หลายเดือนก่อนเขากลับมาจากข้างนอกพร้อมบาดแผล เขาไม่ได้บอก พวกข้าเองก็ไม่ได้สังเกต เพียงแต่ต่อมา อาการบาดเจ็บอย่างอื่นล้วนหายดี กลับมีแผลพุพองจุดหนึ่งที่ไม่ยอมหายสักที ไม่ว่าใช้ยาใดแผลก็เหวอะหวะอยู่ตลอด ตอนนี้ยิ่งอาการร้ายแรง ด้วยเหตุนี้ ข้าอยากจะขอซื้อยาที่ทำให้แผลของลูกชายข้าหายดี ภูตหมอโปรดมอบยาให้ข้าด้วยเถิด”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วเงียบครุ่นคิดครู่หนึ่ง “แผลเหวอะหวะหลังจากโดนของร้อน? แผลประเภทนี้ปกติยาทาสมานแผลห้ามเลือดล้วนใช้ได้ผล หากไม่ได้ผล เช่นนั้นก็แสดงว่าไม่ใช่แผลน้ำร้อนลวกทั่วไป”
เธอมองชายวัยกลางคนที่กลางหว่างคิ้วสะท้อนความซื่อตรง เอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า “ลูกชายท่านได้เดินทางมาด้วยหรือไม่?”
“มาด้วย เพียงแต่เพราะแผลเน่าจนส่งกลิ่น ข้าจึงให้เขาพักที่เรือนแห่งหนึ่งก่อน ไม่ได้พามาที่หอยาสวรรค์ด้วย”
“ช่วงบ่ายก็แล้วกัน! ช่วงบ่ายท่านพาคนมา ลานสวนที่นี่มีประตูข้างบานหนึ่ง ถึงเวลาท่านพาเขาเข้ามาจากทางนั้น” เธอชี้ไปที่ประตูข้างที่อยู่ด้านนอก
………………………………….
